Ο κόσμος τον γνώρισε μέσα από την τηλεόραση και την σειρά του Alpha «Το σόι σου», όπου υποδύεται το Σάββα Τριανταφύλλου. Ο ίδιος όμως, μετράει αρκετά χρόνια στον χώρο, και συγκεκριμένα στο θεατρικό σανίδι. Η επαγγελματική του πορεία άλλαξε κατεύθυνση, μετά από μία παράσταση που παρακολούθησε, μιας και δεν είχε από παιδί το μικρόβιο του ηθοποιού. Έτσι, παράτησε τις σπουδές λογιστικής και ξεκίνησε το ταξίδι του στον κόσμο της υποκριτικής. Μαθητής ακόμη στη σχολή ξεκίνησε να παίρνει μέρος σε σπουδαίες παραστάσεις δίπλα σε γνωστά ονόματα του θεάτρου. Και κάπως έτσι, βήμα-βήμα, έφτασε σήμερα να υποδύεται τον Στέλιο Καζαντζίδη στην παράσταση – αφιέρωμα «Στέλιος Καζαντζίδης. Η ζωή μου όλη». Ο Μελέτης Ηλίας τα λέει όλα, στην συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό.
Επιμέλεια Συνέντευξης: Μιγδάνη Αναστασία
-
Έχω διαβάσει πως δεν είχατε το μικρόβιο του ηθοποιού από μικρός, αλλά την απόφαση την πήρατε όταν παρακολουθήσατε το «Καημένε μου Μάρικ», σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να συνειδητοποιήσετε ότι θέλετε να ακολουθήσετε τον δρόμο της υποκριτικής;
Ήταν, σα να λέμε, ένας έρωτας. Ξαφνικά, μαγεύτηκα. Κι όχι τόσο από το αποτέλεσμα, όσο από το ότι φαντάστηκα πως μπορεί να είναι η διαδικασία για να ανέβει μία παράσταση. Γοητεύτηκα πάρα πολύ και το έψαξα επί τόπου. Ενώ σπούδαζα σε μία σχολή, σχεδόν τα παράτησα και την επόμενη χρονιά μπήκα στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης.
-
Το τηλεοπτικό σας ντεμπούτο έγινε στη σειρά «Το Δέκα», το 2007, από την τηλεόραση του Alpha. Μια εκπληκτική παραγωγή βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Μ. Καραγάτση. Ήταν εύκολο ή δύσκολο να συμμετάσχετε σε μία από τις πιο αξιόλογες τηλεοπτικές παραγωγές δίπλα σε σπουδαίους συναδέλφους σας;
Έγινε ως εξής. Η Πηγή Δημητρακοπούλου που σκηνοθέτησε το σήριαλ, με ήξερε από το Θέατρο Τέχνης το οποίο είχα τελειώσει, δουλέψαμε σε κάποια παράσταση μαζί και με φώναξε να πάρω μέρος. Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν είχα καμία εμπειρία μπροστά από την κάμερα αλλά με τις δικές της οδηγίες, παρόλο που δυσκολευτήκαμε στην αρχή, ήταν μια πολύ ευτυχής στιγμή. Ήταν μια σπουδαία παραγωγή με εξαιρετικούς ηθοποιούς.
-
Η μεγάλη επιτυχία ήρθε το 2014, πάλι από τον Alpha και τη σειρά «Το σόι σου». Πιστεύετε πως η αναγνωρισιμότητα αυτή, σας βοήθησε στην μετέπειτα πορεία σας;
Με βοήθησε, δεν μπορώ να πω πως δεν με βοήθησε. Άνθρωποι οι οποίοι δεν με γνωρίζανε μέσα από το θέατρο και άνθρωποι της δουλειάς, ήταν πλέον πιο εύκολο να πούνε, ο Μελέτης Ηλίας που παίζει στην σειρά «Το σόι σου». Αυτομάτως, έγινε πιο γρήγορη η διαδικασία του να καταλάβεις ποιος είναι και μετά βέβαια, έρχεται και το που έχει παίξει στο θέατρο, τι έχει κάνει, και τα λοιπά.
- Ο κόσμος δεν το γνωρίζει, αλλά η θεατρική σας πορεία είναι πολύ σημαντική. Έχετε βρεθεί στη σκηνή δίπλα σε μεγάλα ονόματα του θεάτρου, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Υπάρχει κάποια «θεατρική στιγμή» που θυμάστε πιο έντονα και αν ναι, γιατί;
Η αλήθεια είναι ότι από τότε που τελείωσα τη σχολή έπαιζα ανελλιπώς χειμώνα-καλοκαίρι. Με τον Τερζόπουλο, σχεδόν μία πενταετία γυρίσαμε όλο τον κόσμο, πήγαμε σε όλα τα φεστιβάλ του εξωτερικού. Αυτό για μένα ήταν μία σπουδαία εμπειρία. Όχι μόνο να συμμετέχεις σε ένα διεθνές φεστιβάλ, αλλά το να βλέπεις παραστάσεις ξένες, το να βλέπεις άλλη κουλτούρα, άλλη χώρα, σου ανοίγουν τα μάτια, την φαντασία και το ένστικτο. Είναι πολύ ευτυχής συγκυρία και αυτή.
Νομίζω, δύο από τις πιο σημαντικές στιγμές που θυμάμαι πολύ έντονα ήταν η πρώτη φορά που έπαιξα στη ζωή μου, ως μαθητής της σχολής του Θεάτρου Τέχνης στην Επίδαυρο. Ξαφνικά έπαιξα μπροστά σε εφτά χιλιάδες κόσμο και αυτό ήταν ένα πολύ ισχυρό σοκ. Και με την κακή και με την καλή έννοια.
Και η αμέσως επόμενη ήταν πάλι στην Επίδαυρο, αυτή τη φορά που έπαιξα με ρόλο, σε ηλικία 26 χρονών, με τον Τερζόπουλο στην παράσταση «Πέρσες» στον ρόλο της «Άτοσσας», που ήταν και αυτό μία φοβερή εμπειρία. Το να παίζεις πλέον ως μονάδα μέσα στην Επίδαυρο και όχι ως μέλος ενός χορού.
-
Αυτή την περίοδο εμφανίζεστε στην παράσταση «Στέλιος Καζαντζίδη – η ζωή μου όλη», σε σκηνοθεσία Μιμής Ντενίση, στο θέατρο του «Ελληνικού Κόσμου», υποδυόμενος τον Στέλιο Καζαντζίδη. Το έργο ακολουθεί τον τραγουδιστή από την παιδική του ηλικία μέχρι την καταξίωσή του;
Το έργο ξεκινάει από την ηλικία των δεκατεσσάρων χρονών, λίγο πριν χάσει τον πατέρα του, που ήταν η πρώτη του μεγάλη απώλεια και τον διαμόρφωσε κάπως ως προσωπικότητα και φτάνει μέχρι και την ηλικία των 35. Ουσιαστικά είναι και η ηλικία που παρατάει τη νύχτα, απηυδισμένος και κουρασμένος απ’ όλη αυτή την κατάσταση που επικρατούσε, γιατί μιλάμε τώρα για δύσκολες συνθήκες, μέχρι που τον απείλησαν και με όπλο λόγω του γεγονότος πως όλα τα μαγαζιά ήταν άδεια και το μαγαζί που εμφανιζόταν ο ίδιος ήταν γεμάτο. Υπήρχε μία τρομερή κατάσταση τότε, έτσι παράτησε τη νύχτα και αποσύρθηκε στον Άγιο Κωνσταντίνο.
-
Γνωρίζουμε μέσα από την παράσταση, τους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα του, καθώς και σπουδαίους συνθέτες. Θεωρείται πως η παράσταση είναι μία τοιχογραφία της εποχής;
Ουσιαστικά βλέπουμε μία Ελλάδα της εποχής λίγο μετά την κατοχή, από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 που προσπαθούσαν όλοι να ορθοποδήσουν, που ήρθαν πρόσφυγες από την Μικρά Ασία και τον Πόντο και ουσιαστικά βλέπουμε μέσα από την ζωή του, πως αρχίζει να παίρνει τα πάνω της αυτή η χώρα μέσα από τα χρόνια. Βέβαια, μετά ξαναγύρισε στην ίδια κατάσταση. Η ιστορία επαναλαμβάνεται.
-
Διάβασα πως ο Στέλιος Καζαντζίδης ήθελε η ζωή του να γίνει ταινία, όπως έχει πει η σύζυγός του, για αυτό και εμπιστεύτηκε την Μιμή Ντενίση να την ανεβάσει στο θέατρο. Πιστεύετε πως το κοινό που θα την παρακολουθήσει, θα γνωρίσει «κρυφές» πτυχές του χαρακτήρα του τραγουδιστή;
Ήθελε να γίνει ταινία και μάλιστα από τον Ελία Καζάν. Πίστευε άλλωστε ότι μπορεί και να υπήρχε κάποια συγγένεια, αφού ήταν Ελληνοαμερικάνος και είχε κόψει το Καζαντζίδης σε Καζάν.
Στην παράσταση βλέπουμε πράγματα που ήταν πίσω από τα φώτα, δηλαδή τα πρώτα του βήματα, οι πρώτοι του δάσκαλοι, η πρώτη του μεγάλη αποτυχία, με το πρώτο του τραγούδι. Παταγώδης αποτυχία που είχε ως αποτέλεσμα να κλείσουν όλες οι πόρτες. Μάλιστα, ο Παπαϊωάννου ήταν αυτός που τον πίεσε να ξαναβγεί στο τραγούδι και καθιερώθηκε. Βλέπουμε την σχέση του με την μητέρα του, κάποιες εικόνες από τη ζωή του που δεν ήταν γνωστές. Υπάρχουν και οι γνωστές στιγμές βέβαια. Ακούμε το τραγούδι που τραγούδησε μαζί με το Νίκο Κούρκουλο σε ταινία, βλέπουμε τα πρώτα του βήματα στην «Τριάνα» του Χειλά, ένα ιστορικό κέντρο της εποχή. Με λίγα λόγια έχει στιγμές και μπροστά και πίσω από τα φώτα.
-
Ποια είναι τα συναισθήματά σας πάνω στη σκηνή, κουβαλώντας την ιστορία και το βάρος του ονόματος «Στέλιος Καζαντζίδης»;
Με την πάροδο των παραστάσεων το άγχος έχει φύγει, εννοώ το άγχος αν θα ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις του κοινού. Μιλάμε για ένα μύθο, είναι πολύ εύκολη η διαδικασία του να συγκρίνεις και να απορρίψεις, δηλαδή πως υποδύεται ένας νέος ηθοποιός τον Καζαντζίδη. Η αλήθεια είναι ότι μέσα από τις παραστάσεις, ο κόσμος βλέπω πως έχει μία πολύ θετική αντιμετώπιση απέναντι στην παράσταση και εγώ προσπαθώ όσο μπορώ να αποβάλλω από το μυαλό μου το ότι κάνω τον Στέλιο Καζαντζίδη και να σκέφτομαι πως υποδύομαι έναν εμβληματικό τραγουδιστή εκείνης της εποχής, με τα καλά του και τα κακά του, πίσω από τα φώτα και μπροστά. Προσπαθώ να πιάσω και την ανθρώπινη πλευρά, γιατί στην ουσία η δουλειά μας ως ηθοποιοί είναι να ολοκληρώσουμε ένα χαρακτήρα με στοιχεία που συλλέγουμε και στην συγκεκριμένη παράσταση, που πρόκειται για ένα πραγματικό πρόσωπο, με ιστορικά γεγονότα για να φτάσεις στο σημείο να κατανοήσεις και να ολοκληρώσεις τον χαρακτήρα.
- Μιλήστε μας για τους συντελεστές της παράστασης και ποιες μέρες και ώρες μπορεί το κοινό να την παρακολουθήσει;
Η παράσταση παίζεται κάθε μέρα, εκτός Δευτέρας και Τρίτης, στον «Ελληνικό Κόσμο» του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, σε σκηνοθεσία της Μιμής Ντενίση. Ο θίασος απαρτίζεται από τους: Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, που παίζει την Γεσθημανή, την μητέρα του, τον Ανδρέα Λουδάρο, που κάνει τον Ιορδάνη τον επιστήθιο φίλο του και από εκεί και πέρα πολύ σπουδαίοι ηθοποιοί, ο Μιχάλης Μητρούσης, η Νίκη Παληκαράκη, ο Σταύρος Νικολαίδης, ο Σπύρος Μεριανός, η Αναστασία Σκοπελίτη, ο Χρήστος Βελιάνος, η Μαριλένα Δήμα, η Νεφέλη Ορφανού και ο Δημήτρης Σταρόβας. Είμαστε μία πολύ σπουδαία ομάδα.
Τα κείμενα τα έχει γράψει η Μιμή Ντενίση μαζί με την Κωνσταντίνα Γιαχαλή. Η αλήθεια είναι πως η Μιμή Ντενίση πέρα του ότι έχει μία τρομερή εμπειρία, ξέρει τι θα πει θέατρο και πως να βοηθήσει έναν ηθοποιό, που είναι και αυτό μέρος της σκηνοθεσίας, έχει και μία τρομερή οργάνωση που σου δίνει μία ασφάλεια όταν πια πλησιάζει η πρεμιέρα και όλα είναι στην θέση τους και έτοιμα, χωρίς άγχος. Φυσικά, έχοντας την εμπειρία της προηγούμενης παράστασης, μπόρεσε να πιάσει τον παλμό της εποχής, που δεν είναι καθόλου εύκολο, ειδικά για μία γυναίκα του σήμερα που δεν προέρχεται από ένα τέτοιο background και παρόλα αυτά έχει πιάσει την ιδιοσυγκρασία των χαρακτήρων και την εποχή εκείνης της δεκαετίας που ήταν μια τελείως διαφορετική Ελλάδα από την Ελλάδα του σήμερα.
Θεωρώ ότι είναι μία πολύ έντιμη δουλειά, καθαρή και αληθινή και νομίζω πως αυτό το αληθινό και καθαρό που έχει το εισπράττει ο κόσμος.
-
Κλείνοντας, θα ήθελα να σας κάνω μια ερώτηση πιο προσωπική. Έχοντας δύο μικρά παιδιά και ζώντας την σκληρή καθημερινότητα, όπως όλοι μας, νιώθετε ανασφάλεια για το μέλλον τους;
Εγώ γενικά είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος. Η αλήθεια είναι ότι οι συγκυρίες και όλα αυτά που συμβαίνουν δεν σ’ αφήνουν ν’ αγιάσεις. Δηλαδή όσο αισιόδοξος κι αν είσαι, αντιμετωπίζεις καθημερινά τα προβλήματα κατάμουτρα και δεν υπάρχει πάντα λύση. Εγώ είμαι ένας από τους τυχερούς του χώρου και δουλεύω, αλλά υπάρχουν πολλοί συνάδελφοί μου που είναι άνεργοι. Κι εγώ βέβαια έχω υπάρξει άνεργος, αλλά τώρα, με δύο παιδιά, είναι διαφορετικά. Όταν είσαι μόνος σου κουτσά-στραβά τα βγάζεις πέρα, όταν όμως έχεις ανθρώπους που εξαρτώνται από σένα, τότε είναι δύσκολα. Θα ευχόμουν δηλαδή να μην είναι έτσι τα πράγματα.
