Η Μαρία Κρασοπούλου είναι μια καλλιτέχνης με άριστες μουσικές σπουδές ενώ διαθέτει μια υπέροχη μελωδική φωνή. Η Μαρία Κρασοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Καλαμάτα. Στο πλούσιο βιογραφικό της συμπεριλαμβάνονται τα μαθήματα μουσικής από την ηλικία των οκτώ ετών, τα μαθήματα τραγουδιού και αξιόλογες βραβεύσεις σε ελληνικό και παραδοσιακό καθώς και σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς ποίησης. Επίσης, η ταλαντούχα ερμηνεύτρια συνεργάστηκε με αξιόλογους καλλιτέχνες όπως ο Κώστας Μακεδόνας.
Η Μαρία Κρασοπούλου μίλησε αποκλειστικά στο Maxmag για τη πορεία της στη μουσική και τις νέες τάσεις, για την επανακυκλοφορία του τραγουδιού «Αγάπη» καθώς και για την αγάπη της προς την ποίηση.
Επιμέλεια συνέντευξης: Μαρία Αντωνίου
Σε ποια φάση της επαγγελματική σας ζωής σας βρίσκουμε αυτή την περίοδο;
Καλλιτεχνικά βρίσκομαι σε μια πολύ δημιουργική φάση στην οποία οργανώνω τα επόμενα τραγούδια που θα ηχογραφηθούν στο προσεχές διάστημα, το ρεπερτόριο που θέλω να ετοιμάσω, τις επερχόμενες ζωντανές εμφανίσεις.
Ποια ήταν τα μουσικά σας ακούσματα ως παιδί;
Ελληνικό κυρίως ρεπερτόριο. Στο σπίτι το πικάπ του μπαμπά ή το κασετόφωνο της μητέρας μου, αυτό της δεκαετίας του ενενήντα με τα πολύχρωμα λαμπάκια στα ηχεία του, ήταν πάντα ανοιχτά με ρεμπέτικο, λαϊκό και μικρασιάτικο τραγούδι. Το λεγόμενο για χάρη συνεννοήσεως έντεχνο το ανακάλυψα μόνη μου με βάση όλα αυτά, όταν κατάλαβα ότι μπορώ να γράφω στην κασέτα ξανά και ξανά σαν παλίμψηστο από το δεύτερο πρόγραμμα. Τα ακούσματα επίσης στο περιβάλλον ενός Μουσικού Σχολείου ήταν από παραδοσιακό τραγούδι από διάφορες περιοχές της Ελλάδας μέχρι ελληνικό ροκ. Τα βράδια άφηνα το ραδιόφωνο ανοιχτό δίπλα στο μαξιλάρι κι ακόμη και μέσα από τον ύπνο μου, αν άκουγα κάποια ενδιαφέρουσα εισαγωγή ή πρώτο κουπλέ πατούσα την εγγραφή λαίμαργα. Το πρωί σημείωνα τι πρέπει να αγοράσω από cd. Το χαρτζιλίκι όλο.
Μια ιστορία που δεν έχω πει πότε είναι πως στις αρχές του γυμνασίου πριν ακόμη βρεθώ στο Μουσικό Σχολείο έπιασα τον εαυτό μου ένα βράδυ σε τυχαία αναπαραγωγή από το δεύτερο πρόγραμμα, να δακρύζει από «Της Κυριακής τα όνειρα» του Νίκου Ζούδιαρη. Όταν το φέρνω αυτό στο νου μου συγκινούμαι ακόμη και σήμερα γιατί ο Νίκος Ζούδιαρης έμελλε να με πάρει στη κυριολεξία από το χέρι και με βάλει πρώτη φορά στη δισκογραφία. Βαθιά ευγνωμοσύνη.
Ποιες στιγμές από τη μουσική σας διαδρομή ξεχωρίζετε και γιατί;
Κάθε στιγμή σε αυτό το ταξίδι. Την πρώτη φορά που βρέθηκα μπροστά σε κοινό ακαπέλα. Τους δασκάλους μου. Όταν στην εφηβεία ξεκίνησα επαγγελματικά να τραγουδώ στον κόσμο, τα τραγούδια που είπα, πως ένιωσα, πότε ηχογράφησα πρώτη φορά στον διαφορετικό από τη σκηνή χώρο ενός στούντιο. Κάθε μου συνεργασία ως σήμερα. Τη πρώτη φορά που άκουσα ένα τραγούδι μου στο ραδιόφωνο. Την πρώτη φορά που άκουσα ένα στίχο μου μελοποιημένο. Κάθε live σε Αθήνα και Καλαμάτα με τους Bit gia Bit. Τις ακριβές συνεργασίες που κρατώ ως σήμερα ως φυλαχτό.
Πρόσφατα επανακυκλοφόρησε το τραγούδι «Αγάπη» το οποίο τραγουδήσατε για πρώτη φορά το 2010. Ακούγοντας το αισθανόμαστε μέχρι τα μύχια της ψυχής μας το στίχο:
Δεν έχει νόημα η αγάπη όταν δε μοιάζει με φωτιά όταν η ρίζα της δε φτάνει ως το κόκαλο βαθιά.
Advertising
Δεν έχει νόημα η αγάπη όταν δεν τρέμει το κορμί όταν δε φτάνει ένα χάδι για να κοπεί η αναπνοή.
Θα θέλαμε να μας σχολιάσετε αυτό τον τόσο τρυφερό στίχο, τι σημαίνει για εσάς και πως το βλέπετε από την δική σας οπτική;
Η «Αγάπη» είναι ένα ερωτικό τραγούδι το οποίο πραγματεύεται τον μη συμβιβασμό στον έρωτα. Θέτει μια προϋπόθεση ώστε να οριστεί η αγάπη με όλο της το νόημα. Την προϋπόθεση να είναι τόσο δυνατή και προφανώς ριψοκίνδυνη όσο η φωτιά. Τη προϋπόθεση η ρίζα της να φτάνει βαθιά μέσα στη ψυχή του ανθρώπου, να κάνει το κορμί ως κατεξοχήν αντικειμένου του έρωτα, να γίνεται έρμαιο για χάδι. Αυτή είναι άλλωστε η φύση του έρωτα. Είναι σαρωτικός. Το ζητούμενο τον ερωτευμένων είναι αρχικά η κυριαρχία του ενός στον άλλο. Η διεκδίκηση. Ο έρωτας γίνεται κάποιες φορές το κέντρου του εγωισμού. Ο τίτλος όμως το τραγουδιού είναι «Αγάπη». Το αντίθετο κάθε επικίνδυνης διεκδίκησης. Η αγάπη είναι καρτερική, η αγάπη καταπραΰνει. Η αγάπη είναι συνώνυμη της αυτοθυσίας. Δεν θέτει προϋποθέσεις η αγάπη.
Αγαπώ σημαίνει ξεπερνώ τον εαυτό μου. Ό,τι αγαπώ θέλω να το βλέπω να ανθίζει και σε καμία περίπτωση να καίγεται. Κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει το τραγούδι. Ζυγίζει ταυτόχρονα δύο εκ διαμέτρου αντίθετα πράγματα που όμως έχουν κοινή αφετηρία. Τον έρωτα και την αγάπη.
Η Ελλάδα γέννησε σπουδαίους δημιουργούς όπως ο Μάνος Χατζηδάκις, ο Σταύρος Ξαρχάκος και ο Μίκης Θεοδωράκης. Οι Έλληνες έχουμε την κατάλληλη εκπαίδευση πάνω στην μουσική σε ένα ευρύτερο πλαίσιο;
Όσο οι σπουδαίοι αυτοί που αναφέρετε και άλλοι μαζί τους σπουδαίοι που θεμελίωσαν και διαμόρφωσαν τον νέο ελληνικό πολιτισμό διδάσκονταν γενναία στα σχολεία υπήρχε μια σημαντική πηγή αυτής της γνώσης προσβάσιμη στα παιδιά ανεξαρτήτως των καταβολών ή των ακουσμάτων που είχαν από την οικογένεια. Παρατηρώ με λύπη από την επαφή μου με τα παιδιά της μέσης εκπαίδευσης πως σήμερα τα ονόματα που αναφέρατε είναι ονόματα που κάτι θυμίζουν στα παιδιά, κάποια στιγμή κάποιος τους είπε κάτι ωστόσο δεν γνωρίζουν το έργο τους. Αυτό σημαίνει ότι ο θησαυρός για αυτά τα παιδιά παραμένει κλειδωμένος και άρα ανεκμετάλλευτος. Αυτό θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι κανόνας για τα σχολεία μας όμως συμβαίνει στην πραγματικότητα. Ένα παράδειγμα είναι πόσο πολύ έχουν αφεθεί τα μουσικά σχολεία. Οι πραγματικές κοιτίδες αυριανών μουσικών μέσα στο πλαίσιο της δωρεάν παιδείας.
Αν το παιδί δεν επιλέξει συνειδητά την ενασχόληση του με την μουσική και αν η μουσική η οποία τον ενδιαφέρει να ασχοληθεί δεν είναι η λεγόμενη λόγια ελληνική μουσική, τότε αυτός ο θησαυρός θα περάσει μοιραία στη λήθη. Είναι απορίας άξιο γιατί συμβαίνει αυτό και εύλογο ερώτημα ποιον τελικά συμφέρει η λήθη.
Πιστεύετε ότι τα talent shows δημιουργούν καλλιτέχνες ή είναι κάτι εφήμερο;
Δεν μπορεί να δημιουργήσει έναν καλλιτέχνη ένα talent show. Τον καλλιτέχνη τον διαμορφώνει το διάβασμα του, η δική του αναζήτηση που θα του ακονίσει ταλέντο και ψυχή. Το αν αυτού του είδους τα θεάματα βοηθούν στην προβολή του καλλιτέχνη είναι μια συζήτηση. Το πόσο μπορεί ένας καλλιτέχνης να διατηρήσει την ταυτότητα του και την τέχνη του σε μια κονσερβοποιημένη βιομηχανία αυτό είναι επίσης μια άλλη συζήτηση.
Τι είναι αυτό που λείπει μουσικά από την Ελλάδα και θα έπρεπε να το αναπτύξουμε πιο πολύ;
Να μάθουμε από την αρχή να αναζητούμε, να μην φοβόμαστε το συναίσθημα που μπορεί να προκληθεί αν σκάψει κανείς μέσα από την επιφάνεια. Μοιάζουμε νομίζω φοβισμένοι απέναντι στο βάθος της τέχνης. Όχι μόνο στη μουσική. Στα κείμενα μας, στη πολιτισμική μας κληρονομιά. Τα θεωρούμε μουσειακού χαρακτήρα κι έτσι εκείνα πιάνουν σκόνη κι ο δικός μας ο νους πιάνει σκοτάδι.
Όσον αφορά τη μουσική αυτή καθεαυτή θα επανέλθω στο ζήτημα της παιδείας που θέτω παραπάνω και θα πω και για ένα ακόμη αγκάθι. Την δισκογραφία στην Ελλάδα που πεθαίνει αργά και βασανιστικά και παρασύρει στο διάβα της οτιδήποτε νέο προσπαθεί να γεννηθεί. Είναι αγώνας η μουσική παραγωγή στην χώρα μας. Είναι αγώνας η συντήρηση ενός μουσικού όταν μια κοινωνία στο μεγαλύτερο μέρος της δεν αναγνωρίζει τη μουσική ως εργασία αλλά ως χόμπι. Να γίνει μια επανεκκίνηση στη δισκογραφία που σέβεται την πνευματική δημιουργία και την υποστηρίζει έμπρακτα και τέλος να γίνει μια επανεκκίνηση στην νοοτροπία μας απέναντι στο επάγγελμα του μουσικού. Μια περιφρούρηση των συλλογικών του δικαιωμάτων.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι καλλιτέχνες σας στην μουσική βιομηχανία σε Ελλάδα και εξωτερικό;
Φανταστείτε έναν κύκλο από την Ρόζα Εσκενάζυ μέχρι κάθε νέο και νέα που με ζήλο και σεβασμό επιχειρεί σήμερα να εμπλακεί στον ελληνικό λόγο και την μελωδία του. Από την μεγάλη βιομηχανία του εξωτερικού οι γνώσεις μου εξαντλούνται μάλλον στους Beatles ή στον Freddie Mercury και τους Queen. Εξωτερικό φυσικά είναι και ο χώρος ανατολικότερα μας. Η μυσταγωγία της Αρμενικής για παράδειγμα μουσικής που σε γειώνει με κάτι βαθιά ανθρώπινο και πανάρχαιο.
Η μουσική δημιουργεί τάσεις ανάλογα με την εποχή. Ποια είναι η γνώμη σας για την νέα τάση της trap που ακούει τα τελευταία χρόνια η νεολαία;
Φοβάμαι ότι θα γίνω μια ακόμη βαρετή «στα δικά μας χρόνια». Στα εφηβικά μας χρόνια λοιπόν ήταν η ραπ στα επάνω της. Παρότι δεν άκουγα ωστόσο καταλάβαινα ότι μιλούσε για την κοινωνία με έναν ρομαντικό τρόπο. Σήμερα αυτή αμερικανόσταλτη μουσική που προσπαθούν να εξελληνίσουν προάγει με τον λόγο της την παλινδρόμηση της κοινωνίας σε καιρούς που υποτίθεται αφήσαμε πίσω μας. Παρακάμπτω τον φόβο μου να θεωρηθώ αποστειρωμένη και εξηγώ. Έχετε κάτσει να ακούσετε με προσοχή τον στίχο αυτών των τραγουδιών;
Μιλούν για διακαείς πόθους απόκτησης πλούτου, κότερα λένε κι ελικόπτερα ως το μόνο που προσδίδει αξία και μόνο αυτοσκοπό. Γνωρίζετε ότι αυτά τα τραγούδια εκτός από το ότι κατακλύζουν με κάθε τρόπο το διαδίκτυο και τα λογής ραδιόφωνα, έρχονται φυτευτά στα παιδικά πάρτι; Έχετε βρεθεί σε πάρτι νηπίων να τα δείτε να χορεύουν «τα διαμάντια στο κορμί της είναι όλα τα λεφτά, θέλει λέει να ’μαι αλήτης κι αυτή να είναι μαντάμ; Τι λέμε δηλαδή σε αυτές τις τρυφερές ψυχές; Σε αυτά τα άγραφα χαρτιά τι γράφουμε; Την αξία λάθος μετρημένη στο χρήμα. Κι ότι εκείνος, το αρσενικό μέρος του λόγου δηλαδή, ο ικανός κουβαλητής θα της φέρει τα διαμάντια και εκείνη θα τα φορέσει. Τα αντικείμενα που θα την κάνουν κι εκείνη αντικείμενο δηλαδή και κεκτημένο. Πάντως σαστίζουμε ψάχνοντας τις αιτίες που η γυναίκα σήμερα αντιμετωπίζεται έτσι όπως αντιμετωπίζεται και την βαθύτερη αιτία όλων αυτών των γυναικοκτονιών. Μια σκέψη απλά.
Η ποίηση είναι εξίσου μια μεγάλη σας αγάπη ενώ έχετε εκδώσει ποιητικές συλλογές. Μιλήστε μας για αυτή τη δραστηριότητα σας;
Είναι ποιήματα και στίχοι που έχω την τύχη να βρίσκονται μέσα σε βιβλία και μέσα σε μελωδίες των ανθρώπων που τους έδωσαν τη μορφή τραγουδιού. Τραγουδισμένες είτε από εμένα, είτε από άλλους εξαίρετους ερμηνευτές. Εκτός από τις δύο εκδόσεις ποιημάτων μου, στίχοι μου έχουν γίνει τραγούδια που δισκογραφήθηκαν και στον δεύτερο μας δίσκο με τον Γρηγόρη με τίτλο «Αποστάσεις», αλλά και στον τελευταίο δίσκο του Νίκου Σαμαρά με τίτλο «Αναμνήσεις Μάγισσες».
Γράφω ποίηση και στίχους αρχικά ως ανάγκη να θέσω ερωτήσεις. Κάποιες φορές η απάντηση είναι πηγαία άλλες φορές μένει το ερωτηματικό. Ωστόσο ακόμη κι αν εκκρεμεί το ερωτηματικό και πάλι κέρδος είναι.
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας βήματα;
Στόχος είναι η παραγωγή κάποιων τραγουδιών που βρίσκονται ήδη στα σκαριά. Το φθινόπωρο που μας πέρασε κυκλοφόρησαν τα «Γιλέκα ΙΙΙ» των Μιχάλη Λιόντα και Δημήτρη Τσιμπούκη. Εκτός από τα κομμάτια λοιπόν που είναι να μπουν στο στούντιο, στόχος είναι τα παιξίματα έξω μαζί με τον κόσμο.
Ποια είναι η ευχή σας για το μουσόφιλο και όχι μόνο κοινό του Maxmag;
Να είναι ανήσυχο, να μην συμβιβάζεται και να μην παύει να αναζητά την ομορφιά.
Ευχαριστώ θερμά την κ. Μαρία Κρασοπούλου για την παραχώρηση των φωτογραφιών.
