Ο Λευτέρης Μπούρος από τα πρώτα του βήματα μας εντυπωσίασε και μας σόκαρε μπορούμε να πούμε, μεσά από τις εκδόσεις Πηγή και το βιβλίο του “Ερασιτέχνες Δολοφόνοι“, το οποίο είναι συλλογή διηγημάτων. Φυσικά, δεν έμεινε εκεί καθώς έχει ήδη εκδόσει δύο βιβλία από τις εκδόσεις Bell, τα οποία ανήκουν στην συλλογή Drifter. Το πρώτο έχει τίτλο “Το Χέρι του Νεκρού” και το δεύτερο “Καρμανιόλα”. Είναι γεννημένος στην Αθήνα, μα μεγάλωσε στο Αγρίνιο. Απόφοιτος της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Η/Υ του ΕΜΠ. Οι ιστορίες του με τίτλο «Ο Μίμος» και «Λυδία» έχουν διακριθεί στο παρελθόν με το Α’ Βραβείο σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς (5ος Πανελλήνιος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός UNESCO ΛΤΕΕ, 2016 και 2ος Διαγωνισμός Harmony and Creativity, 2017).
Θα ήθελα να πω αρχικά ότι είναι χαρά μας που γίνεται αυτή η συνέντευξη και να σου ευχηθούμε να ζήσει το μωράκι σας και να είναι πάντα καλότυχο και ευτυχισμένο. Φαντάζομαι πόσο όμορφη περίοδο διανύετε με αυτό το γεγονός. Είναι επίσης δική μου χαρά που μπορώ να σου κάνω κάποιες ερωτήσεις ώστε να εμβαθύνουμε στο πως εσύ ο Λευτέρης Μπούρος, πραγματικά, εμπνεύστηκες αυτές τις ιστορίες που μας αφήνουν κατάλοιπα, έχω να πω, στην ζωή μας.
Αρχικά ξέρω ότι έχεις γράψει και άλλα δύο βιβλία τα οποία δεν είναι συλλογές διηγημάτων, αλλά μυθιστορήματα. Θα επανέλθω σύντομα σε αυτό. Ανυπομονώ να μάθω πόσο καιρό σου πήρε να ολοκληρώσεις όλα τα διηγήματα του βιβλίου «Ερασιτέχνες Δολοφόνοι», πότε πρωτοξεκίνησες και με ποια ιστορία;
Κατ’ αρχάς, σε ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία. Είναι χαρά μου! Ομολογώ ότι με πας πίσω στο παρελθόν τώρα, στα χρόνια πριν ξεκινήσω να καταπιάνομαι με το Drifter, που κυκλοφορεί σήμερα από τις εκδόσεις BELL. Η αλήθεια είναι ότι δε θυμάμαι ακριβώς το χρονικό διάστημα (ίσως ενάμιση χρόνο ή και λιγότερα) – εκείνο που ξέρω με βεβαιότητα είναι ότι τα διηγήματα γράφτηκαν σταδιακά και -σίγουρα- χωρίς να έχω στο νου μου ότι κάποια στιγμή θα γίνονταν βιβλίο. Το πρώτο που γράφτηκε ήταν το 1ο διήγημα που διαβάζει κανείς στου «Ερασιτέχνες Δολοφόνους», με τίτλο «Μαύρος Γάτος». Για κάποιον έμπειρο αναγνώστη, η διαφορά του με τα επόμενα διηγήματα είναι εμφανής.
Πριν αναφερθώ εγώ στην δική μου αγαπημένη ιστορία, ξέροντας ότι είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις μόνο μία, ποια θα ήταν αυτή που απλά θα ένιωθες ότι θέλεις να ασχοληθείς ίσως παραπάνω μαζί της και να την αναπτύξεις κι άλλο κάποια στιγμή;
Σίγουρα ξεχωρίζει η ιστορία με τίτλο «Ποιος μίλησε», καθώς θεωρώ ότι αντικατοπτρίζει μερικούς από τους χειρότερους φόβους πολλών συνανθρώπων μας. Πέρα από αυτή, προσωπική μου αγαπημένη είναι η τελευταία ιστορία του βιβλίου η οποία -αν και αρκετά σύντομη- δίνει ένα μήνυμα που με απασχολεί ιδιαίτερα όσο περνούν τα χρόνια.
Τώρα η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου. Πως πραγματικά εμπνεύστηκε τις ιστορίες αυτές ο Λευτέρης Μπούρος; Εσύ; Ποιο ήταν το έναυσμα που σε έκανε να θέλεις να γράψεις την κάθε μία; Γιατί μιλάμε για μερικές αρκετά έντονες και αν εγώ που το διάβασα τις σκέφτομαι σε διάφορες στιγμές της μέρα μου πλέον, φαντάζομαι εσύ που τις έγραψες.
Εάν τις πάρω με τη σειρά που τις βρίσκουμε στο βιβλίο, θα έλεγα τα εξής:
Ο «Μαύρος Γάτος» ήταν «ένα κλείσιμο του ματιού» στο ομώνυμο διήγημα του Ε.Α. Πόε, αλλά και ένας φόρος τιμής στα πρώτα μου χρόνια στην Αθήνα.
Ο «Μίμος» μού ήρθε κάποιο Πάσχα, όταν και είχα βρεθεί με το αυτοκίνητο μέσα σε μια τρομερή καταιγίδα σε ένα ορεινό χωριό της Αιτ/νίας
Η «Λυδία» στήθηκε πάνω στην δομή μιας ταινίας που είχα δει λίγο πριν τη γράψω (η ταινία είχε τίτλο «Stay»)
Τον «Άνθρωπο του Βάλτου» τον εμπνεύστηκα όταν άκουσα μια ιστορία βεντέτας απ’ το χωριό μου.
Το Ποιος Μίλησε το σκέφτηκα όταν, στις καλοκαιρινές διακοπές στη Λευκάδα είδα έναν αντίστοιχο εφιάλτη.
Για το «Άγια Νύχτα» χρησιμοποίησα εικόνες και φόβους από την θητεία μου στο στρατό.
Ο «Αιρετικός» και το «Η Μέρα που έγινα δολοφόνος» αντικατοπτρίζουν προσωπικές μου ανησυχίες
Αυτή που με στοιχειώνει παραπάνω απ’ όλες κατανοείς φυσικά ότι είναι αυτή με την κούκλα. Πες μας λίγα λόγια γι’ αυτήν την ιστορία και τι κρύβεται πίσω απ’ αυτήν ίσως.
Η αλήθεια είναι ότι το διήγημα με την κούκλα (Ποιος Μίλησε) γράφτηκε τελευταίο, και αποτελεί ουσιαστικά τη ‘’ναυαρχίδα’’ του βιβλίου καθώς είναι το μεγαλύτερο σε έκταση αλλά και το -κατά γενική ομολογία- πιο δυνατό από όλα. Όπως ανέφερα παραπάνω, τη συγκεκριμένη ιστορία την εμπνεύστηκα μετά από ένα σχετικό όνειρο, στις διακοπές στη Λευκάδα, το καλοκαίρι του 2017. Ήταν τόσο σοκαριστική εκείνη η εμπειρία που θυμάμαι ότι καθόμουν σε μια παραλία στα νότια του νησιού με το όνομα Μικρός Γιαλός (όπως και στο διήγημα) και προσπαθούσα να παρατηρήσω καλύτερα κάποια απομονωμένα σπίτια στην ράχη του κόλπου. Η εικόνα που έβλεπα τότε ήταν πέρα για πέρα αθώα και καλοκαιρινή και ουδεμία σχέση είχε με την ανατριχιαστική πλοκή της ιστορίας μου, αλλά με λίγη φαντασία – και με τις απαραίτητες δόσεις αληθοφάνειας – στήθηκε αυτό το ωραίο διήγημα.
Επίσης, θα ήθελα να παραδεχτώ ότι το διήγημα «Λυδία» μου έχει αφήσει κάποια θέματα, φαντάζομαι κατανοείς ότι χρησιμοποιώ τα μέσα μένοντας Αθήνα. Ειλικρινά δεν σε έχει επηρεάσει;
Για μένα η «Λυδία» είναι η πιο συγκινητική από όλες τις ιστορίες. Ομολογώ ότι όταν σκεφτόμουν τα γεγονότα που διαδραματίζονται ως back story στο μετρό, είχα κατά νου ότι κάτι τέτοιο θα ήταν παρατραβηγμένο. Το ότι όλα αυτά μοιάζει αληθοφανές είναι που κάνει την ιστορία να στέκει και να επηρεάζει τον αναγνώστη. Προσωπικά (και χωρίς να κάνω σπόιλερ), δεν με φοβίζει ιδιαίτερα το ενδεχόμενο που βλέπουμε στη Λυδία, καθώς πιστεύω ότι – για την ώρα – δύσκολα μπορεί να συμβεί κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα.
Μίλησε μας λίγο για τα «Drifter» που είναι τα δύο καινούρια σου βιβλία.
Το «Χέρι του Νεκρού» και το «Καρμανιόλα», είναι τα δυο πρώτα βιβλία της σειράς DRIFTER που κυκλοφορεί από το 2020 από τις εκδόσεις BELL. Πρόκειται για μια νουάρ/αστυνομική ιστορία, που για την ώρα πάει πολύ καλά και αναμένεται να έχει και συνέχεια. Σε αντίθεση με την αναμενόμενη δομή ενός νουάρ μυθιστορήματος, εδώ δεν έχουμε αστυνομικό ή ντετέκτιβ πρωταγωνιστή, αλλά έναν καθημερινό, διασκεδαστικό τύπο, που μπλέκεται χωρίς να το θέλει σε μια ιστορία με ίντριγκες και πτώματα.
Γενικά πέρα από το ότι είσαι συγγραφέας και πατέρας πλέον, τι άλλο κάνεις στην ζωή σου;
Είμαι από τους τυχερούς που δουλεύουν πάνω στο επάγγελμα που σπούδασαν. Εργάζομαι ως ηλεκτρολόγος μηχανικός σε μια εταιρεία στην Αθήνα. Πέρα από αυτό, απολαμβάνω τις ωραίες ταινίες, την ωραία μουσική, τις βόλτες στην παραλιακή.
Θα ήθελα να μας πεις ποιους συγγραφείς λατρεύεις και ποιους θεωρείς ότι θα πρέπει να διαβάσει κάποιος σίγουρα ως Λευτέρης Μπούρος.
Είναι πολλοί οι αγαπημένοι μου, αλλά με μια πρώτη σκέψη ξεχωρίζω τους Ε.Α. Πόε, Γκί ντε Μοπασάν, Ε. Χέμινγουεϊ, Τ. Μπουκόβσκι, Τομ Ρόμπινς.
Και τέλος, τι έχουμε να περιμένουμε από εσένα Λευτέρη στο σύντομο μέλλον του συγγραφικού κόσμου; Δώσε μας κάτι έτσι για να αγωνιούμε!
Μέσα στο 2022 έρχεται το τρίτο μέρος της σειράς Drifter, και πολύ σύντομα ένα νέο ψυχολογικό θρίλερ που ελπίζω να αγαπηθεί ιδιαίτερα από το αναγνωστικό κοινό.
Θα βρείτε τον Λευτέρης Μπούρος εδώ.
Ευχαριστώ θερμά τον Λευτέρης Μπούρος γι΄αυτήν την υπέροχη συνέντευξη. Ανυπομονούμε για τα επόμενα βιβλία του!
