Ο Βαγγέλης Μουλαράς ήρθε σε επαφή με το stand up comedy για πρώτη φορά κάπου στο 2008. Λίγα χρόνια αργότερα, συμμετείχε στην πρώτη του open mic παράσταση, η οποία πήγε πολύ καλά όπως μας λέει ο ίδιος. Φέτος κάνει την πρώτη του σόλο εμφάνιση στο θέατρο Άβατον με τίτλο «Δέκα με τόνο». Η έμπνευση για την παράσταση ήρθε από εμπειρίες και βιώματα του ίδιου του κωμικού. Άλλωστε όπως λέει και ο ίδιος ο Βαγγέλης Μουλαράς, ένας καλός μαθητής παραμένει καλός μαθητής και μετά το σχολείο.
Επιμέλεια συνέντευξης: Γκουτή Χριστίνα
Σας ευχαριστούμε για την συνέντευξη που παραχωρείτε. Πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με το stand up;
Ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με το stand up στα φοιτητικά μου χρόνια και με κέρδισε αμέσως. Τρελάθηκα, το λάτρεψα και είδα οτιδήποτε κυκλοφορούσε στο αργό ίντερνετ του 2008. Μιλάμε φυσικά για Αμερικάνους κωμικούς, τα πολύ μεγάλα ονόματα -Robin Williams, Chris Rock, Dave Chappelle- γιατί αυτά ήταν και τα μόνα που κυκλοφορούσαν στα τόρεντ. Κι έγραψα και κάποια δικά μου κείμενα τα οποία τα διάβαζα στις αδερφές μου στο σαλόνι μας.
Δυστυχώς τότε δεν ήξερα ότι υπάρχει κωμική σκηνή στην Ελλάδα και οι εμφανίσεις μου περιορίζονταν στους χώρους του σπιτιού μας -με ένα επικό σολντ άουτ στην κουζίνα το 2011. Όταν τελείωσα με τις σπουδές μου το μάτι μου έπεσε εντελώς τυχαία σε μια αφίσα για παράσταση σταντ απ στην Ελλάδα. Και παθαίνω σοκ. Ε, λοιπόν, πήγα στην παράσταση και τα παιδιά που έπαιζαν με κάλεσαν σε ένα open mic για να παίξω μπροστά σε κανονικό κοινό και όχι τον στενό οικογενειακό μου κύκλο.
Ποια ήταν η πρώτη παράσταση στην οποία παίξατε; Τι σας έχει μείνει από αυτήν;
Α, ήταν πάρα πολύ όμορφα. Πολύς κόσμος και είχα πάει και σχετικά καλά. Όχι όπως στην κουζίνα το ‘11 αλλά τα πήρα τα γέλια μου. Αυτό που μου έμεινε είναι το πόσο μου άρεσε να είμαι πάνω στην σκηνή. Και ο κόσμος από κάτω να γελάει. Να διασκεδάζει. Να περνάει καλά. Επειδή ακούει τα αστεία μου. Καλύτερο. Συναίσθημα. Έβερ.
Πώς δημιουργείτε ένα κείμενο για μία παράσταση; Από που παίρνετε έμπνευση;
Κυρίως από πράγματα που μου συμβαίνουν. Αλλά αυτό νομίζω ότι ισχύει για πολλούς κωμικούς. Βασικά, δεν το νομίζω, το ξέρω. Κάνω παρέα με άτομα της σκηνής, είμαστε φίλοι κι όταν λέμε τα νέα μας, σχεδόν κάθε φορά θα ακουστεί η ατάκα “αυτό πρέπει να το κάνεις κείμενο”. E, μετά πηγαίνουμε σπίτια μας και το κάνουμε.
Πόσο δύσκολο είναι να βρίσκεστε μόνος σας πάνω στην σκηνή με μόνο όπλο το χιούμορ σας;
Αρκετά γιατί πρακτικά είμαι άοπλος. Εντάξει, όχι, είναι πολύ δύσκολο όταν ξεκινάς γιατί δεν ξέρεις πως θα πάει. Βγαίνεις και μιλάς σε κόσμο που έχει την προσδοκία να γελάσει. Αυτή είναι ομολογουμένως μια πολύ αγχωτική συνθήκη. Προϊόντος του χρόνου, όμως, το συνηθίζεις. Λες το κείμενο σου ξανά και ξανά, ξέρεις τί δουλεύει και τί όχι και προσαρμόζεσαι. Και μετά πρέπει να γράψεις καινούργιο κείμενο και να βγεις να πεις ένα αστείο για πρώτη φορά και γίνεται ξανά δύσκολο.
Πόσο χρόνο χρειάζεται να γραφτεί ένα κείμενο για μία παράσταση;
Ε, η πρώτη παράσταση θα σου πάρει χρόνια γιατί χτίζεις υλικό που πρέπει να κρατάει μία ώρα κι αυτό στην αρχή γίνεται πολύ δύσκολα -σκεφτείτε ότι κάθε κωμικός ξεκινάει παίζοντας πέντε λεπτά. Κι από το πεντάλεπτο πας στο καλό πεντάλεπτο και μετά στο δεκάλεπτο και τελικά πρέπει να φτάσεις στην μία ώρα. Ε, αυτό παίρνει ώρα. Λογικά στην δεύτερη παράσταση γίνεται πιο εύκολο και σου παίρνει λιγότερο χρόνο αλλά δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί οπότε θα πρέπει να με ξαναρωτήσετε σε δώδεκα με δεκαοχτώ μήνες.
Πόσο πιστεύετε ότι έχει εξελιχθεί το stand up τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα;
Απίστευτα. Έχουμε πολλούς και καλούς κωμικούς, έχουμε πολλές και καλές παραστάσεις και κυρίως έχουμε το δικό μας κοινό. Θυμάμαι όταν ξεκινούσα ότι έπρεπε να λέμε στο κοινό τι πρόκειται να δει. Αυτό δεν συμβαίνει πια. Ο κόσμος ξέρει τι είναι το σταντ απ κι επιλέγει συνειδητά να έρθει σε μια παράσταση αντί να πάει θέατρο ή σινεμά. Αυτό νομίζω τα λέει όλα.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Δέκα με τόνο»;
Είναι η πρώτη μου σόλο παράσταση, δηλαδή όλο το υλικό μου μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησης με την κωμωδία και η βασική του ιδέα είναι πως ένας καλός μαθητής παραμένει καλός μαθητής και μετά το σχολείο.
Από που πήρατε ιδέες και έμπνευση για την παράσταση αυτή;
Κυρίως από τις δικές μου εμπειρίες και δικά μου βιώματα. Θα ήθελα πολύ να τα έχω φανταστεί όλα αυτά αλλά αν είχα τόσο λογοτεχνικό ταλέντο, τώρα θα έγραφα το έκτο βραβευμένο μου μυθιστόρημα για μια κλοπή αρχαιοτήτων στην Άνδρο. Θα πρέπει να ομολογήσω πως η τεχνική μου είναι εφάμιλλη με αυτή των ράπερ που λένε ότι “πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε”. Οπότε θα αρκεστώ στο να πω ότι το κρατάω αληθινό.
Ποια είναι η ανταπόκριση του κόσμου; Έχετε πάρει κάποια περίεργη ανατροφοδότηση;
Μέχρι τώρα η ανταπόκριση είναι πολύ θετική, τόσο από πλευράς προσέλευσης όσο κι από πλευράς feedback. Ακούω πολύ καλά λόγια και δεν έχω κάποια περίεργη ανατροφοδότηση, να πω την αλήθεια. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι πολύς κόσμος μου στέλνει μηνύματα με θετικά σχόλια στα σόσιαλ αντί να το κάνει αυτό στο θέατρο με το που τελειώνει η παράσταση. Και το καταλαβαίνω απόλυτα γιατί έχω υπάρξει κι εγώ ούλτρα ντροπαλός οπότε κάθε μήνυμα στο inbox είναι ευπρόσδεκτο. Ως καλός μαθητής, βλέπετε, λατρεύω να μου λένε μπράβο με κάθε πιθανό τρόπο.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας; Ετοιμάζετε κάποια νέα παράσταση από την νέα χρονιά;
Για το 2024 προτεραιότητα έχει η βιντεοσκόπηση του Δέκα Με Τόνο, που λογικά θα γίνει μέσα στο πρώτο εξάμηνο. Στο δεύτερο εξάμηνο η παράσταση θα ανέβει στο YouTube και ανάμεσα σε αυτά τα δύο εγχειρήματα θα πρέπει να γραφτεί και ο δεύτερος μονόλογος. Είδατε; Δεν λέμε ψέματα εμείς οι αριστούχοι όταν λέμε ότι έχουμε πρόγραμμα.
