Στην πραγματικότητα δεν είχα και μεγάλη έμπνευση αυτή την εβδομάδα. Είναι , άλλωστε, και μια πολύ στρεσογώνα περίοδος αυτή. Έτσι επέστρεψα σε κάποιες σκέψεις και συζητήσεις που έχω κάνει κατά καιρούς στη ζωή μου. Και αυτές έχουν να κάνουν με την αποτύπωση της μνήμης. Αποτυπώνεται στ’ αλήθεια; Μπορείς να φωτογραφίσεις την μνήμη;
Κατά τη γνώμη μου ναι, μπορείς. Κάποιοι θεωρούν ότι είναι μια προσπάθεια να εγκλωβίσεις τον χρόνο. Είναι σαν να νομίζεις ότι καθηλώνοντας τη στιγμή σε πόζα αιχμαλωτίζεις τον χρόνο, εμποδίζεις την φθορά. Αυτό θα πει ανάμνηση;
Μπορεί όντως να θέλουμε να εμποδίσουμε την φθορά. Ή ακόμα καλύτερα να ανακαλέσουμε στιγμές που η φθορά αυτή δεν υπήρχε ή δεν φαινόταν. Όταν κοιτάζω εικόνες από το παρελθόν μου αρέσει να σκέφτομαι τι έχει αλλάξει από τότε. Τις περισσότερες φορές έχουν αλλάξει τα πάντα. Κυρίως γιατί έχω πρώτα αλλάξει εγώ.
Ο άνθρωπος που υπήρξα κατά καιρούς και οι άνθρωποι δίπλα μου με κοιτούν. Καμιά φορά είναι σαν να κοιτάζω αγνώστους. Με την έννοια ότι ούτε και εγώ πια δεν είμαι το ίδιο πρόσωπο . Έχω ομοιότητες, όπως για παράδειγμα το βλέμμα, που είναι παντού το ίδιο αλλά εντελώς εγώ δεν είμαι πια.
Ανοίγω παλιά άλμπουμ με φωτογραφίες από διάφορες στιγμές και ηλικίες της ζωής μου και τις χαζεύω. Εγώ να δίνω πανελλήνιες , αγκαλιά με παλιές μου συμμαθήτριες και φίλες, να γελάω σε παρέες με ανθρώπους που τώρα πια δεν έχουμε σχέσεις.
Κάποιοι θεωρούν ματαιόπονο να εγκλωβίζεις τον χρόνο με μία μηχανή. Εγώ πάλι βρίσκω την φωτογράφιση της μνήμης όσο μάταιη και την ίδια τη μνήμη. Οι φωτογραφίες ανήκουν σε στιγμές που δεν αλλάζουν . ότι και να έγινε μετά όσο κι αν όλα άλλαξαν η στιγμή παραμένει παγωμένη στο χρόνο. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη μνήμη . Ότι γράφει δεν ξεγράφει . Μια δυνατή στιγμή όσο κι αν προσπαθείς να την αλλάξεις μένει αναλύωτη. Αυτό είναι και η αποτύπωση της. Ένα φρεσκάρισμα αυτών που έγιναν και δεν ξεγράφουν πια. Μια κατάδυση μέσα από το παρελθόν που καταλήγει στο παρόν. Γιατί όσο κι αν έχουμε αλλάξει από το παρελθόν μας αυτό που είμαστε εξαρτάτε κυρίως από αυτό που ήμασταν και από τις αναμνήσεις μας.
Καμιά φορά αναρωτιέμαι μήπως τελικά φωτογραφίζουμε για να ξεχάσουμε και όχι για να θυμηθούμε. Δεν ξέρω πως αυτό μπορεί να έχει αληθινή ψυχολογική βάση αλλά πιστεύω πως ίσως η μανία να μετατρέψουμε την στιγμή σε εικόνα είναι για να μειώσουμε την σημασία της. Να την καταστήσουμε ένα απλό κομμάτι φωτογραφικό χαρτί ασήμαντο χωρίς ιδιαίτερη συναισθηματική αξία… Δεν ξέω μία αντίστροφη σκέψη κάνω. Εύχομαι αυτό το παραλήρημα να μην σας κούρασε και να σας κάνει να σκεφτείτε λίγο τις αναμνήσεις σας…
