Ο Παναγιώτης Καρμάτης, σημειώνοντας μία πετυχημένη πορεία στον χαώδη κόσμο του θεάτρου, μας μιλάει ανοιχτά για την κατάσταση της καραντίνας, αφήνοντας δελεαστικά αποσιωπητικά για την θερινή παράσταση του Αυγούστου “Κι εγώ… Σ’ αγαπώ”, την οποία και συμμετέχει. Ο νέος αυτός ηθοποιός, ο Παναγιώτης Καρμάτης βρίσκεται στην παρέα του MaxMag, με σκοπό να μας εντυπωσιάσει. Άραγε, πώς είναι να είσαι ηθοποιός σε καραντίνα; Τί σημαίνει να ανακαλύπτεις νέες πτυχές του εαυτού σου;
Επιμέλεια Συνέντευξης: Αδαμοπούλου Βαρβάρα
Τί σας ώθησε να ανακατευθείτε με τον χώρο της τέχνης; Ήταν όνειρο ζωής;
Ο πατέρας μου είναι ηθοποιός, οπότε σίγουρα είχα «κολλήσει» αυτό που λέμε το μικρόβιο από μικρός. Βέβαια, από τα μαθητικά και φοιτητικά μου χρόνια, είχα την έφεση να κάνω τις παρέες μου να γελούν και να περνούν καλά, με μιμήσεις ή πλάκες που έκανα, οπότε λίγο πολύ, η συνέχεια ήταν προδιαγεγραμμένη. Όσον αφορά τώρα στο, αν ήταν όνειρο ζωής, νομίζω ότι τα όνειρα μας πάντα προσπαθούμε να τα φτάσουμε και βάζουμε συνεχώς, το πήχη πιο ψηλά. Οπότε, μάλλον, ήταν η αρχή του ονείρου την συνέχεια να την δω ελπίζω σιγα σιγά όσο περνούν τα χρόνια.
Με βάση την προσωπική σας εμπειρία στον χώρο, αλλά και την πορεία που σημειώσατε μέχρι σήμερα, προτιμάτε το γυαλί ή το σανίδι;
Θα ήταν ψέμα να σου πω ότι προτιμώ το θέατρο, την τηλεόραση ή τον κινηματογράφο. Κάθε ένα έχει την χάρη του, την αξία του και την ομορφιά του. Προτιμώ και τα τρία εξίσου, αρκεί να έχουν να πουν πράματα στην δική μου ψυχή και στην ψυχή του θεατή.
Σας ενδιαφέρει η γνώμη του κοινού; Εάν ναι, ποια είναι η γνώμη που πιστεύετε ότι έχει σχηματίσει για εσάς;
Αρχικά μ’ ενδιαφέρει να μπορώ να δίνω τον καλυτερό μου εαυτό σε οποιαδήποτε δουλειά συμμετέχω. Συνεπώς, μ’ ενδιαφέρει ο θεατής, που θα με δεί σε μια παράσταση ή σε καποια τηλεοπτική σειρά ή ταινία, να μην θεωρήσει ότι τον «κοροιδεύω» ή ότι δεν έχω δώσει τον καλύτερο μου εαυτό. Στην ερώτηση «τι γνώμη μπορεί να έχει σχηματίσει το κοινό για μένα», αυτό σίγουρα δεν μπορώ να στο πω εγώ, αλλά θα ήταν χαρά και τιμή μου αυτό που προσπάθω να πετύχω με την δουλειά μου να το έχω καταφέρει και να μ’ έχουν εκτιμήσει οι άνθρωποι που έχουν παρακολουθήσει δουλειές που έχω συμμετάσχει, καθώς και οι άνθρωποι του χώρου.
Ποιος είναι για εσάς ο αγαπημένος ρόλος που έχετε ενσαρκώσει; Είχατε ταυτιστεί ποτέ με κάποιον ρόλο που υποδηθήκατε; Εάν ναι, πώς νιώσατε γι’αυτό;
Ο κάθε ρόλος είχε κάτι όμορφο και εκτιμώ εξίσου όλους τους ρόλους που έχω ενσαρκώσει. Όσον αφορά το θέμα της ταύτισης, σε όλους τους ρόλους μου βάζω μέσα κομμάτια του εαυτού μου, του χαρακτήρα και της προσωπικότητας μου, δωσμένα ανάλογα με τις απαιτήσεις του εκάστοτε ρόλου. Συνεπώς, με όλους υπάρχουν κομμάτια ταύτισης.
Θα προσδιορίζατε την ηθοποιία ως επάγγελμα ή ως “λειτούργημα” ψυχής;
Εφόσον από αυτό που κάνω μπορώ και βιοπορίζομαι, σίγουρα είναι επάγγελμα, Παρόλα αυτά, αν αφήσεις το κομμάτι αυτό εκτός συζήτησης, θα σου πω ότι ποτέ όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκομαι στον χώρο δεν το αντιμετωπίζω σαν «δουλειά». Οι ηθοποιοί έχουμε την τιμή και την πολυτέλεια να κάνουμε επάγγελμα αυτό που γεμίζει την ψυχή μας και μας κάνει χαρούμενους. Σίγουρα, δεν είμαστε ο μόνος κλάδος που το καταφέρνει αυτό, αλλά σίγουρα δεν ανήκουμε και στην πλειοψηφία. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι όποιος άνθρωπος κάνει στην ζωή του οποιοδήποτε επάγγελμα που τον γεμιζει είναι λειτούργημα, διότι το κάνει με χαρά, κέφι, διάθεση και έτσι, βοηθάει και τον υπόλοιπο κόσμο που έρχεται σε επαφή μ’ αυτόν.
Η ασφυκτική κατάσταση της πανδημίας επηρέασε, έστω και στο ελάχιστο, το κομμάτι της τέχνης;
Σ’ αυτό νομίζω, ότι η απάντηση είναι γνωστή. Επηρέασε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Άλλους περισσότερο, άλλους λιγότερο
Πώς είναι να είσαι ηθοποιός σε καραντίνα;
Σαν θηρίο στο κλουβί ή σαν ένας λόγος να σκεφτείς πολύ και να επικοινωνήσεις με την ψυχή σου.
Φέτος τον Αύγουστο θα παρευρεθείτε επί σκηνής στο θέατρο Χυτήριο – Σημείο Πολιτισμού, με το έργο “Κι εγώ… Σ’αγαπώ“. Θα θέλατε να μας πείτε ορισμένα πράματα σχετικά με το έργο;
Είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή που είμαι μέρος αυτής της παράστασης και εξίσου μεγάλη χαρά για 2η φορά στην μέχρι τώρα πορεία μου. Με σκηνοθετεί ο Γιάννης (Αιβάζης), ο οποίος έχει εξαιρετική σκηνοθετική ματιά, είναι πολύ εύστοχος στον τρόπο που σου εξηγεί τα πράγματα και που σε καθοδηγεί επί σκηνής. Όσον αφορά το έργο, πραγματεύεται τις διαπροσωπικές σχέσεις και που μπορούν να καταλήξουν. Περισσότερα επί σκηνής.
Ποια είναι η γνώμη σας για την συγκεκριμένη παράσταση και τι πιστεύετε ότι θα εκλάβει το κοινό, μέσα από αυτή;
Είναι μία παράσταση που σίγουρα το κοινό θα βιώσει στιγμές γέλιου, αλλά το βασικό είναι ότι θα προβληματιστεί και θα δει σχέσεις που μπορεί να έχει ή να είχε με ανθρώπους στο παρελθόν, οι οποίες θα διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια του. Και φυσικά, σε κάποιο ποσοστό θα ταυτιστεί με τους ήρωες.
Υπήρχε “χημεία” όσον αφορά την συνεργασία σας με τους υπόλοιπους ηθοποιούς;
Νόμιζω ότι το μεγαλύτερο προτέρημα σ’ ένα θίασο είναι να υπάρχει «χημεία» με όλους τους συντελεστές της παράστασης και αυτό το έχουμε πετύχει στο 100 τοις 100.
Θα σκεφτόσασταν ποτέ την σκηνοθεσία μίας θεατρικής παράστασης; Εάν ναι, θα το τολμούσατε;
Ένας ηθοποιός εκ των πραγμάτων σκηνοθετεί διαβάζοντας ένα έργο, παρόλα αυτά η σκηνοθεσία δεν είναι κάτι απλό. Σίγουρα παίζει ρόλο το ταλέντο, αλλά χρειάζεται όχι μόνο εμπειρία, αλλά και γνώση και άποψη. Συνεπώς, ναι κάποια στιγμή θα το ήθελα αλλά σίγουρα ακόμα δεν ειμαι έτοιμος γι αυτό και μπορεί να μην είμαι και ποτέ.
Τέλος, θα θέλατε να πείτε κάτι στο αναγνωστικό κοινό του MaxMag;
Τους περιμένουμε στην παράσταση με μεγάλη χαρά από 20 Αυγούστου στο θέατρο Χυτήριο και να έχουν ένα όμορφο και ασφαλές καλοκαίρι χωρίς προβλήματα γενικά και υγείας συγκεκριμένα λογω της κατάστασης.
Ο Παναγιώτης Καρμάτης παρείχε το φωτογραφικό υλικό της συνέντευξης, τον ευχαριστούμε πολύ!
