Οι Ρόουζ επιστρέφουν πιο αιχμηροί, πιο αθυρόστομοι και πιο Βρετανοί από ποτέ, με την Olivia Colman και τον Benedict Cumberbatch
Το Ρόουζ εναντίον Ρόουζ (The Roses, 2025) είναι το remake της ταινίας Ο Πόλεμος των Ρόουζ – μιας μαύρης κωμωδίας του 1989 με τους Michael Douglas, Kathleen Turner και Danny DeVito, ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία. Το αρχικό φιλμ είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα του Warren Adler, The War of the Roses (1981), που περιγράφει το επεισοδιακό και καταστροφικό διαζύγιο ενός πάλαι ποτέ αγαπημένου ζευγαριού. Στη δεύτερη ταινία η ιστορία επαναλαμβάνεται ελαφρώς διαφορετικά, φωτογραφίζοντας την ατομικιστική, high-tech και συναισθηματικά καταπιεσμένη κοινωνία μας – ενώ το «Happy Together» των The Turtles παίζει ειρωνικά για εκατομμυριοστή φορά στη μεγάλη οθόνη.
Η υπόθεση
Η Άιβι και ο Θίο Ρόουζ είναι ένα ευτυχισμένο ζευγάρι που τα έχει όλα – ένα όμορφο σπίτι, δύο υπέροχα παιδιά, οικονομική ασφάλεια και, το βασικότερο όλων, απύθμενη αγάπη ο ένας για τον άλλον. Όλα αυτά τα καταστρέφει μια φονική καταιγίδα που πέφτει κυριολεκτικά σαν κεραυνός εν αιθρία στον τέλειο γάμο τους. Ένα κτίριο του Θίο καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, βάζοντας τέλος στη καριέρα του ως αρχιτέκτονας, ενώ το παρακμιακό εστιατόριο της Άιβι ξαφνικά γεμίζει από βρεγμένους πελάτες που λατρεύουν το φαγητό της, κάνοντας τη διάσημη σεφ.
Κι έτσι απλά, οι ρόλοι αντιστρέφονται: ο Θίο γίνεται full-time μπαμπάς και η Άιβι πετυχημένη καριερίστα. Αυτό το σοκ αποδεικνύεται πολύ πιο ισχυρό και μη διαχειρίσιμο απ’ ό,τι οι δυό τους θέλουν να παραδεχτούν, με αποτέλεσμα οι πληγωμένοι εγωισμοί και τα κουκουλωμένα αισθήματα μίσους να μετουσιώνονται σε μπηχτές και σκηνές γεμάτες βρετανικό σαρκασμό. Η λύση είναι μια: διαζύγιο. Ποιος, όμως, θα πάρει το σπίτι των ονείρων τους; Ο Θίο το έχτισε και η Άιβι το πλήρωσε. Με κανέναν από τους δύο να κάνει βήμα πίσω, ο πόλεμος των Ρόουζ ξεκινά.
Τα Likes και τα Dislikes της ταινίας
Σωστό casting και «πικρές» αλήθειες
Η βραβευμένη με Όσκαρ, Olivia Colman, και ο Benedict Cumberbatch, με μια γκάμα ερμηνειών που συνεχώς μάς εκπλήσσει, αποτελούν ένα εξαιρετικό δίδυμο. Και οι δύο γνωρίζουν πολύ καλά πώς να κινηθούν κωμικά – από τις ατάκες μέχρι τις εκφράσεις τους – ενώ το βρετανικό touch έρχεται και δένει τέλεια με τους αφοπλιστικά ειλικρινείς ρόλους τους. Δίπλα σε αυτούς, οι επίσης ταλαντούχοι κωμικοί Andy Samberg (Brooklyn Nine-Nine) και Kate McKinnon (SNL), αλλά και ο 15ος Doctor Who, Ncuti Gatwa.
Μέσα από το προσαρμοσμένο σενάριο του Tony McNamara (The Favourite, Poor Things), αναδύονται διάφορα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου και των ανθρώπινων σχέσεων.
Η ακόρεστη ανάγκη για αυτοπροβολή και αυτοφροντίδα διαποτίζουν μια ολοένα και πιο εγωκεντρική κοινωνία, που μεταφράζει την εργασιομανία σε «εξέλιξη» και τον εγωισμό σε «όρια». Αν και δεν είμαι πολύ fan των μονολογικών expositions – όπου ο χαρακτήρας της ταινίας μάς δίνει όλη του τη ψυχοσύνθεση στο πιάτο – μπορώ να πω ότι η συγκεκριμένη τεχνική φαίνεται να λειτουργεί σε μια κωμωδία της μιάμισης ώρας, καταλογίζοντας ατομικές ευθύνες για το πώς λειτουργούμε ως μέλη ενός συνόλου. Η υπερβολική στοχοπροσήλωση, η αποφυγή συναισθημάτων και η εξάρτηση από τη τεχνολογία γίνονται η ταφόπλακα της ανθρωπότητας – εκτός κι αν μάς προλάβει η υπερθέρμανση του πλανήτη.
Υπερβολική ωμότητα και αμηχανία
Στην ταινία υπάρχουν αρκετές στιγμές, όπου το καυστικό χιούμορ και οι σεξουαλικές αναφορές παραγίνονται, κάνοντας τη λιγότερο πνευματώδη και περισσότερο χυδαία. Δεν είναι θέμα πουριτανισμού, αλλά η επιμονή γύρω από μια συγκεκριμένη θεματολογία κουράζει κι από ένα σημείο και μετά τα R-rated αστεία χάνουν λίγο το νόημα τους και γίνονται αχρείαστα. Καταλαβαίνω ότι αυτός είναι ένας τρόπος να αναδειχθεί η «βρετανικότητα» των σύγχρονων Ρόουζ – που μένουν ατάραχοι λέγοντας τα πιο αφιλτράριστα πράγματα και σοκάροντας τους gun head Αμερικανούς φίλους τους – ωστόσο θεωρώ πως εδώ το βρετανικό φλέγμα ήταν αρκετά τσιμπημένο. Προσωπικά, μια ετεροντροπή την ένιωσα σε κάποιες σκηνές και συμμεριζόμουν την αμηχανία των υπόλοιπων χαρακτήρων, που γίνονταν κι αυτοί θεατές μιας ατελείωτης ανταλλαγής λεκτικών πυρών. Αν, βέβαια, το ζητούμενο ήταν το κοινό να νιώσει εξίσου άβολα με τους χαρακτήρες, θα πω μόνο: excellent, marvelous, absolutely fabulous.
Όσο για την εξέλιξη των γεγονότων, θα ήθελα το όλο πατιρντί να ξεκινήσει λίγο νωρίτερα, να αξιοποιηθεί καλύτερα ο ρόλος της συμβούλου γάμου και τα ευτράπελα σκηνικά ανάμεσα στο ζεύγος να είναι κάπως πιο ευφάνταστα. Για παράδειγμα, η σκηνή με το deepfake video ένιωσα ότι δεν εξυπηρετεί τη ταινία ιδιαίτερα χιουμοριστικά, αλλά χρησιμοποιείται κυρίως ως αφορμή σχολιασμού της τεχνητής νοημοσύνης. Επίσης, βρήκα λίγο άκυρη και αφηγηματικά λειψή τη σκηνή με τη φάλαινα. Δεν πρόκειται για κάποιο τρομερό spoil – μην αγχώνεστε – αλλά αν θες να δείξεις το χάσμα ανάμεσα στο ζευγάρι, βάλε στην πλοκή μια πιο σημαντική στιγμή που ένας δεν μοιράζεται με τον άλλον. Θα προτιμούσα αν ο Θίο έβρισκε δουλειά και δεν το έλεγε στην Άιβι, αντί για το ότι έσωσε ένα τεράστιο θηλαστικό και κατάλαβε ότι ο γάμος του τέλειωσε. Τώρα είτε ο McNamara χρησιμοποίησε σαν game changer το 28ο draft του είτε στο ενδιάμεσο της συγγραφής συνειδητοποίησε ότι ξέχασε τους οικολόγους – λογικά δεν θα μάθουμε ποτέ.
Να το δεις ή όχι;
Σίγουρα το Ρόουζ εναντίον Ρόουζ δεν είναι η καλύτερη μαύρη κωμωδία που θα δεις ποτέ, αλλά ούτε κι η χειρότερη. Έχει κάποια καλά στοιχεία και σε ορισμένες σκηνές γελάς, ενώ η ροή είναι γρήγορη με αρχή-μέση-τέλος (και τι τέλος! – αλλά γι’ αυτό δεν θα πω τίποτα περισσότερο). Αυτό που σώζει πολύ τις αστοχίες της ταινίας είναι οι ηθοποιοί, που είναι αγαπητοί στο κοινό και πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν. Εγώ θα της δώσω ένα 3/5 και θα την εντάξω άνετα στην κατηγορία «ταινίες του καναπέ» – είναι δηλαδή ό,τι πρέπει για ένα χαλαρό βράδυ στο σπίτι, που απλά θες να δεις κάτι εύπεπτο για να περάσει η ώρα.
Κι αν χρειάζεστε και μια δεύτερη γνώμη:
→ IMDb: 6.7/10
→ Letterboxd: 3.4/5
→ Rotten Tomatoes: 64%
Η ταινία είναι διαθέσιμη στο Disney+
