Κατά περιόδους η τέχνη έρχεται σε αντιδιαστολή με τις απόψεις και την αισθητική των πολιτών και πιο συγκεκριμένα εδώ αναφέρομαι στο θέατρο. Μπορεί να είναι θρησκευτικοί λόγοι, μπορεί πολιτικοί, μπορεί απλά να είναι ένα θεατρικό ιδιαίτερα προχωρημένο, το οποίο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό και κατανοητό από τις μάζες. Έτσι λοιπόν τόσο στο εξωτερικό, όσο και στην Ελλάδα αρκετά θεατρικά έργα κατακρίθηκαν, λογοκρίθηκαν και προκάλεσαν σωρεία αντιδράσεων. Ας δούμε μερικά από αυτά..
Πιο πρόσφατα πολλές συζητήσεις προκάλεσε η μεταφορά του έργου “Jesus Christ Superstar“. Όπως μπορεί κανείς να φανταστεί και στην Ελλάδα κρίθηκε ιδιαίτερα για τη σχετική του θεματολογία με τον Χριστό. Θρησκευτικοί θεσμοί έσπευσαν να κατηγορήσουν την παράσταση για βλασφήμια προς τα θεία και επικαλέστηκαν νόμους οι οποίοι τους έδωσαν πάτημα για κάτι τέτοιο. Παραθρησκευτικές οργανώσεις και ακραία θρησκόληπτοι επιτέθηκαν με και δίχως τη χρήση χρωμάτων κατά του θεάτρου Ακροπόλ, αλλά και αυτοκινήτων συντελεστών, εμποδίζοντας ακόμα και θεατές να εισέλθουν στο χώρο.
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε πάλι στην Θεσσαλονίκη εξαιτίας της παράστασης “Η Ώρα του Διαβόλου“, όπου άτομα παράταξης με σημαίες και εικόνες φώναζαν συνθήματα κατά του θεατρικού και υπέρ του έθνους και της θρησκείας. Αυτό συνέβη καθώς το έργο διαπραγματευόταν τη σχέση του διαβόλου με τον κόσμο και κάτι τέτοιο αποδείχτηκε ένα ιδιαιτέρως δύσπεπτο θέμα. Ο πρωταγωνιστής της παράστασης αναγκάστηκε να βγει δημοσίως και να ξεκαθαρίσει πως το έργο δεν είχε σχέση με το σατανισμό.
Μένοντας σε θρησκευτικό κλίμα, προβληματισμό και σχόλια προκάλεσαν και οι παραστάσεις “Εγώ είμαι το Θείο Βρέφος” και “Corpus Christi“. Στο πρώτο θεατρικό ο κεντρικός ήρωας πιστεύει ότι είναι ο Ιησούς, ενώ στο δεύτερο ο Ιησούς και οι Απόστολοι παρουσιάζονται ως ομοφυλόφιλοι άντρες. Και στις δύο περιπτώσεις οι αντιδράσεις ήταν ακραίες, με κόσμο να συγκεντρώνεται έξω από τα θέατρα να διαμαρτυρηθεί, να απειλήσει και να γιαουρτώσει τον ένα εκ των δύο θεάτρων. Έτσι, πολιτισμένα.
Έξω από τα θρησκευτικά όρια, παραστάσεις που κρίθηκαν ήταν η “Ισορροπία του Nash“, “Mount Olympus” και “Αθανάσιος Διάκος – Η Επιστροφή“. Το πρώτο θεατρικό, όπως είναι λογικό σε αυτή την περίπτωση, ξεσήκωσε αντιδράσεις καθώς είχε αποσπάσματα από βιβλίο του Σάββα Ξηρού, καθώς ο προαναφερθείς είναι καταδικασμένος τρομοκράτης με συμμετοχή σε δολοφονίες, ληστείες και τρομοκρατικές επιθέσεις. Στη δεύτερη και στην τρίτη περίπτωση οι παραστάσεις αντιμετώπισαν πουριτανικά και εθνικοπατριωτικά σχόλια.
Η τέχνη αποτελεί έναν από του κλάδους που ανέκαθεν προσπαθούσε να στηλιτεύσει φλέγοντα ζητήματα και να εξερευνήσει τα όρια της ανθρώπινης φαντασίας. Άλλες φορές αυτό συμβαίνει χωρίς αντιδράσεις και άλλες δημιουργούνται προβλήματα και οι θεατρικές παραστάσεις επικρίνονται αρκετά. Εντούτοις, εκτός από κάποιες περιπτώσεις όπου θίγονται θέματα ζωής, το θέατρο και κάθε είδος τέχνης πρέπει να έχει την πλήρη ελευθερία να μιλήσει για όλα, χωρίς θρησκευτικούς και εθνικούς χρωματισμένα περιορισμούς, δίνοντας στον κόσμο αξιόλογη τροφή για σκέψη.
