Ο Σταμάτης Πακάκης, γεννήθηκε στην Ρόδο και την παιδική του ηλικία την πέρασε δημιουργώντας ιστορίες και παίζοντας με τους φανταστικούς του φίλους.
Πολύ σύντομα, αποφάσισε να γνωρίσει τον κόσμο της μουσικής, ο οποίος πάντα τον μάγευε και έτσι άφησε στην «άκρη» τους φανταστικούς του φίλους και επικεντρώθηκε στις μουσικές του σπουδές.
Πολλά τα μουσικά πτυχία και τα διπλώματα, ώσπου κάποια στιγμή, ο Σταμάτης Πακάκης αποφάσισε να φέρει ξανά στο προσκήνιο τους «φίλους της» παιδικής του ηλικίας, να τους δώσει μορφή και λόγο και να τους ανεβάσει σε θεατρικές σκηνές.
Στην συνέντευξη που μας παραχώρησε ο Σταμάτης Πακάκης , μας δίνει την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.
Επιμέλεια συνέντευξης: Αναστασία Μιγδάνη
Διαβάζοντας το βιογραφικό σας, δεν σας κρύβω, πως μεγάλη εντύπωση μου έκανε το γεγονός πως στην παιδική σας ηλικία, δεν διαβάζατε εξωσχολικά βιβλία και δεν βλέπατε θέατρο. Αναρωτιέμαι πώς ένα παιδί, με τόσο μεγάλη φαντασία, όπως περιγράφετε τον εαυτό σας, δεν ένιωθε την ανάγκη να «χαθεί» στον φανταστικό κόσμο του θεάτρου και του βιβλίου.
Για να νιώσω την ανάγκη να «χαθώ» μέσα στο θέατρο και τα βιβλία θα έπρεπε να τα έχω γνωρίσει. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ρόδο. Θυμάμαι να βλέπω μόνο κάτι θεατρικές παραστάσεις που ερχόντουσαν στο πλαίσιο καλοκαιρινής περιοδείας στα οποία έκλαιγα για να μην με πάνε. Από τότε είχα μία κάποια αισθητική (γελάει). Με το σχολείο (Δημοτικό-Γυμνάσιο-Λύκειο) μας πήγαν θέατρο μόνο μία φορά κάπου αρχές Λυκείου, ούτε θυμάμαι τι είδαμε. Δε μου άρεσε. Επίσης κανείς εκπαιδευτικός δε μας είχε προετοιμάσει γι αυτό που θα βλέπαμε.
Έτσι μεγαλώνοντας σε επαρχεία μακριά από το πολιτιστικό κέντρο της Ελλάδος και σε μία μη φιλότεχνη οικογένεια δεν είχα ερεθίσματα. Ακόμη και με τη μουσική τυχαία ασχολήθηκα διότι ήμουν δραστήριο παιδί και ήθελαν να με απασχολούν με κάτι οι γονείς μου ώστε να μην είμαι όλη μέρα στα χωράφια με τους πραγματικούς και τους φανταστικούς μου φίλους. Το ερέθισμα ήταν μία παλιά κιθάρα της μεγαλύτερης αδερφής μου που βρήκα τυχαία στην αποθήκη μας.
Όσο για τα βιβλία, μου έπαιρναν κάποια αλλά αν δεν είχαν εικόνες τα έβαζα στην άκρη. Ήμουν το παιδί που διάβαζε Mickey Mouse και προτιμούσε τις εικόνες ώστε να έχει τους ήρωες στο μυαλό του και μετά να τους χρησιμοποιεί σε δικές του ιστορίες. Ωστόσο ήμουν άριστος μαθητής. Μου άρεσε να μελετάω και κυρίως για να είμαι από τους καλύτερους μαθητές. Άλλοι ξεχώριζαν επειδή ήταν ωραίοι γκόμενοι, άλλοι επειδή ήταν φασαριόζοι, εγώ επειδή ήμουν άριστος μαθητής και μετά στο πλαίσιο του Μουσικού σχολείου καλός μουσικός. Σ’ αυτό με είχαν βοηθήσει οι συστηματικές σπουδές μουσικής στο ωδείο. Η φαντασία μου ήταν κάτι που με κράταγε σε εγρήγορση ακόμη και στα μαθήματα έφτιαχνα ιστορίες για να θυμάμαι το όποιο κεφάλαιο… στα θεωρητικά μαθήματα είχα μία μεγαλύτερη ευκολία στη δημιουργία ιστοριών.
Οι σπουδές σας πάνω στην μουσική, είναι πραγματικά εντυπωσιακές (Δίπλωμα Μονωδίας ως Τενόρος, Diploma Performance LCM in Music Theatre, Popular Vocals and Classical Singing, Δίπλωμα Κιθάρας, πτυχίο Ενοργάνωσης Μπάντας, πτυχίο Μουσικών Σπουδών – Μουσικολογίας του Ε.Κ.Π.Α. και πτυχία Ανώτερων θεωρητικών : πτυχίο Φυγής, πτυχίο Αντίστιξης και πτυχίο Αρμονίας). Αν μπορούσατε να περιγράψετε με μία λέξη, τον ρόλο που παίζει η μουσική στην ζωή σας, ποια λέξη θα χρησιμοποιούσατε;
Είναι η ζωή μου. Δεν το λέω με δραματική χροιά. Απλώς δεν φαντάζομαι την καθημερινότητά μου χωρίς να σιγομουρμουρίσω κάποιο αγαπημένο μου τραγούδι, να μην αποκωδικοποιήσω σε ρυθμική παρτιτούρα στο μυαλό μου το περπάτημά μου και των διπλανών και να μην ακούω τις τονικότητες που μιλάνε οι διπλανοί μου στο λεωφορείο. Θα μπορούσα να ζήσω χωρίς μουσική ως επάγγελμα. Δεν το βλέπω ως δουλειά αλλά ως κάτι αναγκαίο για την ύπαρξή μου.
Παράλληλα με τις μουσικές σπουδές, παρακολουθήσατε θεατρικά σεμινάρια, καθώς και ιδιαίτερα μαθήματα θεάτρου ώστε να εισαχθείτε και στις θεατρικές σας σπουδές. Ήταν μια κρυφή «ανάγκη» σας το θέατρο, η οποία βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία να γίνει πραγματικότητα;
Ξεκίνησα ως λυρικός τραγουδιστής λαμβάνοντας μέρος σε όπερες και οπερέτες στην ηλικία των είκοσι. Ευτυχώς μπήκα εύκολα στον καλλιτεχνικό επαγγελματικό κόσμο. Δεν το φανταζόμουν πριν δώσω για «πλάκα» ακρόαση στο θέατρο Ακροπόλ που τότε ανήκε στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Εκεί είδα πως κάτι μου αρέσει σε όλο αυτό. Κέφι, χορός, τραγούδι. Εδώ θέλω να ζω, είπα στον εαυτό μου. Έτσι ξεκίνησα μαθήματα υποκριτικής για να προετοιμαστώ για το Υπουργείο και να δώσω και ακροάσεις σε δραματικές σχολές.
Παράλληλα έκανα κάποια μαθήματα χορού και κινησιολογίας. Πολλά πράγματα στη ζωή μου έρχονται κάπως τυχαία, βέβαια έχω τις κεραίες μου ανοικτές όπως επίσης θέληση, υπομονή, επιμονή και διάθεση για μάθηση και μελέτη.
Τον Σεπτέμβριο του 2018 εκδόθηκε από τις εκδόσεις «IWRITE.GR», το βιβλίο σας «ΜΑΝΑ». Ένα μουσικό, σκοτεινό, κοινωνικό παραμύθι για εφήβους και ενήλικες, όπως περιγράφεται. Πόσος καιρός χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί και ποιο ήταν το κίνητρο για να το ξεκινήσετε;
Το «ΜΑΝΑ» είναι η πρώτη μου ολοκληρωμένη δουλειά. Έγραφα το συγκεκριμένο έργο αρκετό καιρό αλλά ποτέ συστηματικά. Αφορμή ήταν η αγάπη μου για τα σκοτεινά παραμύθια που απευθύνονται σε ενήλικες, γεμάτα συμβολισμούς και τρόμο καθώς και οι καθημερινοί άνθρωποι που ήξερα ή γνώριζα. Έβλεπα γύρω μου ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι ήρωες σκοτεινών παραμυθιών. Σε όλες τις ιστορίες εντόπιζα έναν κοινό παρονομαστή. Αυτό της μητέρας…. της μάνας.
Κάποια στιγμή ύστερα από παρότρυνση δικών μου ανθρώπων, οι οποίοι γνώριζαν πως γράφω θεατρικά κείμενα και μουσική, πήρα το θάρρος να επικοινωνήσω τη δουλειά μου. Είχε έρθει η ώρα. Έτσι δούλεψα συστηματικά για περίπου έναν χρόνο. Κλείδωσα το κείμενο και δημιούργησα ένα βιβλίο με σκίτσα και με CD.
Ο αρχικός στόχος ήταν να γίνει παράσταση το «ΜΑΝΑ», ωστόσο ξεκινώντας χωρίς την βοήθεια κανενός και μη ξέροντας πώς να στήσω μία παραγωγή από το μηδέν είπα να το πάω βήμα-βήμα ξεκινώντας με βιβλίο. Έτσι είχα το χρόνο να ηχογραφήσω μουσικές και να δώσουν ηθοποιοί τη φωνή τους στο CD που το συνοδεύει. Λίγο πριν κυκλοφορήσει οργάνωσα τα του θεάτρου και έτσι έγινε και παράσταση.
Εδώ να ενημερώσουμε το αναγνωστικό μας κοινό, πως το βιβλίο σας, μαζί με CD και QRCODE, με τη ηχογράφηση ολόκληρου του έργου, έτσι ώστε να μπορεί ο αναγνώστης να παρακολουθήσει το κείμενο και τα τραγούδια της παράστασης, θα βρίσκεται στο 48ο Φεστιβάλ βιβλίου στο Ζάππειο, το οποίο ξεκίνησε στις 30/8 και θα ολοκληρωθεί στις 15/9. Πώς αισθάνεστε για αυτή τη συμμετοχή σας;
Είναι η δεύτερη συνεχόμενη χρονιά που το βιβλίο μου βρίσκεται στο Φεστιβάλ στο Ζάππειο. Θα σας απαντήσω με την περιγραφή των συναισθημάτων μου από το περσινό και πρώτο φεστιβάλ στο οποίο είχα και δική μου ώρα να υπογράφω το βιβλίο. Ξεκινάω με το ότι είχα ένα χαμόγελο καρφωμένο στο πρόσωπο από την αμηχανία και τη χαρά που έβλεπα φίλους, γνωστούς και αγνώστους να αγγίζουν το πνευματικό μου παιδί και να το βάζουν στην τσάντα τους. Αισθάνθηκα περίεργα όταν με αποκάλεσαν συγγραφέα και δημιουργό και τόσα άλλα. Ποτέ δεν έκανα κάτι για να έχω κάποια ταυτότητα ή κάποια ταμπέλα. Αναρωτήθηκα: Τώρα όλοι αυτοί θα διαβάσουν αυτά που έγραψες, θα δουν τα σκίτσα και θα ακούσουν τις ηχογραφήσεις σου;
Τον χειμώνα του ίδιου χρόνου, αποφασίσατε να το παρουσιάσετε στο κοινό, σε μία παράσταση, την οποία αγάπησε το θεατρόφιλο κοινό. Τι ήταν αυτό, πιστεύετε, που την έκανε να ξεχωρίζει από άλλες παραστάσεις;
Πιστεύω η παράσταση «ΜΑΝΑ» ξεχώρισε και αγαπήθηκε διότι είχε πολλά στοιχεία που δεν τα συναντάς συχνά στο ελληνικό θέατρο. Η «σκοτεινιά’ της ήταν ένα πρώτο εξωτερικό χαρακτηριστικό που την ξεχώρισε. Το θέμα των παραμυθιών για ενήλικες και η θεματική τρομακτικών καθημερινών ιστοριών μέσα από το πρίσμα του παραμυθιού με παρονομαστή τη μάνα ήταν κάτι βασικό στο να προσελκύσει κόσμο. Η μάνα είναι κάτι δικό μας. Μία ελληνική λέξη που όλοι έχουμε προφέρει.
Επίσης όσοι το είδαν ξεχώρισαν το καλοκουρδισμένο αποτέλεσμα, την ιδιαίτερη αισθητική (σκηνικά-κοστούμια) καθώς και την ύπαρξη τόσο μουσικού περιβάλλοντος όσο και των τραγουδιών. Θα ήθελα πολύ να μπορέσω να ξαναδώ το «ΜΑΝΑ» στη σκηνή. Θα ήθελα επίσης να το εξελίξω, να πειραματιστώ μαζί του, τώρα που το πρώτο ανέβασμα στέφτηκε με επιτυχία.
Φέτος αποφασίσατε να ανεβείτε στο λεωφορείο «550». Ή μάλλον, για να λέμε τα πράγματα όπως είναι, το συγκεκριμένο λεωφορείο, το χρησιμοποιείται καθημερινά από το 2012. Μπορώ να φανταστώ, πως τα μάτια σας, όλα αυτά τα χρόνια, έχουν δει και έχουν ζήσει απίστευτες καταστάσεις. Τα κείμενα φτιάχτηκαν με βάση εμπειρίες που έχετε ζήσει ή είναι απλή μυθοπλασία με αφορμή το λεωφορείο «550»;
Όντως χρησιμοποιώ σχεδόν καθημερινά τη συγκεκριμένη λεωφορειακή γραμμή για πολλά χρόνια. Αρχικά δεν έδινα σημασία στο τι συμβαίνει δίπλα μου. Λύνοντας τα όποια προσωπικά μου θέματα άρχισα να παρατηρώ ήρεμα και με χιουμοριστική διάθεση τα ΠΑΝΤΑ. Ήρθα σε επαφή με πάρα πολλά κωμικά σκηνικά που καμία καλογυρισμένη κωμωδία δεν μπορεί να μας μεταφέρει. Ωστόσο ήρθα και αντιμέτωπος με περιστατικά βίας και εκρήξεων που ενώ δεν ήμουν εγώ εμπλεκόμενος με σόκαραν.
Μέσα στο 2018-19 ήμουν κάθε μέρα (Δευτέρα με Κυριακή) με 13 ώρες προβών παραστάσεων κτλ. Ευτυχώς το 550 ενώνει το Μέγαρο Μουσικής με την Εθνική Λυρική Σκηνή και τον Δήμο Αθηναίων όπου εργάζομαι. Έτσι για να περνάει η ώρα άρχισα να καταγράφω στα social media μου, τα όσα έβλεπα. Εννοείται πως τα περιέγραφα με μία φρεσκάδα και χιούμορ. Ποτέ μιζέρια. Άρχισαν λοιπόν οι φίλοι μου να μου στέλνουν τις δικές τους ιστορίες από τα μέσα μαζικής. Στην αρχή απλώς χαιρόμουν που αυτά που βλέπω εγώ τα βλέπουν κι άλλοι. Αυτό έκρυβε μία προσμονή στο ότι εφόσον τα παρατηρούμε θα μπορέσουμε να τα αλλάξουμε… αν όχι εμείς τα παιδιά μας. Είμαι πάντα αισιόδοξος.
Για να μην πολυλογώ αποφάσισα, αφού είχα συγκεντρώσει τόσα περιστατικά από το 550 να δημιουργήσω μία κωμωδία αφιερωμένη σ’ αυτό. Στην αρχή ήταν μία συρραφή ποικίλων περιστατικών που είχα γίνει μάρτυρας αλλά στην πορεία δημιούργησα οκτώ ήρωες που φέρουν συνδυασμό χαρακτηριστικών από αληθινούς επιβάτες και όχι μόνο. Σίγουρα το «550» είναι το μέσο που μου επιτρέπει να μιλήσω για διάφορα κοινωνικά ζητήματα.
Η παράσταση θα ανέβει την Τετάρτη 9 Οκτωβρίου, στο θέατρο «Faust» στις 8.30 και κάθε Τετάρτη, για συγκεκριμένο αριθμό παραστάσεων. Μιλήστε μας για τους συντελεστές της παράστασης και μέχρι πότε θα παίζεται;
Η παράσταση θα παίζεται κάθε Τετάρτη έως και τέλος Δεκέμβρη. Ελπίζω να πάει καλά, να αγαπηθεί από το κοινό και να συνεχίσουμε. Εξάλλου όλοι εμείς δεν είμαστε τίποτα χωρίς τον κόσμο. Οι συντελεστές είναι πολλοί και αγαπημένοι. Για να παρουσιαστεί μία θεατρική παράσταση δουλεύουν πάρα πολλοί άνθρωποι. Κάποιοι από τους εμπλεκόμενους, ή συνεπιβάτες στο 550 όπως τους αποκαλώ, τους γνώριζα από πριν. Με κάποιους είχα συνεργαστεί στο παρελθόν και με κάποιους συνδέομαι φιλικά.
Έχουμε και λέμε: Εύη Τσακλάνου (κίνηση-χορογραφίες) Αναστασία Λουκρέζη (φώτα-video-φωτογραφίες), Νίκος Παπάζογλου (σκηνικά-κοστούμια), Γιώργος Καλογερόπουλος (Πρωτότυπη μουσική), Νικόλας Μαρμαράς (outside eye), Αλέξανδρος Δημητρόπουλος (Sound Design), Δανάη Σταματίου (μάσκα ροζ μονόκερου) και Νατάσα Παππά (Επικονωνία).
Όσο για τους ηθοποιούς, κάποιους τους γνώρισα μέσα από την ακρόαση που έκανα για το «550» (Κων/να Αλεξανδράτου, Φαίη Βέβη, Αλέξανδρος Ζουριδάκης, Βλάσης Πασιούδης, Βασίλης Φακανάς) και κάποιους τους γνώριζα προσωπικά (Ειρήνη Μελά, Φανή Παλιούρα). Αισθάνομαι τυχερός που συνεργάζομαι με όλους αυτούς τους χαρισματικούς ανθρώπους διότι πέρα του ότι εκπληρώνουν το όνειρό μου χαίρομαι να τους συναντώ και να δημιουργώ μαζί τους. Είναι όλοι δημιουργικοί και καλά παιδιά. Βασικά χαρακτηριστικά.
Το τρέιλερ της παράστασης «550»
Η επόμενη παράσταση, υπάρχει, ήδη μέσα στο μυαλό σας, ή προτιμάτε να ηρεμείτε από το ένα project για να μπορείτε στην συνέχεια, απερίσπαστος να προχωρήσετε στο επόμενο;
Η επόμενη; Έχω ήδη έτοιμα τρία έργα που θα ήθελα να παρουσιάσω. Ωστόσο σημειώνω ιδέες και καταγράφω τα όποια ερεθίσματα μου ώστε όταν βρίσκω χρόνο να τα επεξεργάζομαι. Έμπνευσή μου είναι ο κόσμος και το τώρα. Επομένως δε θέλω ηρεμία. Θέλω συνεχώς να κάνω κάτι και στη συγγραφή θεατρικών έργων βρήκα κάτι που μου αρέσει πολύ. Μου αρέσει να δημιουργώ κόσμους από το μηδέν. Αν πάμε κάποια χρόνια πίσω θα δούμε πως αυτό έκανα όταν ήμουν μόνος μου με τα παιχνίδια μου. Δημιουργούσα κόσμους…
Σίγουρα όμως χρειάζεται χρόνος μεταξύ των project μου διότι τα προετοιμάζω κάνοντας οργάνωση και εκτέλεση παραγωγής. Επίσης θέλω μία απόσταση από τους δικούς μου κόσμους ώστε να υπηρετώ οράματα άλλων και να ενσαρκώνω ήρωες άλλων δημιουργών. Μαθαίνω πολλά από κάθε ρόλο που έχω παίξει.
Τελειώνοντας, μουσική και θέατρο ή θέατρο και μουσική; Ποιο είναι το νούμερο ένα;
Δεν τα έχω ξεχωρίσει ποτέ μου. Η μουσική και το θέατρο έχουν άπειρα κοινά σημεία. Πέρα από τα τεχνικά ζητήματα της ρυθμολογίας, της τονικότητας, της άρθρωσης, της σωστής υπηρέτησης του λόγου κ.τ.λ. έχουν και οι δύο μορφές τέχνης τον ίδιο σκοπό να δημιουργήσουν ένα ερέθισμα στους ακροατές/θεατές και να πουν μία ιστορία. Αν και μουσικός, με ποικίλες σπουδές πάνω στη μουσική, μιλάω πάντα ως τραγουδιστής με θεωρητική κατάρτιση, εξάλλου είναι αυτή η ιδιότητά μου που με έχει κερδίσει. Ως προς το θέατρο έχοντας παίξει ρόλους που δεν τραγουδούσα οφείλω να ομολογήσω πως μου έλειπε.
Έτσι, για να περνάω εγώ καλά, έχω φέρει ακόμη περισσότερο τη μουσική στο θέατρο και το ανάποδο. Όταν τραγουδώ ερμηνεύω και όταν παίζω έχω έντονο το στοιχείο της μουσικότητας. Δεν είναι τυχαίο πως οι ηθοποιοί που εγώ θεωρώ «καλούς» τραγουδάνε και έχουν καλή κίνηση. Πιστεύω πως ένα καλός ηθοποιός οφείλει να έχει αναπτύξει τη σχέση με το σώμα και τη φωνή του, χωρίς να θέλω να παρεξηγηθώ, δεν εννοώ πως ένας ηθοποιός πρέπει να είναι χορευτής ή τραγουδιστής. Οπότε θα πω πως νούμερο ένα έχω τον συνδυασμό μουσικής και θεάτρου.
Ο Σταμάτης Πακάκης μάς παραχώρησε το φωτογραφικό υλικό της συνέντευξης. Τον ευχαριστούμε πολύ.
Official Facebook Page του Σταμάτη Πακάκη:
«550»
του Σταμάτη Πακάκη
Από τις 09 Οκτωβρίου 2019
κάθε Τετάρτη στις 20:30
για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων
Μετά την περσινή επιτυχία της μουσικοθεατρικής παράστασης «ΜΑΝΑ»,στο Θέατρο Faust,ο Σταμάτης Πακάκης παρουσιάζει ξανά στον ίδιο χώρο την κοινωνική κωμωδία «550»,όπου υπογράφει το κείμενο και τη σκηνοθεσία, από την Τετάρτη 09 Οκτωβρίου 2019.
Τι μπορεί να συμβεί αν αρχίσουμε να παρατηρούμε και να αποκωδικοποιούμε τα ερεθίσματα που λαμβάνουμε στα μέσα μαζικής μεταφοράς; Τι μπορεί να συμβεί εάν δούμε πίσω από τις συμπεριφορές των διπλανών μας; Τι θα γίνει αν μπορέσουμε να μπούμε ελάχιστα στη θέση τους;
Ένα λεωφορείο, το «550» (Π.Φάληρο-Κηφισιά), γίνεται το μέσο για να εκφράσει ο καθένας μας, αυτό που φέρει από το σπίτι του. Ενδοοικογενειακή βία, εθισμοί, ομοφοβία, ρατσισμός, σεξισμός, χονδροφοβία, σχολικός εκφοβισμός… όλα μπορούν να εμφανιστούν σε μία καθημερινή διαδρομή του «550». Μέσα από τις πιο κωμικές καταστάσεις μπορούμε να δούμε το μωσαϊκό της κοινωνίας μας.
Σημείωμα Συγγραφέα-Σκηνοθέτη
Το «550» είναι μια κοινωνική κωμωδία που προέκυψε ως ανάγκη παρουσίασης της πραγματικότητας που βιώνω ως επιβάτης του συγκεκριμένου λεωφορείου. Αρχή ήταν τα δημοσιεύματά μου στα socialmedia, σχολιάζοντας με αιχμηρό χιούμορ, τα όσα έβλεπα στα μέσα μαζικής μεταφοράς και κυρίως στο 550 το οποίο χρησιμοποιώ καθημερινά.
Το «550» είναι ένα θεατρικό έργο με χορογραφίες και τραγούδια. Επιβάτες του, κυρίως οκτώ ήρωες που ο καθένας μέσα από κωμικά γεγονότα μας παρουσιάζει τον δικό του σκοτεινό κόσμο. Παρουσιάζονται αστεία περιστατικά, που έχουμε όλοι μας συναντήσει, μέχρι τραγικά ξεσπάσματα κρυφών φοβιών.
Σημαντική παρουσία στην παράσταση έχει ο Αόρατος Ροζ Μονόκερος και ό,τι αυτός συμβολίζει. Επιβάτες του «550» είναι: ο αφηγητής, η αναρχική φοιτήτρια, η οροθετική σκιτσογράφος, ο παρενδυτικός, ο εθνικιστής ψυκτικός, η θεούσα, η πληθωρική ηθοποιός και ο “μαϊντανός”. Ο καθένας ζει ένα προσωπικό δράμα, εξάλλου το πρόβλημα μας είναι το σημαντικότερο για τον μικρόκοσμό μας.
Στόχος του έργου: Να έρθουμε αντιμέτωποι με κωμικοτραγικά γεγονότα που συμβαίνουν καθημερινά δίπλα μας και συνήθως τα προσπερνάμε…
Συντελεστές
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Σταμάτης Πακάκης
Κινησιολογία-Χορογραφίες: Εύη Τσακλάνου
Φωτισμοί – Φωτογραφίες – Video: ΑναστασίαΛουκρέζη
Σκηνικά-Κοστούμια: Νίκος Παπάζογλου
Πρωτότυπη Μουσική: Γιώργος Καλογερόπουλος
Outsideeye: Νικόλας Μαρμαράς
Sound Design: Αλέξανδρος Δημητρόπουλος
Μάσκα Ροζ Μονόκερου: Δανάη Σταματίου
Logo: Μαύρα Γίδια
Επικοινωνία: Νατάσα Παππά
ΠΑΙΖΟΥΝ (με αλφαβητική σειρά) :
Κων/να Αλεξανδράτου, Φαίη Βέβη, Αλέξανδρος Ζουριδάκης, Ειρήνη Μελά, Σταμάτης Πακάκης, Φανή Παλιούρα, Βλάσης Πασιούδης, Βασίλης Φακανάς
Faust
Αθηναΐδος 12 & Καλαμιώτου 11, Κέντρο
Τηλ: 2103234095
Πληροφορίες
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Κάθε Τετάρτη στις 20:30, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό:12€
Μειωμένο (φοιτητές-άνεργοι – ατέλειες):10€
Ομαδικό (από 8 άτομα και άνω): 10€
Δέκα θέσεις σε ειδική τιμή: 8€
Κρατήσεις θέσεων:
Τηλ θεάτρου: 210 3234095
