Ειρήνη Μπόμπολη :” Το γεύμα”

Η Ειρήνη Μπόμπολη γεννήθηκε στο Κεντρικό Άρτας, στην περιοχή των Τζουμέρκων. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Φιλοσοφία (Ηθική) στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ζει στην Πάτρα και εργάζεται στη μέση εκπαίδευση. Αγαπάει το θέατρο και ασχολείται μ’ αυτό ερασιτεχνικά. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα σουηδικά.

Η Ειρήνη Μπόμπολη έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού.

Η αγάπη της για τη λογοτεχνία είναι βαθιά, η γραφή για εκείνη είναι ανάγκη, στάση και τρόπος ζωής.

“Το γεύμα” είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου της Ειρήνης Μπόμπολη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.

Advertisements

Επιμέλεια συνέντευξης Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου

Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Πνοή» το νέο σας βιβλίο με τίτλο «Το γεύμα». Θέλετε να μας μιλήσετε γι’ αυτό και πώς ξεκινήσατε να το γράφετε; Θυμάστε το αρχικό ερέθισμα;
Όντως πριν από λίγο καιρό εκδόθηκε από τις εκδόσεις «Πνοή» το αφήγημά μου: «Το Γεύμα». Το αρχικό κείμενο γράφτηκε δεκαέξι χρόνια πριν σε πολύ συμπυκνωμένη μορφή. Αργότερα το επεξεργάστηκα και το «άνοιξα» κατά κάποιον τρόπο. Φυσικά και θυμάμαι το πρώτο ερέθισμα. Αιφνίδιο σαν έκρηξη ηφαιστείου. Όμως πιστεύω ότι το ερέθισμα είναι η αφορμή να ξεκινήσεις, να μπεις στη ροή του ποταμού. Το υλικό της γραφής υπάρχει ήδη μέσα σου. Το βιβλίο έχει ως βασικό θέμα και άξονα έναν ανεκπλήρωτο Έρωτα όπως βιώνεται από την βασική ηρωίδα και όπως περνάει ταυτόχρονα στη γραφή από την ίδια.

Υπάρχει κάποιο απόσπασμα από το βιβλίο σας με το οποίο θα το συστήνατε σε κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτα γι’ αυτό;

«Ήξερα ότι πήγαινα γυρεύοντας. Αποζητούσα τον πόνο, γιατί χωρίς αυτόν είχα ξενερώσει καιρό τώρα. Χρειαζόμουν, όσο τίποτε άλλο, τη βαθιά μελαγχολία της γνήσιας δημιουργίας, αυτή που σε κάνει να σπαρταράς σαν ψάρι στη στεριά, σαν πασχαλιά στο φλεβαριάτικο άνεμο, σαν μισοτελειωμένο ποίημα στην εγκατάλειψη της καθημερινότητας. Και ο πόνος ήρθε αδυσώπητος από τα βάθη της αβύσσου, από το σκοτάδι, ντυμένος απλότητα και κυνισμό μαζί. Είχε τη γεύση πικρή και την πρόκληση ακατανίκητη. Είχε σάρκα και οστά. Είχε και όνομα· λεγόταν Έρωτας. Φοβάμαι πως αυτός ο έρωτας ήταν εντελώς μοναχικός, ανομολόγητος και σαρκαστικά διαλυτικός. Μαύρος σαν Ερινύα μού χτύπησε την πόρτα το καταμεσήμερο και με δυσκολία κρατάω την αξιοπρεπή στάση να τον έχω ακόμα ανέγγιχτα εσώκλειστο στο κελί της ανώφελης εξομολόγησής μου».

Και με ποια λόγια θα συστήνατε τον εαυτό σας σε κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτα για εσάς;

Πάνω απ’ όλα θα έλεγα την ιδιότητα της εκπαιδευτικού που έχω. Νιώθω να με τιμά αυτό, να φωτίζει και να πλουταίνει ακόμα περισσότερο τον δρόμο της συγγραφής. Δεν αισθάνομαι επαγγελματίας του είδους και ούτε θα ήθελα. Υιοθετώ τη στάση του ερασιτεχνισμού ως μια σοβαρή και τίμια οπτική στον τομέα της λογοτεχνίας. Ο επαγγελματισμός νομίζω μας απομακρύνει από αυτό που λέμε «γνήσια τέχνη». Εννοείται πως σέβομαι απόλυτα όσους λειτουργούν έτσι. Απλά δεν μπορώ άλλα να διδάσκω και άλλα να πράττω.
Για να ξεκινήσετε ένα βιβλίο, χρειάζεστε πλάνο, να ξέρετε και την αρχή και το τέλος του, ή αρκούν μια εικόνα ή μια φράση;
Για να ξεκινήσω ένα μυθιστόρημα ή αφήγημα χρειάζομαι οπωσδήποτε ψυχή. Ισχυρό κίνητρο. Μετά αυτό κυλάει μόνο του. Εξελίσσομαι και εγώ μαζί με αυτό και αφήνομαι στις εκπλήξεις του ταξιδιού. Δεν ακολουθώ συγκεκριμένες τεχνικές. Απλά η τριβή με τη γραφή σου διδάσκει πράγματα και σε κάνουν πιο έμπειρο στη διαχείριση τέτοιων κειμένων.
Υπάρχουν για εσάς συγγραφικές εμμονές; Θέματα στα οποία επανέρχεστε, τεχνικές που χρησιμοποιείτε, γρίφους και αινίγματα που προσπαθείτε γράφοντας να τα επιλύσετε;
Δεν θα έλεγα «συγγραφικές εμμονές». Όπως όλοι οι δημιουργοί, έχω και εγώ το δικό μου σύμπαν, τους δικούς μου γαλαξίες, και δεν τους προδίδω. Όχι από σκοπιμότητα, αλλά από φυσική ανάγκη να είμαι «εγώ».
Σε ποιο σκοπό υπακούει αυτό το προσωπικό ταξίδι αναζήτησης;
Ο μόνος σκοπός ενός συγγραφέα που δημιουργεί «τίμια», πιστεύω είναι η ανακάλυψη και η μύηση στην ομορφιά της γραφής. Όσο πιο πιστός είσαι σε αυτό που κάνεις, τόσο πιο πλούσια είναι η ομορφιά. Σε αυτό το μαγικό ταξίδι προφανώς απολαμβάνεις και το μοίρασμα των σκέψεών σου με τους αναγνώστες. Ας μην ξεχνάμε πως η Τέχνη είναι επικοινωνία.
Πώς θα περιγράφατε τον ιδανικό αναγνώστη για εσάς;
Για τον αναγνώστη γενικά μιλάω στο «Γεύμα». Συγγραφέας- αναγνώστης είναι μια σχέση βαθιά διαλεκτική. Δεν ξέρω αν υπάρχει ιδανικός αναγνώστης. Όμως θα έλεγα πως καλός αναγνώστης είναι αυτός που σέβεται το βιβλίο που κρατάει, που το διαβάζει με προσοχή και όχι επιπόλαια, και κυρίως αυτός που αφήνει στην άκρη τα δικά του στερεότυπα και τις δικές του προκαταλήψεις πάνω στα θέματα της ζωής, πριν ξεκινήσει το ταξίδι της ανάγνωσης. Τα βιβλία πάνω απ’ όλα είναι συν-κίνηση ψυχών.
Ο δρόμος για την έκδοση για τους νέους συγγραφείς συνήθως δεν είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα. Πώς αισθάνεστε που οι πρώτες σας συγγραφικές προσπάθειες βρήκαν « στέγη» σ’ ένα μεγάλο εκδοτικό οίκο, όπως είναι η «Πνοή»;
Το εκδοτικό κομμάτι είναι όντως τραχύ και δύσβατο για έναν νέο δημιουργό. Αυτό το μαθαίνει κανείς στην πράξη. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που ένα από τα έως τώρα βιβλία μου στεγάζεται στον πολύ αξιόλογο, σοβαρό και δραστήριο εκδοτικό οίκο «Πνοή», τον οποίο διευθύνει η Κάκια Ξύδη, δυναμικός και αξιόλογος άνθρωπος στον χώρο αυτό. Είναι οίκος που σέβεται τους συγγραφείς του και τους προβάλλει με κατάλληλο και δυναμικό τρόπο.

Οπισθόφυλλο:

Πρωτοπρόσωπη αφήγηση κυρίως, εξομολογητική, υφαίνει βήμα βήμα το χρονικό της ματαίωσης ενός έρωτα, μέσω της γραφής. Ο χρόνος ενός γεύματος διαπλέκεται διαρκώς με ανάδρομες και πρόδρομες σχετικές αναφορές που τη φωτίζουν και τη συμπληρώνουν. Η καταλυτική δύναμη του ανεκπλήρωτου, η μετουσίωση του έρωτα μέσω της γραφής σε αρχέτυπο, η εκδίκηση των στιγμών που αφήσαμε να πάνε χαμένες, οι μεταλλάξεις των ανθρώπων στο διάβα του χρόνου, η διαφορετική ανταπόκριση των δύο φύλων στο θέμα του έρωτα αλλά και τα παιχνίδια της μοίρας που ανατρέπουν κάθε ανθρώπινο σχέδιο. Καμία ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά και καμία ιστορία δεν είναι ανεξάρτητη από κάποια άλλη. Γι’ αυτό και παλιοί ήρωες έρχονται να θυμίσουν ότι πολλές ιστορίες και ζωές είναι παράλληλες. Η σχέση πραγματικότητας και συγγραφής είναι αλληλοτροφοδοτούμενη και αμφίδρομη. Πίσω από τη συγγραφή μιας ιστορίας είναι παρούσα η μεταφυσική της εξιδανίκευσης.

Έργα της συγγραφέα:

«Το γεύμα», Εκδόσεις Πνοή, Αθήνα, 2022

«Με την Αφή», Εκδόσεις Σαιξπηρικόν, Θεσσαλονίκη, 2020

«Εκεί που ο Κύκλος», ποίηση, Εκδόσεις Το Δόντι, Πάτρα, 2016

«Ανιμολόγια», ποίηση, Εκδόσεις Πικραμένος, Πάτρα, 2014

«Το Τρίτο Ημισφαίριο», ποίηση, Εκδόσεις Πέτρα, Αθήνα, 2010

«Το Πεπρωμένο μύριζε Ορχιδέα ή Πράγματα Μικρά», μυθιστόρημα, Εκδόσεις Επιφανίου, Λευκωσία, 2007

“Το γεύμα” Ειρήνη Μπόμπολη

Πληροφορίες έκδοσης:

Συγγραφέας: Ειρήνη Μπόμπολη

Τίτλος: Το γεύμα

Σελίδες: 156

Διαστάσεις: 14×21