“Κάθε άνθρωπος, όπου πάει κουβαλάει μαζί του ένα σύννεφο από βολικές πεποιθήσεις, που κινούνται μαζί του σαν μύγες σε μια μέρα του καλοκαιριού.”
Μπέρτραντ Ράσελ, 1872-1970, Βρετανός φιλόσοφος
Advertising
Τα στερεότυπα της κοινωνίας
Ζούμε σε μια κοινωνία γεμάτη στερεότυπα, με αποτέλεσμα να περνάμε μια ζωή γεμάτη ομοφοβία, ρατσισμό, σεξισμό. Μα γιατί αλήθεια όλο αυτό το μίσος; Τόσοι άνθρωποι δυστυχούν, μελαγχολούν, περνάνε μια μίζερη ζωή, μέσα στο φόβο και για όλα φταίνε αυτά τα καταραμένα στερεότυπα. Τι είναι αυτό που μας κάνει να τρέμουμε τόσο πολύ την πρόοδο, το οτιδήποτε διαφορετικό; Γιατί δεν μπορούμε να δεχτούμε πώς πλέον δεν ζούμε στον Μεσαίωνα, πως πλέον γύρω μας υπάρχει φως και όχι σκοτάδι;
Έρωτας και ομοφοβία
Ο κόσμος γύρω μας είναι γεμάτος ομοφοβικά στερεότυπα. Δεν μπορούν να δεχτούν πως δύο άνθρωποι, ακόμα και του ίδιου φύλου μπορούν να ερωτευτούν. Ποιοί είμαστε εμείς να κατακρίνουμε τον έρωτα; Το πιο όμορφο συναίσθημα, αυτό που σε γεμίζει πάθος, όρεξη για ζωή, αγάπη και τρυφερότητα. Είμαι σίγουρη πως και εσύ έστω και μια φορά στη ζωή σου μπλέχτηκες στα δίχτυα του έρωτα, ότι υπήρξε έστω και ένας άνθρωπος που στο άκουσμα του ονόματος του η καρδιά σου παρέλειπε ένα χτύπο. Αχ αυτός ο έρωτας. Ο ερωτευμένος πλέει σε πελάγη ευτυχίας όταν βρίσκετε στο πλάι του ο αγαπημένος του και του κρατάει το χέρι, ή έστω και αν απλώς μυρίζει το άρωμα του, την μυρωδιά του, καθώς τότε νιώθει ασφάλεια, νιώθει ότι επιτέλους γύρισε “σπίτι”. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε δικαίωμα σε αυτό το τόσο τρυφερό συναίσθημα, σε αυτές τις φορτισμένες από αγάπη στιγμές. Ο έρωτας δεν βλέπει φύλο, εθνικότητα, χρώμα δέρματος, απλώς “χτυπάει”. Για ποιον λόγο εμείς λοιπόν προσπαθούμε να τον κάνει να αλλάξει πορεία; Να κάνει διαχωρισμούς και να ζητάει ταυτότητα;
Μέσω των ομοφοβικών προκαταλήψεων που έχουμε δημιουργήσει ως κοινωνία καταδικάζουμε ανθρώπους και κατ’ επέκταση ζευγάρια στην απόλυτη δυστυχία και συνάμα το απόλυτο κενό, και μετά το κενό έρχεται το χάος. Δεν μπορούν να ζήσουν ευτυχισμένοι ούτε λεπτό, ίσως μόνο πίσω από τις ερμητικά κλειστά βαριές πόρτες του σπιτιού τους, που εκεί είναι ελεύθεροι να ζήσουν την δικιά τους ιστορία αγάπης και να δημιουργήσουν τις δικές τους αναμνήσεις. Όμως, για ποιο λόγο να μην μπορούν να το κάνουν αυτό και σε γήπεδα, παραλίες, δρόμους, εστιατόρια; Γιατί πρέπει να δέχονται κακεντρεχή και υποτιμητικά σχόλια που τους στερούν την κάθε σπιθαμή χαράς και ευτυχίας από το κορμί τους; Αυτοί δεν έχουν δικαίωμα στην ευτυχία και την ανεμελιά; Δεν αξίζουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν; Για ποιο λόγο η κοινωνία μας επιτρέπει να χρησιμοποιούμε την λέξη “ομοφυλόφιλος” ως βρισιά;
Μα γιατί υπάρχει ρατσισμός;
Οι αρχές που είχα ως άνθρωπος ποτέ δεν μου επέτρεψαν να κάνω ρατσιστικό σχόλιο για κανέναν. Πάντα πίστευα πως όλοι είμαστε ίσοι και ας είμαστε διαφορετικοί. Αν δεν διαφέραμε οι άνθρωποι μεταξύ μας τότε τούτος ο κόσμος σίγουρα θα ήταν πέρα για πέρα βαρετός και δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον. Γιατί πρέπει να διαχωρίσω κάποιον λόγω του χρώματος που έχει στο δέρμα του, της εθνικότητας του, της ουλής που έχει στο αριστερό του χέρι, των κιλών του ή επειδή μπορεί να έχει κάποιου είδους αναπηρία; Γιατί πρέπει να πιστεύω σε αυτά τα στερεότυπα; Όπως σε έναν όμορφο κήπο τα λουλούδια διαφέρουν μεταξύ τους, έτσι γίνεται και με τους ανθρώπους. Το διαφορετικό είναι όμορφο, δεν πρέπει να ντρεπόμαστε επειδή δεν είμαστε ίδιοι με τον διπλανό μας, ίσα ίσα θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι για αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε. Η εμφάνιση μας δεν είναι αυτή που μετράει, ο εσωτερικός μας κόσμος είναι αυτός που ορίζει τι είναι ο καθένας από εμάς.
Δεν πρέπει να προσπαθούμε να μειώσουμε κανέναν, ποτέ δεν ξέρουμε τι προσωπικό αγώνα δίνει, ποιο είναι το μονοπάτι που προσπαθεί να διαβεί. Όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα, τίποτα δεν μας κάνει λιγότερο ανθρώπους. Ή μάλλον το μόνο που μπορεί είναι το μίσος, το συνεχές αίσθημα της εκδίκησης και η ανάγκη να εξαλείψουμε το κάθε τι είναι διαφορετικό από εμάς. Αυτό μας καθιστά λιγότερο ανθρώπους και περισσότερο τέρατα. Όλοι είμαστε τόσο διαφορετικοί, με άλλες πιστεύω ανάγκες, μα στο τέλος της ημέρας και της άδικης τούτης ζωής είμαστε όλοι ίσοι, και σίγουρα πρέπει να παλεύουμε για τα δικαιώματα όλων !
Γυναίκες: το “αδύναμο φύλο”
Οι γυναίκες ή αλλιώς το “αδύναμο φύλο”. Αυτές που η μόνη θέση που έχουν είναι στην κουζίνα και σκοπός της ζωής τους είναι να γεννήσουν και να αναθρέψουν σωστά και υγιή παιδιά. Αυτές που δεν θα έπρεπε να έχουν κανένα δικαίωμα, αλλά να πνίγονται από τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες. Αυτές που είναι κτήμα του άντρα τους και δεν θα πρέπει να του αντιμιλάνε, να σηκώνουν ανάστημα και να μην κάνουν τίποτα το οποίο θα τον δυσαρεστήσει, και ας είναι ένα κτήνος. Αυτές που στον εργασιακό τομέα δεν πληρώνονται το ίδιο με τους άντρες και σίγουρα δεν μπορούν να καταλάβουν και υψηλές θέσεις. Τώρα κατάλαβες σε ποιες αναφέρομαι; Πόσες από δαύτες κακοποιήθηκαν σεξουαλικά, χτυπήθηκαν μέχρι να λιποθυμήσουν ή ακόμα χειρότερα μέχρι να ξεψυχήσουν στα χέρια του “αφέντη” τους; Πόσες σκοτώθηκαν “άδικα”; Αχ αυτές οι γυναίκες… Μα καλά δεν ξέρουν πότε πρέπει να κλείσουν το στόμα τους; Δεν ξέρουν πως ποτέ και για κανένα λόγο δεν πρέπει να αμφισβητήσουν μήτε να αφήσουν την κολόνα του σπιτιού τους; Δεν ξέρουν πως δεν πρέπει να ντύνονται προκλητικά γιατί αλλιώς πάνε γυρεύοντας;
Κάπου διάβασα πως κάθε γυναίκα που γνωρίζεις, όσο χρονών και να είναι μια φορά στη ζωή της έχει περπατήσει πιο γρήγορα καθώς γυρίζει μόνη αφού νιώθει πως κάποιος που θέλει να της κάνει κακό την ακολουθεί, πως έστω και μια φόρα έχει κάνει πως μιλάει στο τηλέφωνο προκειμένου να αποφύγει τον ταξιτζή που της κάνει σεξουαλικά σχόλια που δεν μπορεί να αποφύγει. Ρε σε τέτοιο κόσμο θέλετε να μεγαλώσετε τις κόρες σας; Μην αναθρέφετε τα αγόρια σας με τα γνωστά στερεότυπα της κοινωνίας πως ο άντρας πρέπει να είναι τρανός, δεν πρέπει να υπολογίζει καμία γυναίκα, και πως εκείνες είναι μόνο και μόνο για να του ικανοποιούν τις ορέξεις και τα αρρωστημένα γούστα. Οι γυναίκες έχουν δικαιώματα, δεν είναι το αδύναμο φύλο. Έχουν όσο δυνατή φωνή διαθέτουν και οι άντρες και θα πρέπει να μεταχειρίζονται και ως ίσες. Δεν είναι υποχείριο κανενός, και ας μας έχει κάνει η κοινωνία να πιστέψουμε πως είναι !
Είσαι άντρας, γιατί κλαις;
Οι άντρες γιατί κλαίνε; Επιτρέπεται αυτό; Επιτρέπεται ένας βράχος να λυγίζει; Μα πώς τους αφήνεις να δούνε τα κοκκινισμένα μάτια σου; Μα καλά εσένα με τέτοιες αρχές σε ανέθρεψαν οι γονείς σου; Να είσαι ευαίσθητος και να δείχνεις τα συναισθήματα σου; Μα εσύ πρέπει να έχεις σκληρή σαν πέτρα καρδιά. Σταμάτα πια αυτές τις αηδίες, μόνο οι γυναικούλες κλαίνε! Οι ευαίσθητοι δεν αξίζουν να λέγονται άντρες. Δεν πρέπει να δείχνεις σε κανέναν αυτή την πλευρά σου, είναι το μυστικό σου, πρέπει να μείνει καλά κλειστό και επτασφράγιστο. Έτσι πρέπει να μεγαλώνουν τα αγόρια, εσύ αύριο μεθαύριο θα πας στρατό, έτσι θα κάνεις; Ρε θα σε κοροϊδεύουν, κανένας δεν θα πιστέψει πως είσαι ικανός να υπηρετήσεις την μητέρα πατρίδα. Σοβαρέψου. Έτσι μπράβο.
Αποκλείεται να μην έχεις ακούσει και εσύ αυτά τα σχόλια. Αλήθεια ποιό είναι το νόημα τους; Γιατί να συμβαίνει αυτό; Οι άντρες γεννιούνται χωρίς καρδιά ή μήπως μεγαλώνοντας πετρώνει; Γιατί τους στερούμε το δικαίωμα στα συναισθήματα; Ίσα ίσα αυτά είναι που τους κάνουν ανθρώπους, το ότι νιώθουν χαρά, στεναχώρια, θυμό, ότι μπορούν να κάψουν, να ουρλιάξουν, να τσιρίξουν. Τα μωρά αγόρια δεν βγάζουν δάκρυα όταν είναι ακόμα στην κούνια; Γιατί στη συνέχεια τους το απαγορεύουμε; Ή μάλλον η κοινωνία το κάνει με τα στερεότυπα; Όλα καλά ψυχή μου, μπορείς να κλάψεις, ανθρώπινο είναι, γεννιέσαι με αυτή την ικανότητα μην τους ακούς, αυτοί δεν ξέρουν. Όλα καλά…
