Η Πόπη Αραμπατζή είναι μία μαχήτρια της ζωής. Μητέρα, σύζυγος, φίλη μα πάνω απ’ όλα άνθρωπος έδωσε τη μάχη με τον καρκίνο του μαστού πριν αρκετά χρόνια και βγήκε νικήτρια. Η Πόπη Αραμπατζή είναι μια γυναίκα άξια θαυμασμού για όσα έχει καταφέρει στη ζωή της.
Η Πόπη Αραμπατζή ζει μαζί με την οικογένειά της στη Κομοτηνή και εργάζεται στο τοπικό σωφρονιστικό κατάστημα. Ακόμη, είναι απόφοιτος του Τμήματος Νομικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης ενώ δραστηριοποιείται ενεργά στο Σύλλογο Καρκινοπαθών Νομού Ροδόπης «Δύναμη Ψυχής». Μία γυναικά η οποία παρά τις δυσκολίες που βρήκε στο μονοπάτι της ζωής της μπόρεσε να τις ξεπεράσει και να αποδείξει ότι η δύναμη, η θέληση και η δίψα για ζωή νικάει και το μεγαλύτερο θηρίο που λέγεται καρκίνος. Η Πόπη Αραμπατζή μίλησε αποκλειστικά στο Maxmag κάνοντας κατάθεση ψυχής για όσα βίωσε για την περιπέτεια της, για όσους τη στήριξαν και για τα μηνύματα που περνάει για τη πρόληψη του καρκίνου.
Φέτος τον Μάρτιο έκλεισες 25 χρόνια επιζήσασα από τον καρκίνο του μαστού. Survivor όπως συνηθίζεις να λες. Ποια ήταν η πρώτη σκέψη που έκανες όταν πρωτοδιαγνώστηκες με αυτή την ασθένεια;
Η δική μου εμπειρία με τον καρκίνο, ο οποίος μου χτύπησε την πόρτα στα 33 μου χρόνια, μην έχοντας κανένας από την οικογένεια ποτέ καρκίνο, ήταν θα έλεγα καθοριστική στη ζωή μου. Ανακάλυψα ένα ογκίδιο στο στήθος καθαρά από τύχη και μετά από ένα μήνα, κάνοντας τις απαραίτητες εξετάσεις, έμαθα ότι ήταν καρκίνος και μάλιστα πολύ επιθετικός και έπρεπε να αφαιρεθεί άμεσα.
Δεν ήμουν προετοιμασμένη να ακούσω αυτή τη διάγνωση.
«Καρκίνος μαστού…»
Δε νομίζω όμως ότι υπάρχει άνθρωπος που είναι προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο. Ακόμη και αν έχει κάποια σημάδια που τον κάνουν να το υποψιάζεται. Έρχεται σαν κεραυνός στο κεφάλι σου που διαχέεται σε κάθε κύτταρο του σώματος αλλά και του μυαλού σου. Ξαφνικά δεν ξέρεις πώς να σταθείς όρθια, πώς να πάρεις ανάσα….
Αισθάνεσαι ότι πέφτεις στην πιο βαθιά θάλασσα από ένα μεγάλο γκρεμό που δεν έχει ούτε ένα κλαδάκι να πιαστείς για να σωθείς, ή έστω να κόψεις λίγο ταχύτητα ώστε να είναι πιο ήπια η πτώση… και πέφτοντας από αυτό τον γκρεμό, πέφτεις με δύναμη και φτάνεις στο πιο βαθύ σημείο της, στον πάτο της και κολλάς εκεί σφηνωμένη στα βράχια και….
Οι σκέψεις ασταμάτητες. «Γιατί…;;; Πώς…;;; Και τώρα….;;;»
Advertising
Και ‘κει που είσαι καθηλωμένη στον πάτο της θάλασσας, σφηνωμένη στα βράχια, στο σκοτάδι, χωρίς να φαίνεται η επιφάνειά της ή έστω μία ηλιαχτίδα, χωρίς ανάσα, εκεί είναι που έρχεσαι αντιμέτωπη με όλα αυτά που βιώνεις… αντικρίζεις τον καρκίνο κατάματα και λες:
«Και τώρα τι πρέπει να κάνω???»
«Τι μπορώ να κάνω???»
Έκανα άμεσα ολική μαστεκτομή και 8 χημειοθεραπείες. Και ελέγχους κάθε μήνα στην αρχή, μετά κάθε τρίμηνο, εξάμηνο, χρόνο, με όλα τα σκαμπανεβάσματα στην ψυχολογία που επιφέρουν, με το άγχος αλλά και το φόβο για τα αποτελέσματα κάθε φορά. Ακόμη και τώρα, 25 χρόνια μετά, το άγχος είναι εκεί… Μέχρι να ακούσω το γιατρό να λέει «όλα καλά, θα τα πούμε σε ένα χρόνο» αισθάνομαι σα χαμένη.
Πως το αντιμετώπισαν οι δικοί σου άνθρωποι. Οικογένεια, φίλοι, συγγενείς;
Έχοντας ένα παιδάκι 10 χρόνων τότε, ο κόσμος έφυγε κάτω από τα πόδια μου. Αλλά ήξερα ότι έπρεπε να ζήσω, για να το μεγαλώσω. Αυτό ήταν που ζήτησα και από το γιατρό που με χειρούργησε, τον κ. Δημήτριο Τούση στη Θεσσαλονίκη.
Η πόλη μας είναι πολύ μικρή και όλοι σχεδόν γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Ο καρκίνος σήμαινε θάνατος για τους περισσότερους, γιατί η πληροφόρηση ήταν ελάχιστη έως μηδαμινή. Και συνεχώς άκουγες ότι πέθανε κάποιος γιατί είχε καρκίνο. Θεώρησα λοιπόν ότι θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο για ένα παιδάκι 10 περίπου χρόνων που άκουγε συνεχώς ότι πέθανε κάποιος γιατί είχε καρκίνο, να μάθαινε ότι και η δική του η μαμά είχε καρκίνο…
Επίσης, έχοντας στο μυαλό μου το φόβο ή και τη σιγουριά ότι δε θα τα καταφέρω και βλέποντας στα μάτια των άλλων τους ίδιους φόβους που είχα και εγώ μέσα μου, που αυτό πίστευα ότι θα συναντούσα από τους γύρω μου, θεωρούσα ότι θα με κατέβαλαν ψυχολογικά γιατί και εγώ ήμουν σίγουρη ότι υπήρχε ημερομηνία λήξης για μένα… οπότε δε θα ήθελα να το δω και στα μάτια των άλλων… Ήθελα να βρω τη δύναμη πρώτα μέσα μου να παλέψω, να πιστέψω ότι υπάρχει πιθανότητα να ζήσω και μετά, αφού οχυρωνόμουν, θα το μοιραζόμουν.
Όλα αυτά με ώθησαν να κρύψω την κατάστασή μου από το παιδί μου, τους γονείς μου, συγγενείς και φίλους, εκτός από μερικούς, και να περάσω τα πάντα μόνη με το σύζυγό μου, το Θοδωρή μου, και με τους ελάχιστους φίλους οι οποίοι αποδείχθηκε ότι ήταν μεγάλο στήριγμα για μένα και η βοήθειά τους είναι ανυπολόγιστη. Όλο αυτό βέβαια, δε σημαίνει ότι ήταν εύκολο για μένα. Ήταν πολύ πολύ δύσκολο. Πρώτα απ΄ όλα γιατί απομονώθηκα από όλους γιατί αισθανόμουν ενοχή που δεν τους έλεγα τι περνούσα, ενώ αυτοί μοιράζονταν πάντα μαζί μου όλα τους τα προβλήματα. Δεν μπορούσα να τους κοιτάξω στα μάτια γιατί θεωρούσα ότι τους κορόιδευα. Πέρασα ένα πολύ μεγάλο διάστημα κατάθλιψης και ίσως και το ότι δεν είχα τη δύναμη ή το ότι πίστευα ότι ήταν καλύτερο για μένα να μη μοιραστώ το πρόβλημά μου να συνέβαλε σε αυτό.
Όταν πέρασαν οχτώ περίπου χρόνια από την ημέρα που χειρουργήθηκα και μετά από πολλά σκαμπανεβάσματα, βλέποντας ότι προχωράω μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα και είμαι καλά, βλέποντας ένα μικρό φως μπροστά και όχι μόνο το σκοτάδι που συνεχώς έβλεπα πριν, αποφάσισα να μιλήσω στους γονείς μου. Έπρεπε να το μάθουν. Και εγώ η ίδια σα γονιός δε θα ήθελα με τίποτα το παιδί μου να περνάει ένα τέτοιο πρόβλημα υγείας και να μη μου το πει. Ήταν πολύ δύσκολο γι’ αυτούς. Ήταν αδιανόητο το παιδί τους να έχει καρκίνο…. Θυμάμαι η μαμά μου είπε: «είμαι σίγουρη ότι έκαναν λάθος οι γιατροί, αποκλείεται να έχεις εσύ καρκίνο…». Έφυγε η γη κάτω απ΄τα πόδια τους, δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Αλλά είχα τη δύναμη να τους πω «είμαι καλά» και τους το φώναξα, γιατί το πίστευα.
Όσο αφορά το παιδί μου, ήθελα να τελειώσει το λύκειο και μετά να του το πω. Όταν πέρασε στην Κτηνιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης, το καλοκαίρι μετά το δεύτερο έτος, μοιράστηκα μαζί του όλο αυτό που έζησα. Του είπα τα πάντα. Πώς το ανακάλυψα, τι χρειάστηκε να κάνω για να το αντιμετωπίσω, γιατί αποφάσισα να μην του μιλήσω όσο ήταν μικρός, πώς ήταν η πορεία της υγείας μου και όλα όσα ήθελα να βγάλω από μέσα μου ώστε να μην υπάρχει πλέον οτιδήποτε που να μην το ξέρει για μένα. Η αντίδρασή του; Αφού μου είπε ότι θεωρούσε λάθος μου να μην το μοιραστώ και μαζί του τόσα χρόνια, με ρώτησε «είσαι καλά τώρα;» και όταν του απάντησα ναι παιδί μου είμαι πολύ καλά, με πήρε μία μεγάλη αγκαλιά και μου είπε «όλα θα πάνε καλά και από δω και πέρα όλα μαζί θα τα αντιμετωπίζουμε»
Έπειτα, άρχισα σιγά σιγά να το μοιράζομαι με φίλους και αυτό μ΄έκανε να νιώθω μια μεγάλη ανακούφιση. Έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Μπορούσα να διαχειριστώ και την έκπληξη και τον πόνο που έβλεπα στα μάτια τους γιατί αισθανόμουν πλέον δυνατή. Και είδα έκπληξη, πόνο, φόβο, τρόμο πολλές φορές, δάκρυα, αλλά και πίστη και ελπίδα.
Στη δική σου περιπέτεια υγείας υπήρχαν άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή σου και σου στάθηκαν. Σε ποιους θα ήθελες να πεις ένα τεράστιο ευχαριστώ;
Σε ποιον πρώτα; Στο γιατρό μου, στη γραμματέα του, στην οικογένειά μου, στους φίλους; Όλοι αυτοί από την πρώτη στιγμή που διαγνώσθηκα με τον καρκίνο στάθηκαν δίπλα μου, έτρεξαν πολύ για μένα, πόνεσαν με όλο αυτό που ζούσα και έκαναν τα πάντα για να με βοηθήσουν.
Advertising
Το μεγαλύτερο Ευχαριστώ θα ήθελα να το πω στο σύζυγό μου, το Θοδωρή. Αυτός ήταν το στήριγμα, ο βράχος που στάθηκε δίπλα μου και πάλεψε μαζί μου. Αυτός που είχε τη δύναμη και το κουράγιο να μου δίνει θάρρος, να με προσέχει, να με φροντίζει, να είναι πάντα με τα μάτια του επάνω μου και να κάνει τα πάντα για να αισθανθώ καλύτερα, άσχετα αν αυτός μέσα του πονούσε και φοβόταν ίσως και περισσότερο από μένα.. Ένα τεράστιο ευχαριστώ οφείλω στο παιδί μου, το Θάνο, που η ύπαρξή του μου έδινε δύναμη και κουράγιο να μην παραιτηθώ και να προσπαθήσω με όλη μου τη δύναμη να καταφέρω να σταθώ στα πόδια μου και να προχωρήσω.
Επίσης έχω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που δάκρυσαν και πόνεσαν μαζί μου, μου κράτησαν το χέρι, οι άνθρωποι που μοιράστηκα μαζί τους την απόγνωση, το φόβο του θανάτου, την κατάθλιψη και όλα όσα έρχονται μαζί με τον καρκίνο… και ήταν δίπλα μου σε όλο αυτό το δύσκολο δρόμο που έπρεπε να περάσω… Αυτοί ήταν που με τον τρόπο τους, με την αγάπη και την υπομονή τους μου πέταξαν τις «σανίδες» τους για να μπορέσω να ανέβω στην επιφάνεια απ΄ το βυθό που βρισκόμουν… να αισθανθώ την αισιοδοξία να ξανάρχεται και να μου χτυπάει την πόρτα η ελπίδα για τη ζωή. Και εγώ, κάθε μέρα άνοιγα την πόρτα μου λίγο λίγο, δειλά δειλά στην αρχή και όλο και περισσότερο… και τη ζούσα, τη ζω…
Όλοι αυτοί που ο καθένας με το δικό του τρόπο έβαζαν και συνεχίζουν να βάζουν ένα λιθαράκι ώστε να αισθάνομαι ότι είναι δίπλα μου και ότι υπάρχει πάντα ένα χέρι που με κρατάει για να προχωρήσω. Και αυτό το χέρι είναι αγνό, γεμάτο αγάπη και αισιοδοξία. Χαίρονται με τη χαρά μου και την κάνουν ακόμη μεγαλύτερη, πονάνε με τον πόνο μου και τον μικραίνουν πάρα πολύ.
Δε θα μπορούσα να ξεχάσω όλες τις φίλες που γνώρισα μέσω internet. Γιατί η βοήθεια που πήρα από αυτές ήταν πολύ μεγάλη. Ψάχνοντας για πληροφορίες για τον καρκίνο, βρήκα groups στο internet με γυναίκες που πέρασαν ή περνούσαν το ίδιο με μένα. Βέβαια ήμουν τυχερή που ήξερα καλά τα αγγλικά και αυτό με βοήθησε πάρα πολύ. Έκανα φίλες από την Αγγλία, Γερμανία, Αμερική, Αυστραλία, Ουαλία και από πολλά άλλα μέρη, οι οποίες είχαν και αυτές καρκίνο μαστού και περνούσαν ή είχαν περάσει ό,τι και εγώ. Μέσα λοιπόν στη μεγάλη κατάθλιψη που περνούσα και δεν ήθελα να στεναχωρήσω με τις άσχημες καταθλιπτικές σκέψεις μου το σύζυγό μου ή οποιονδήποτε άλλον, μοιραζόμουν ό,τι αισθανόμουν και ό,τι φοβόμουν, με γυναίκες που τα περνούσαν ή τα είχαν περάσει και αυτές. Με στήριξαν, με βοήθησαν, με κατάλαβαν, με πόνεσαν και μου έδωσαν δύναμη τόση όση δε φαντάζεται κανένας.
Είναι τόσο πολύτιμο στη ζωή μας να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που μας αγαπάνε και μας στηρίζουν και αισθάνομαι πολύ τυχερή που υπάρχουν για μένα στη ζωή μου τέτοιοι άνθρωποι. Και είναι αρκετοί. Το ευχαριστώ προς όλους αυτούς είναι πολύ λίγο, αλλά βγαίνει μέσα απ΄ την ψυχή μου και το ξέρουν.
Οι περισσότεροι όταν ακούμε τη λέξη καρκίνος μας έρχονται στο νου δυσάρεστες σκέψεις. Εσύ τι έμαθες από την περιπέτεια σου με τον καρκίνο;
Τι έμαθα!!! Έμαθα να δέχομαι την όποια δυσκολία βρεθεί μπροστά μου σαν ένα πρόβλημα που απλά περιμένει την προσπάθειά μου να το λύσω χωρίς να σκεφτώ ποτέ ότι δε θα τα καταφέρω. Απλά ότι θα το προσπαθήσω. Μου είχε πει κάποιος ότι «ο Θεός μας δίνει όσα μπορούμε να αντέξουμε. Για να επιλέξει λοιπόν εσένα να σου δώσει κάτι τόσο δύσκολο, πάει να πει ότι πιστεύει ότι μπορείς να τα καταφέρεις και πρέπει να του αποδείξεις ότι σωστά πιστεύει σε σένα».
Αν παρομοιάσουμε την πορεία της ζωής μας με ένα δρόμο τον οποίο διαβαίνουμε περπατώντας, θα δούμε ότι στο μεγαλύτερο μέρος του είναι επίπεδος με λουλούδια δεξιά και αριστερά (γιατί έτσι είναι). Όταν θα βρούμε κάποια λακκούβα μπροστά μας, θα πρέπει να μη διαμαρτυρηθούμε, αλλά να προσπαθήσουμε να βρούμε τον τρόπο να την περάσουμε. Ή αν συναντήσουμε ένα βουναλάκι που θα πρέπει να κουραστούμε να το ανέβουμε, ή ακόμη και να ματώσουν τα πόδια μας στο ανέβασμα, να το τολμήσουμε, γιατί η θέα από την κορυφή του αξίζει όσο τίποτε άλλο. Θα είναι η απόλυτη ομορφιά. Γιατί υπάρχουν δυσκολίες που συναντάμε στην πορεία της ζωής μας, άλλες μικρές και άλλες μεγαλύτερες. Αλλά αξίζει όσο τίποτε, να προσπαθήσουμε να τις ξεπεράσουμε.
Έμαθα ότι είχα δύναμη μέσα μου την οποία ούτε καν πίστευα ότι υπάρχει. Έμαθα να ζω την κάθε στιγμή και να κοιτάζω τα θετικά και όχι τα αρνητικά σε κάθε τι. Γιατί και από το χειρότερο που θα περάσεις ή θα αντιμετωπίσεις, κάτι καλό θα μάθεις, κάτι καλό θα σου μείνει. Έμαθα να αγαπάω πολύ περισσότερο τον κόσμο και να απολαμβάνω τις στιγμές που ζω με οποιονδήποτε είναι δίπλα μου. Έμαθα να χαίρομαι και να απολαμβάνω το ξημέρωμα της κάθε μέρας και να ακούω το κελάηδισμα των πουλιών, πράγμα που πριν ούτε καν έδινα σημασία.
Έμαθα να κάνω όνειρα, στην αρχή για την επόμενη μέρα, για το Σαββατοκύριακο που ερχόταν, μετά για το μεθεπόμενο, για τον επόμενο μήνα και σιγά σιγά και για αργότερα και όταν αυτά πραγματοποιούνταν, δεν το πίστευα καν. Και συνέχιζα και συνεχίζω, να κάνω όνειρα…
Έμαθα να ΖΩ… και αυτό είναι υπέροχο!!!
Παίζει ρόλο η ψυχολογία ενός ασθενή ώστε να ανταπεξέλθει στις θεραπείες;
Η ψυχολογία ενός ασθενή είναι το παν. Ο καρκίνος στη ζωή κάποιου τον καταρρακώνει ψυχολογικά, τον βάζει σε ένα μονόδρομο που πρέπει να αντέξει και να προχωρήσει. Διαφορετικά παραιτείται και ούτε βήμα δεν μπορεί να κάνει. Και τα βήματα αυτά για να περάσει το μονόδρομο είναι πολύ δύσκολα.
Πρέπει να αντέξεις, όσο και αν πονάει, όσες άσχημες σκέψεις και αν τριγυρίζουν στο μυαλό σου, όσο θλίψη και αβεβαιότητα και αν γεμίζει την ψυχή σου, όσο κουρασμένος και ψυχολογικά μόνος και αν αισθάνεσαι. Πρέπει να βρίσκεις πάντα κάτι να πιαστείς για να προχωρήσεις. Ένα στόχο, μέρα με τη μέρα, βήμα με το βήμα. Ακόμη και όταν πέφτεις ψυχολογικά όταν πλησιάζουν οι 21 ημέρες για την επόμενη θεραπεία, ακόμη και όταν σου φέρνουν δυσφορία αλλά και όλες τις υπόλοιπες παρενέργειες οι θεραπείες. Ακόμη και αν μετά από κάποιο διάστημα εμφανιστεί κάτι που προβληματίζει τους γιατρούς και εσένα σε ρίχνει στα τάρταρα, πρέπει να σταθείς εκεί. Όρθιος με όποιο τρόπο.
Πρέπει να μάθεις να βάζεις στο μυαλό σου με όσα και αν περνάς, τη θετική σκέψη και να μην παραιτείσαι. Βήμα βήμα, αργά και σταθερά.
Ο καρκίνος είναι ταμπού στις μέρες μας;
Ναι, θεωρώ ότι είναι ακόμη ταμπού, αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο παλιότερα που το αποσιωπούσαν οι περισσότεροι και όταν πέθαινε κάποιος, μόνο τότε μάθαινες ότι είχε καρκίνο. Έτσι όλοι συνδύαζαν τον καρκίνο με το θάνατο. Υπήρχαν όμως και άνθρωποι οι οποίοι κατάφερναν να ζήσουν, αλλά το αποσιωπούσαν. Σίγουρα το πρώτο διάστημα μετά τη διάγνωση είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστεί κάποιος μία τόσο δύσκολη κατάσταση. Πιστεύω ότι κανένας άνθρωπος δεν αξίζει να περνάει τις δυσκολίες της ζωής μόνος του. Ο καθένας βέβαια, επιλέγει για τον εαυτό του και αποφασίζει πώς θα προχωρήσει. Οι αποφάσεις αυτές δεν είναι πάντα οι σωστές.
Όσο για μένα, που για πολύ μεγάλο διάστημα αντιμετώπισα μόνη την ασθένειά μου, δεν είναι κάτι για το οποίο αισθάνομαι υπερήφανη. Θεωρώ ότι ήταν λάθος και δε θα ήθελα να το επαναλάβω. Θα ήθελα να είχα τη δύναμη να το μοιραστώ με όλους. Γιατί αυτή η επιλογή μου με απομάκρυνε από τον κόσμο, από τους ανθρώπους, από τους φίλους, από την οικογένεια, από όλους. Μ΄ έκλεισε ακόμη περισσότερο στο καβούκι μου. Όταν όμως κατάφερα να μιλήσω για τον καρκίνο μου, θεώρησα ότι ένας ακόμη λόγος που πρέπει να το μοιραστώ είναι για να πάρουν κουράγιο και άλλοι άνθρωποι που παλεύουν με αυτό και να σταματήσει να είναι ταμπού. Έχει χτυπήσει όλα τα σπίτια, όλες τις οικογένειες. Και μπορεί να ξεπεραστεί. Ένα ζωντανό παράδειγμα είμαι και εγώ.
Δραστηριοποιείσαι ενεργά ως μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου καρκινοπαθών Νομού Ροδόπης «Δύναμη Ψυχής». Ποιες είναι οι δράσεις του συλλόγου και πως θα μπορούσε κάποιος να ενταχθεί σε αυτό τον σύλλογο;
Ο Σύλλογος Καρκινοπαθών και Φίλων «Δύναμη Ψυχής» ιδρύθηκε το 2009 και δραστηριοποιείται σε όλο τον νομό Ροδόπης. Μέλη του Συλλόγου είναι καρκινοπαθείς, ενώ φίλοι του Συλλόγου είναι εθελοντές με διάθεση προσφοράς. Στο Σύλλογο μας έχουμε αναπτύξει μεταξύ ένα πνεύμα αλληλοβοήθειας, αλληλοστήριξης και φροντίδας για την αποκατάσταση των καρκινοπαθών είτε αυτή είναι κοινωνική είτε προσωπική.
Ο βασικός στόχος του συλλόγου μας είναι να αλλάξει η αντίληψη ότι αυτή η ασθένεια καταβάλλει εκτός από το σώμα και την ψυχή του ανθρώπου. Αυτό φυσικά και δεν ισχύει. Οπότε οργανωθήκαμε για να προσφέρουμε κοινωνική και ψυχολογική στήριξη σε κάθε νέο ασθενή και την οικογένειά του. Ο Σύλλογος «Δύναμη Ψυχής» στηρίζει έμπρακτα και με κάθε τρόπο τους καρκινοπαθείς στις δύκολες στιγμές της διάγνωσης, του χειρουργείου και των θεραπειών. Υπάρχει στήριξη από κάθε πλευρά για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των καρκινοπαθών (υγειονομικών, κοινωνικών και εργασιακών). Μέλημα του Συλλόγου είναι να αποφύγουμε την αμηχανία της κοινωνίας και το φόβος που συνοδεύει τον καρκίνο. Επομένως όλα αυτά τα χρόνια πραγματοποιούνται αμέτρητες ενημερωτικές ομιλίες πρόληψης, έγκαιρης διάγνωσης και αντιμετώπισης του καρκίνου.
Ο Σύλλογος «Δύναμη Ψυχής» βοήθησε και θα συνεχίσει να βοηθάει οικονομικά άπορα και ανασφάλιστα μέλη αλλά και μη μέλη καρκινοπαθείς. Καθημερινά στον Σύλλογο υπάρχει κοινωνική λειτουργός για την ενημέρωση γύρω από τα δικαιώματα και βοήθεια στην διεκπεραίωση γραφειοκρατικών διαδικασιών. Παρέχεται επίσης και ψυχολογική στήριξη όπου ο σύλλογος καλύπτει τα έξοδα για τις συνεδρίες με ψυχολόγο.
Αλλά περισσότερες πληροφορίες για το Σύλλογο Καρκινοπαθών Νομού Ροδόπης «Δύναμη Ψυχής» μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του στο διαδίκτυο.
Είσαι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης. Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με τα νομικά;
Τα άτομα που πάσχουν από σοβαρές παθήσεις έχουν δικαίωμα εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Ως καρκινοπαθής είχα το δικαίωμα αυτό και το 2011 αποφάσισα να ξεκινήσω τη διαδικασία να κάνω την Αίτηση εισαγωγής μου στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση. Κάτι που ενώ ονειρευόμουν από μικρή, δεν το έκανα όταν τελείωσα το Λύκειο, καθότι επέλεξα το γάμο και τη δημιουργία οικογένειας από τις σπουδές.
Καθότι εργάζομαι στις Φυλακές Κομοτηνής, η Νομική Επιστήμη έχει απόλυτη συνάφεια με το επάγγελμά μου και σίγουρα θα με βοηθούσε επαγγελματικά το πτυχίο της Νομικής Σχολής. Το 2012 εισήχθην στη Νομική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και το 2016 κατάφερα να πάρω το Πτυχίο της Νομικής.
Τι αποκόμισες από την εμπειρία των σπουδών σου;
Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να πραγματοποιήσω το όνειρό μου και να σπουδάσω, ήταν σα να ήμουν στα 18 μου χρόνια ξανά και ξεκινούσα τις σπουδές μου… Η χαρά μου ήταν τεράστια. Βέβαια, να πω την αλήθεια, δεν ήταν τόσο εύκολο και λόγω της ηλικίας μου με τόσο απαιτητικό αντικείμενο, όπως αυτό της Νομικής, αλλά το ήθελα, μου άρεσε και με συνεπήρε. Οι καθηγητές μου, όλοι τους ξεχωριστοί, απολάμβανα τις παραδόσεις τους στο αμφιθέατρο, θαύμαζα τη θέληση και την ικανότητά τους να μεταδίδουν τη γνώση. Όλοι οι συμφοιτητές μου όμως με αγκάλιασαν με πολύ αγάπη, γίναμε φίλοι και είμαστε ακόμη. Συμμετείχα στο εργαστήριο Εγκληματολογικών Ερευνών της Σχολής, αλλά και σε άλλες επιστημονικές εκδηλώσεις.
Η επιλογή μου να σπουδάσω ενώ είχα να αντιμετωπίσω μία τόσο δύσκολη κατάσταση με τον καρκίνο, ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσα να κάνω. Άφησα στην άκρη τον καρκίνο μου με εντολή να μη με ενοχλήσει γιατί τώρα εγώ σπουδάζω και δεν μπορώ, αλλά ούτε και θέλω να ασχοληθώ άλλο μαζί του. Είχα πολύ πιο σοβαρά πράγματα να κάνω και να ζήσω. Δεν είχα χρόνο γι΄αυτόν… Είχα άλλους στόχους και ήθελα να τους πετύχω. Και τους πέτυχα. Ορκίστηκα μαζί με τα παιδιά που μπήκαμε μαζί στη Νομική, στα 4 χρόνια.
Σου αρέσει να ταξιδεύεις με κάθε ευκαιρία και γενικότερα είσαι ένας άνθρωπος που απολαμβάνει τη ζωή. Υπάρχει κάποιο ταξίδι που ξεχωρίζεις και για ποιο λόγο;
Όπως ανέφερα και πιο πάνω, είμαι πολύ τυχερή που έχω πάρα πολύ καλούς φίλους στη ζωή μου. Μία από αυτούς με την οποία γνωριστήκαμε δύο χρόνια περίπου μετά από την εμφάνιση του καρκίνου μου, ήταν και είναι πάντα δίπλα μου, παρόλη την απόσταση που μας χωρίζει. Αυτό το κορίτσι είχε και έχει πάντα τον τρόπο να με πείθει να πάμε ταξίδι και κάνει τα πάντα για να μου μείνει αξέχαστο. Ακόμη και όταν εγώ ήμουν μέσα στην κατάθλιψη, έβρισκε τον τρόπο να διώχνει τα σύννεφα από το μυαλό μου. Με ένα γκρουπ φίλων που έγιναν και δικοί μου, έχουμε πάει τόσα πολλά και πανέμορφα ταξίδια μαζί!!! Μεξικό, Ινδία, Ταϋλάνδη, Αίγυπτο, Ρουμανία, Λίβανο, Ιορδανία, Δαλματικές Ακτές, Καππαδοκία, Ισπανία και σε λίγες μέρες θα πάμε στο Μαρόκο.
Το κάθε ταξίδι είναι ξεχωριστό και από κάθε ταξίδι έχεις πάντα κάτι να θυμάσαι που σε εντυπωσίασε, που σου άρεσε ή όχι, που σε παραξένεψε, που σε προβλημάτισε, το κάθε ταξίδι έχει τη δική του ομορφιά, που θα την κουβαλάς για πάντα μαζί σου. Θα έλεγα ότι τα πιο έντονα συναισθήματα να ένιωσα στο ταξίδι στην Ινδία. Θεωρώ ότι είναι ένα ταξίδι ζωής και μέσα από αυτά που είδα, γνώρισα, έζησα, έμαθα, μ΄ έκαναν να αναθεωρήσω πολλά πράγματα στη ζωή μου.
Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις σε όσους παλεύουν ακόμα με τον καρκίνο;
Όλοι όσοι έρχονται αντιμέτωποι με τον καρκίνο πρέπει να ξέρουν πως το φόβο πρέπει να τον βάλουν όσο γίνεται περισσότερο στην άκρη. Ποτέ δεν εγκαταλείπουμε τον αγώνα. Για να κερδίσουμε τη μάχη, πρέπει να παλέψουμε με την ψυχή μας και να μην ξεχνάμε ότι οι δοκιμασίες πάντα φέρνουν δύναμη στην ψυχή μας και ανοίγουν νέους ορίζοντες στην καρδιά μας.
Το μεγαλύτερο όπλο που μας επιτρέπει να παλέψουμε τον καρκίνο είναι η ψυχή μας, η θέληση και η αγάπη για ζωή.
Ο καρκίνος είναι εδώ και μέχρι να γίνει για όλους μια χρόνια νόσος και όχι μια διαδρομή προς το άγνωστο με το φόβο του θανάτου, οφείλουμε να τον κοιτάζουμε στα μάτια.
Ευχαριστώ θερμά τη κ. Πόπη Αραμπατζή για την παραχώρηση των φωτογραφιών.
