Αυγερινός
Νομίζω πως υπερεκτίμησα τις δυνάμεις μου. Το έργο αυτό, τολμώ να πω, αποδεικνύεται δύσκολο μέχρι και για εμένα. Λίγο ακόμη. Μερικά ακόμη βήματα. Πως είναι δυνατό να είναι τόσο βαριά; Πόσα μήλα έφαγε; Πόσα μήλα χωράνε μέσα της; Όλοι οι άνθρωποι είναι μεγαλύτεροι εσωτερικά, αλλά αυτή το παράκανε! Ναι, ξέρω. Θα μπορούσα να την είχα ξυπνήσει, αντί να την κουβαλάω μέχρι το αμάξι. Αλλά όχι, ήθελα να την αφήσω να ξεκουραστεί… Πάλι καλά που είναι κάμπριο, δεν ξέρω πως θα άνοιγα την πόρτα κρατώντας την.
Ωραία, την πέταξα μέσα. Και με το «πέταξα», εννοώ «τοποθέτησα προσεκτικά στη θέση του συνοδηγού». Καθιστή, δεν έχει χώρο να ξαπλώσει. Το αμάξι δεν έχει οροφή, αλλά δεν έχει ούτε πίσω θέσεις. 1-1 το σκορ. Τι αγωνία! Ποιος θα κερδίσει άραγε; Θα βγάλει την σέντρα ο Σεϊταρίδης; Θα το μάθουμε στο επόμενο επεισόδιο, στον μαγικό κόσμο του Αυγερινού. Παίξε τους τίτλους τέλους!
Μέτριο επεισόδιο τολμώ να πω. Τουλάχιστον ήταν μικρό, ούτε δύο παράγραφοι. Τώρα κάνε λίγο ησυχία, θα παίξει το τρέιλερ για το επόμενο.
«Στο επόμενο επεισόδιο: Ο Άρχοντας της κολάσεως επιστρέφει, στο καταιγιστικό φινάλε!»
Φινάλε; Νόμιζα ότι ήμασταν κάπου στη μέση…
«Και οι αποκαλύψεις θα του έρθουν ουρανοκατέβατες!»
Χα! Ουρανοκατέβατες. Είδα τι έκανες εκεί.
«Αυγερινέ!»
«Εύα!»
«Τα ανακάλυψα όλα, ξέρω την αλήθεια για τους γονείς μου».
Οκ, έχεις το ενδιαφέρον μου. Σίγουρα θα δω το επόμενο!
«Εύα..».
«Αυγερινέ, εσύ είσαι ο πατέρας μου!»
«Εύα;»
Ρε! Όλα στο τρέιλερ θα τα δείξετε;
«ΝΑΙ ΥΙΕ ΜΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ!”
«Πατέρα;»
«Θεέ;»
Ωχ Θεέ μου…
«ΥΙΕ ΜΟΥ, ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΣΟΥ ΟΛΟΚΛΗΩΗΚΕ. ΠΛΕΟΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ!»
«Ακουστήκαν με τη σειρά οι ηθοποιοί: Ακίνδυνος Γκι..».
Τέλεια, καταστράφηκε και αυτή η σειρά. Φταίει κυρίως το ότι έκαναν το φάντασμα γκέι. Πως τολμάνε να κάνουν την άμεση εκπροσώπηση του κοινού κάτι που μέλη του κοινού είναι, εμένα με ρώτησαν;
Τι; Τι εννοείς δεν έχεις ιδέα τι συμβαίνει; Μόλις φαντάστηκα ότι η ζωή μου είναι σειρά, ενώ ταυτόχρονα φανταζόμουν ότι βλέπω τη σειρά. Μην μου πεις ότι δεν το κάνεις ποτέ! Τώρα βέβαια που το λέω δυνατά… Ξέρεις κάτι; Αγνόησέ με. Λέω απλά μαλακίες να περάσει η ώρα.
Γιατί όμως; Ποια ώρα περιμένω να περάσει; Τι αναμένω στο επερχόμενο μέλλον; Προς τι κινούμαι; Οκ, κάπου στο μέλλον τα κλειδιά επέρχονται στην κατοχή μου και επιστρέφω στην κόλαση. Μέχρι τότε όμως… Τίποτα!
Ενδιαφέρον. Το τίποτα είναι κάτι που δεν έχω ξανακάνει. Πάντα ήμουν απασχολημένος με κάτι. Να αποδείξω στον μπαμπά ότι είμαι ο καλύτερος. Να αποδείξω στον μπαμπά ότι έχει άδικο. Να κηρύξω πόλεμο στους ουρανούς και να σφετεριστώ την καθολική ηγεσία του σύμπαντος! Να ταΐσω φρούτα στους πρώτους γυμνιστές του κόσμου. Να κυβερνήσω τον τόπο αιώνιας καταδίκης των αμαρτωλών ψυχών. Να μπιντζάρω το Breaking Bad. Το άφησα κάπου στην τέταρτη σεζόν, δεν ξέρω γιατί. Θέλω να το τελειώσω κάποια στιγμή. Ίσως αυτό να είναι κάτι που μπορώ να κάνω. Θα το βάλω στη λίστα.
Σκατά, η μικρή είχε δίκιο… Έχω λίστα!
Εύα
«Αν όταν πεθαίνεις κοιμάσαι τότε, όταν κοιμάσαι πεθαίνεις;»
Ποιος είσαι; Και όχι, δεν λειτουργεί έτσι.
«Κι όμως, αν ύπνος και θάνατος δεν είναι παρά ένα και αυτό..».
Δεν είναι!
«Πως το ξέρεις;»
Επειδή κοιμάμαι, αλλά δεν πεθαίνω.
«Και ρωτώ ξανά: Πως το ξέρεις; Έχεις ποτέ πεθάνει;»
Όχι, αλλά…
«Τα λόγια πριν απ’ το “αλλά” δεν έχουν σημασία, δεν είναι όλα τους παρά μια άχρηστη μαλακία. Ωπ, ομοιοκαταληξία! Συγχώρησέ με, καμιά φορά μου βγαίνουν από μόνες τους. Όπως εσένα σου βγαίνει να πεις «Όχι», ενώ η σωστή απάντηση είναι «Ναι». Έχεις πεθάνει, χιλιάδες φορές. Πεθαίνεις κάθε βράδυ σαν κλείνεις τα βλέφαρά σου και γεννιέσαι κάθε πρωί σαν τα ανοίγεις ξανά».
Ελπίζω να έχει σκοπό να πεις «Αλλά», γιατί όλα όσα είπες ήταν μαλακίες.
«Ίσως. Δεν είμαι όμως παρά κάποιος που, κατά τα λεγόμενά σου, ήταν σημαντικός, επειδή έλεγε μαλακίες».
Λάθος. Δεν είσαι παρά ένα όνειρο.
«Σωστά. Και δεν είναι καν νύχτα του καλοκαιριού!»
Επειδή νιώθω μία αφάνταστη επιθυμία να ξυπνήσω αυτή τη στιγμή, πες μου όνειρο, ποιος υποτίθεται ότι είσαι;
«Μπορείς να με λες Γουίλ».
Γουίλ… Σαίξπηρ! Γουίλιαμ Σαίξπηρ. «Πεθαίνεις-κοιμάσαι»., αυτός είχε πει τη μαλακία!
«Ένοχος!»
Προς τι η τιμή της επίσκεψής σας κύριε Σαίξπηρ;
«Μου αρέσει να τριγυρνάω σε όνειρα. Ίσως όταν ξυπνάς να μην βγάζουν νόημα, αλλά όταν κοιμάσαι είναι τόσο υπέροχες ιστορίες».
Τι εννοείς «Τριγυρνάω σε όνειρα»; Δεν είσαι δικό μου όνειρο; Είσαι όντος ο αληθινός Σαίξπηρ;
«Όχι, ακριβώς. Όχι πια. Πεθαίνεις-κοιμάσαι. Πλέον, δεν είμαι παρά όνειρο. Λειψό και περιττό, αλλά όνειρο! Σαν όνειρο που είμαι λοιπόν, μου έχει επιτραπεί να κυκλοφορώ στα όνειρα. Κάθε νύχτα είμαι θεατής τόσων ιστοριών. Θλιβερών, χαρωπών, συχνά τρομακτικών και πάντα τόσο υπέροχα ακατανόητων στους δημιουργούς τους».
Αυτό το τελευταίο μπορείς να το ξαναπείς.
«Δεν θα χρειαστεί, γιατί στην παρούσα περίπτωση δεν θα ισχύσει. Συγχώρησέ με, αλλά φοβάμαι πως η επίσκεψή μου στο δικό σου όνειρο είναι κάτι παραπάνω από ένας απλός περίπατος».
Μιλάς με γρίφους Γουίλιαμ…
Αυγερινός
Ξέρεις ποια είναι η τιμωρία του Χίτλερ στην κόλαση; Κάθε πρωί, ένας Εβραίος μπαρμπέρης του ξυρίζει το μουστάκι και χρησιμοποιεί τις τρίχες για να φτιάξει μία οδοντόβουρτσα με την οποία βουρτσίζει τα δόντια ενός μικρού κοριτσιού που γεννήθηκε χωρίς χέρια. Ύστερα, δύο γκέι Ρώσοι ζωγράφοι βουτάνε τα πινέλα τους στην τρύπα από τη σφαίρα με την οποία αυτοκτόνησε και ζωγραφίζουν την κόκκινη πλατεία, ενώ τραγουδάνε τον ύμνο της Σοβιετικής ένωσης.
Μετά τον αναγκάζουμε να δει το JOJO Rabbit, στο οποίο έχουμε προσθέσει μία σκηνή μετά τους τίτλους τέλους με τον Ντάνι Ντεβίτο ως Μουσολίνι να του λέει ότι δεν ήταν ποτέ φίλος του. Ύστερα τον στέλνουμε να κάνει μπάνιο, αλλά η μπανιέρα είναι τεράστια και ο γίγαντας που πλένεται εκεί τον χρησιμοποιεί για σαπούνι. Τολμώ να ομολογήσω ότι είμαι ελαφρώς περήφανος για το συγκεκριμένο.
Θα μου πεις γιατί στα λέω όλα αυτά; Έτσι μωρέ, κουβέντα να γίνεται. Θα μου πεις ότι δεν γίνεται κουβέντα; Και τι θες να κάνω, να μείνω μουγκός; Κάπως πρέπει να περάσει η νύχτα. Δεν είμαι άνθρωπος. Δεν έχω τις σαρκικές σας ανάγκες. Δεν χρειάζομαι ύπνο σαν την μικρή.
Ύπνος… περίεργο πράγμα. Πρόβα για τον θάνατο, λένε κάποιοι. Κατά κάποιο τρόπο δεν έχουν άδικο. Ο ύπνος δεν είναι παρά ο μικρός αδερφός του θανάτου. Τι είναι η κόλαση αν όχι εφιάλτης και τι ο παράδεισος αν όχι όνειρο;
Εύα
Ξύπνα Εύα. Ξύπνα!
«Βρε, βρε Καλομελέτα κι έρχεται απ’ ό,τι φαίνεται. Ξυπναρούδια».
Πρέπει να του πω. Πρέπει να μάθει αυτά που μου είπε ο Γουίλιαμ.
«Αυγερινέ…»
«Σε παρακαλώ, μην μου πεις ότι είμαι ο πατέρας σου!»
«Τι; Όχι».
«Ουφ, ευτυχώς η ζωή δεν μιμείται πάντα την τέχνη…»
«Μίλησα με κάποιον».
«Ναι, με εμένα μόλις τώρα».
«Όχι, εννοώ στον ύπνο μου».
«Άρα ονειρεύτηκες πως μίλησες με κάποιον. Εκτός…Ο Γουίλ!»
«Γνωρίζεστε;»
«Φυσικά και γνωριζόμαστε. Κυκλοφορεί σε όνειρα και εφιάλτες. Αυτοί οι τελευταίοι διασταυρώνονται συχνά με την κόλαση. Ενδιαφέρον τύπος, αν και έχει μια τάση να ριμάρει από το πουθενά».
Οκ, δεν έχω πλέον καμία αμφιβολία. Δεν ήταν απλό όνειρο.
«Άφησε ένα μήνυμα για εσένα. Νέα από την κόλαση».
«Μην λες ανοησίες. Δεν υπάρχουν “Νέα” στην κόλαση, όχι χωρίς εμένα».
«Όχι μέσα από την κόλαση, από τις πύλες. Μου είπε πως οι ψυχές πέρα από τις πύλες είναι κλειδωμένες και φυλακισμένες για πάντα εκεί, αλλά…»
«Οι ψυχές στις πύλες δεν είναι φυλακισμένες. Ούτε αυτές στα διαμερίσματά μου… Πως μπόρεσε να μου ξεφύγει αυτό;»
«Είπε ότι, χωρίς εσένα να τις κρατάς εκεί, μπορούν να φύγουν. Δεν καταλαβαίνω, να πάνε που;»
«Σε όνειρα. Απατεώνες, δολοφόνοι, άνθρωποι που μιλάνε στο σινεμά. Ψυχές προορισμένες για αιώνια καταδίκη, είναι ελεύθερες να στοιχειώσουν τα όνειρα της ανθρωπότητας».
