Η Χριστίνα Ασλανίδη είναι ηθοποιός και φοιτήτρια στο τμήμα θεάτρου, στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Έχει στο ενεργητικό της αρκετά ενδιαφέρουσες δουλειές, γνώσεις γύρω από το αντικείμενο και μία καθαρή και θαρραλέα ματιά γύρω από τα γεγονότα που συνέβησαν στο χώρο του θεάτρου σε σχέση με το κίνημα Metoo. Για όλα τα παραπάνω καθώς και την παράσταση στην οποία πρόκειται να συμμετάσχει τον προσεχή μήνα, η Χριστίνα Ασλανίδη, μίλησε στο Maxmag
Μιλήστε μας λίγο για τις σπουδές σας.
Τον Ιούνιο του 2013 τελείωσα το λύκειο και αποφάσισα να σπουδάσω υποκριτική. Προετοιμάστηκα ολόκληρο το καλοκαίρι και τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς έλαβα μέρος στις εισαγωγικές εξετάσεις και πέρασα στη Δραματική Σχολή Βλαδίμηρος Καυκαρίδης στην Κύπρο. Παράλληλα με τις σπουδές μου παρακολουθούσα μαθήματα λάτιν και σύγχρονου χορού. Αποφοίτησα το 2016 και αποφάσισα ότι θα ήθελα να επεκτείνω τις γνώσεις μου γύρω από το θέατρο και έτσι ξεκίνησα προετοιμασία και τον Σεπτέμβριο του 2017 έδωσα εξετάσεις με τους ομογενείς Έλληνες του εξωτερικού για το Τμήμα Θεάτρου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου και πέρασα.
Πείτε δύο λόγια για τις δουλειές σας στο χώρο της υποκριτικής.
Η πρώτη μου επαγγελματική συνεργασία ήταν στην Κύπρο σε παράσταση σύγχρονου χορού όπου συμμετείχα ως ηθοποιός. Στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη έπαιξα σε θέατρο δωματίου στο έργο «Σε παρακαλώ» του Marc Egea σε σκηνοθεσία Γιάννη Λαζαρίδη και στη θεατρική διασκευή «Ψυχεδέλεια» σε σκηνοθεσία Κλεοπάτρας Λασκαρίδου και Ξένιας Δέλλιου. Ακόμη συμμετείχα σε παραστάσεις σε διάφορα θέατρα της πόλης και έκανα αντικατάσταση στην παράσταση «Faux Dario” του Βαγγέλη Δουκουτσέλη και σκηνοθεσία Βασίλη Τσικάρα, στην περιοδεία της παράστασης στην Αθήνα.
Έχετε ξεχωρίσει κάποιον ρόλο;
Ο κάθε ρόλος, για’ μένα, είναι μοναδικός και ξεχωριστός. Δεν θα μπορούσα όμως να κρύψω την αδυναμία μου στο ρόλο που είχα στην «Ψυχεδέλεια». Ο ρόλος της Δήμητρας, μιας γυναίκας καταπιεσμένης μέσα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο , στον οποίο προσπαθεί να ανέλθει χρησιμοποιώντας βίαια μέσα. Η Δήμητρα με έμαθε πολλά και έμαθα μέσα από το ρόλο πολλά και για τον εαυτό μου. Η παράσταση ήταν σε ένα μικρό δωμάτιο 30 τετραγωνικών όπου το κοινό βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από εμάς. Μετά την παράσταση ακολουθούσε συζήτηση και μου έκανε τρομερή εντύπωση το γεγονός ότι είχαμε επηρεάσει κάποιους και είχαν την επιθυμία να μοιραστούν μαζί μας τις σκέψεις τους και τα συναισθήματα τους γύρω από αυτό που είδαν. Το θέατρο για’ μένα είναι επικοινωνία και στιγμές στις οποίες μπορούμε να μοιραστούμε ιδέες και συναισθήματα.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα θέλατε να ερμηνεύσετε;
Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος ρόλος που θα ήθελα να ερμηνεύσω. Υπάρχουν αρκετοί συγγραφείς που με ενθουσιάζουν.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Μάλλον θα αναφερθώ στους μελλοντικούς μου στόχους οι οποίοι είναι αρχικά να αποφοιτήσω από το πανεπιστήμιο και να δουλέψω στο θέατρο ως ηθοποιός και θεατροπαιδαγωγός. Παράλληλα θα επιχειρήσω να συνεχίσω να σπουδάζω , αλλά αυτή τη φορά θα ήθελα να συνδυάσω την αγάπη μου για το θέατρο και την την ψυχολογία σε ένα μεταπτυχιακό στη Δραματοθεραπεία. Όσον αφορά τα επαγγελματικά συμμετέχω σε μία παράσταση που πρόκειται να ανέβει το Μάρτιο, στο Θέατρο Άρατος. Το έργο λέγεται ”Χοντρός παραμυθάς”, το κείμενο υπογράφει ο Βασίλης Τσικάρας και τη σκηνοθεσία ο Γιάννης Λαζαρίδης
Πόσο επηρρέασε η καραντίνα τη δημιουργικότητα σας;
Η καραντίνα με επηρρέασε αρκετά, ειδικά στην υποκριτική, καθώς χρειάστηκε να απέχω από το θέατρο για αρκετό καιρό. Με βοήθησε όμως σε άλλα δημιουργικά κομμάτια της ζωής μου. Στην πρώτη καραντίνα άρχισα να ζωγραφίζω και να εκφράζω μέσα από την ζωγραφική όλη την πίεση και τον φόβο που ένιωσα με όσα γινόντουσαν στην επικαιρότητα. Ακόμη μαγείρευα περισσότερο, έγραφα περισσότερο και χόρευα περισσότερο. Οπότε δύο χρόνια μετά κρατάω κυρίως τα όμορφα που βγήκαν από την περίοδο εκείνη.
Ποια είναι η θέσης για αυτά που συμβαίνουν με τις καταγγελίες και το κίνημα ΜeToo;
Νιώθω χαρούμενη που υπάρχει αυτό το κίνημα. Το κίνημα Metoo βοήθησε να βγουν προς τα έξω όλα τα κακώς κείμενα που προσπαθούσαμε να κρύψουμε τόσο καιρό. Είναι μια επανάσταση αυτό που συμβαίνει. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι κακοποιημένοι που πλέον δεν νιώθουν μόνοι και αβοήθητοι. Το κίνημα αυτό είναι η φωνή όλων των κακοποιημένων ανθρώπων. Ο στόχος δεν είναι μόνο να μιλήσουμε και να πούμε τι μας έχει συμβεί. Ο στόχος είναι να αποβάλλουμε το φόβο, την ντροπή και να μπορέσουμε επιτέλους να αναπνεύσουμε χωρίς να νιώθουμε συνεχώς αυτόν τον κόμπο στο λαιμό ή στο στήθος που μας πνίγει και δεν μας αφήνει να αναπνεύσουμε.
Πιστεύετε ότι αυτό το θέμα πρέπει να απασχολεί τη θεματολογία των νέων δραματουργών;
Η κακοποίηση απασχολεί τη θεματολογία αρκετών δραματουργών και πιστεύω ότι αυτός είναι ο σκοπός της τέχνης. Να μιλήσει και να επικοινωνήσει.
Κάποιο μήνυμα που θέλετε να δώσετε;
Να εξελισσόμαστε. Να μοιραζόμαστε. Να διαβάζουμε βιβλία. Να παρακολουθούμε κινηματογράφο και θέατρο .Να διασκεδάζουμε. Να ψυχαγωγούμαστε. Να παλεύουμε για τα όνειρα μας , για να παλέψουν και αυτά για’ μας.
Και το πιο σημαντικό να αγκαλιαζόμαστε, να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε.
Ευχαριστούμε πολύ την Χριστίνα Ασλανίδη για το φωτογραφικό υλικό.
