Με αφορμή τον μονόλογο της θεατρικής παράστασης «Το αγόρι της οδού Αμερικής» που ανέβηκε για τρεις βραδιές στο θέατρο «Επί Κολωνώ», αποφασίσαμε να ρίξουμε μια ματιά στην υπόθεση και στους συντελεστές.Η παράσταση «Το αγόρι της οδού Αμερικής» αποτελεί το τρίτο μέρος της τριλογίας του Αναστάση Πινακουλάκη με τίτλο: «Η πικρή τριλογία του Νεοφασισμού». Για τις άλλες δυο παραστάσεις «Mall», «Υγρασία στους Τοίχους» έχουμε αναφερθεί πολλάκις και έχουμε καταστήσει σαφές πως επρόκειτο για πολύ ιδιαίτερες περιπτώσεις της ψυχολογικής και εγκληματολογικής επιστήμης.
Ποιο είναι λοιπόν το αγόρι της οδού Αμερικής και τι μπορεί να μας διδάξει η ιστορία του;
Η υπόθεση έχει ως εξής: Αμερικής 19. Ο Μιχάλης Ευθυμίου κάνει αυτή τη διαδρομή καθημερινά. Εργάζεται σ’ ένα κατάστημα ρούχων στο Κολωνάκι. Για τον Μιχάλη η ομορφιά είναι προαπαιτούμενο μιας καλής ζωής. Μια μέρα όλα θ’ αλλάξουν. Με το σπάσιμο των βιτρινών των καταστημάτων, θα δείξει τον πραγματικό του εαυτό. «Ήταν τόσο όμορφος. Δεν τον έπλασε άνθρωπος, αλλά η ίδια η Τέχνη. Τέτοια κορμοστασιά, τέτοιο ύψος, τέτοιο στυλ. Τον καμάρωνα κι ας μην μπορούσα να τον έχω. Δεν έπρεπε να μου τον πάρουν, δεν είχαν κανένα δικαίωμα.»
Βρεθήκαμε με τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο του έργου, Αναστάση Πινακουλάκη, καθώς και με τον ερμηνευτή του μονολόγου, Σταύρο Τσουμάνη και συζητήσαμε για όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις πριν έρθεις στο «Επί Κολωνώ».
Επιμέλεια Συνέντευξης: Δανάη Σωπασή
- Ξεκινώντας τη συζήτησή μας, κύριε Αναστάση Πινακουλάκη, θα θέλαμε να μας πείτε λίγα λόγια για το έργο σας «Το αγόρι της οδού Αμερικής», που αποτελεί το τελευταίο μέρος της τριλογίας σας που αναφέρεται στον νεοφασισμό.
Αν στην Υγρασία (σ.σ. Υγρασία στους Τοίχους από 19/1 στο Επί Κολωνώ) είχαμε έναν «καθαρό» φασισμό, έναν εθνικισμό, εδώ μιλάμε για τον φασισμό της ομορφιάς. Ο Μιχάλης Ευθυμίου περιορίζεται σπίτι για μήνες έτσι ώστε να μαζέψει τα χρήματα που χρειάζεται για ν’ αγοράσει ένα καινούργιο κοστούμι Hugo Boss. Θέλει να ξεχωρίζει, να μπαίνει σ’ ένα μαγαζί και να τον προσέχουν όλοι. Ακόμα κι οι ερωτικές του σχέσεις είναι με άντρες που θεωρεί ομορφότερους από αυτόν. Αγαπάει τα κοσμικά μέρη και θεωρεί πως με τις συνήθειες του (θέατρο, ρέικι, ακριβά ρούχα, βόλτες σε καλά καφέ) θ’ αποκτήσει εμπορική αξία. Δεν είναι αυτό ένα είδος φασισμού;
- Στο «Αγόρι της Οδού Αμερικής», γίνεται λόγος για το φαινόμενου του βανδαλισμού δημόσιας περιουσίας, όπως οι βιτρίνες καταστημάτων, αλλά και μια ενδόμυχη ορμή και ολοκλήρωση τελικά, φόνου. Πού αποδίδετε την έξαρση αυτού του φαινομένου;
Ανοίγει ένα μεγάλο θέμα συζήτησης με αυτή την ερώτηση. Δεν είμαστε ειδήμονες, οπότε καλό είναι μην βγάλουμε κάποιο βιαστικό συμπέρασμα. Το σπάσιμο των βιτρινών και ο βανδαλισμός κτιρίων με βρίσκουν παντελώς αντίθετο. Φαντάζομαι πως είναι μέσο εκτόνωσης καταπιεσμένων ανθρώπων. Η ληστρική διάθεση σε καταστήματα και σπίτια, είναι κάτι που ίσχυε και προ Κρίσης και αποτελεί αναμφισβήτητα ποινικό αδίκημα. Σε αυτό που θέλω να σταθούμε είναι η παθητική στάση μεγάλης μερίδας του πληθυσμού όταν συμβαίνουν τέτοιες ενέργειες. Η πρώτη σκέψη πολλών είναι «ν’ απεργήσουν ναι. Αλλά να σκέφτονται κι εμάς που θέλουμε να πάμε σπίτι μας.» Αυτό θ’ ακούσεις στον δρόμο ή στο μετρό όταν γίνει κάποια πορεία στο κέντρο, αλλά και όταν πέσει κάποιος στις ράγες του μετρό. Δεν μας ενοχλεί πια κανένα περιστατικό βίας, αρκεί να μην γίνεται μπροστά μας.
- Δεδομένου, ότι και στις άλλους μονολόγους της τριλογίας, έχουμε την εξιστόρηση των γεγονότων από τον ίδιον τον κατηγορούμενο με αρκετά σοφό και καυστικό ύφος, θα δούμε κάτι ανάλογο και στο «Αγόρι της οδού Αμερικής», ή θα κατευθυνθεί σε κάτι διαφορετικό;
Ω ναι! Το Αγόρι το βλέπω σαν μια stand up comedy όσο κι αν διαφωνούν οι συνεργάτες μου. Ο Μιχάλης περιγράφει με πλήρη σοβαρότητα τα ψώνια του στη Βουκουρεστίου και είναι ετοιμόλογος στο μεγάλο δράμα της ζωής του. Δεν μπορείτε να τον ξελογιάσετε εύκολα. Αν επιτρέπεται να έχω προσδοκίες, θέλω οι θεατές να γελάσουν μέχρι δακρύων για να μην χρειαστεί να συγκινηθούν στο τέλος. Είναι μια βαθιά τραγική ιστορία παρόλα αυτά. Ο πόνος είναι λιγότερος όταν μπορείς να γελάσεις γι’ αυτό που σε πονάει.
- Ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης απέναντι στην ιδέα της βίας και τι αποσκοπείτε να μεταδώσετε στο κοινό με την ερμηνεία σας, ως ο Μιχάλης Ευθυμίου, κύριε Σταύρο Τσουμάνη;
Η τέχνη μας δείχνει όλες τις μορφές βίας που υπάρχουν γύρω μας. Μας φέρνει στην αμήχανη θέση να δούμε ότι και εμείς οι ίδιοι χρησιμοποιούμε βία θέλοντας και μη. Βία δεν είναι μόνο να βαράς και να καταστρέφεις, βία μπορεί να είναι και ένα βλέμμα. Έτσι και ο Μιχάλης. Πιέζει το κοινό, το προσβάλει , «παίζει» μαζί του για να του πει ότι αυτοί που τον κατηγορούν, που τον υπερασπίζονται, που τον καταλαβαίνουν και γενικότερα όλοι όσοι μάθανε την ιστορία του δεν είναι καλύτεροι απ’ αυτόν. Είναι σαν να τους λέει
«εσείς με φέρατε σε αυτή τη θέση».
- Κύριε Σταύρο Τσουμάνη, θα θέλαμε να πείτε λίγες πληροφορίες σχετικά με την πορεία σας ως ηθοποιός, αν ήταν το μεγάλο σας όνειρο αυτό, πως προέκυψε και φυσικά τα συγχαρητήρια μας για την μέχρι τώρα πορεία σας!
Δεν ξέρω αν ήταν μεγάλο όνειρο. Ξέρω ότι σίγουρο αυτό θέλω να κάνω πλέον. Στην αρχή απλά έλεγα ότι θέλω να ασχοληθώ με αυτό χωρίς να ξέρω το γιατί. Μόλις μπήκα στη σχολή μαγεύτηκα. Ποτέ δεν παρακολουθούσα θέατρο, ποτέ δεν διάβαζα, ποτέ δεν ασχολήθηκα με τις τέχνες. Και είδα μέσα από την σχολή ότι όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που στα πλασάρουν τα πράγματα. Παλιά σκεφτόμουν γιατί να διαβάσω την Αντιγόνη για παράδειγμα; Για να μάθω ότι σε αυτόν το στίχο είναι η τάδε κλίση του τάδε χρόνου του τάδε ρήματος; Μου φαινόταν βαρετό. Και μόλις μπήκα στη σχολή διάβαζα σαν παλαβός. Μου άρεσε, το λάτρεψα. Όλα απέκτησαν μεγαλύτερο νόημα με το θέατρο.
- Μετά το «Εκτός Ορίων», θεατρικό σας ντεμπούτο, κύριε Σταύρο Τσουμάνη, και τώρα το «Αγόρι της οδού Αμερικής», και καθότι είστε νέος στον χώρο, ποια είναι τα νέα επαγγελματικά σχέδια για το 2018;
Αυτή τη περίοδο φτιάχνουμε με μια ομάδα την ιστορία της Δούκισσας της Πλακεντίας με σκοπό να την ανεβάσουμε στις αρχές Φεβρουαρίου. Από ‘κει και πέρα δεν έχω κάτι άλλο. Θέλω να καταφέρω να κάνω πράγματα που μ’ αρέσουν, να μην αναγκάζομαι να κάνω κάτι. Μέχρι στιγμής και στις δύο παραστάσεις που συμμετείχα ήμουν πολύ τυχερός. Γνώρισα ωραίους ανθρώπους, πέρασα καλά, έμαθα πολλά, και ελπίζω να είμαι το ίδιο τυχερός και στις μελλοντικές μου δουλειές.
Εμείς σας αφήνουμε με μια αναμνηστική φωτογραφία από τους τέσσερις συντελεστές όλης της τριλογίας, με την ευχή να δούμε σύντομα κάτι εξίσου όμορφο και διδακτικό από τους αγαπητούς ηθοποιούς – δημιουργούς. Όλες οι φωτογραφίες του κειμένου είναι από τον Πάτροκλο Σκαφίδα.
