«Δεν μπορώ»
Αυτό το «δεν» μαζί με το «μπορώ» ποτέ δε μ’ άρεσαν. Δεν πάνε μαζί, πώς το λένε, κι αν πάνε ενίοτε, να τα ταιριάζεις εσύ ο ίδιος, αφότου έχεις βάλει αντοχή και κουράγιο κι είδες πως δεν προχωράει μια κατάσταση. Όταν σου κολλάνε αυτές τις λέξεις μαζί οι τρίτοι για την ίδια σου την πάρτη, βάλε μια και σβήσε εκείνο το ρημάδι το «δεν» κι άσε σκέτο το «μπορώ» με κεφάλαια γράμματα. Έπειτα κάν’ το πράξη.
Ποιος είναι ικανός να κρίνει τα μπορώ σου; Ποιος έχει τούτο το δικαίωμα πες μου; Κανέναν- κανέναν, τ’ ακούς; Κανέναν μην αφήνεις να σου υποδεικνύει τι έχεις δυνατότητα να πράξεις και τι όχι. Κανένας να μην είναι ο ηγέτης σου. Εσύ- εσύ να κυβερνάς τον κόσμο σου, εσύ σε ξέρεις πιο καλά καρδιά μου από τον καθένα που λέει και η Χαρούλα. Εσύ, κανένας άλλος. «Δεν μπορείς» σου λένε και στο επιβάλλουν και σε κάνουν να το πιστεύεις, να το υιοθετείς, να γίνεσαι ένα με αυτό και να πλησιάζεις το τίποτα κι ας ξέρουμε καλά κι οι δυο πως είσαι για πολλά, πως αντέχεις άλλα τόσα. Πως είσαι άνθρωπος και αν θες να ζεις με ουσία, πρέπει να ονειρεύεσαι και να κτίζεις τα θεμέλια των ονείρων σου στη γη. Μα το όνειρο φως μου με το «δεν μπορώ», γίνεται μια μετριότητα σχεδόν εκμηδενίζεται και εξαφανίζεται. Τι άνθρωπος είσαι δίχως το όνειρο σου;
Σου τσακίζουν το ηθικό κάτι τσογλαναράδες που το παίζουν ηγέτες, αρχηγοί και κυβερνήτες του κόσμου σου. Θα τύχεις σε πολλούς τέτοιους όσο ζεις. Θα σε δουν ταπεινό, σχεδόν φοβισμένο και θα εισβάλλουν στον κόσμο σου ως καθηγητές να σου κόψουν τη φόρα και τον αέρα. Μα εσύ να μη μασάς, εσύ να μην αλλάζεις για κανένα ψευτοαρχηγό του κόσμου σου. Μάθε να ακούς, μάθε να κρατάς τα μισά, μάθε να μεστώσει, μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου και κάθε μέρα να τον τοποθετείς στο θρόνο του κόσμου σου. Μην περίμενες από κανέναν να σου δώσει την αξία σου, να βάλει μια ταμπελίτσα στο κούτελο με την τιμή σου. «Δεν μπορείς» θα σου πουν στόματα που πιθανόν δεν πάλεψαν ποτέ, που ‘χουν βολευτεί στο εύκολο παιχνίδι και σχεδόν ξέχασαν το τι θα πει ζωή(μήπως τελικά όντως δεν μπορώ;).
Να ακούς μονάχα εκείνους που μιλούν με πράξεις που θα σου πουν «το ξέρω θα πονέσεις, μα θα αξίζει». Δε θα σου πουν πάλεψε καθώς το γνωρίζουν βαθιά μέσα τους ότι το κάνεις ήδη. Κρυφά, μπορεί και φανερά σε παινεύουν γιατί δε ζουν για να μειώνουν, μονάχα για να προσθέτουν και να γίνονται καλύτεροι. Θέλει τσαμπουκά ψυχή μου, να κάνεις το δεν, μπορώ. Θέλει νεύρα, θέλει κότσια, θέλει ψυχή. Κι όχι για να αποδείξεις την αξία σου σε ασήμαντες ηγετικές καρικατούρες αλλά για να τα έχεις καλά με τον ίδιο σου τον εαυτό. Για να σε καμαρώνεις τη νύχτα που θα πας να κοιμηθείς, για να λες ένα βήμα πιο κοντά στο μπορώ, έφτασα και σήμερα. Κι αν δε μπορέσεις δεν χάλασε δα κι ο κόσμος, αρκεί να μην επαναπαυτείς! Θα μπορέσεις, αλλά μπορεί ακόμα καλύτερα. Μην πεις «δεν μπορώ». Μόνο μην σε αποκαλέσεις άχρηστο γιατί δεν είσαι, πίστεψε με απαιτεί πολύ προσπάθεια για να γίνεις.
Κι αφού τα ‘παμε και τα άκουσες, να σου τονίσω το έξης: είπαμε ότι μπορεί να μην μπορέσεις ακόμα κι όταν προσπαθήσεις πολύ. Εδώ, επεμβαίνει άλλη μια μικρή δισύλλαβη λεξούλα που λέγεται «θέλω». Πόσο το θες; Τόσο και θα το μπορέσεις! Να ‘σαι καμαρωτός στο δρόμο και να σφυρίζεις μελωδικά από χαρά, καθώς προσπερνάς τον κόσμο κι ας σε λένε τρελό. Να τραγουδάς σκοπούς να γελάς και να χαίρεσαι για ό,τι κατάφερες και σήμερα. Να ‘ναι ετούτη η τρέλα η άμυνά σου, για να μην αφήνεις κανέναν να υποβαθμίζει και να εξευτελίζει την αξία σου. Κι ας σε πουν τρελό που τραγουδάς μονάχος σου στους δρόμους. Καλύτερα πες τους τρελός, παρά σκυφτός δίχως θέληση, δίχως λεβεντιά, δίχως κίνητρο για συνέχεια(εγώ δεν μπορώ; Καλά θα το δεις!). Χθες, είδα ένα άνθρωπο να τραγουδάει στο δρόμο. Τον είπα τρελό στην αρχή, έπειτα σκέφτηκα πως ίσως να ‘χε εκπληρώσει ένα από τα όνειρα του…
