Η Ευγενία Δημητροπούλου, παρά το νεαρό της ηλικίας της, έχει καταφέρει να ερμηνεύσει σπουδαίους ρόλους με μεγάλη επιτυχία. Ξεκινώντας την πορεία της με ένα μικρό ρόλο στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Νύφες», χάραξε τη συνέχεια της, με εξαιρετικές επιλογές σε ρόλους. «Άννα» στην τηλεοπτική σειρά «Το Νησί», «Οφηλία» στο θεατρικό σανίδι, «Αγία Τερέζα» στην παράσταση «Πιαφ», «Μαριάννα» στην ταινία «Ρόζα της Σμύρνης» και φέτος, για δεύτερη συνεχή χρονιά, «Στέλλα Βιολάντη», στην ομώνυμη παράσταση. Η άνεση με την οποία «φοράει» τον χαρακτήρα που υποδύεται κάθε φορά, μας κάνει να πιστεύουμε πως το όνομα Ευγενία Δημητροπούλου θα μας απασχολεί για πολλά χρόνια ακόμη.
Επιμέλεια Συνέντευξης: Αναστασία Μιγδάνη
-
Αν και η πορεία σας στην υποκριτική, μετράει μόλις δώδεκα χρόνια, ο κόσμος σας έχει αγκαλιάσει και σας έχει αγαπήσει. Η πρώτη σας επαγγελματική εμφάνιση, έγινε το 2005 στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Οι νύφες», όταν σας ανακάλυψε η casting director της ταινίας, σε μια περίοδο όπου εμφανιζόσασταν ερασιτεχνικά σε θεατρικό του Πανεπιστημίου σας. Πώς ζήσατε αυτήν την εμπειρία και πόσο δύσκολο ήταν για μια άπειρη ηθοποιό να συμμετάσχει σε μία τόσο μεγάλη παραγωγή;
Την θυμάμαι πολύ έντονα όλη αυτή την εμπειρία. Θυμάμαι την Ελευθερία Δημητρομανωλάκη να έρχεται στο Ροζ κτίριο στην Ακαδημίας που κάναμε πρόβα, θυμάμαι το βιντεάκι στην εταιρία παραγωγής, το πόσα λεωφορεία άλλαζα για να φτάσω από το σπίτι μου στο στούντιο και μετά να αντικρίζω τη μαγεία που ξεδιπλώθηκε μπροστά μου. Θυμάμαι πάρα πολλές λεπτομέρειες από τότε, την γνωριμία μου με τον κ. Βούλγαρη, την ευγένεια του, που με φώναζε Binoche επειδή δεν ήξερε το όνομα μου στην αρχή και το πόσο μαγικό μου φαινόταν το γύρισμα και η διαδικασία του. Ο ίδιος και οι συνεργάτες του ήταν τόσο ευγενικοί και επαγγελματίες που δεν ένιωσα καθόλου άβολα. Εξ´άλλου δεν είχα κάποιο βασικό ρόλο για να αγχωθώ με τις απαιτήσεις. Το είδα και το βίωσα σαν μια ωραία εμπειρία και χρωστάω ένα ευχαριστώ σε αυτούς τους ανθρώπους.
-
Ακολούθησαν οι συμμετοχές σας σε κάποιες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, μέχρι να αποφασίσετε να σπουδάσετε υποκριτική στην Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης Νέου Ελληνικού Θεάτρου, του Γιώργου Αρμένη. Τι ήταν αυτό που σας «τραβούσε» πίσω μέχρι να κάνετε αυτό το βήμα;
Δούλευα επαγγελματικά παράλληλα με τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο και παρακολουθούσα κάποια σεμινάρια θέατρο. Μόλις αντιλήφθηκα πως θέλω με αυτό να ασχοληθώ αποφάσισα πως ήθελα να το σπουδάσω κανονικά δίνοντας εξετάσεις στο υπουργείο και σε δραματική σχολή. Δεν ήταν κάτι που με τραβούσε πίσω, ήταν απλώς η κατάλληλη στιγμή για να γίνει.
-
Το μεγάλο «μπαμ» στην καριέρα σας, θεωρώ πως έγινε με τη συμμετοχή σας στη σειρά, «Το Νησί». Μία εξαιρετική παραγωγή, που άλλαξε τα τηλεοπτικά δεδομένα. Εσείς θεωρείτε πως ήταν μία καθοριστική στιγμή για τη μετέπειτα πορεία σας;
Σίγουρα ναι. Ήταν μια δουλειά τηλεοπτική με πολύ ωραίες καλλιτεχνικές προδιαγραφές που αγαπήθηκε από τον κόσμο και εκτιμήθηκε και από πολλούς ανθρώπους της δουλειάς. Το Νησί με βοήθησε πολύ γιατί ήδη είχα δουλέψει κάποια χρόνια και άνθρωποι της δουλειάς μας με προσέγγιζαν μετά πιο εύκολα.
-
Μεγαλωμένη στην επαρχία, ήρθατε στην Αθήνα για σπουδές και καταφέρατε να γίνετε γνωστή σε όλους. Ήταν εύκολο να διαχειριστείτε την επιτυχία;
Μεγάλωσα στην επαρχία σε μία οικογένεια που έδινε βάση στην δουλειά και την παιδεία. Η μαμά μου μου είχε πει χαρακτηριστικά μην νιώσω ότι αλλάζει κάτι αν κάποιος μου μιλήσει στο δρόμο επειδή με αναγνωρίζει. Αυτό το έχω πάντα στο μυαλό μου. Εξάλλου την επιτυχία που εσείς λέτε εγώ δεν αντιλαμβάνομαι ακριβώς έτσι. Θεωρώ πως ζητούμενο σε αυτή τη δουλειά είναι η διάρκεια και η διαδρομή.
-
Αυτήν την περίοδο πρωταγωνιστείτε σε ένα από τα σπουδαιότερα θεατρικά έργα του Γρηγορίου Ξενόπουλου «Στέλλα Βιολάντη» (Έρως εσταυρωμένος), σε σκηνοθεσία Γιώργου Λύρα. Τον ρόλο της «Στέλλας» έχουν σφραγίσει με την ερμηνεία τους σπουδαία ονόματα, όπως η Μαρίκα Κοτοπούλη, η Κυβέλη, η Μαίρη Αρώνη, η Νίκη Τριανταφυλλίδη. Σας φόβισε η «αναμέτρηση» με αυτά τα ιερά τέρατα του θεάτρου;
Πολλές φορές είτε στις πρόβες είτε στις παραστάσεις αν το σκεφτώ με πιάνει δέος και αγωνία. Όχι τόσο για την σύγκριση. Εξάλλου πρόκειται για διαφορετικές παραστάσεις και άλλη εποχή. Όμως σίγουρα το βάρος και η ευθύνη που φέρει ο συγκεκριμένος ρόλος είναι μεγάλα.
- Ο Ξενόπουλος είχε πει για το έργο του: «Έργο δακρυγόνο η Στέλλα Βιολάντη δε στάθηκε ποτέ. Ο θεατής που ξέρει από θέατρο ανατριχιάζει, σπαράσσεται, αισθάνεται δέος αλλά δεν κλαίει». Συμφωνείτε με αυτή την άποψη;
Αισθάνομαι μεγάλη συγκίνηση όταν αντιλαμβάνομαι στο τέλος της παράστασης πως οι θεατές έχουν ταξιδέψει με το έργο και αντιδρούν σε όσα διαδραματίζονται σε αυτό. Πολλές φορές ένας αναστεναγμός, η απόλυτη ησυχία, σε κάνουν να νιώθεις ότι όσοι μοιραζόμαστε την σκηνή αλλά και οι κάτω από αυτήν συμπορευόμαστε. Ο κάθε θεατής αντιδρά ανάλογα με τα βιώματά του, τις εμπειρίες του.πάντως το σίγουρο είναι πώς είναι ένα έργο που δεν σε αφήνει ασυγκίνητο και πολλά μάτια είναι βουρκωμένα στο τέλος.
-
Η «Στέλλα» αντιστέκεται στην πατριαρχική φιγούρα και στο τέλος πεθαίνει για έναν μεγάλο έρωτα. Η Ευγενία θα μπορούσε να φτάσει στα άκρα για έναν μεγάλο έρωτα;
Το σίγουρο είναι πως έχω μεγαλώσει με γονείς φιλελεύθερους οι οποίοι μας λέγαν πάντα να κάνουμε πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους. Θεωρώ πως η έννοια του έρωτα έχει ακραία στοιχεία εξ’ορισμού αλλά εύχομαι να μη χρειαστεί ποτέ να φτάσω σε αυτό το αδιέξοδο που βρίσκεται η Στέλλα.
-
Το έργο γράφτηκε το 1901. Σε μία εποχή που οι γυναίκες έπρεπε να υπακούν στη θέληση των πατεράδων τους αρχικά, και μετέπειτα, των συζύγων τους. Στη σημερινή εποχή, τι είναι αυτό που μπορεί να μας διδάξει ο Ξενόπουλος με το κείμενο του;
Μπορεί το 1901 φαίνεται πολύ μακρινό αλλά το γεγονός ότι πολλά κορίτσια κυρίως, έρχονται στο τέλος της παράστασης και μου εκμυστηρεύονται πως έχουνε βιώσει αντίστοιχες καταστάσεις σήμερα δείχνει πως η κοινωνία δεν έχει αλλάξει πολύ. Εξάλλου αν στα ονόματα της Στέλλας και του Χρηστάκη βάλουμε δύο ανδρικά ίδιο γυναικεία ονόματα πιστεύω πως όλοι θα έχουμε στο μυαλό μας αντίστοιχα παραδείγματα δυστυχώς.
-
Μιλήστε μας για τους συντελεστές και που μπορούν να σας βρουν όσοι θέλουν να παρακολουθήσουν την παράσταση.
Η παράσταση φέρει την υπογραφή του Γ. Λύρα στη σκηνοθεσία. Έχω την χαρά και την τιμή να μοιράζομαι την σκηνή με ταλαντούχους συναδέλφους: τον Δημήτρη Παπανικολάου,τη Νεκταρία Γιαννουδάκη, την Πηνελόπη Μαρκοπούλου, τον Μάρκο Παπαδοκωνσταντάκη, τον Ηλία Λάτση και την Αθηνά Σακκαλή. Τα κοστούμια και τα σκηνικά είναι του Α. Παπαθεοχάρη η μουσική του Αντώνη Παπακωνσταντίνου και οι φωτισμοί του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου.
Οι παραστάσεις είναι κάθε Δευτέρα στις 20.00 και Τρίτη στις 21.00 στο θέατρο Δημήτρης Χορν.
- Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω ότι εκτός από ηθοποιός, είστε και πτυχιούχος της Νομικής Σχολής Αθηνών. Αν χρειαζόταν λοιπόν, κάποια στιγμή στη ζωή σας, να σταματήσετε την υποκριτική, πιστεύετε ότι θα μπορούσατε να εξασκήσετε το επάγγελμα της δικηγόρου;
Το επάγγελμα του δικηγόρου απαιτεί αφοσίωση,συνεχή μελέτη και προσήλωση. Επειδή μου αρέσει να κάνω με πάθος ο,τι κάνω θεωρώ πώς αν καταπιανόμουν με τη δικηγορία θα έδινα όλο μου τον εαυτό. Προς το παρόν δεν ασχολούμαι με αυτό παρόλο που μου αρέσει πολύ να διαβάζω αποφάσεις,να μελετώ νομολογία ή να μιλάω με φίλους δικηγόρους πια που τους γνώρισα ως συμφοιτητές στη Νομική.
Χρήσιμοι Σύνδεσμοι:
Twitter: @EvgeniaDimitropoulou
Instagram: EvgeniaDimitropoulou
