Αυτές τις ημέρες και μπαίνοντας στην τελευταία εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα, μπήκα σε πολλές σκέψεις. Θυμήθηκα τα χρόνια εκείνα της αθωότητας όπου όλα τα χρώματα ήταν κάπως πιο έντονα, το μπλε ήταν το θαλασσί και μύριζε ξυλομπογιά, το κόκκινο ήταν το μπορντό και έμοιαζε με δαγκωμένο μήλο, το πράσινο με το χριστουγεννιάτικο δέντρο, και η ύστατη μορφή αγάπης ήταν να γράψουμε το όνομα του αγαπημένου μας φίλου, φίλης ή γονιού σε ένα χαρτί α4 με λουλούδια, χρώματα και καρδιές και να του το προσφέρουμε. Οι λέξεις τότε είχαν άλλη διάσταση και τις φροντίζαμε με τα αγαπημένα μας χρώματα και σχέδια ώσπου να ολοκληρωθεί το έργο μας. Παρά τη μικρή εμπειρία μας, τα χρόνια της αθωότητας της παιδικής μας ηλικίας, είχαμε τη σοφία και την γνώση πως οι λέξεις φέρουν ενέργεια, φορτίο, δύναμη και μία ιστορία, που αργότερα σαν ενήλικες θα τη βλέπαμε σιγά σιγά να ξετυλίγεται μπροστά μας. Κάπως έτσι σκεφτόμουν πως συμβαίνει και με τη λέξη ‘’Χριστούγεννα’’. Είναι μία λέξη, η οποία αμέσως δημιουργεί στον καθένα μας εικόνες, μουσική, σκέψεις, αναμνήσεις και διαφορετικά συναισθήματα. Θυμήθηκα επίσης πολύ έντονα τα χρόνια του σχολείου και τον δάσκαλο της μουσικής που είχαμε στο δημοτικό. Ο κύριος ‘Κάπα’ μας μάθαινε όλο το χρόνο τις νότες στο πεντάγραμμο και θυμάμαι πάντα τον ιδιαίτερο και γραφικό τρόπο με τον οποίο κινούσε τα χέρια του κυματιστά κάθε φορά που επαναλαμβάναμε τα τραγούδια με τις παιδικές μας φωνές μετά από εκείνον. Ήταν πολύ χαρακτηριστικός ο στιγμιαίος ξερόβηχας που έκανε σχεδόν πάντα για να κουρδίσει τη φωνή του, πριν αναφέρει τη νότα ‘’ντο’’ και κάνει την πρώτη κυματιστή κίνηση δίνοντας έτσι το σήμα να ξεκινήσουμε το τραγούδι. Κάθε φορά λοιπόν που πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, ο δάσκαλος μας καθημερινά ξερόβηχε, ακολουθούσαν οι νότες του και κάπως έτσι προετοιμαζόμασταν για τα τραγούδια που θα λέγαμε στη μεγάλη γιορτή του σχολείου.
Τα Χριστούγεννα, εκείνα τα χρόνια σήμαιναν τραγούδια και διακοπές, στολισμένα δέντρα με λαμπάκια που χαρούμενα αναβοσβήνουν στα σπίτια μας και σε κάθε γειτονιά, μυρωδιές και γλυκά με μπόλικη άχνη ζάχαρη, ζωγραφιές, παιχνίδι, χαρά, ξεγνοιασιά και η προσμονή του Άι Βασίλη με τα δώρα. Ανάλογα με τη θέση που κατείχε στην καρδιά μας, ο κάθε φίλος, γονιός, συγγενής ή δάσκαλος, ήταν συνδεδεμένος στο μυαλό μας με ένα χρώμα ή με ολόκληρη ζωγραφιά, με μία νότα ή με ολόκληρο τραγούδι ή μουσική, έτσι και το σχολείο , η οικογένειά μας, το σπίτι μας και οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Αυτές οι μέρες ίσως να μοιάζουν πάντοτε με ένα γλυκό κλείσιμο ενός κύκλου και μίας εποχής με ανάμεικτα συναισθήματα νοσταλγίας και ανυπομονησίας για όλα όσα θα έρθουν. Αυτή τη φορά, σίγουρα, όσα συμβαίνουν γύρω μας, δεν ευνοούν ώστε να βρεθούμε στο απαραίτητο εορταστικό κλίμα των ημερών, όμως μπορούμε πάντοτε να σκεφτόμαστε πως ίσως , τα καλύτερα Χριστούγεννα μας, δεν τα έχουμε ζήσει ακόμη…
