Με αφορμή τη νέα παράσταση του Tunnel of Oppression , “7 Γράμματα”, ο δημιουργός της παράστασης, Δημήτρης Πλαβούκος παραχώρησε στο MAXMAG μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη.
Μας μίλησε για την αγάπη του για τον χώρο της υποκριτικής, η οποία γεννήθηκε όταν είδε πρώτη φορά την ταινία Ε.Τ, για το πόσο οι σπουδές του στην ψυχολογία τον βοήθησαν στο κομμάτι προσέγγισης των ρόλων , για την αποξένωση που βιώνουμε στη σημερινή εποχή αλλά και για την αποδοχή που έχει όλα αυτά τα χρόνια το Tunnel of Oppression, μια διαδραστική πλατφόρμα που θίγει σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα, συνδυάζοντας την τέχνη της ηθοποιίας και την ψυχολογία.
Η παράσταση “7 Γράμματα”, στο VAULT Theater plus, θίγει ένα θέμα το οποίο είναι αναπόφευκτο. Μιλάει για το θάνατο, τον τρόπο με τον οποίο τον αντιμετωπίζουμε ως σύνολο αλλά και ξεχωριστά ως μονάδες και ανεξάρτητα αν φοβάσαι το θάνατο ή όχι, τι αντίκτυπο έχεις στους γύρω μας ή τι αντίκτυπο έχει σε εμάς τους ίδιους ο χαμός ενός αγαπημένου προσώπου. Κατά βάθος όμως τα 7 Γράμματα μιλάνε για το πώς μέσα από αυτήν τη σταθερά, συνειδητοποιούμε ότι όλοι, ανεξαρτήτου χρώματος, καταγωγής, κλπ., στεκόμαστε ίσοι απέναντί του (θάνατος), όπως αναφέρει ο κ. Δημήτρης Πλαβούκος.
Επιμέλεια συνέντευξης: Ντιάννα Μαμή-Κούπερ
Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σας με την υποκριτική;
Η ενασχόληση ξεκίνησε κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, όπου ανεβάσαμε την πρώτη μας παράσταση (Sam Shepard’s Buried Child) αλλά στην πραγματικότητα η επιθυμία για να ασχοληθώ με την ηθοποιία ξεκίνησε το καλοκαίρι του ’83 όταν είδα για πρώτη φορά το “E.T. the Extra-Terrestrial” του Steven Spielberg, σε ένα θερινό σινεμά. Στη σκηνή όπου ο Έλιοτ πετάει μπροστά από το φεγγάρι με τον Ε.Τ., ρώτησα τους γονείς μου πως μπορώ να κάνω και εγώ το ίδιο και μου είπαν «αν γίνεις ηθοποιός». Έτσι κάπως ξεκίνησαν όλα
Έχετε κάνει σπουδές τόσο την ηθοποιία όσο και στην ψυχολογία. Πόσο βοηθάει έναν ηθοποιό η γνώση της ψυχολογίας;
Ένας Ψυχολόγος μου είχε πει κάποτε ότι είναι σαν να μπαίνεις σε έναν ρόλο όταν ασκείς το επάγγελμα γιατί πρέπει να αποστασιοποιήσε από τα δικά σου βιώματα και ερεθίσματα ώστε να αντιμετωπίσεις αυτόν που έχεις απέναντί σου αντικειμενικά. Από την άλλη όταν προσεγγίζεις έναν ρόλο πάντα προσπαθείς να ανακαλύψεις το background του χαρακτήρα, τους λόγους για τους οποίους συμπεριφέρεται με τον τρόπο που συμπεριφέρεται. Οπότε μπορώ να πω ότι βοηθάει πολύ η ψυχολογία στο κομμάτι προσέγγισης ενός ρόλου. Επίσης βοηθάει και στο πόσο εύκολο είναι να «μπεις» και να «βγεις» από έναν ρόλο χωρίς να αφήνεις αυτά που βιώνει ο χαρακτήρας να σε αγγίζουν σε βάθος. Δεν τα καταφέρνεις πάντα αλλά τις περισσότερες φορές είναι χρήσιμες οι γνώσεις αυτές (της ψυχολογίας) σε αυτό το κομμάτι
Νέα παράσταση λοιπόν, «7 Γράμματα». Μιλήστε μας την παράσταση.
Η παράσταση είναι κομμάτι του δρώμενου Tunnel of Oppression αλλά όχι όπως οι προηγούμενες παραστάσεις του δρώμενου. Το Tunnel of Oppression δίνει τη δυνατότητα, μέσα από τις παραστάσεις, οι εθελοντές να εκφράσουν τις δικές τους ανησυχίες και φοβίες και προβληματισμούς. Να αντιμετωπίσουν δικά τους θέματα μέσα από το ρόλο. Τα Επτά Γράμματα είναι κάτι καινούργιο. Είναι η πρώτη φορά που «χρησιμοποιώ» εγώ την πλατφόρμα αυτή, για να εκφράσω τις δικές μου ανησυχίες και τους δικούς μου προβληματισμούς. Η παράσταση λοιπόν θίγει ένα θέμα το οποίο είναι αναπόφευκτο. Μιλάει για το θάνατο, τον τρόπο με τον οποίο τον αντιμετωπίζουμε ως σύνολο αλλά και ξεχωριστά ως μονάδες και ανεξάρτητα αν φοβάσαι το θάνατο ή όχι, τι αντίκτυπο έχεις στους γύρω μας ή τι αντίκτυπο έχει σε εμάς τους ίδιους ο χαμός ενός αγαπημένου προσώπου. Κατά βάθος όμως τα Επτά Γράμματα μιλάνε για το πως μέσα από αυτήν τη σταθερά, συνειδητοποιούμε ότι όλοι, ανεξαρτήτου χρώματος, καταγωγής, κλπ., στεκόμαστε ίσοι απέναντί του (θάνατος). Όπως λέει και το τραγούδι, «όλοι το ίδιο είμαστε, σε τούτο το κοσμάκη». Αυτό ακριβώς δείχνει και η παράσταση, με την ανατροπή πάντα που έχουν όλες οι παραστάσεις του δρώμενου φυσικά. Εξάλλου και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζουμε την παράσταση είναι αυτός ακριβώς, «σε αυτόν, όλοι ίσοι. Επτά Γράμματα»
Πόσος καιρός σας πήρε να προετοιμάσετε τη νέα σας παράσταση και ποια ήταν η πηγή έμπνευσης σας;
Δεν πιστεύω ότι κάποιος (σκηνοθέτης, σεναριογράφος, δημιουργός) μπορεί να πει με σιγουριά ότι έχει ολοκληρωθεί η προετοιμασία μιας παράστασης. Ακόμα και ένας ηθοποιός, πιστεύω, ποτέ δεν θα πει ότι είναι 100% έτοιμος. Τεχνικά ίσως, να έχει δουλέψει το ρόλο όσο το δυνατόν καλύτερα μπορούσα, ναι, αλλά προσωπικά ποτέ δεν νιώθω ότι είμαι έτοιμος, μέχρι να βγω στη σκηνή. Η προετοιμασία τεχνικά τελειώνει λίγο πριν την πρεμιέρα αλλά στην πραγματικότητα – ειδικά αν είσαι και λίγο τελειομανής – δεν τελειώνει ποτέ. Πάντα βρίσκεις κάποιες μικρές λεπτομέρειες που θέλεις να διορθώσεις ακόμα και μετά την επαφή του κόσμου με την παράσταση. Τεχνικά, οι ηθοποιοί έλαβαν τα κείμενα και ξεκινήσαμε πρόβες κάπου προς τα τέλη Ιουλίου. Ακόμα όμως συνεχίζουμε για να φτάσουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, ακόμα και μετά την πρεμιέρα.
Η πηγή έμπνευσής μου ήταν μια ιδέα που μου έφερε η αδερφή μου (που παίζει και στην παράσταση). Μου είπε ότι θα ήταν ενδιαφέρον να προσωποποιήσουμε τον θάνατο και να τον έχουμε να αντιδράει διαφορετικά με βάση το ερέθισμα (χαρακτήρα) που έχει απέναντί του. Έτσι φύτρωσε ο σπόρος της έμπνευσης. Στη συνέχεια, η καθημερινότητα και όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας μου έδωσε τροφή για τη δημιουργία των χαρακτήρων. Το δέσιμο όμως ήρθε από μια από τις αγαπημένες μου ταινίες, το “The Fountain” του Darren Aronofsky
Γιατί «7 Γράμματα»;
Επτά Γράμματα. Όλοι ίσοι. Σαν να λύνεις σταυρόλεξο και σου εμφανίζονται επτά κουτάκια που πρέπει να συμπληρώσεις. Από κάτω το μόνο στοιχείο που έχεις είναι «σε αυτόν όλοι ίσοι». Έτσι λοιπόν γεννήθηκε και ο τίτλος. Αυτά τα επτά γράμματα είναι το μόνο πράγμα στο οποίο όλοι μας, είμαστε ίσοι. Επίσης δεν ξέρω κατά πόσο θα ήταν αρεστό και πως θα ηχούσε μια θεατρική παράσταση με τίτλο «Θάνατος». Οπότε με τα Επτά Γράμματα αφήνεις τον καθένα να δώσει τη δική του ερμηνεία – παρά το ότι κάναμε spoiler αυτήν τη στιγμή – νομίζω οι περισσότεροι είχαν ήδη καταλάβει περί τίνος πρόκειται, ειδικά όταν μιλάμε κιόλας για παράσταση που έχει τη δική μου υπογραφή κάτω από την «ομπρέλα» του Tunnel of Oppression.
Κάθε Τρίτη, μετά το τέλος της παράστασης, ακολουθεί συζήτηση και αποφόρτιση από την Ομάδα Ψυχοκοινωνικής Μέριμνας με επικεφαλής την Βασιλική Κουρόγλου. Τι θα αποκομίσει κάποιος , συμμετέχοντας σε αυτή τη συζήτηση;
Το δρώμενο (Tunnel of Oppression) παρουσιάζεται σε δυο μέρη. Performance ή θεατρική παράσταση και αποφόρτιση. Αυτό που κάνουμε είναι μέσα από την παράσταση να φορτίζουμε το θεατή, να τον βάζουμε στη θέση του θύματος, σε θέση να σκεφτεί κάποια πράγματα και να αναρωτηθεί για αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Η αποφόρτιση λοιπόν έρχεται για να βοηθήσει όλη αυτή η φόρτιση, η σκέψη, τα ερωτήματα που δημιουργεί η παράσταση, όχι τόσο να λυθούν αλλά να βρουν μια λειτουργική διέξοδο. Τι εννοώ με αυτό. Όταν συναισθηματικά φορτιζόμαστε, «ανοίγουμε» ως άνθρωποι, είμαστε εκτεθειμένοι, ευάλωτοι και πόσο μάλλον όταν η φόρτιση αυτή αφορά ένα θέμα όπως ο θάνατος, ο χαμός. Η αποφόρτιση βάζει το θεατή σε διαδικασία «κλειδώματος» όχι όμως και καταπίεσης αυτών των συναισθημάτων αλλά αντιμετώπισής τους. Δηλαδή, προσφέρει ένα «μαξιλάρι» ασφάλειας ώστε ο κόσμος να μην «τραυματιστεί» από τη φόρτιση ενώ παράλληλα βάζει το θεατή σε διαδικασία σκέψης και ενδοσκόπησης με βάση αυτά που είδε και τα δικά του ερεθίσματα. Επίσης, η ομάδα αποφόρτισης συνεργάζεται με διάφορους φορείς, όπως έχουμε κάνει και στο παρελθόν (Το Χαμόγελο του Παιδιού, Κέντρο Μελέτης του Εγκλήματος), οι οποίοι ενημερώνουν τον κόσμο για το πως μπορεί να βοηθηθεί, για τις επιλογές που έχει και κυρίως για τρόπους με τους οποίους μπορεί ο καθένας να σταματήσει τη διαιώνιση της καταπίεσης και κακοποίησης που μπορεί να βιώνει, είτε ο ίδιος είτε κάποιος στο περιβάλλον του. Τέλος, έχουμε την τιμή, στην πρώτη μας αποφόρτιση, να βρίσκεται μαζί μας ο Δρ. Παναγιώτης Πεντάρης, αναπληρωτής καθηγητής και κοινωνικός ερευνητής θανατολογίας και Κοινωνικής εργασίας στο Πανεπιστήμιο Greenwich στο Λονδίνο, που έρχεται στην Αθήνα για αυτήν την περίσταση ειδικά. Έχουμε να πούμε πολλά στην πρώτη αποφόρτιση
Το Tunnel of Oppression είναι μια διαδραστική πλατφόρμα που θίγει σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα, συνδυάζοντας την τέχνη της ηθοποιίας και την ψυχολογία. Εξηγήστε μας τι ακριβώς βιώνει κάποιος παρακολουθώντας το;
Πολλοί άνθρωποι που εντάσσονται σε μη κυρίαρχες ομάδες, έχουν αναφέρει επανειλημμένα αισθήματα άγχους όταν εκτίθενται σε κοινωνικές δραστηριότητες που υπάρχει η πιθανότητα αντιμετώπισης τέτοιων συμπεριφορών, ακόμα και ότι νιώθουν να μην κατέχουν τον έλεγχο της κατάστασης. Αισθάνονται ότι δεν ανήκουν κάπου, ότι δεν μπορούν να φερθούν όπως νιώθουν, είτε βρίσκονται στο χώρο εργασίας τους, στο σχολείο ή ακόμα και μέσα στην οικογένειά τους. Το Tunnel of Oppression αναδημιουργεί τέτοια συναισθήματα. Ένα περιβάλλον όπου οι συμμετέχοντες μπορούν να αισθάνονται αποπροσανατολισμένοι, καταπιεσμένοι και άβολα. Η καταπίεση δεν σταματά επειδή τα θύματά νιώθουν άβολα ή κουρασμένα, και εκείνοι που καταπιέζουν δεν σέβονται τα προσωπικά όρια των άλλων. Η συμπεριφορά εκείνων που αναδημιουργούν αυτές τις καταστάσεις μέσα στο Tunnel of Oppression, είναι σκόπιμη. Με τον ωμό αυτόν τρόπο, οι παρευρισκόμενοι βιώνουν πως είναι να μην ξέρεις πώς να ενεργήσεις, πως να αντιμετωπίσεις αυτό που σου συμβαίνει. Ενώ η εμπειρία δεν είναι ευχάριστη, είναι μέρος της προσομοιωμένης πραγματικότητας. Μια πραγματικότητα που το κοινό βιώνει καθώς μπαίνει στη θέση όλων εκείνων που τη βιώνουν καθημερινά. Με την εμπλοκή των συναισθημάτων του κοινού, η ενημέρωση για την καταπίεση που αντιμετωπίζουν περιθωριοποιημένες κοινωνικά ομάδες, η επιμόρφωση γύρω από θέματα βίας και ρατσισμού και η πληροφόρηση σχετικά με τις διακρίσεις, φυλετικές ή σεξιστικές, είναι πραγματικά αποτελεσματική. Η ενδυνάμωση του θύματος καθώς και η ενημέρωση και ταυτόχρονα ενδυνάμωση του παρατηρητή, αποσκοπεί όχι μόνο στην ψυχολογική στήριξη αλλά και στην αντιμετώπιση καταστάσεων βίας τόσο από τον παρατηρητή όσο και από τον ίδιο τον άνθρωπο που βιώνει αυτές τις καταστάσεις.
Για ποιο λόγο θεωρείτε ότι έχει αποξενωθεί ο άνθρωπος τόσο από τον εαυτό του όσο και από τους γύρω του, τη σημερινή εποχή;
Δεν θα ήθελα να «κατηγορήσω» την τεχνολογική ανάπτυξη και την πλασματική πραγματικότητα που έχουν δημιουργήσει τα social media αλλά κατά ένα μεγάλο ποσοστό πιστεύω ότι ο λόγος ξεκινάει από εκεί. Ο τρόπος με τον οποίο ερχόμαστε πλέον αντιμέτωποι με τα καθημερινά ερεθίσματα μέσα από ένα scroll σε μία σελίδα κοινωνικής δικτύωσης ή μέσα από το newsfeed στο προφίλ μας, «βοηθάει» σε αυτήν την αποξένωση. Δηλαδή, όταν το ερέθισμα είναι μια ευχάριστη εικόνα και η αντίδραση είναι ένα like ή ένα θετικό emoji αλλά η αμέσως επόμενη εικόνα είναι κάτι το αρνητικό και το άσχημο, με την ίδια αντιμετώπιση – ένα emoji – και ούτω καθεξής, δεν προλαβαίνουμε να φιλτράρουμε αυτά τα ερεθίσματα, να αντιδράσουμε συναισθηματικά αν θέλετε. «Βομβαρδιζόμαστε» από μια fast food ή junk food πληθώρα ερεθισμάτων που δεν τα αναλύουμε, όχι εις βάθος, γιατί δεν προλαβαίνουμε και έτσι φτάνουμε σε σημείο να μένουν όλα στην επιφάνεια. Να μην μας αγγίζουν, όχι πραγματικά. Ένα share ή μια αντίδραση σε μια σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, μας κάνει να νιώθουμε ότι συμμετέχουμε. Όπως ακριβώς με τον αριθμό «φίλων». Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι έτσι. Συνειδητά δεν προλαβαίνει το γνωστικό και το συναισθηματικό μας κομμάτι να απορροφήσει αυτά τα ερεθίσματα με αποτέλεσμα όταν αυτή η πλασματική πραγματικότητα καταρρεύσει – αποκοπεί από αυτού του είδους την έκθεση – συνειδητοποιούμε ότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση μοναξιάς και αποστασιοποίησης από το συναίσθημα. Αυτά όλα οδηγούν στην αποξένωση, όχι μόνο ο ένας από τον άλλον αλλά και στην αποξένωση από τον ίδιο μας τον εαυτό. Επίσης το κομμάτι της ευκολίας – όλα πλέον βρίσκονται στην παλάμη του χεριού μας κυριολεκτικά – είναι ένας ακόμη παράγοντας. Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει μέτρο και να υπάρχουν όρια, ειδικά στην έκθεση στα social όπου χρειάζεται μια οριοθέτηση που πιστεύω ότι λείπει
Το Tunnel of Oppression είναι ένα αρκετά πρωτοποριακό εγχείρημα για τα δεδομένα της Ελλάδας. Μετά από 4 χρόνια λειτουργίας του, θεωρείτε ότι το έχει “αγκαλιάσει” ο κόσμος;
Πιστεύω πως ναι, θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει κόσμος που έχει ανάγκη αυτήν την έκθεση και αυτού του είδους τη δράση. Κάτι που θα τον φέρνει αντιμέτωπο με το συναίσθημα και μετά θα αναλύει το πως ένιωσε και θα δημιουργείται έτσι ένας λειτουργικός και εποικοδομητικός διάλογος. Υπάρχουν άνθρωποι – κυρίως νέα παιδιά που μας χαροποιεί ιδιαίτερα – όλων των ηλικιών που μας ακολουθούν από το πρώτο Tunnel of Oppression, από το Σεπτέμβρη του 2015 και είναι όμορφο να βλέπεις γνωστά πρόσωπα στα καθίσματα όταν παίζεις στη σκηνή. Πιο όμορφο όμως είναι όταν ο κόσμος μοιράζεται μαζί μας το πόσο έχει αλλάξει η άποψή του πάνω σε κάποια θέματα ή μοιράζεται τις δικές του εμπειρίες. Επίσης μας βοηθάει πάντα το feedback, ειδικά από ανθρώπους που μας ακολουθούν από την αρχή αλλά και από εκείνους που έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με το δρώμενο είτε μέσα από performance είτε από τις παραστάσεις. Υπάρχουν βέβαια και οι αντιδράσεις, κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε κάποια θέματα αλλά όλοι είναι διατεθειμένοι να συζητήσουν μετά και πιστεύω ότι αυτό είναι που ελκύει το κοινό κάθε φορά. Η ανάγκη έκφρασης. Βέβαια κάποιες αντιδράσεις, με βάση πάντα την όποια άρνηση, βίωμα, προσωπικά θέματα που θα φέρει ο καθένας στο χώρο, μπορούν να πυροδοτήσουν κάποιες φορές μια ένταση αλλά και η ένταση είναι θετική εφόσον υπάρχει η ομάδα των ψυχολόγων να τη διαχειριστεί. Πολλές φορές βέβαια το ίδιο το κοινό θα διαχειριστεί κάποιον που μπορεί να προσεγγίσει κάποια θέματα με αρνητικό τρόπο. Κατά κύριο λόγο όμως, ναι, ο κόσμος έχει αγκαλιάσει όλο αυτό που κάνουμε και συνεχίζει να μας δίνει δύναμη ώστε να συνεχίσουμε και εμείς με τη σειρά μας
Σκοπός του δρώμενου αυτού είναι η ενημέρωση, η κατανόηση και η αποδοχή. Έχετε παρακολουθήσει άτομα που κατά τη διάρκεια αυτών των 4 χρόνων λειτουργίας να έχουν κάνει όντως εσωτερική δουλειά με τον εαυτό τους, να εξελίσσονται και να επαναπροσδιορίζονται;
Όπως ανέφερα και στην προηγούμενη ερώτηση, αυτές είναι και οι περιπτώσεις από τις οποίες όλοι μας, οι εθελοντές, οι ηθοποιοί, οι ψυχολόγοι, λαμβάνουμε ένα είδος «πληρωμής» αν θέλεις μιας και όλοι προσφέρουμε το χρόνο και το έργο μας αφιλοκερδώς. Όταν θα έρθει κάποιος που εξαιτίας αυτού που είδε, εξαιτίας του δρώμενου, λειτούργησε όλο αυτό ως το έναυσμα για να δουλέψει με τον εαυτό του, να ζητήσει βοήθεια, να απευθυνθεί σε κάποιο ειδικό και να επιστρέψει στην πορεία και να μας μιλήσει. Αυτό είναι το μεγαλύτερο «ευχαριστώ» που θα μπορούσαμε να λάβουμε. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι βγήκαν από κακοποιήσιμες σχέσεις εξαιτίας των σκηνικών που είδαν σε μια παράσταση, ή που αντιμετώπισαν τους θύτες που τους ασκούσαν εκφοβισμό. Η δουλειά που κάνει κάποιος με τον εαυτό του είναι κάτι το δύσκολο αλλά όταν υπάρχει θέληση και το κατάλληλο έναυσμα τότε αυτό μπορεί να γίνει ευκολότερο και πιστεύω ότι και με βάση τις προσωπικές καταθέσεις των θεατών ανά τα χρόνια αλλά και με βάση τα στατιστικά δεδομένα που έχουμε συγκεντρώσει από τις αποφορτίσεις, βλέπουμε ότι οι άνθρωποι έχουν δουλέψει με τον εαυτό τους, έχουν εξελιχθεί επειδή είδαν κάτι που τους παρακίνησε. Επίσης, όχι μόνο το κοινό αλλά και οι εθελοντές του δρώμενου, «μεγαλώνουν» μέσα από αυτό. Έχουν την ευκαιρία μέσα από αυτήν την πλατφόρμα να κάνουν μια μορφή ψυχοθεραπείας αν θέλεις, να «κάψουν» στο φως τα δικά τους θέματα μέσα από τους χαρακτήρες που υποδύονται και να βγουν από το «σκοτάδι» τους. Ο θεατής θα δει στη σκηνή έναν ηθοποιό, ένα ρόλο, αλλά ο εθελοντής μπορεί να βγάζει δικά του βιώματα μέσα από αυτό και έτσι να κάνει τη δική του «θεραπεία», τη δική του αποφόρτιση. Ευτυχώς, μέχρι στιγμής, οι άνθρωποι που έχουν αποχωρήσει επειδή δεν αντέχουν αυτού του είδους την έκθεση, να έρχονται αντιμέτωποι με τον εαυτό τους, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Βλέπω ανθρώπους από 18 έως και 30 που πραγματικά θέλουν να αντιμετωπίσουν τα «σκοτάδια» τους και να δουλέψουν με όλα εκείνα που τους ενοχλούν αντί να τα θάψουν στην άρνηση και στην τοξικότητα και αυτό είναι που θαυμάζω κυρίως στους εθελοντές μας, ότι είναι διατεθειμένοι να πάνε κόντρα στα όποια προσωπικά εμπόδια έχουν και να δουλέψουν με αυτά και αυτό μας δίνει ελπίδα, ειδικά για τα νέα παιδιά
Έχετε ζήσει τόσο στην Αμερική όσο και στην Αγγλία. Πολύ συχνά θεωρούμε δεδομένο ότι αυτές οι χώρες είναι πολύ πιο μπροστά από εμάς όσον αφορά όλα τα κοινωνικά ζητήματα που συζητήσαμε παραπάνω. Ισχύει κάτι τέτοιο;
Επειδή έζησα περισσότερα χρόνια στην Αμερική, θα μιλήσω κυρίως για την εμπειρία μου εκεί. Τη χρονική στιγμή που εγώ βρισκόμουν στην Αμερική, τα πράγματα σε σχέση με την κατάσταση που επικρατούσε εδώ, όσον αφορά σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα, θα έλεγα ότι ήταν καλύτερα. Πιο μπροστά δεν ξέρω αν θα το έλεγα έτσι ακριβώς αλλά υπήρχε μια τάση ως προς την ισότητα, την ομαδικότητα, τη στήριξη της μονάδας από το κοινωνικό σύνολο που η μονάδα δημιουργεί. Μιλάμε βέβαια για τεράστια διαφορά πληθυσμού και ρυθμών, καθημερινότητας και αριθμό οργανισμών και κονδυλίων που στήριζαν αυτήν την τάση, σε σχέση πάντα με την Ελλάδα. Δυστυχώς όμως – επειδή έχω κρατήσει επαφή – με την παρούσα πολιτική κατάσταση, η Αμερική τουλάχιστον αντιμετωπίζει μια παλινδρόμηση όσον αφορά το πως αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις. Τα επίπεδα βίας, ρατσισμού και καταπίεσης έχουν ανέβει κυρίως μετά την εκλογή του τελευταίου προέδρου και παρατηρώ ότι παρά τις όποιες προσπάθειες να σταματήσει όλη αυτή η κουλτούρα ανομίας και μίσους, δυστυχώς η πολιτική του προέδρου τους συνεχίζει να διαιωνίζει την άσχημη κατάσταση. Σε σχέση με αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας, ναι μπορώ να πω ότι – και δεν το λέω ως θετικό – έχουμε φτάσει και εμείς αυτό το επίπεδο, ευτυχώς όχι σε τέτοια κατάσταση όπως στην Αμερική – ξανά παίζει ρόλο η διαφορά των όσων ανέφερα προηγουμένως – αλλά δυστυχώς υπάρχει μια τάση προς τον αρνητισμό. Αντί να εξυμνούμε τη διαφορετικότητα και να προσπαθούμε να βοηθήσουμε εκείνους που μας έχουν ανάγκη, δυστυχώς τους ωθούμε περισσότερο στο περιθώριο, στρεφόμαστε προς τη βία, το ρατσισμό, την κοινωνική αποξένωση. Από την άλλη όμως υπάρχουν πάντα εκείνοι οι οργανισμοί που παρά την όποια ανομία και αρνητική τακτική που μπορεί να ακολουθεί η όποια κυβέρνηση ή ομάδα εξουσίας, θα προσπαθήσουν να εναντιωθούν σε όλο αυτό και θα συνεχίσουν τον αγώνα προς την ισότητα, την αποδοχή, την κατανόηση και την προσφορά βοηθείας σε εκείνους που την έχουν ανάγκη.
Πότε έρχεται για εσάς η ηθική ικανοποίηση;
Υπάρχει μια ατάκα από την ταινία “Shortbus” του John Cameron Mitchell, όπου λέει, «Ήθελα να αλλάξω τον κόσμο. Τώρα το μόνο που θέλω είναι να φύγω (από το δωμάτιο) με λίγη αξιοπρέπεια». Ευτυχώς δεν έχω φτάσει σε αυτό το σημείο ακόμα. Στην αρχή ένιωθα ότι, όχι ότι ήθελα να αλλάξω τον κόσμο, αλλά ότι ήθελα να βοηθήσω ώστε να μην γίνει χειρότερος. Σιγά, σιγά όμως βλέπεις ότι υπάρχουν δυνάμεις που όσο και αν προσπαθείς, εμφανίζουν εμπόδια και προβλήματα που το κάνει δύσκολο και εξουθενωτικό να συνεχίσεις. Εκεί, τη στιγμή που λες ότι, «δεν μπορώ άλλο», εκεί εμφανίζεται κάποιος θεατής και σου λέει με τον δικό του τρόπο «ευχαριστώ». Επίσης, μέσα από όλο αυτό, τέσσερα χρόνια τώρα, συνειδητοποίησα και εγώ μια μεγάλη αλήθεια. Ότι δεν μπορείς να «σώσεις» αλλά ούτε και να βοηθήσεις κάποιον που δεν θέλει να βοηθηθεί. Αυτό δεν έχει να κάνει με εμάς αλλά με εκείνους. Συνειδητά παίρνουν αυτήν την απόφαση και δεν αφορά εμάς η επιλογή τους. Αυτή η συνειδητοποίηση ήταν επίσης δύσκολη αλλά πάλι εμφανίστηκαν κάποιοι που είπαν πάλι με το δικό τους τρόπο «ευχαριστώ» και «ευχαριστώ που συνεχίζεις». Τέλος, κάθε φορά που η κατάσταση δυσκολεύει, κοιτάζω δίπλα μου και βλέπω όλους εκείνους τους εθελοντές που συνεχίζουν μαζί μας από την πρώτη στιγμή και είναι ακόμα εδώ. Κοιτάζω και όλους εκείνους τους καινούργιους που μας «αγκαλιάζουν» και στέκονται δίπλα μας όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Όσο μιλάς και θίγεις κοινωνικά ζητήματα σχεδόν ποτέ τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα. Ειδικά όταν δεν το κάνεις επιφανειακά. Οπότε για να απαντήσω στην ερώτησή σου, η ηθική ικανοποίηση έρχεται όπως και οι χαρές στη ζωή. Όσο δύσκολη και αν είναι τις περισσότερες φορές, οι μικρές χαρές είναι αυτές που της δίνουν σημασία. Έτσι έλεγε η γιαγιά μου. Έτσι και η ηθική ικανοποίηση. Έρχεται σε μικρές δόσεις και κάνει το δύσκολο έργο μας λίγο πιο εύκολο. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής όμως, η ηθική ικανοποίηση θα έρθει όταν πλέον ζούμε σε έναν κόσμο όπου δεν θα χρειάζεται το Tunnel of Oppression για να δώσει φωνή σε εκείνους που τους την έκλεψαν
Ποια είναι τα μελλοντικά επαγγελματικά σας σχέδια;
Αυτήν τη στιγμή τα μόνα σχέδια που έχω είναι ένα εισιτήριο, προορισμό ένα νησί των Κυκλάδων, μια καρέκλα με θέα τη θάλασσα και απλώς να ακούω τον αέρα και το κύμα. Δεν έχω κάποιο άλλο σχέδιο. Επειδή όμως δυστυχώς αυτό το όμορφα ονειρικά πλασμένο σενάριο θα αργήσει, θα σου πω ότι προς το παρόν, θέλω να πάμε καλά με τα Επτά Γράμματα γιατί πραγματικά έχουμε δουλέψει όλο σκληρά για να δημιουργηθεί και να ανέβει όλο αυτό, και στη συνέχεια βλέπουμε. Υπάρχουν πάντα – ευτυχώς – προτάσεις, υπάρχει ένα Hip-Hop Smile Festival, που προωθεί τη Hip Hop κουλτούρα, 8 χρόνια τώρα, του οποίου τα έσοδα πάνε στο Χαμόγελο του Παιδιού και τα τελευταία 4 χρόνια συνεργαζόμαστε και πλέον ανήκουμε και κάτω από την ίδια «ομπρέλα», όπου σκεφτόμαστε να κάνουμε μια performance, και υπάρχει η «πίεση» από το 90% των εθελοντών, να γράψω μια κωμωδία – όχι μαύρη – όπου θα θίγουμε σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα μεν αλλά με χιουμοριστικό τρόπο. Επίσης υπάρχει και μια ιδέα στο πίσω μέρος του μυαλού μου για μια παράσταση εκτός πλαισίου Tunnel of Oppression σε συνεργασία με τον Βαγγέλη Μακρή, ένα μιούζικαλ που θα δείχνει τη θέση της Γυναίκας στην Ελλάδα τα τελευταία πενήντα χρόνια – κάτι που χτίζουμε 4 χρόνια τώρα και έχει πάρει διάφορες μορφές, αλλά προς το παρόν, το μόνο που βλέπω μπροστά μου είναι τα Επτά Γράμματα (την παράσταση όχι κυριολεκτικά) και ίσως, ίσως αυτό το εισιτήριο και την καρέκλα με θέα τη θάλασσα
Ευχαριστούμε πολύ τον κύριο Δημήτρη Πλαβούκο και την υπεύθυνη επικοινωνίας Χρύσα Ματσαγκάνη για την παραχώρηση το φωτογραφικού υλικού.
“7 Γράμματα”
Από Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου
κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 20:30
Τιμή Εισιτηρίου: Γενική Είσοδος 7€
στο VAULT Theatre Plus
Μελενίκου 26, Βοτανικός
Τηλ. επικοινωνίας, 213 0356472
Πληροφορίες-κρατήσεις: 213 0356472 / 6949534889
(για τηλεφωνικές κρατήσεις 11:00 – 14:00 και 17:00 – 21:00)
Email: vaultvotanikos@gmail.com
FB Page : http://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1
