Ο Νίκος Χρηστίδης είναι Έλληνας ηθοποιός και κατοικεί μόνιμα στα Πατήσια. Τα τελευταία έξι χρόνια έχει σταθερή παρουσία στο χώρο του θεάτρου, παίζοντας και σκηνοθετώντας παραστάσεις. Κατά τη διάρκεια της πορείας του έχει συνεργαστεί με σπουδαίους ανθρώπους του χώρου, όπως ο Δημήτρης Πιατάς, ο Ηλίας Λογοθέτης και ο Μανούσος Μανουσάκης. Όπως λέει ο ίδιος, δεν διστάζει να δοκιμαστεί σε νέα πράγματα, φτάνει να γίνονται με αξιοπρέπεια.
Στη συνάντησή μας που πραγματοποιήθηκε κατά την απογευματινή βόλτα με το σκύλο του συζητήσαμε περί ανέμων και υδάτων και είπαμε πολλά, περί τέχνης, θεάτρου, για τους ανθρώπους, για την Ελλάδα.
- Πότε συνειδητοποίησες ότι θες να ασχοληθείς με την υποκριτική και πώς γεννήθηκε μέσα σου αυτή η επιθυμία;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να γίνω ηθοποιός. Μου αρέσει να επικοινωνώ πράγματα, δηλαδή να είμαι κάπου και να έχω 5-10 ανθρώπους απέναντί μου και να τους μεταδίδω κάτι. Μου αρέσει να είμαι πομπός, όμως και δέκτης. Είτε αυτό αφορά το τραγούδι, είτε το θέατρο, είτε γενικά τον κόσμο του θεάματος. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι μικρότερος δεν είχα προσδιορίσει τι ήταν αυτό.
Υπήρχε βέβαια επαφή με την τέχνη μέσω του παππού μου και της γιαγιάς μου, είτε πηγαίνοντας μαζί τους σε θεατρικές παραστάσεις, είτε παρακολουθώντας καλλιτεχνικές εκπομπές. Μια φορά, λοιπόν, που έβλεπα μια εκπομπή μαζί τους στην ΕΡΤ ήταν ένα παιδάκι το οποίο τραγουδούσε παραδοσιακά δημοτικά τραγούδια και φαινόταν στο πρόσωπο του πως αυτό που έκανε το γούσταρε. Ασυναίσθητα τότε, κοιτάζοντας εκείνο το παιδάκι, είπα απο μέσα μου γιατί να μην μπορώ κι εγώ να το κάνω αυτό; Την επόμενη στιγμή έφυγα και πήγα στο δωμάτιό μου, θέλοντας να απομονωθώ για κάποιο λόγο, και είπα θα το κάνω κι εγώ αυτό!
Ήμουν δημοτικό γύρω στα 9. Έβλεπα τη σκηνή και ένιωθα ότι δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να είσαι εκεί επάνω. Μου φαινόταν πως όλο αυτό μπορούσε να λύσει τα προβλήματά μου, όπως και αποδείχθηκε αργότερα. Χωρίς ως τότε βέβαια να έχω ανέβει στη σκηνή ως ηθοποιός. Στο σπίτι και στο σχολείο κάναμε θεατρικά και ακόμα έχω τα κοστούμια. Ιδιαίτερα τη μάσκα και τη στολή από το πρώτο μου θεατρικό τα κρατάω ακόμα και θυμάμαι ότι ανεβαίνοντας τότε στη σκηνή ένιωθα χαρούμενος μόνο και μόνο επειδή θυμόμουν τα λόγια μου. Το συναίσθημα που είχα, ότι δεν υπάρχει τέλος πάνω στη σκηνή, ούτε ταβάνι, ότι απλά είναι σαν να πηγαίνω στον ουρανό, να απελευθερώνομαι και να ξεχνάω οτιδήποτε με απασχολούσε -οτιδήποτε μπορεί να απασχολούσε τότε ένα παιδί 9 ετών- το έχω μέχρι και σήμερα. Μια σκέψη εντελώς αθώα… Νόμιζα ότι θα ήμουν βασιλιάς στη σκηνή και θα ολοκληρωνόταν η ζωή μου μέσα από εκείνη.
Μέχρι τα 14-15 το επεξεργαζόμουν όλο αυτό μέσα μου και τότε πήρα την απόφαση και είπα τελείωσε με αυτό θα ασχοληθώ, αυτό θα κάνω στη ζωή μου. Έκτοτε δεν υπήρχε επιστροφή και φυσικά αυτό είχε και τις ανάλογες συνέπειες.
- Στην ηλικία των 15 δεν είναι σχετικά νωρίς για ένα παιδί να πάρει μια τέτοια απόφαση για τη ζωή του;
Η αλήθεια είναι πως ναι, αν και μέσα μου ήξερα από νωρίς ότι το ήθελα αυτό. Απλά όταν ήμουν 15 χρονών βγήκε στην επιφάνεια, αποκαλύφθηκε στους δικούς μου ανθρώπους κι έτσι άρχισα να σκέφτομαι πώς θα γίνει απτή πραγματικότητα.
- Όταν ήσουν μικρός ποιους ανθρώπους είχες στο μυαλό σου ως «πρότυπα» από το χώρο;
Οποιοσδήποτε έκανε αυτή τη δουλειά για έμενα ήταν θεός. Υπήρξα “ερωτευμένος” με πολλούς καλλιτέχνες. Τον θεωρούσα πρότυπο τον κάθε ηθοποιό μόνο και μόνο επειδή έκανε αυτή τη δουλειά, από την άποψη της ενασχόλησης σε κάτι που ήθελα να εμπλακώ κι εγώ. Βέβαια, υπήρξε και ένα πιο συγκεκριμένο πρότυπο σε μια παιδική παράσταση που παρακολούθησα μικρός. Εκεί έπαιζε ένας ηθοποιός, ο οποίος ήταν πολύ καλός και θα ήθελα κάποια στιγμή να μάθω ποιος είναι, αν και μπορεί να έχω συνεργαστεί μαζί του και να μην το ξέρω. Με αυτόν τον άνθρωπο, κατά κάποιο τρόπο, μαγεύτηκα. Ήταν από τις πρώτες φορές που πήγα να δω παράσταση συνειδητά, που ήξερα ότι πήγα να δω θέατρο και καταλάβαινα. Ο πρωταγωνιστής ήταν τόσο ωραία βαμμένος, έπαιζε πολύ ωραία, τραγουδούσε υπέροχα. Έχω ακόμα στο μυαλό μου αυτές τις σκηνές, χωρίς ωστόσο να μπορώ να θυμηθώ το πρόσωπό του. Ακόμα και μετά όταν τον είδα, ξεβαμμένο και χωρίς τα κοστούμια της παράστασης, τρελάθηκα, ήθελα να τον ακολουθήσω να δω πού θα πάει. Με ιντρίγκαρε η ζωή που μπορεί να έχει ένας καλλιτέχνης και νομίζω ακόμα είναι κάτι που με ενθουσιάζει. Θυμάμαι ότι ήθελα οπωσδήποτε να μάθω τι γίνεται πίσω από αυτό που βλέπουμε ως θεατές. Στα παρασκήνια για παράδειγμα, ήθελα να μάθω τι συμβαίνει πριν και μετά, και φανταζόμουν τι μπορεί να ήταν εκεί πίσω. Με μάγευε όλο αυτό το μυστήριο – γιατί στα μάτια τα δικά μου τότε μυστήριο φαινόταν. Για έμενα εκείνος ο άνθρωπος λοιπόν υπήρξε ισχυρό πρότυπο.
- Επιλέγεις να ασχοληθείς με την τέχνη. Είχες στήριξη από τo οικογενειακό σου περιβάλλον;
Όταν ανακοίνωσα ότι το θέατρο θα είναι η ζωή μου -και είναι κάτι που το λέω μέχρι σήμερα- η πρώτη αντίδραση ήταν απο τους γονείς μου. Και σε αυτή την πρώτη αντίδραση ήταν καθόλα αρνητικοί με την απόφασή μου. Ο πατέρας μου ως μουσικός, έχοντας ζήσει τη νύχτα, γνώριζε τις δυσκολίες αλλά και τις παγίδες στις οποίες μπορεί να πέσει κάποιος και φοβόταν αρκετά. Οπότε ήταν και πολύ συγκεκριμένη η αντίδραση: αν ασχοληθείς με αυτό στα κόβουμε όλα. Οποιαδήποτε δραστηριότητα, λοιπόν, που μέχρι τότε απολάμβανα ως παιδί έπαυσε. Αυτή η κατάσταση κράτησε για δυο μήνες και λειτούργησε ως κίνητρο για έμενα, διότι με πείσμωσε περισσότερο. Ωστόσο, μετά από δυο μήνες, κερδίζοντας το στοίχημα που είχα βάλει μαζί τους, λέγοντάς τους ότι εντός αυτών των δύο μηνών θα με έβλεπαν στην τηλεόραση, όπως και έγινε προς έκπληξή τους. Τότε, το είδαν και εκείνοι αλλιώς και κατάλαβαν ότι πράγματι είναι αυτό που θέλω να κάνω και δεν θα αλλάξω γνώμη, ούτε απόφαση. Και δεν θα σου κρύψω ότι όλα αυτά για ένα παιδί που μέχρι τότε μεγάλωνε σε ένα προάστιο της Αθήνας, με αρκετά καλή ζωή και με συμμαθητές που κάθε Σάββατο πηγαίναμε για ψώνια, όταν ξαφνικά του κόπηκε η “επιχορήγηση” άλλαξε ο κόσμος όλος.
Το φιλικό περιβάλλον μου όταν έμαθε ότι θέλω να γίνω ηθοποιός αντέδρασε με διάφορους τρόπους. Άλλοι γέλασαν, άλλοι ειρωνεύτηκαν και γενικότερα δεν με πήραν στα σοβαρά. Και από τη στιγμή που μου κόπηκαν τα προνόμια που είχα δεν μπορούσα, όπως είναι λογικό, να ακολουθήσω τη ζωή που έκαναν εκείνοι. Είχα αποφασίσει να ακολουθήσω έναν διαφορετικό δρόμο και μέση λύση δεν υπήρχε. Επιλέγοντας λοιπόν εγώ τον άλλο δρόμο, στον οποίο αφοσιώθηκα εξαρχής, αυτομάτως βγήκα και από τη συνηθισμένη ζωή που είχα ως τότε, με αποτέλεσμα να χάσω φίλους και παρέες ολόκληρες και δεν ήταν καθόλου εύκολο ούτε αυτό.
- Πώς το διαχειρίστηκες τότε;
Το συνήθισα. Ήταν ξεκάθαρα μια συνειδητή απόφαση, ήξερα τι έκανα, όπως ήξερα ότι αν το μετάνιωνα θα μπορούσα πολύ εύκολα να επιστρέψω σε όλο αυτό που ζούσα μέχρι τότε. Δεν το έκανα όμως. Διάβασα τη βιογραφία της Madonna και πήρα δύναμη… (γέλια) Γενικά είμαι υπέρ της αλλαγής, όταν κάτι δεν σε ωφελεί καλύτερα να το αλλάζεις. Πιστεύω στον αγώνα και μόνο στον αγώνα. Οπότε, βλέποντας όλο αυτό να συμβαίνει με έκανε να πιστεύω ότι ίσως μπήκα στο δρόμο που ήθελα.
- Τι πιστεύεις ότι είναι αυτό που ενοχλεί όταν λέει κάποιος ότι θέλει να ασχοληθεί με την τέχνη;
Γιατί έχουμε μείνει πίσω στην Ελλάδα. Νομίζουμε ότι ο καλλιτέχνης έχει πάντα κάτι το ανήθικο πάνω του. Συνήθως, μόνο στους διάσημους δίνουμε αξία. Επίσης, ο κόσμος πιστεύει και ότι οι καλλιτέχνες σχετίζονται πάντα με καταχρήσεις και ανορθόδοξη σεξουαλική ζωή. Αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε ακούσει περιπτώσεις που καλλιτέχνες πέθαναν λόγω ναρκωτικών, όμως με βάση αυτό παρατηρούμε γύρω μας μια μαζική προκατάληψη στο πρόσωπο εκείνων που εκπροσωπούν τις τέχνες. Όχι πάντα βεβαίως… Όμως γενικά το διαφορετικό εδώ στην Ελλάδα το φοβόμαστε απ’ όπου κι αν προέρχεται. Ωστόσο, είναι πολλοί οι παράγοντες που αντιμετωπίζεται περίεργα κάποιος που επιθυμεί να ασχοληθεί με την τέχνη. Θυμάμαι μάλιστα ότι στο πρώτο έτος στη δραματική σχολή οι περισσότεροι είχαμε να πούμε ιστορίες για τέτοιου είδους αρνητική αντιμετώπιση από τον περίγυρο μας.
- Πέρυσι ανέβασες στο θέατρο Ακάδημος την παιδική θεατρική παράσταση «Ο Λάζαρος και οι δράκοι», η οποία θα συνεχιστεί και φέτος. Πες μας λίγα λόγια…
Βέβαια, «Ο Λάζαρος και οι δράκοι» ήταν μια προσπάθεια που κάναμε την περασμένη χρονιά και πήγε πολύ καλά. Ήταν τεράστια η αποδοχή του κόσμου και αποσπάσαμε θετικές κριτικές. Αυτό ήταν το καλλιτεχνικό και επαγγελματικό αποτέλεσμα της όλης προσπάθειας, το οποίο ήταν κάτι παραπάνω από αυτό που περίμενα. Επίσης σημαντικό ήταν ότι, ενώ δεν γνωριζόμασταν όλοι οι συντελεστές μεταξύ μας, γίναμε παρέα και ομάδα. Φέτος, ετοιμαζομαστε για τη δεύτερη παρουσίαση της παράστασης, η οποία θα γίνει και περιοδεία σε Αθήνα και επαρχία. Έτσι, μπήκαν και νέοι συνεργάτες στη δουλειά που και αυτοί με τη σειρά τους θα συμβάλουν για το καλύτερο. Πιστεύουμε ότι φέτος θα είναι μια ακόμα πιο καλή και πιο ευχάριστη σεζόν.
- Τι σε συναρπάζει στο παιδικό θέατρο;
Θα σου πω κάτι που υποστηρίζω πάντα και το πιστεύω. Δεν λέω παιδική παράσταση, το ονομάζω θέατρο για παιδιά και ενήλικες. Δεν αλλάζει τίποτα. Απλά η θεματολογία και η ιστορία είναι κάτι που μπορεί να παρακολουθήσει και ένα παιδί. Δεν αποκλείω ποτέ κάποιον. Προσπαθώ πάντα να τα συνδυάσω όσο μπορώ. Θέλω σε μια παράσταση που εξαρχής προορίζεται για παιδιά να μπορεί να δώσει κάτι και σε έναν ενήλικα. Η μοναδική διαφορά, κατά τη γνώμη μου, στο θέατρο για παιδιά είναι ότι ίσως μπορείς να εκφραστείς με έναν, αν θες, διαφορετικό τρόπο. Είναι δυνατό να προσεγγίσεις καλύτερα το μη πραγματικό. Να πείσεις ότι το μη πραγματικό υπάρχει και επειδή η αθωότητα που χαρακτηρίζει ένα παιδί είναι πρόσφορο έδαφος μπορείς να το πετύχεις. Άλλωστε, μέσα από αυτό, όταν παίζουμε, πιστεύουμε και εμείς ότι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Πιστεύουμε ότι πράγματι υπάρχει ο δράκος και μπαίνουμε μέσα σε όλο αυτό και το ζούμε. Πράγματα τα οποία είναι ιδανικά και ακατόρθωτα για τον κόσμο, είτε είναι συναισθήματα είτε κοινωνικά ζητήματα, από αυτά βγάζουμε αξίες που μπορεί να μην υπάρχουν άλλα εμείς προσπαθούμε να τους κάνουμε να τις πιστέψουν. Να πιστέψουν ότι υπάρχουν και αξίες οι οποίες δεν είναι ορατές με τον τρόπο που έχουμε συνηθίσει να τις αντιλαμβανόμαστε. Αυτό θεωρώ ότι είναι το σημαντικότερο για έμενα. Η πίστη σε ιδανικά μεσώ αυτού που κάνω.
- Ποια τα συναισθήματά σου κάθε φορά που βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή;
Πολλές φορές όταν πάω να ανέβω στη σκηνή αισθάνομαι ότι θα ήθελα να βρίσκομαι κάπου αλλού. Σπίτι μου ενδεχομένως. Όμως όταν φτάνει η ώρα, ένα λεπτό πριν βγω, νιώθω ότι θα απελευθερωθώ εκεί, πως θα δώσω όλη μου τη δύναμη και όλο αυτό θα μου επιστραφεί. Όλο αυτό με κάνει να “πετάω”. Τρελαίνομαι με την επικοινωνία που υπάρχει, τόσο με το κοινό όσο και με τους συνάδελφους μου. Το βλέμμα που θα υπάρξει ανάμεσά μας την ώρα της παράστασης και πίσω από αυτό θα εννοείται κάτι είναι για έμενα από τα διαμάντια της ζωής μου. Και ενώ θα θες να γελάσεις μέχρι δακρύων δεν θα το κάνεις. Είναι ό,τι πιο υπέροχο έχω ζήσει. Νιώθω ότι χορταίνω ζωή όταν συμβαίνει αυτό. Ακόμα και οι ανασφάλειες που μπορεί να με καταβάλουν πριν βγω στη σκηνή ξεχνιούνται. Και αυτό το συναίσθημα δεν θα το άλλαζα με τίποτα.
- Σου έχει τύχει ποτέ την ώρα της παράστασης, λόγω κάποιου προβλήματος που μπορεί να αντιμετωπίζεις, να νιώθεις ότι δεν απέδωσες όπως θα ήθελες;
Ναι πολλές φορές μου έχει τύχει. Αλλά ποτέ δεν μου έχει τύχει να είμαι στη σκηνή σε κακή ψυχολογική κατάσταση. Όταν είμαι στη σκηνή δεν είμαι ο Νίκος. Τα ξεχνάω όλα, αισθάνομαι σαν άγγελος εκεί. Αφήνω πίσω οποιαδήποτε προβλήματα μπορεί να αντιμετωπίζω στην καθημερινότητά μου, δεν με επηρεάζει τίποτα. Είναι ιδανικό για εμένα. Έτσι λειτουργώ. Βέβαια, πρέπει να πω ότι το να συνδέσω ασυναίσθητα μια συγκεκριμένη σκηνή με κάτι που έχω ζήσει πρόσφατα ίσως να με επηρεάσει επιδερμικά για μερικά δευτερόλεπτα και να αποδώσω το ρόλο κάπως διαφορετικά -διαφορετικά εννοώντας να ζήσω πιο έντονα τη συγκεκριμένη σκηνή- αλλά και πάλι στο ελάχιστο
- Πώς αντιμετωπίζεις τις πρεμιέρες; Με άγχος, φόβο, ίσως ανασφάλεια;
Η αλήθεια είναι πως κάποια περίοδο με είχε πιάσει μια ανοσία στο άγχος. Ενώ ήθελα να έχω αυτό που λέμε δημιουργικό άγχος, δεν το είχα και δεν ήταν καλό αυτό. Πλέον όμως ναι και αγχώνομαι και σφίξιμο πολλές φορές με πιάνει ότι ίσως δεν θα γίνει αυτό που θέλω όπως το έχω σχεδιάσει. Ζω με ένταση εκείνες τις στιγμές. Σε μια πρεμιέρα στην πρώτη φράση που θα προφέρω ίσως η φωνή μου να μην έχει την πραγματική της χροιά. Το ξεπερνάω όμως γρήγορα αυτό. Αγαπώ τις πρεμιέρες πολύ. Έχει ενδιαφέρον η πρώτη δημόσια παρουσίαση ενός θεατρικού έργου. Σε αφυπνίζει με κάποιον τρόπο και εκεί ακριβώς είναι που τα ξεχνάς όλα. Σε κάνει πιο δυνατό αυτό.
- Από ποια σκοπιά προτιμάς να βλέπεις τη σκηνή; Του ηθοποιού ή του σκηνοθέτη;
Αναμφισβήτητα από του ηθοποιού. Πάντα μου αρέσει να ασχολούμαι και με άλλα πράγματα, όπως το να σκηνοθετήσω δηλαδή μια παράσταση -όταν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να το κάνω αυτό και το έχω δουλέψει- άλλα τίποτα δεν συγκρίνεται με το να είμαι στη σκηνή. Από την άλλη βέβαια πρέπει να σου δοθεί και το δικαίωμα της επιλογής στο να κάνεις περισσότερα πράγματα σε μια θεατρική παράσταση από το να παίξεις μόνο. Δεν το έχεις πάντα αυτό το δικαίωμα.
- Αν παρατηρήσει κάποιος την πορεία σου, θα προσέξει ότι πέραν του θεάτρου ασχολείσαι και με το τραγούδι παράλληλα. Βρίσκεσαι σε μια συνεχή δραστηριότητα, είναι κομμάτι του εαυτού σου;
Ίσως να ευθύνεται η ηλικία μου και ο ενθουσιασμός που με χαρακτηρίζει, ίσως κάτι άλλο που δεν ξέρω. Πάντως συνέχεια θέλω να κάνω πράγματα, τα οποία βεβαία γίνονται με βάση τα δικά μου κριτήρια. Αξιολογώ κάτι πριν το κάνω. Αλλά το μυαλό μου συνέχεια γεννά επιθυμίες να ασχοληθώ με καινούρια πράγματα, είτε αφορά το θέατρο είτε κάτι κοντά σε αυτό· σίγουρα όμως που να σχετίζεται με την τέχνη. Θεωρώ ότι ένας ηθοποιός, ένας καλλιτέχνης μάλλον, είναι χαμαιλέοντας. Πρέπει να μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Έχουμε δει στο παρελθόν αξιόλογους καλλιτέχνες που ήταν συγγραφείς, επιστήμονες, σκηνοθέτες και τραγουδιστές και τα συνδύαζαν άψογα όλα αυτά. Φυσικά μιλάμε για άτομα με τεράστιες προσωπικότητες, οι οποίες λειτουργούν ως πρότυπα για εμάς τους νέους και μας δίνουν κίνητρο να μην εγκλωβιζόμαστε σε νόρμες. Μου αρέσει να δοκιμάζω τον εαυτό μου σε νέα πράγματα, πάντα όμως με αφετηρία αυτό που έχω σπουδάσει, δηλαδή ηθοποιός.
- Είπες ότι ένας καλλιτέχνης πρέπει να ελίσσεται. Ωστόσο, όταν ένας καλλιτέχνης που υποστηρίζει ένα συγκεκριμένο είδος τέχνης στρέφεται προς ένα διαφορετικό προκαλούνται αντιδράσεις. Και ορισμένες φορές όχι τόσο θετικές…
Ένας καλλιτέχνης που προέρχεται απο έναν συγκεκριμένο κλάδο τέχνης και θέλει να ασχοληθεί με έναν διαφορετικό, εφόσον είναι αξιοπρεπής η προσπάθειά του και με σεβασμό, φυσικά και έχει το δικαίωμα να το κάνει. Να δοκιμάσει τον εαυτό του. Ένας σεναριογράφος μπορεί να γράψει και ένα ποίημα, ένας τραγουδιστής να κάνει θέατρο ή ένας ηθοποιός να τραγουδήσει. Από τη στιγμή που έχει να πει κάτι, τότε είναι καλό. Ένας καλλιτέχνης πρώτα είναι δέκτης ερεθισμάτων και συναισθημάτων και μετά γίνεται πομπός αυτών. Και πομπός μπορείς να γίνεις με οποιαδήποτε τέχνη. Η τέχνη είναι ένας τρόπος έκφρασης και η δουλειά του καλλιτέχνη είναι να εκφράζεται μεσώ αυτής.
- Αν σήμερα δεν ασχολιόσουν με την τέχνη, πώς θα σε φανταζόσουν επαγγελματικά;
Μολονότι δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ασχολείται με ένα εντελώς διαφορετικό επάγγελμα, η αλήθεια είναι ότι κατά καιρούς για να τα βγάλω πέρα έχω κάνει πολλές δουλειές. Το να είσαι ηθοποιός δεν νομίζω ότι σε αποκλείει από το να εργαστείς και κάπου διαφορετικά, πολλώ δε μάλλον όταν υπάρχει ανάγκη. Για παράδειγμα μου αρέσει πολύ η Νομική, θα ήθελα να γίνω δικηγόρος. Μου αρέσει επίσης η Αρχιτεκτονική, όπως και η κηπουρική -αγαπώ τα φυτά. Το να είμαι ηθοποιός, όμως, δεν μπορεί να επισκιαστεί από τίποτα άλλο. Αυτό που δεν μπορώ ούτε να το φανταστώ είναι τον εαυτό μου να ασχολείται εσαεί με ένα επάγγελμα χωρίς να υπάρχει η τέχνη στη ζωή μου. Ο καλλιτέχνης δεν νομίζω ότι αντέχει για πολύ μακριά από την τέχνη του. Είναι σαν να παίρνεις από μια μάνα το παιδί της. Όσο και αν δεν έχει τη δυνατότητα να το φροντίσει πάντα θα θέλει να το βλέπει και πάντα θα προσπαθεί να το πάρει πίσω.
- Υπήρξε κάποια στιγμή που να απογοητεύτηκες από το χώρο του θεάτρου ή τους ανθρώπους του και να θέλησες να εγκαταλείψεις;
Συνεχώς συμβαίνει αυτό. Άλλωστε, πάντα συναντάς ανθρώπους που μπορεί να μην σε εμπιστευτούν και να μην πιστέψουν σε εσένα. Αν μη τι άλλο αυτό σε επηρεάζει, έστω και σε μικρό βαθμό. Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς, όταν κάνει τα πρώτα του βήματα, ότι όντως το επάγγελμα του ηθοποιού είναι πολύ δύσκολο. Αυτό όμως ποτέ δεν με έκανε να το εγκαταλείψω, ούτε να το σκεφτώ ως πιθανότητα δηλαδή. Ενίοτε μπορεί να ξεσπάσω κάπου αλλού, όμως θα το ξεπεράσω, γιατί είμαι ανεξάντλητα ερωτευμένος με αυτή τη δουλειά και θέλω να την κάνω όσο ζω. Εξάλλου, αντίξοες συνθήκες παντού συναντάς και πολύ περισσότερο όταν είσαι νέος. Το θέμα είναι να παλεύεις και να ξεπερνάς όλα τα εμπόδια, διότι θα συναντάς και ανθρώπους και καταστάσεις που θα σε βοηθήσουν. Ευτυχώς ήταν αρκετοί αυτοί που με υποστήριξαν είτε πρακτικά είτε συμβουλευτικά. Έχω συναντήσει σπουδαίους ανθρώπους που με βοήθησαν πολύ.
- Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος αυτή τη στιγμή της ζωής σου;
Φοβάμαι μην χειροτερέψει η κατάσταση που βιώνουμε σαν λαός. Κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και ηθικά. Όμως δεν φοβάμαι τον άνθρωπο, τον πιστεύω και τον αγαπώ. Μου αρέσει να γνωρίζω τους ανθρώπους και να επικοινωνώ μαζί τους. Το χειρότερο απ’ όλα για έμενα θα ήταν να πάψουν οι άνθρωποι να είναι άνθρωποι.
- Οι δύσκολες καταστάσεις μπορούν όμως να επηρεάσουν τον άνθρωπο και ενδεχομένως να τον αλλάξουν…
Φυσικά, όπως και ο άνθρωπος μπορεί να επηρεάσει τις καταστάσεις και να τις αλλάξει όταν θέλει. Από αυτόν εξαρτώνται όλα.
- Αν δεν ζούσες στην Ελλάδα σε ποια χώρα θα ήθελες να ζεις και γιατί;
Στην Ελλάδα! Νομίζω ότι κάθε φορά θα επέλεγα το ίδιο. Αγαπώ τα πάντα στην Ελλάδα και συγκεκριμένα μου αρέσει το γεγονός πως είναι μια «οργανωμένη ζούγκλα». Μου δίνει την εντύπωση ότι έχει στοιχεία μιας οργανωμένης κοινωνίας αλλά και της ζούγκλας, και αυτό έχει ομορφιά με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Επίσης, μου αρέσει που είμαι σε έναν τόπο, ο οποίος έχει προσφέρει τόσα πολλά στον πολιτισμό ολόκληρου του κόσμου και παραμένουν αναλλοίωτα. Πέραν αυτού, ίσως θα μου άρεσε να ζω σε κάποιες χώρες πιο βόρεια, όπως η Σουηδία για παράδειγμα. Μου φαίνεται ότι η οργάνωση της Σουηδίας είναι αξιοζήλευτη.
- Τι πιστεύεις ότι χαρακτηρίζει σήμερα τους Έλληνες και η κοινωνία αποτελεί μια «οργανωμένη ζούγκλα»;
Πιστεύω ότι οι Έλληνες έχουν οργανωμένο νου, αλλά δυσκολεύονται να μπουν σε πρόγραμμα. Έχουμε παιδεία στην Ελλάδα και κουλτούρα, οπότε δεν νομίζω ότι λείπει κάτι. Ίσως άλλοι παράγοντες μας επηρεάζουν, πιο “πάνω” από εμάς…
- Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να καταφέρεις στο μέλλον;
Θέλω να μπορώ πάντα να κάνω τέχνη με ανθρώπους που αγαπώ και πιστεύω, να μπορώ να κάνω πράγματα που έχουν κάποια αξία και που έχουν να πουν κάτι. Με ενδιαφέρει το αντίκτυπο που έχει η τέχνη στην κοινωνία, όποτε το να μπορέσω κάποια στιγμή να προσφέρω κάτι θα το ήθελα πολύ. Όσον αφορά το θέατρο, ακόμα ανακαλύπτω και μαθαίνω πράγματα οπότε δεν έχω πολύ συγκεκριμένους στόχους στο μυαλό μου, εφόσον για να κάνεις και κάποια παραπάνω πράγματα πρέπει να έχεις και περισσότερη εμπειρία και τριβή με το αντικείμενο. Κάποια στιγμή πιστεύω ότι θα ξέρω. Για παράδειγμα, ορισμένοι ρόλοι χρειάζονται μια ορισμένη διαδρομή, που ο ηθοποιός οφείλει να κάνει πριν φτάσει να τους ερμηνεύσει. Δεν είναι παιχνιδάκι ο ρόλος. Θεωρώ επιπόλαιο το να επιλέξω κάτι για το οποίο δεν είμαι έτοιμος μόνο και μόνο επειδή μου ήρθε. Άλλωστε, είναι γνωστό πως το να δώσεις άξια σε έναν μεγάλο ρόλο είναι δύσκολο και μπορεί να χαθείς αν δεν είσαι έτοιμος, ενώ σε έναν μικρότερο ρόλο μπορείς να δόσεις πιο εύκολα αξία. Επιπλέον, ένας ρόλος δεν είναι μαύρο ή άσπρο, είναι γκρι. Και κάθε φορά είναι άλλη απόχρωση του γκρι, πολύ περισσότερες από πενήντα αποχρώσεις. (γέλια) Το θέατρο είναι εργαστήρι για το νέο ηθοποιό. Δεν θα παίξω 10 παραστάσεις και θα πω τέλος ολοκληρώθηκα. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι σαράντα χρόνια στο θέατρο και έχουν δώσει την ψυχή τους και ακόμα αντιμετωπίζουν το θέατρο σαν εργαστήρι και την κάθε παράσταση σαν να είναι η πρώτη τους.
- Κλείνοντας, θα ήθελα να μου πεις μια συμβουλή που σου έδωσαν την οποία θα θυμάσαι για πάντα…
Ένας καταξιωμένος ηθοποιός μου είχε πει κάποτε γίνε αυτό που θες να είσαι μέχρι να είσαι. Ο καθένας μπορεί να το εκλάβει με διαφορετικό τρόπο αυτό, ωστόσο έμενα μου έδωσε παρά πολλά πατήματα και κίνητρο για να αντιμετωπίσω ανθρώπους και καταστάσεις. Πάντα, όμως, χρειάζεται υπομονή, επίμονη και δουλειά ακατάπαυστη για να φτάσεις κάπου.
Φωτογραφίες: Αναστασία Λουκρέζη
