Στο θέατρο “Βέμπο” είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την παράσταση “Αλέξης Ζορμπάς” ανήμερα των Χριστουγέννων. Μέσα από τα υπέροχα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη, τα εξαιρετικά κουστούμια της Ντένη Βλαχιώτη και την διαχρονική μουσική του Μίκη Θεοδωράκη , το έργο του Νίκου Καζαντζάκη “Βίος και Πολιτεία” πήρε “σάρκα και οστά” επί σκηνής, αφήνοντας μας τις καλύτερες εντυπώσεις μαζί με σωρεία ποικίλων συναισθημάτων καθώς και πολλή συγκίνηση.
Στο σύνολό της η παράσταση , κάτω από την καταπληκτική σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή και διατηρώντας σε μεγάλο βαθμό την πιστότητα του μυθιστορήματος, δημιούργησε ορατά επί σκηνής έννοιες όπως: φιλία, ανθρωπότητα, πατρίδα, φυλή, ζωή, ελευθερία, Θεός. Έννοιες τις οποίες ο ίδιος o συγγραφέας παράγει διάχυτα στο έργο του “Βίος και Πολιτεία” με εξαιρετική μαεστρία και συγγραφική ευφυΐα.
Σαν το παλιό καλό κρασί που με την γλυκιά του γεύση μεθάει τις αισθήσεις και με το άρωμά του ευωδιάζει την καρδιά και την ψυχή ο χρόνος επί σκηνής πέρασε γρήγορα, αβίαστα, παρέα με τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών της παράστασης που την στιγμάτισαν και την ολοκλήρωσαν με ένα ιδιαίτερα όμορφο τρόπο.
Ο Γρηγόρης Βαλτινός απογειωμένος υποκριτικά μας παρουσίασε έναν καταπληκτικό Ζορμπά. Εκείνο τον Ζορμπά που με τον απλό, λιτό, αφοπλιστικό λόγο και την εμπειρία ζωής του, μας μαθαίνει στο έπακρο πώς είναι να αγαπάμε την ζωή, να γευόμαστε τις απολαύσεις που μας προσφέρει, να την αναλύουμε άπλα, να εκφράζουμε συναισθήματα, να ερωτευόμαστε, να αγαπάμε.
Ο Μέμος Μπεγνής εξίσου εξαιρετικός υποκριτικά μέσα από αυτήν την παράσταση έδειξε να μας ξανασυστήνεται. Μας έπεισε καθώς μετέφερε επί σκηνής την εμβληματική μορφή του Νίκου Καζαντζάκη στο έπακρο: μορφωμένος, με αγάπη προς την γνώση, την φιλοσοφία, το πνεύμα, προσεγγίζει ανθρώπους και καταστάσεις κάτω από ένα θεωρητικό, ιδεολογικό “πρίσμα” αφήνοντας την πράξη στην άκρη.
Και οι δυο μαζί, ξεκινώντας σαν δύο αντίθετοι πόλοι πάνω στην σκηνή, γίνονται ένα, εκφράζοντας με δεξιοτεχνία τον πυρήνα του έργου “Βίος και Πολιτεία”: μια διπολική εξομολόγηση σε αναπαράσταση, ο Καζαντζάκης γίνεται Ζορμπάς και αντίστροφα.
Η Ταμίλα Κουλίεβα εξαιρετική ως μαντάμ Ορτάνς. Με το υποκριτικό της ταλέντο , την γαλλοελληνική προφορά και την τσαχπινιά της , κατέγραψε εξαιρετικά την μορφή αυτή, βγάζοντας προς τα έξω την γερασμένη ψυχή του χαρακτήρα που υποδύεται που ψάχνει απελπισμένα να την επισφραγίσει με ένα “συμβόλαιο αγάπης” λίγο πριν το τέλος.
Η Ναταλία Δραγούμη άμεση και αποφασιστική χρωμάτισε άψογα με το υποκριτικό της ταλέντο, άλλοτε με σκληράδα και δυναμισμό και άλλοτε με ευαισθησία και αγάπη, τον ρόλο της ελκυστικής χήρας που όλοι οι άντρες ποθούν μα κανείς δεν μπορεί να έχει πάρα μόνο ο πρωτευουσιάνος , ο Νίκος Καζαντζάκης.
Ο Τάκης Παπαματθαίου εξαιρετικός στο ρόλο του τρελού του χωριού του Μιμιθού. Ο Νίκος Βερλέκης σαρωτικός στο ρόλο του Μαυραντώνη ενώ έκπληξη μας προκάλεσε ο νεαρός ηθοποιός Ρένος Ρώτας όπου με ιδιαίτερη ευαισθησία απέδωσε τον ρόλο του Παυλή , του έφηβου που γίνεται μάρτυρας ενός ανεκπλήρωτου νεανικού έρωτα προς την χήρα του χωριού.
Επίσης ιδιαίτερη συγκίνηση μας προκάλεσαν:
- Η ερωτική σκηνή της Χήρας και του Καζαντζάκη (Μπεγνής -Δραγούμη) όπου σε συνδυασμό με τον υπέροχο κρητικό χορό την ίδια στιγμή, έδωσε έμφαση και εξέφρασε τους χτύπους της καρδιάς , την ένταση, το πάθος και την απελευθέρωση που βιώνουν δυο ερωτευμένοι άνθρωποι όταν έρχονται σε επαφή .
- Και φυσικά το ο τελευταίος χορός , το Συρτάκι μεταξύ του Ζορμπά και του Καζαντζάκη (Βαλτινός – Μπεγνής) ιδιαίτερα έντονος μας γέμισε ενθουσιασμό και συγκίνηση , ξεσήκωσε το ακροατήριο, δίνοντας ένα όμορφο γλυκό τέλος στην παράσταση.
Ο “Αλέξης Ζορμπάς” ήταν μια παράσταση που θέλουμε σίγουρα να ξαναδούμε μα και συνιστούμε ανεπιφύλαχτα για τον καθένα που θέλει να κάνει ένα δώρο στο εαυτό του . Και όλα αυτά στο θέατρο “Βέμπο”.
