Ο Άγγελος Αντωνόπουλος σκηνοθετεί και ερμηνεύει τον μονόλογο του Χάουαρντ Ζιν «Ο Μαρξ στο Σόχο », στην κεντρική σκηνή του θεάτρου Άλμα, με αφορμή τα 200 χρόνια από την γέννηση του Καρλ Μαρξ . Η αυλαία ανοιξε την Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2018 !
Ο Χάουαρντ Ζην ,ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας, παρουσιάζει μια φανταστική επάνοδο του Μαρξ στη σημερινή εποχή. Δυστυχώς όμως οι αρχές του άλλου κόσμου, όποιες κι αν είναι, τον έστειλαν από γραφειοκρατικό λάθος, όχι στο Σόχο του Λονδίνου όπου είχε ζήσει, αλλά …. στο Σόχο της Νέας Υόρκης.
Ο Μαρξ «επανεμφανίζεται» λοιπόν σήμερα στην Νέα Υόρκη, το κέντρο του καπιταλισμού, για «να αποκαταστήσει το όνομά του». Με χιούμορ αλλά και με παράπονο ο Γερμανός διανοούμενος που σημάδεψε την παγκόσμια Ιστορία, θυμάται με συγκίνηση και αγάπη την οικογένεια του, «ξεκαθαρίζει» τις περίφημες ρήσεις του, νοσταλγεί και συνδιαλέγεται με τους άλλους μεγάλους της εποχής του – τον Ένγκελς, τον Μπακούνιν… – και τελικά διαπιστώνει ότι τίποτα δεν άλλαξε στον κόσμο τα τελευταία εκατόχρόνια.
Μια υπέροχη ερμηνεία από τον Άγγελο Αντωνόπουλο,ο οποίος στη συνέντευξή του στο maxmag.gr μας μίλησε για το θέατρο,την ηθοποιία και την τέχνη που είναι δύναμη για όλους μας.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου Παπαθανασίου
Το έργο «ο Μαρξ στο Σοχο» του Ζην είναι ένας έξοχος μονόλογος. Κέρδισε κοινό και ειδήμονες. Το ραντεβού σας δίνεται και πάλι. Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση;
Η παράσταση είναι πιο λειτουργική και για το κοινό και για εμένα. Πρωταρχικό στοιχείο είναι το ίδιο το κείμενο. Αυτή είναι διαπίστωση από την πρώτη στιγμή. Δημιούργησε αυτό το επικοινωνιακό ρεύμα που θέλω να πιστεύω , αυτό που κατά καιρούς μου έχουν πει , ότι παίζει και η δική μου προσπάθεια σημαντικό ρόλο. Τέτοια έργα σαν αυτό που έγραψε ο Ζην δεν είναι καθημερινή υπόθεση. Είναι γραμμένο με γνώση και ευαισθησία. Και το ένα και το άλλο δημιουργούν μια θεατρική οντότητα , η οποία γοητεύει συνεχώς τον θεατή και εμένα. Αυτή η οντότητα βρίσκεται μέσα στη σύνθεση της συγκινησιακής λειτουργίας αλλά και του στοιχείου της κωμωδίας , που υπάρχει και λειτουργεί συνεχώς. Ο Χ. Ζην είναι ένα πρόσθετο ερέθισμα διότι είναι Αμερικάνος και αριστερός. Έχει γράψει σημαντικά πράγματα και ξαφνικά μας έστειλε αυτό το σινιάλο αισιοδοξίας από την άλλη άκρη του κόσμου και βεβαίως είχα την ευκαιρία να του το πω και να εκφράσω τον διαρκή ενθουσιασμό μουστην τελευταία παράσταση που δόθηκε στο Αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Το έργο παύλα το κείμενο δημιουργεί παλμούς έντασης, κυρίως στο νεανικό κοινό. Το βλέπω και το αισθάνομαι σε κάθε παράσταση. Εκείνο που πρέπει να υπογραμμίσω είναι ότι ο συγγραφέας είχε τη μαεστρία να απευθυνθεί σε κοινό ευρύτερου πολιτικού χρώματος. Αυτό είναι ακριβώς που δημιουργεί τον δίαυλο επικοινωνίας με όλο τον κόσμο. Το έργο δεν γράφτηκε για τους κομμουνιστές, γράφτηκε για τα πολιτικοποιημένα όντα όποια κι αν είναι η τοποθέτηση τους.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου Παπαθανασίου
Σκηνοθετείτε και ερμηνεύετε. Πόσο δύσκολο είναι αυτό;
Από τη στιγμή που είναι μονόλογος και δεν έχω να συντονίσω και άλλους ανθρώπους πάνω στη σκηνή , αυτό κάνει το εγχείρημα και και προκλητικό αλλά και γοητευτικό.
Θεωρείτε ότι ο ρόλος σας ως Μαρξ είναι ένας ρόλος ιδιαίτερος στην θεατρική σας πορεία;
Φυσικά. Ιδιαίτερος και μοναδικός. Αυτή τη στιγμή έχει την ενεργειακή δύναμη να με κάνει να υπάρχω πάνω στη σκηνή ,παρά την ηλικία μου, με την εγρήγορση που απαιτεί το έργο.
«Ο κομμουνισμός είναι η ιδέα της ελευθερίας. Και θα έρθουν άνθρωποι που θα καταστρατηγήσουν αυτή την ιδέα και θα χρειαστεί να γίνει μια δεύτερη ίσως και Τρίτη επανάσταση» λέει ο Μαρξ. Συμφωνείτε με τα λόγια αυτά ή όχι;
Και βέβαια συμφωνώ. Και φαίνεται αυτό από τον τρόπο που το υποστηρίζω.
Διακόσια χρόνια πέρασαν από τη γέννηση του Μαρξ, όμως το έργο του είναι τόσο επίκαιρο. Αν ζούσε σήμερα ο Μαρξ τι θα δήλωνε;
Η ερώτηση σας είναι υποθετική αλλά ακυρώνεται από το γεγονός ότι ο Μαρξ ζει και βασιλεύει στη σκηνή του θεάτρου Άλμα.
Πώς βλέπετε την κοινωνικοπολιτική κατάσταση στον ελληνικό χώρο; Αφουγκράζεστε την ανάγκη του κόσμου;
Η κοινωνικοπολιτική κατάσταση είναι τέτοια που εάν δεν υπήρχε ο Μαρξ θα τον εφευρίσκαμε.
Η τέχνη είναι όπλο για τον σημερινό άνθρωπο;
Η τέχνη είναι όπλο διαχρονικό για τον άνθρωπο και όχι μόνο σήμερα.
Πώς γίνατε ηθοποιός; Τι σας τράβηξε στο επάγγελμα; Ποιοι ήταν οι δάσκαλοι σας στο θέατρο Τέχνης;
Ηθοποιός έγινα διότι δε μπορούσα να μη γίνω. Από την πρώτη στιγμή αισθάνθηκα ότι βρήκα το δρόμο μου. Ο Κουν είναι αξεπέραστος. Και μαζί θυμάμαι με συγκίνηση τη δύναμη του Λαζάνη και του Χατζημάρκου. Είναι απαραίτητο να μνημονεύσω τους μεγάλους θεωρητικούς , που είχα την ευλογία να ακούσω, όπως ο Μάριος Πλωρίτης, ο Γιάννης Σιδέρης και ο Βασίλης Βασιλειάδης.
Όταν πατάτε το πόδι σας στο σανίδι και ανοίγει η αυλαία ποια συναισθήματα σας κατακλύζουν;
Ερωτικά, με την ένταση που έχουν αυτά τα αισθήματα.
Πώς αντιμετωπίσατε την επιτυχία;
Χωρίς να θεωρηθεί επηρμένο, πρέπει να σας πω ότι μπόρεσα να είμαι ήρεμος ή τουλάχιστον το προσπάθησα.
Θεωρώ ότι οι γυναίκες σας λάτρεψαν. Ποια είναι η σχέση σας με αυτές;
Δεν έχω να σας δηλώσω καμία πρωτοτυπία. Αλλά οπωσδήποτε η παρουσία τους ήταν εναυσματική.
Τι θα συμβουλεύατε τα παιδιά που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί;
Να είναι ρομαντικοί μέχρι τα βαθιά γεράματα.
