Σήμερα θα σας γράψω για τον μυστήριο Weegee. Όμως πρώτα, ας δούμε, τι ακριβώς κάνει ένας φωτογράφος! Αν νομίζετε, πως ένας φωτογράφος, απλά πατάει ένα κουμπί, τότε κάνετε λάθος. Ο φωτογράφος έχει την δυνατότητα, να δημιουργεί φωτογραφίες που δίνουν μια ποικιλία από συναισθήματα. Όταν λοιπόν βλέπεις, μια φωτογραφία γάμου, συγκινείσαι. Όταν βλέπεις μια φωτογραφία φαγητού, λιγώνεσαι. Αλλά όταν βλέπεις μια φωτογραφία φόνου, τι ακριβώς πρέπει να νιώσεις; Βασικά τι να προλάβεις να νιώσεις; Αυτή λοιπόν, ήταν μια από τις ιδιότητες του Weegee και σήμερα θα δούμε, την ζωή και το έργο του.
1.Το Weegee δεν είναι το αληθινό όνομα.
Ο Ascher Filig γεννήθηκε στην Ουκρανία το 1899. Εκείνη την εποχή, ξεκίνησε και η μαζική μετανάστευση των Ουκρανών, κυρίως προς τον Καναδά. Όμως η οικογένειά του,και ο ίδιος σε ηλικία 10 ετών, μετακομίζουν στην Νέα Υόρκη. Εκεί αλλάζει το όνομά του, για ευκολία των Αμερικάνων. Το κάνει Arthur. Βέβαια, δεν είναι αυτό το όνομα που τον κάνει διάσημο.
Δεν ξέρει κάνεις, ποια είναι η ακριβή πηγή, του υποκοριστικού weegee. Αλλά η πιο αναγνωρίσιμη και από αυτόν, θεωρία, έρχεται από τον πίνακα Ουίτζα. Γιατί λέγεται, πως έφτανε στις σκηνές εγκλήματος, πριν την αστυνομία. Το όνομα όμως, δεν είναι αυτό όπου τον έκανε αναγνωρίσιμο, αλλά ο τρόπος που φωτογράφιζε.
2.Έγκλημα στην γειτονιά του.
Η μέθοδος φωτογραφίας του, δεν ήταν κάτι το ξεχωριστό. Χρησιμοποιούσε εξοπλισμό, που είχαν τότε όλοι οι φωτορεπόρτερ της εποχής. Αλλά αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει, ήταν ο τρόπος που φωτογράφιζε. Και τι φωτογράφιζε. Ο Weegee, δεν ντρεπόταν να παραδεχτεί, ότι πάντα έψαχνε αυτό που “πουλούσε”. Και για αυτό, σκηνοθετούσε και τις φωτογραφίες του.
Αυτό όμως που δεν θα μπορούσε να σκηνοθετήσει, ήταν τα αληθινά πτώματα. Είτε δολοφονίες από μαφιόζικη πράξη, είτε από ατυχήματα, o Weegee ήταν εκεί στο δευτερόλεπτο. Ο ίδιος, είχε πει, ότι αισθανόταν ότι κάτι θα γίνει, όταν έκανε βόλτες σε γειτονιές τις Νέας Υόρκης, για αυτό και είχε πάντα την κάμερα του, έτοιμη.
Στην φωτογραφική του καριέρα πάντα προσπαθούσε, να κάνει το αντίθετο από τους συναδέλφους του. Δεν εστίαζε στις λεπτομέρειες, αλλά ήθελε να τραβάει φωτογραφίες που να λένε μια ιστορία. Δεν συνήθιζε να βγάζει οποιοδήποτε άνθρωπο, αλλά έβρισκε χαρακτήρες που τον ιντρίγκαραν. Ακόμα και όταν τα κάποια άτομα, τον δυσκόλευαν, εκείνος με την συζήτηση τους έπειθε, ώστε να τους βγάλει φωτογραφία. Και γενικά η στάση του προς το επάγγελμα του, μπορεί να πει κανείς, ότι ήταν αμετανόητος.
Πηγές:
- https://www.britannica.com/biography/Weegee
- http://www.virtualmuseum.ca/sgc-cms/histoires_de_chez_nous-community_stories/pm_v2.php?id=story_line&lg=English&fl=0&ex=464&sl=5511&pos=1
- https://erickimphotography.com/blog/2013/05/22/10-lessons-weegee-has-taught-me-about-street-photography
- https://www.nytimes.com/2008/06/20/arts/design/20expl.html
