Το φετινό καλοκαίρι παρά τις δυσκολίες δόθηκαν αρκετές παραστάσεις στα Χανιά. Μία από αυτές ήταν και οι Ιστορίες που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν. Τα θεμέλια αυτής της παράστασης γράφουν το όνομα, Χαρίκλεια Ντερμανάκη, η οποία έγραψε το ομώνυμο βιβλίο, το οποίο πρόκειται για ιστορίες γυναικών κυρίως, σε ηθογραφικό φόντο, σε μία εποχή που δεν διαπνεόταν από την ισότητα των δύο φύλων. Η Χαρίκλεια Ντερμανάκη με το πρώτο της βιβλίο κέρδισε και το αναγνωστικό κοινό των Χανίων το 2018 και το θεατρόφιλο το 2021. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδώσει Ραδάμανθυς. Η Χαρίκλεια Ντερμανάκη μίλησε στο Maxmag για τη συγγραφή, τα μελλοντικά της σχέδια και τον τρόπο που βλέπει γενικά τα πράγματα σήμερα.
Πως άρχισε το ταξίδι σας στη συγγραφή;
Δεν ήταν ταξίδι ακριβώς. .Δεν προετοιμάστηκε με κάποιο τρόπο. Ξεκίνησε αβίαστα, όταν άρχισα να θέλω να επικοινωνώ με τους άλλους και με τον εαυτό μου πιο πολύ. Ήταν τα μικρά γραμματάκια στους δασκάλους του Δημοτικού, ήταν τα ρητά στα λευκώματα των συμμαθητριών, αργότερα οι επιστολές νεανικής αγάπης στους πρώτους έρωτες, ή, οι γραπτοί χωρισμοί…Και μετά, συνομιλίες με μένα, τι ένιωθα, γιατί το ένιωθα, πόσο με γέμιζε ελπίδα και δύναμη, η στιγμή που πονούσα δυνατά για πράγματα που συνέβαιναν. Έτσι πορεύτηκα και σαν ενήλικη και σαν ώριμη γυναίκα πλέον. Γράφοντας, σαν να αναπνέω.
Μιλήστε μας για το πρώτο σας βιβλίο.
Όπως θα καταλάβατε κι από τα προαναφερθέντα, δεν είπα ποτέ ”Τώρα, θα κάτσω να γράψω ένα βιβλίο.” Μάζευα γραπτά στα συρτάρια μου, ιστορίες ανθρώπων που με γοήτευαν ως ουσία ψυχής, παρατηρούσα συμπεριφορές, γινόμουνα λαθρακουστής διαλόγων ανάμεσα σε ζευγάρια, κρατούσα μέσα μου βλέμματα και σιωπές και μετά τα κατέγραφα. Προσέθετα βέβαια και το έντονο φαντασιακό μου. Κάποια στιγμή, άρχισα να γράφω και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Εκεί είδα, οτι απέκτησα …κοινό! Φίλους κι αγνώστους, που τους άρεσε να διαβάζουν αυτά που έγραφα. Άνθρωποι, μου έστελναν σε μηνύματα, τις ιστορίες της ζωής τους, ίσως άτεχνα γραμμένες, μα αυτό δε μείωνε σε τίποτα την αξία τους. Έτσι, προέκυψαν οι Ιστορίες που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν.
Τι άλλο υπάρχει στο ‘’συρτάρι;’’
Στο συρτάρι, υπάρχουν κι άλλα πολλά.. ‘Ολο τα ξεδιαλέγω κι όλο προκύπτουν καινούργια. Γράφω κάτι, με ενθουσιάζει και μετά από λίγες μέρες, δεν το βρίσκω αρκετά καλό.. Έτσι είμαι γενικά στη ζωή μου όμως. Χαίρομαι το ταξίδι και στις Ιθάκες, θέλω να μένω λίγο.
Πείτε μας για το ταξίδι του πρώτου βιβλίου σας στο θέατρο;
Διάβασαν το βιβλίο η Θεοδώρα Ζώη κι ο Παναγιώτης Ζαφείρης. Τους άρεσε, βρήκαν τις Ιστορίες δυνατές, αυτήν ακριβώς τη λέξη χρησιμοποίησαν. Είπα το ΟΚ παιδιά και ξεκίνησαν. Παραβρέθηκα μόνο στην τελική πρόβα. Και συγκλονίστηκα…Εκλαψα ,με αυτά που είχα γράψει εγώ, σαν να τα άκουγα για πρώτη φορά.. Με συνεπήρε το αποτέλεσμα, η σκηνοθεσία των παιδιών, ο σεβασμός στο κείμενο, οι ερμηνείες των ηθοποιών.. Τότε συνειδητοποίησα, οτι είναι και πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου, όσον αφορά σε αυτά που γράφω. Συχνά, τα απαξιώνω. Κι αυτά, τα γραπτά, αισθάνονται, σαν τα παιδάκια, που όλο προσπαθούν να κερδίσουν το Μπράβο και την Επιβράβευση των γονιών τους κι αυτοί, φειδωλοί κι απαιτητικοί συνεχώς, δεν τα προσφέρουν ποτέ.. Ίσως, να το έχω ζήσει κι εγώ αυτό κάποτε..
Θα το οραματιζόσασταν στη μικρή ή και τη μεγάλη οθόνη.
Μέχρι στιγμής, όχι…Λέω ευχαριστώ στην τύχη και στη ζωή για τα καλά που μου προσφέρει, αλλά νομίζω πως δεν είμαι η κατάλληλη να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Οι Ιστορίες, στο σανίδι βγήκαν καλά, η τηλεόραση κι ο κινηματογράφος, είναι διαφορετικά πεδία, δεν τα γνωρίζω.
Ποιους συγγραφείς ξεχωρίζετε;
Μεγάλωσα διαβάζοντας Καζαντζάκη, Λιλή Ζωγράφου, Λουντέμη, Κονδυλάκη, αλλά και Jane Austen και Ντοστογιέφσκυ. Λατρεύω την Αλκυόνη Παπαδάκη, τον Ισίδωρο Ζουργό και την ψυχεδελική τρέλα του Τομ Ρόμπινς. Δεν ξεχωρίζω κανένα, ο καθένας από αυτούς τους σπουδαίους δημιουργούς, με συντρόφεψε σε διαφορετικές καταστάσεις της ζωής μου και μόνο ευγνωμοσύνη αισθάνομαι προς αυτούς.
Ποιους θα θέλατε να ευχαριστήσετε για αυτό το βιβλίο;
Θα ήθελα να ευχαριστήσω, όλους όσοι, εν γνώση ή εν αγνοία τους, έγιναν πρωταγωνιστές των Ιστοριών μου. Αλλά και αυτούς που μου μάθανε, χωρίς να το θέλουν, οτι ο άνθρωπος, για να βρει διεξόδους ,για να μάθει να παλεύει και να αντέχει, πρέπει να βιώσει και μικρές φυλακές.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Σχέδια…Μεγάλη κουβέντα, στην εποχή των συνεχών ανατροπών. Εύχομαι, να είμαι καλά, να είναι καλά η οικογένειά μου, να συνεχίσω να κρατώ τα μάτια μου ανοικτά και το βλέμμα ευθεία μπροστά. Εκτός από το γράψιμο, με ενδιαφέρει πολύ και η πολιτική, ως ευγενής, ανιδιοτελής και κοινωφελής δράση. Χρειάζονται περισσότερες γυναίκες, γυναίκες της πραγματικής ζωής κι όχι ενός κομματικού σωλήνα ή απόγονοι μεγάλων οικογενειακών τζακιών, στην πολιτική ζωή του τόπου.
Δώστε μας ένα μήνυμα για το τέλος;
Δύο μηνύματα θέλω να περάσω. Εμπιστευθείτε την επιστήμη και κλείστε τα αυτιά σας στις θεωρίες συνωμοσίας και σκοταδισμού, που θέλουν τους ανθρώπους όχλο, μάζα απαίδευτη.. Εμβολιαστείτε, για να τελειώνουμε με αυτή την πανδημία που στοίχειωσε τις ζωές μας. και το δεύτερο μήνυμα. Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν ξέρουν πως να αγαπήσουν, ή, τους είναι αδύνατον να το κάνουν. Μην προσπαθήσετε να γίνετε οι ψυχολόγοι τους.. Φύγετε μακριά τους..
Ευχαριστούμε πολύ την κυρία Χαρίκλεια Ντερμανάκη για το φωτογραφικό υλικό.
