Αν και σπούδασε Μάρκετινγκ και Διοίκηση Επιχειρήσεων, η επαφή της με τη λογοτεχνία αποτελούσε πάντα για εκείνη, όπως λέει, την απόδρασή της. Πρόσφατα με την έκδοση του πρώτου της βιβλίου με τίτλο «Τα λαβωμένα σ΄ αγαπώ», κατάφερε να μπει δυναμικά στον απαιτητικό, αλλά συναρπαστικό συγγραφικό χώρο που τόσο αγαπούσε από παιδί. Άλλωστε είναι μία γυναίκα που οι απαιτήσεις της δουλειάς δεν τη φοβίζουν, καθώς εκτός από συγγραφέας είναι και μια εργαζομένη μητέρα και σύζυγος! Η κυρία Ψαρρά στη συνέντευξη που παραχώρησε στο MAXMAG μίλησε εκτός των άλλων για το βιβλίο της, ενώ δεν δίστασε να μας αποκάλυψει ποια ήταν η στάση της οικογένειας και του συζύγου της στην απόφασή της να γίνει συγγραφέας και αν θα ξαναδοκίμαζε να ξεκινήσει ένα καινούριο βιβλίο…
- Τι είναι αυτό που σας γοητεύει περισσότερο στον κόσμο της λογοτεχνίας και του βιβλίου και θελήσατε να ενταχθείτε σε αυτόν;
Από τότε που ήμουν ακόμη παιδί η λογοτεχνία ήταν η διέξοδος, η ξεκούραση και η απόδραση που είχαν ανάγκη το μυαλό και η ψυχή μου. Όσο μεγάλωνα και ανακάλυπτα τα διάφορα είδη λογοτεχνίας και την έκταση όσων μπορεί να σου προσφέρει, διάβαζα θέλοντας να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα για τον κόσμο και την ανθρώπινη ψυχή, με το μοναδικό αυτό τρόπο που μπορεί να βάλει ένα βιβλίο σε λειτουργία το μοχλό της σκέψης, ακόμη και μέσα από την πιο απλή ιστορία. Αργότερα, είχα και πάλι τα βιβλία για σύμμαχό μου στις διάφορες πιο εσωτερικές αναζητήσεις μου. Γενικότερα είχα πάντοτε συνοδοιπόρο μου ένα βιβλίο σε όλες τις φάσεις της ζωής μου. Το κάθε βιβλίο, είναι ένας πιστός φίλος που είναι πάντα εκεί για σένα, να σε ταξιδέψει, να σε κάνει να ξεχαστείς, να σου μάθει πράγματα, να σε προβληματίσει. Και αυτό ήταν και είναι για εμένα όλη η μαγεία. Μέσα από ένα νοερό ταξίδι μπορεί να γεμίσει κανείς με νέες εικόνες, σκέψεις και να βιώσει τόσο έντονα συναισθήματα. Πολλές φορές έχω ξενυχτήσει, έχω δακρύσει, έχω γελάσει και έχω προβληματιστεί με ένα βιβλίο και πάντοτε κυριαρχούσε μέσα μου η σκέψη πως αν ένας αναγνώστης μπορεί να βιώσει τόσο έντονα κάτι που διαβάζει, πόσο περισσότερο βιώνει τα συναισθήματα ο ίδιος ο συγγραφέας μέσα από αυτό το ταξίδι. Αυτό λοιπόν ήταν για εμένα και το μεγαλύτερο κίνητρο ώστε να ξεκινήσω να γράφω και όντως με δικαίωσε, αφού η εμπειρία αυτή όταν ολοκλήρωσα το πρώτο μου μυθιστόρημα ήταν από τις πιο δυνατές εμπειρίες που έχω ζήσει μέχρι τώρα.
- Το βιβλίο με το οποίο ξεκινάτε τη συγγραφική σας πορεία φέρει τον τίτλο «Τα λαβωμένα σ΄ αγαπώ». Αυτό το βιβλίο είναι η πρώτη σας συγγραφική απόπειρα ή είχατε ξαναδοκιμάσει παλιότερα να γράψετε κάποιο άλλο αλλά δεν προχωρήσατε στην έκδοσή του;
Ναι πριν από «Τα λαβωμένα σ’ αγαπώ» έγραψα ακόμη ένα βιβλίο, το οποίο δεν είχε την τύχη να πάρει το δρόμο προς την έκδοση. Όχι άδικα όμως. Παρόλο που είχα να μοιραστώ πολλά και έντονα συναισθήματα μέσω της ιστορίας του, ο τρόπος γραφής του δεν ήταν ιδιαίτερα κατασταλαγμένος. Υπήρχε διάχυτος ο «ενθουσιασμός του νεοφώτιστου», όμως πήγαινε χέρι χέρι με την έλλειψη εμπειρίας, που έκανε τους ήρωες να μην μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά στα μάτια του αναγνώστη, με όλες τους τις διαστάσεις. Ήταν η δοκιμή που έπρεπε να γίνει, για να κάνω τα απαραίτητα λάθη και να μάθω μέσα από αυτά. Το δούλεψα πολύ περισσότερο από εκεί και μετά και νομίζω πως τελικά μου έκανε καλό, αφού παρόλο που πικράθηκα στην αρχή, συνειδητοποίησα πως αγάπησα τόσο αυτή τη διαδικασία, ώστε να μην μπορεί να σταθεί μια απόρριψη πιο δυνατή από την επιθυμία μου να συνεχίσω να γράφω.
- Θα θέλατε να μας πείτε δύο λόγια για το περιεχόμενο του;
Η ιστορία εκτυλίσσεται στην Κρήτη. Ξεκινά το 1928, όπου μια κακή στιγμή οδηγεί σε ένα παρολίγο φονικό και φυτεύει το σπόρο της βεντέτας ανάμεσα σε δύο οικογένειες. Τα χρόνια περνούν άλλοτε ήρεμα και άλλοτε στην κόψη του ξυραφιού, με τα μέλη των δυο οικογενειών να προσπαθούν να κρατήσουν σβηστή, ή έστω ελεγχόμενη τη φωτιά της εκδίκησης που σιγοκαίει στα στήθη των νεότερων κυρίως μελών της. Χρόνια μετά, όταν έρχονται οι πιο νέες πλέον γενιές, τα αρσενικά της οικογένειας Βενιέρη αναγκάζονται να πάρουν βαρύ όρκο, πως δεν θα σηκώσουν τα μάτια τους επάνω στην Εριφύλη Αρχοντάκη. Ο έρωτας όμως, όπως γνωρίζουμε, δεν λογαριάζει φραγμούς και απαγορεύσεις και το «κακό» έχει ήδη γίνει. Έτσι λοιπόν, συναντούμε τον Τζάκο Βενιέρη και την Εριφύλη Αρχοντάκη· δύο νέους, που καλούνται να έρθουν αντιμέτωποι με τον αυστηρό κώδικα τιμής που τους χωρίζει, προκειμένου να διεκδικήσουν να ζήσουν ελεύθεροι όσα ονειρεύονται.
Το βιβλίο είναι πολυπρόσωπο και μέσα στις σελίδες του ο αναγνώστης θα μπορέσει να γνωρίσει και άλλους ήρωες, που ο καθένας από αυτούς καλείται να παλέψει με τους δικούς του δαίμονες προκειμένου να πάρει την θέση που του επιβάλλει η συνείδηση του απέναντι σε αυτή την κατάσταση. Ήταν ένα βιβλίο που το βίωσα πολύ έντονα από την αρχή μέχρι το τέλος του και εύχομαι ειλικρινά, όποιος επιλέξει να το διαβάσει, να παρασυρθεί μαζί μου και σε όσα ένιωθα εγώ γράφοντας το.
- Kεντρικό θέμα του βιβλίου σας αποτελεί η κρητική βεντέτα και o έρωτας δύο ανθρώπων που ανήκουν σε «αντίπαλα στρατόπεδα» και προσπαθώντας να ξεπεράσουν τα εμπόδια που τους χωρίζουν ανατρέπουν τις ισορροπίες και εντείνουν την εντάση και τις συγκρούσεις μεταξύ των οικογενειών τους. Τι πιστεύετε; O έρωτας τελικά μπορεί να ξεπεράσει κάθε είδους δυσκολία;
Νομίζω πως αυτό εξαρτάται σε πολύ μεγάλο ποσοστό από την ποιότητα των ανθρώπων, την αλήθεια των συναισθημάτων τους και το πόσο είναι διατεθειμένοι να παλέψουν για να τα διεκδικήσουν. Οι δυσκολίες είναι πάντα το αλατοπίπερο στον έρωτα! Για να ξεπεραστούν όμως, χρειάζεται ενότητα, υποχωρήσεις, πείσμα, όχι όμως εγωισμός. Τα μεγαλύτερα εμπόδια κρύβονται πάντοτε μέσα μας. Όταν δύο άνθρωποι μπορούν να έρθουν αντιμέτωποι και να βγουν νικητές από αυτή τη μάχη, τότε ναι, θέλω να πιστεύω πως μπορούν να ξεπεράσουν κάθε είδους δυσκολία… Ίσως αυτό ακούγεται ρομαντικό ή ουτοπικό, όμως ειλικρινά το πιστεύω.
- Γράφετε για την Κρήτη αλλά, όπως σημειώνετε η ίδια στον πρόλογο του βιβλίου σας, δεν την έχετε επισκεφτεί ποτέ. Τώρα με την ολοκλήρωση του βιβλίου σας έχει δημιουργηθεί περισσότερο η επιθυμία να ταξιδέψετε ως εκεί;
Σαφέστατα! Είναι στόχος πλέον! Αν όλα πάνε καλά, θέλω να πιστεύω πως φέτος το καλοκαίρι θα καταφέρω να περάσω επιτέλους λίγες μέρες στο νησί αυτό που τόσο αγαπώ και να γνωρίσω τους ανθρώπους του.
- Κάθε μυθιστόρημα στηρίζεται κατά βάση στη μυθοπλασία. Παρ’ όλα αυτά, διαβάζοντας «Τα λαβωμένα σ΄αγαπώ» αισθανόμουν ότι αρκετά από τα πρόσωπα και ιδιαιτέρως τα γεγονότα που περιγράφονται, θα μπορούσαν να σχετίζονται με την πραγματική ζωή. Ισχύει κάτι τέτοιο; Κατά τη γνώμη σας γράφοντας ένα βιβλίο ο συγγραφέας μοιράζεται, είτε ηθελημένα είτε άθελά του, κομμάτια του εαυτού του, της ψυχολογίας του, των εμπειριών του με τους αναγνώστες του;
«Τα λαβωμένα σ’ αγαπώ» είναι όντως μια ιστορία μυθοπλασίας στο μεγαλύτερο ποσοστό της. Από εκεί και πέρα, έχω εντάξει κάποια περιστατικά που έτυχε να μου διηγηθούν άνθρωποι με καταγωγή από την Κρήτη όσο έγραφα το βιβλίο, τα οποία θεώρησα πως μπορούν να εναρμονιστούν με όσα είχα εγώ στο μυαλό μου. Όσο για το συγγραφέα, θεωρώ αναπόφευκτο αυτό το «σκόρπισμα» του εαυτού του ανάμεσα στους ήρωες του. Άλλωστε η συγγραφή, εκτός από το στοιχείο της έμπνευσης εμπεριέχει και μια μεγάλη ανάγκη ενός ανθρώπου, να μοιραστεί σκέψεις, συναισθήματα και προβληματισμούς, μέσα από τις ιστορίες των ηρώων του. Γι΄αυτό και λένε πως η συγγραφή είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας. Είναι πολύ λυτρωτικό, να βάζεις κάτω τον εαυτό σου, να τον αποσυνθέτεις, να τον αναλύεις κι έπειτα να σκορπίζεις στοιχεία του μέσα στην ιστορία που έχεις επιλέξει να μοιραστείς. Έτσι μόνο μπορεί το αποτέλεσμα να εμπεριέχει την αλήθεια σου ως άνθρωπο και αυτό κατά συνέπεια κάνει και τους ήρωες να ξεφεύγουν από τη χάρτινη υπόστασή τους.
- Σήμερα η αγορά του βιβλίου θεωρείτε πολυτέλεια. Σε τι μπορεί να ελπίζει ένας συγγραφέας και ειδικότερα ένας πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας;
Όπως ανέφερα και πριν, η συγγραφή είναι ανάγκη. Είναι λάθος να ξεκινά κανείς να γράψει με στόχο να γίνει γνωστός ή πλούσιος. Αν αυτή η σκέψη υποβόσκει, του στερεί μεγάλο μέρος της αλήθειας που έχει να δώσει ως άνθρωπος. Όταν λοιπόν κάποιος γράφει επειδή αγαπάει να γράφει, παρά τις αντιξοότητες των συνθηκών, μπορεί πάντα να ελπίζει πως η δική του αλήθεια και όσα κρύβει μέσα του μπορούν να καταφέρουν να αγγίξουν και όποιον διαλέξει να ταξιδέψει μαζί του, επιλέγοντας το βιβλίο του. Το κοινό πάντα ξέρει να ξεχωρίζει το αληθινό από το στημένο. Κατά συνέπεια, όταν κάτι είναι αληθινό και το νιώσει ο αναγνώστης, θα το μοιραστεί και με άλλους αναγνώστες και έτσι το κάθε βιβλίο θα διανύσει τελικά το δρόμο του, είτε αυτός είναι μικρός, είτε μεγάλος.
- Πώς νιώσατε όταν κρατήσατε στα χέρια σας για πρώτη φορά το πρώτο αντίτυπο του βιβλίου σας;
Μεγάλη χαρά, ανείπωτη συγκίνηση, και δεν σας κρύβω πως υπήρχε και υπάρχει έντονα και το συναίσθημα της αμηχανίας. Μέχρι να πιάσω το πρώτο αντίτυπο του βιβλίου στα χέρια μου, η ιστορία μου και όσα μοιράστηκα από τον εαυτό μου μέσα σε αυτή ήταν ακόμη «προσωπική υπόθεση». Όταν έρχεται η ώρα να τα δεις όλα αυτά στη μορφή ενός κανονικού βιβλίου, τότε συνειδητοποιείς πως είσαι πλέον εκτεθειμένος κατά κάποιον τρόπο. Φυσικά αυτό δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο την χαρά, αφού και το να εκτεθείς, είναι μέσα στο «πακέτο» που έχεις επιλέξει αποφασίζοντας να μοιραστείς όσα έγραψες. Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα και εύχομαι να διαρκέσει, όσο έχω ανάγκη να εκφράζομαι με αυτόν τον τρόπο.
- Ολοκληρώνοντας τη διαδικασία της έκδοσης του πρώτου σας βιβλίου, πώς βλέπετε στην Ελλάδα την εκδοτική δραστηριότητα και την εξέλιξή της;
Υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη προσφορά προς τους εκδοτικούς οίκους, αφού είναι τελικά πολλοί εκείνοι που αγαπάνε την συγγραφή και επιλέγουν να εκφράζονται με αυτόν τον τρόπο. Δυστυχώς οι οικονομικές συνθήκες, αναγκάζουν την επιλογή των βιβλίων που τελικά θα εκδοθούν να γίνεται με πιο αυστηρά κριτήρια. Εύχομαι ειλικρινά με τον καιρό, να δημιουργηθούν τέτοιες συνθήκες, ώστε ο κόσμος να μπορεί πλέον να στρέφεται ακόμη περισσότερο προς τα βιβλία, χωρίς να θεωρείται και αυτό μια από τις «ακριβές» μας απολαύσεις, ώστε να μπορούν και οι εκδοτικοί οίκοι να δίνουν την ευκαιρία σε περισσότερους συγγραφείς, να μοιραστούν τις ιστορίες τους με το κοινό. Σε αυτό το σημείο, θέλω να ευχαριστήσω τις Εκδόσεις Ψυχογιός, που μέσα σε αυτές τις πραγματικά δύσκολες συνθήκες, έδωσαν την ευκαιρία στο βιβλίο μου να φτάσει στα χέρια των αναγνωστών και σε εμένα την ευκαιρία να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα.
- Είστε εργαζόμενη, σύζυγος και μητέρα! Πώς καταφέρατε να βρείτε το χρόνο να ολοκληρώσετε το βιβλίο σας;
Αυτό το οφείλω ολοκληρωτικά στην κατανόηση και την ουσιαστική συμπαράσταση του συζύγου μου. Είναι πολύ σπουδαίο, όταν ο άνθρωπος σου συμμερίζεται τις ανάγκες και τα όνειρα σου και είναι διατεθειμένος να κάνει κι εκείνος τις δικές του θυσίες προκειμένου να σε βοηθήσει να τα πραγματοποιήσεις. Όσο έγραφα «Τα λαβωμένα σ’ αγαπώ» είχαμε μόνο μια κόρη, τώρα πλέον έχουμε και έναν γιο πέντε μηνών. Και τότε, και τώρα που έχω ξεκινήσει πάλι να γράφω, ο άντρας μου παίρνει τα παιδιά και πηγαίνει στο χωριό τα Σαββατοκύριακα, προκειμένου να μου δώσει το πλεονέκτημα του ελεύθερου χρόνου και της ησυχίας στο σπίτι. Είναι μια θυσία που γίνεται και από τους δυο μας, αφού κι εγώ στερούμαι την οικογένεια μου, όμως όσο κλισέ και αν ακούγεται, ο δρόμος της συγγραφής, είναι όντως μοναχικός και δεν μπορεί να υπάρξει άλλος τρόπος. Θα τον ευχαριστώ πάντα για την κατανόηση και την βοήθεια του.
-
Παρά το καθημερινό απαιτητικό πρόγραμμά σας, η συγγραφή είναι μία ασχολία που φαντάζομαι επιθυμείτε να συνεχίσετε. Σκέφτεστε να επεκταθείτε και σε κάποιο άλλο συγγραφικό είδος μελλοντικά;
Φυσικά και θέλω να συνεχίσω να γράφω αφού πλέον είναι τρόπος ζωής. Τώρα ως προς το συγγραφικό είδος, δεν μπορώ να αποκλείσω τίποτα. Η συγγραφή άλλωστε, εκτός από έμπνευση και φαντασία, εξαρτάται κατά ένα μεγάλο ποσοστό και από τις εμπειρίες και τα βιώματα. Αφήνομαι ελεύθερη λοιπόν, να δω που θα με οδηγήσουν όλα αυτά στην πορεία της ζωής μου.
-
Αυτή την περίοδο ετοιμάζετε κάτι καινούριο; Aν ναι, θα θέλατε να μας πείτε περισσότερα για το νέο σας εγχείρημα;
Εδώ και λίγο καιρό έχω ξεκινήσει να γράφω το νέο μου βιβλίο και με βρίσκετε σε μια περίοδο που είμαι ταυτόχρονα πολύ ενθουσιασμένη και πάρα πολύ πιεσμένη να συγκεντρώσω πολλές φορές ακόμη και τις σκέψεις μου, αν αναλογιστείτε την καθημερινότητα στο σπίτι με ένα παιδί πέντε ετών και ένα άλλο πέντε μηνών. Για την ιστορία του νέου βιβλίου νομίζω πως είναι πολύ νωρίς ακόμη να μιλήσουμε. Αυτό που μπορώ να σας πω είναι πως αυτή τη φορά είναι πιο σύγχρονο και με περισσότερα κοινωνικά στοιχεία, χωρίς βέβαια να απουσιάζει ο έρωτας και οι εντάσεις των ανθρώπινων σχέσεων. Αισθάνομαι την ψυχή μου γεμάτη με πολλά πράγματα που θέλω να μοιραστώ μέσω της ιστορίας αυτού του βιβλίου και θα προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις να το καταφέρω!
[punica-divider]
Σελίδα στο Facebook: Θάλεια Ψαρρά – Συγγραφέας
