Το Ξενοδοχείο Μπάγκειον που βρίσκεται λίγα μέτρα από το μετρό της Ομόνοιας, έχει διαμορφωθεί καιρό τώρα σε ένα ιδιαιτέρως εναλλακτικό θεατρικό χώρο για παραστάσεις. Εμείς παρευρεθήκαμε στην παράσταση «Ο Τζόαν Παντάν και οι Θλιμμένοι Τροπικοί» του Ντάριο Φο από την θεατρική ομάδα Ginger Creepers.
Και δεν είναι άλλο από το έργο του Ντάριο Φο «Ο Τζόαν Παντάν και η ανακάλυψη της Αμερικής», όπου ο ήρωας μας στην προσπάθεια του να ξεφύγει από την Ιερά Εξέταση, θα κρυφτεί σε ένα καράβι την εποχή που ο Χριστόφορος Κολόμβος κάνει το τελευταίο του ταξίδι για την Αμερική. Οι εποχές παλιές, σκληρές και άκρως θρησκευτικές θα φέρουν τον Τζόαν μπροστά σε συγκλονιστικές εμπειρίες μισαλλοδοξίας, αλλά και στιγμές πληρότητας.
Η θεματική του έργου από μόνη της εκπέμπει ένα ενδιαφέρον άπειρο ως προς την ιστορία και την αφηγηματικότητα που μπορεί να δημιουργήσει.
Ο ήρωας μας, είναι ένα νέο παιδί που τολμάει να φύγει από την ασφάλεια της χώρας του και να ταξιδέψει κάπου όχι μόνο μακριά, αλλά και τόσο διαφορετικά από την κουλτούρα που έχει συνηθίσει. Εκεί βρίσκει μια κοινωνία υπό διάλυση από το καθεστώς της αποικιοκρατίας. Μιας κοινωνίας που αλλάζει με την βία.
Ο Χρήστος Καπενής που ενσαρκώνει τον «Τζόαν Παντάν», μας συστήνεται αρχικά ως ο μπάτλερ του ξενοδοχείου, και μετά -ερχόμενοι όλοι μας- στην κεντρική αίθουσα της παράστασης, ξεκινάει έναν «δύσκολο» βιογραφικό μονόλογο με κινητήρια δύναμη τον ίδιον τον «λόγο» του και ένα video wall γεμάτο εστίαση στα συναισθήματα.
«Ο Τζόαν Παντάν και οι Θλιμμένοι Τροπικοί»: Ένα μείγμα ιστορίας, φαντασίας και δράματος με φόντο την Αμερική με τους Ινδιάνους ιθαγενείς της, και τους βάρβαρους Ευρωπαίους κατακτητές. Κάπου εκεί ενδιάμεσα, στο άδυτο του χάους, βρίσκεται ένας νεαρός άνθρωπος που αρχίζει να μαθαίνει τις πρώτες λέξεις της ξένης αυτής γλώσσας, να αφουγκράζεται τις αλλόκοτες συμπεριφορές των κατοίκων και να ερωτεύεται το ίδιο αισθησιακά με εκείνους τις κοπέλες της περιοχής. Εν μέσω του πολέμου του Νέου Κόσμου, τις θρησκευτικές αντιπαλότητες τόσο των Ινδιάνων μεταξύ τους, όσο και των Ευρωπαίων με τους Ινδιάνους, στο κυνήγι της ανελέητης εξουσίας.
Το κείμενο που ερμηνεύει ο ηθοποιός, είναι πότε γρήγορο πότε αργό, πότε βασανιστικό και πότε διασκεδαστικό, πότε καθησυχαστικό και πότε εχθρικό, και φυσικά πότε αθώο και πότε πονηρό.
Η κατάλληλη συνταγή για μια βιογραφική θεατρική αφήγηση, ένα ντοκιμαντέρ επί σκηνής, όπου κάμερες υπάρχουν παντού και τα αποτυπώματα των συναισθημάτων όλων μας, θα ταξιδέψουν ακόμα πολλά μίλια, για να βρουν τις απαντήσουν που ψάχνουν, ώστε να γίνει ένα ακόμα πιο ολοκληρωμένο project στο άμεσο μέλλον.
Εν κατακλείδι: Μια από τις πιο συνταρακτικές και εναλλακτικές μορφές μονολόγου για την ΒΙΑ (εσώτερη και εξωτερική) με σύμμαχο τις οπτικοακουστικές δυνατότητες του ηχολήπτη που είναι φανερός εμπρός μας στην παράσταση, και μερικά προσωπικά αντικείμενα – από άλλους – που προσδίδουν ένα ακόμα λεπτεπίλεπτο στοιχείο στην υπόθεση. Αυτό το ένα μετά το άλλο στοιχείο που στοιχειώνει τις μνήμες ενός «ξεχασμένου» πολιτισμού θαμμένο στην ηχώ των τραγουδιών του Τζόαν, εκεί μακριά… στην Αμερική!
