Εν αρχή ην ο ρυθμός! Κι όμως, στο μαγικό κόσμο που μας καλωσορίζει ο κορυφαίος Έλληνας ντράμερ, πριν την ανάσα υπήρχε το τέμπο. Το μοτίβο στα τύμπανα που θα καθόριζε ακόμα και τον τρόπο που αναπνέουμε, αν και το πιθανότερο είναι να μας κοβόταν η ανάσα. Ο Ανδρέας Μουζάκης είναι η ήρεμη δύναμη, ο απόλυτος μουσικός, μία μηχανή σθένους και επιμονής, ένα ταλέντο που γεννήθηκε για να λάμψει ακριβώς εκεί που τον βρήκαμε κι εμείς. Ανάμεσα στα τύμπανά του. Είναι δύσκολο να περιγράψεις την πραότητα στη φωνή του, το γκάζι στο παίξιμό του, την προσφορά του συνολικά στη μουσική και συνάμα την καλλιτεχνική του πλευρά που όρια δεν έχει. Στρατιώτης στη μελέτη, ανατρεπτικός ζωγράφος, μουσικός, δάσκαλος μα πάνω απ’ όλα ο αγαπημένος συναδέλφων και κοινού, απόδειξη πως ο χαρακτήρας συνάδει του καλλιτεχνικού του εκτοπίσματος. Τόσο σπουδαίος! Ο Ανδρέας Μουζάκης στο maxmag. Απολαύστε τον…
Αγαπημένε μας Ανδρέα, η χαρά και η τιμή μας είναι μεγάλη γιατί είσαι ένας άνθρωπος που κρατά τους τόνους χαμηλά και δεν μιλάς συχνά. Ο κορυφαίος ντράμερ της Ελλάδας σύμφωνα με τους συναδέλφους σου είναι μαζί μας αλλά υπάρχει ένα αιώνιο ερώτημα. Πως ξεκίνησε η αγάπη σου για τα τύμπανα;
Κατ’ αρχήν Ντέμη μου ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και για την πρόσκληση να κάνουμε αυτή τη συνέντευξη, η τιμή είναι δική μου.
Θα σας πω περιληπτικά την ιστορία μου. Από πολύ μικρός, στο δημοτικό ακόμα, είχα αποφασίσει να γίνω καπετάνιος με τη σύμφωνη γνώμη του συγχωρεμένου μου πατέρα.
Σε ηλικία 11 χρονών όμως, με είδε ένας γείτονας ποδοσφαιριστής να παίζω μπάλα και με κάλεσε να παίξω στην ομάδα του, στη Β’ Εθνική. Όταν με είδαν να παίζω οι υπεύθυνοι της ομάδας ήρθαν την ίδια μέρα στον πατέρα μου ενθουσιασμένοι λέγοντας του ότι το παιδί είναι ταλαντούχο και το θέλουμε στην ομάδα. Έτσι κι έγινε. Συμφώνησε ο πατέρας μου και η πορεία μου άλλαξε. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς όμως ένα απόγευμα που παίζαμε με τα παιδιά, ακούσαμε live μουσικήαπό ένα γειτονικό σπίτι όπου έκαναν πρόβα. Τρέξαμε όλα τα παιδιά και βέβαια μας άφησαν να μπούμε μέσα. Εγώ χωρίς να καταλάβω γιατί, πήγα και κάθισα δίπλα στον drummer.
Αφού τελείωσαν την πρόβα με ρώτησε ο Μίλτος “σου αρέσουν τα τύμπανα”? Πάρα πολύ απάντησα εντυπωσιασμένος! Μου δίνει ένα ζευγάρι μπαγκέτες, μου μαθαίνει πως να τις κρατώ και μου δείχνει πως να παίζω 2/4 – 4/4 – 3/4 και πάω σπίτι, φτιάχνω drums με τα κουτιά από τα πουκάμισα του πατέρα μου πάνω στο κρεβάτι. Έβαλα ένα κουτί για ταμπούρο, ένα μαξιλάρι κι έβαλα ένα τομ και ένα βαθύ στο πλάι. Για μπότα πήρα το καπάκι από το κουτί του καφέ, το τρύπησα, πέρασα ένα λάστιχο έβαλα το πόδι μου μέσα και ήμουν έτοιμος.
Όταν επέστρεψε ο πατέρας μου στο σπίτι και με είδε να κοπανιέμαι στα κουτιά, μου είπε: Θα αστειεύεσαι βέβαια. Τη μία μου λες καπετάνιος, την άλλη ποδοσφαιριστής τώρα drummer. Δε με πήρε στα σοβαρά. Έτσι ο χρόνος περνούσε συνεχίζοντας εγώ το ποδόσφαιρο. Η αγάπη μου για τα τύμπανα όμως με έκανε να φτιάξω ένα αυτοσχέδιο drum set με ξυλοκατασκευή. Για πιατίνια είχα βάλει κάτι δίσκους από την κουζίνα της συγχωρεμένης μανούλας μου. Και ήταν τέλειο. Πάνω εκεί ήμουν όλες τις ώρες που βρισκόμουν σπίτι. Βλέποντας το πάθος που είχα γι’ αυτό ο πατέρας μου γυρίζοντας από τη δουλειά μια μέρα μου έφερε μια drums, ένα κασετόφωνο Phillips και ένα σετ ακουστικά. Αυτό λοιπόν ήταν η αρχή του τέλους για το ποδόσφαιρο και η αρχή μίας καινούργιας πορείας με γνώμονα την αγάπη και το πάθος που με έφερε στο σήμερα.
Έχεις σπουδάσει στην Αμερική, στο κορυφαίο Berklee της Βοστώνης, έχεις παρακολουθήσει μαθήματα με τους κορυφαίους του είδους, έχεις παίξει μουσική σε απίστευτα live. Τι σε έκανε να επιστρέψεις στην Ελλάδα;
-Πράγματι, σε πολύ μικρή ηλικία βρέθηκα στην Αμερική με την παρότρυνση του πατέρα μου ο οποίος πίστευε ότι όταν αποφασίσεις τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου κάν’ το όσο καλύτερα μπορείς. Έτσι με έστειλε στη Βοστώνη που κατοικούσε η αδερφή μου με στόχο να σπουδάσω αυτό που αγαπώ. Έτσι και έκανα. Θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου που βρέθηκα σε αυτή την ηλικία σε αυτή τη χώρα όπου μου δόθηκε η ευκαιρία να σπουδάσω και να παίξω διαφορετικά στυλ μουσικής όπως Rock, Funk, Latin, Jazz.
Με πειθαρχημένη μελέτη όλη μέρα-κάθε μέρα κατάφερα να φτάσω σε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο εκτέλεσης το οποίο ασφαλώς όλοι γνωρίζουμε ότι δεν έχει ταβάνι.
Παρόλα αυτά μου δόθηκαν αρκετές ευκαιρίες από επώνυμα group να παίξω μαζί τους, όπως οι Gladys Knight & the Pips, γιατί πίστευαν στη διαφορετικότητα του παιξίματος μου. Ωστόσο λόγω του νεαρού της ηλικίας μου, η αλήθεια είναι ότι ξέφυγα από το στόχο μου και για κάποια χρόνια έζησα το όνειρο της “μεγάλης ζωής”. Αυτό με γέμισε με πολλές εμπειρίες, αξέχαστες αναμνήσεις και γι’ αυτό στερούμαι απωθημένων. Ο λόγος που επέστρεψα στην Ελλάδα ήταν η Κατερίνα η γυναίκα μου. Η επιθυμία της ήταν να επιστρέψει στην Ελλάδα και εγώ απλώς την ακολούθησα. Διαφορετικά θα ήμουν στην Αμερική και ασφαλώς το ημερολόγιο της ζωής μου θα είχε γραφτεί με άλλο τρόπο.
Steve Gadd, μυθική μορφή. John Βonham (led zeppelin), θρυλική φιγούρα με τις δυναμικές τα breaks και τις τριπλομποτιές… Πολλά τα ονόματα εκεί έξω! Πόσο τους έχεις μελετήσει και ποιους θεωρείς «μεντορές σου»;
– Στο ξεκίνημά μου, όταν ήμουν στην Ελλάδα ακόμα, τα ακούσματα που άρχισα να έχω εξαιτίας του αγαπημένου μου φίλου Γιάννη Μπαράκου μπασίστα που ζεi στο Los Angeles ήταν “Led Zeppelin” “Deep Purple” “Grank Funk” “Chicago” κ.α.
Έτσι άρχισα να βγάζω παιξίματα από αυτούς τους drummers με πιο rock διάθεση.
Πηγαίνοντας στην Αμερική όμως στις 10 ημέρες που ήμουν εκεί με πήγε ο θείος μου να δω “Buddy Rich”. Καθόμουν στο 1 μέτρο μπροστά μπροστά. Καταλαβαίνετε τι έπαθα… Είπα αυτό θέλω να κάνω. Από τότε τον είδα 4 φορές live. Πήρα όλους τους δίσκους του και προσπαθούσα να βγάλω τα παιξίματά του. Τον κόπιαρα τόσο πολύ που όταν με πήγε ο θείος μου να παίξω στη μπάντα ενός φίλου του που εμφανιζόταν σε μπαρ, με άφηναν να σολάρω γιατί το είχα και βέβαια σόλαρα Buddy Rich. Σε σημείο που έρχονταν διάφοροι και μου έλεγαν “μικρέ εάν δεν βλέπουμε ποιος παίζει νομίζουμε ότι είναι ο Buddy Rich”. Το θεωρούσα κοπλιμέντο όμως ευτυχώς γρήγορα αντιλήφθηκα ότι δεν πρέπει να μιμούμαι πρέπει να παίξω με δικό μου στυλ και από τότε δεν κόπιαρα ποτέ κανέναν άλλο drummer.
Ασφαλώς επηρεάζομαι από πολλούς που μου αρέσει ο τρόπος που παίζουν αλλά δεν θα αντιγράψω. Θα παίξω κάτι που μπορεί να μοιάζει αλλά θα είναι δικό μου. Οπότε θα έλεγα ότι η μεγαλύτερη επιρροή στο παίξιμο μου για αρκετά χρόνια ήταν ο Buddy Rich. Στη συνέχεια βέβαια Steve Gadd, Billy Gobham και πολλοί άλλοι.
Ρυθμός, συναίσθημα, δυναμικές, αυτοσχεδιασμός κλπ είναι μερικά απ’ τα όπλα που έχεις στη φαρέτρα σου. Έχω ακούσει ότι έχουν κάνει samples και δικά σου patterns. Αλήθεια, τι πιστεύεις για τα ψηφιακά drums (drum programming);
– Όντως από κάποιο studio απομόνωσαν κάποια patterns δικά μου και τα έκαναν samples όμως δεν είναι στο επίπεδο που θα έπρεπε.
Όσο για το drum programming για κάποιο συγκεκριμένο στυλ μουσικής που απαιτεί συγκριμένο ηλεκτρονικό ήχο και παίξιμο είναι ωραίο. Για τα υπόλοιπα όπως rock-funk στην Ελλάδα που προγραμματίζουν ρούμπες-τσιφτετέλια κ.α. άποψή μου είναι ότι το παίξιμο ενός πολύ καλού drummer δεν μπορεί να αντικατασταθεί με κανένα προγραμματισμό όσο καλός και να είναι.
Drums και bass πρέπει να δένουν σαν γροθιά. Ποιος μπασίστας θεωρείς ότι γκρουβάρει καλύτερα με το παίξιμο σου; Πώς και δεν μας έχεις δώσει την ευκαιρία να σε ακούσουμε να γκρουβάρεις live μέσα από μία μπάντα;
-Στην Ελλάδα είχαμε πάντα κάποιους μπασίστες που είναι πολύ καλοί. Έχω συνεργαστεί με αρκετούς και παίζουν πολύ καλά. Θα έλεγα ότι αγαπημένος μου είναι ο Νίκος Βαρδής με τον οποίο έχουμε ηχογραφήσει το μεγαλύτερο μέρος της Ελληνικής επώνυμης δισκογραφίας και όχι μόνο. Έχει καταπληκτικό ήχο, πολύ καλό feel και κατέχει την αρμονία πολύ καλά με αποτέλεσμα να κινείται με έναν πολύ προσωπικό τρόπο μέσα στη μουσική.
Ασφαλώς υπάρχουν και νεότεροι μπασίστες πολύ ταλαντούχοι που έχω συνεργαστεί και παίζουμε πολύ καλά μαζί.
Όσον αφορά το group, πριν μερικά χρόνια αποφάσισα να παίξω μουσική που με αντιπροσωπεύει υψηλών παιχτικών απαιτήσεων με funk-rock-latin διάθεση, χορευτική μουσική με αμερικάνικες προδιαγραφές. Έτσι έφτιαξα ένα project επιλέγοντας προσεκτικά το ρεπερτόριο και φτιάχνοντας ένα πλάνο με αρχή-μέση- τέλος βήμα βήμα πως θα επιτευχθεί ο στόχος. Επέλεξα μια ομάδα εξαιρετικά ταλαντούχων μουσικών και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε για κάτι που δεν υπάρχει στην Ελλάδα.
Κανόνας βέβαια ήταν να μη μαθευτεί αυτό που ετοιμάζαμε μέχρι τη στιγμή που θα ήμασταν έτοιμοι. Με τη σωστή διαφήμιση, τους κατάλληλους ανθρώπους που θα τρέχανε το project ήμουν σίγουρος ότι το όραμα που είχα θα γινόταν πραγματικότητα. Δυστυχώς τα παιδιά από ενθουσιασμό, γιατί γινόταν κάτι πραγματικά εξαιρετικό, άρχισαν να μιλούν γι’ αυτό με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να πάρω την απόφαση χωρίς να το σκεφτώ πολύ να διακόψω την ολοκλήρωση αυτού του project.
Βεβαίως και το μετάνιωσα εκ των υστέρων. Θα μπορούσα ίσως να το είχα διαχειριστεί διαφορετικά και σήμερα να χαιρόμασταν κάνοντας κάτι πραγματικά σπουδαίο. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά.
Οι μουσικοί στην Ελλάδα μπορούν να ανταγωνιστούν τα διεθνή στάνταρ? Που πιστεύεις ότι χωλαίνει η μουσική παιδεία στη χώρα;
Με τις συνεργασίες που έκανα στην Ελλάδα με πολλούς μουσικούς μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι έχουμε φοβερά ταλαντούχους παίχτες που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από παίχτες του εξωτερικού. Θα μπορούσαν άνετα να συμμετέχουν σε οποιοδήποτε σχήμα στην Αμερική ή στην Ευρώπη.
Προσπάθησα αρκετές φορές να πείσω κάποιους που αγαπώ και πιστεύω ότι έχουν τις προδιαγραφές να φύγουν έστω για 1-2 χρόνια να δοκιμάσουν για μια καλύτερη καριέρα. Αλλά δεν είναι τόσο απλό. Πιθανότατα υπάρχουν λόγοι που τους δυσκολεύουν να πάρουν αυτή την απόφαση.
Όσον αφορά τα τύμπανα, η παιδεία στην Ελλάδα σίγουρα χρειάζεται βελτίωση. Υπάρχουν κάποιοι drummer που πήγαν και σπούδασαν στο εξωτερικό και έχουν βελτιώσει αρκετά το επίπεδο. Αλλά πιστεύω ότι μπορούμε και καλύτερα.
Μιλώντας με συναδέλφους σου και αναφέροντας το όνομά σου, όλοι μηδενός εξαιρουμένου, μου είπαν πως άλλαξες το παίξιμο στη χώρα. Έγινες αντικείμενο μελέτης για κάθε ντραμίστα στην Ελλάδα. Πιστεύεις πως η ακαδημαϊκή σου κατάρτιση βοήθησε το ταλέντο σου να ανθίσει ή το ταλέντο στέκει και χωρίς σπουδές;
Ευχαριστώ πάρα πολύ όλους τους συναδέλφους που αισθάνονται έτσι για μένα. Η αλήθεια είναι ότι όταν γύρισα στην Ελλάδα παρατήρησα ότι τα παιξίματα ήταν λίγο συντηρητικά. Όταν με κάλεσαν στο studio να ηχογραφήσω το αντιμετώπισα σαν να ήμουν στην Αμερική, δεν το είδα Ελληνική μουσική άρα πρέπει να παίξω κάπως.
Έπαιξα πολύ aggressive με rock διάθεση open hi hat china που δεν τα χρησιμοποιούσαν πολύ. Άλλαξα τους ρυθμούς, έπαιξα όπως εγώ αισθανόμουν. Για παράδειγμα η ρούμπα είναι ένας συγκεκριμένος ρυθμός ενώ εγώ έπαιξα με διαφορετικούς τρόπους. Ανάλογα που με πήγαινε η μελωδία. Έτσι έφτιαξα διαφορετικά patterns που μπορεί να παιχτεί ο συγκεκριμένος ρυθμός.
Με τα τσιφτετέλια το ίδιο, εκεί έβαλα πιο funk διάθεση και έχω παίξει αρκετά διαφορετικά στυλ τσιφτετέλια, εκ των οποίων κάποια είναι ιδιαιτέρως ευρηματικά.
Στα ζεϊμπέκικα επίσης έπαιξα με διαφορετικό τρόπο, με άλλη δυναμική κι άλλη διαμοίραση. Τα χασάπικα επίσης, half time χασάπικο δεν υπήρχε. Τώρα υπάρχει. Επίσης τα break που τόλμησα να παίξω στη δισκογραφία και ασφαλώς το χτύπημα μου που συνέβαλε στην όλη διαφορά του αποτελέσματος.
Όλα αυτά τα στοιχεία λοιπόν άρεσαν στους δημιουργούς των τραγουδιών, γι’ αυτό και όλοι με καλούσαν να συμμετέχω στις δουλειές που έκαναν και τους είμαι ευγνώμων που θέλησαν τη συνεργασία μου. Όπως επίσης άρεσε αυτό το στυλ παιξίματος σε πολλούς drummer και το έχουν υιοθετήσει στο παίξιμό τους. Τώρα για το ταλέντο που με ρωτάς πιστεύω ότι είναι θεϊκό χάρισμα. Είναι η πολυτέλεια να αντιλαμβάνεσαι πράγματα πιο εύκολα από κάποιους άλλους. Με σκληρή μελέτη το ταλέντο θα φύγει πολύ μπροστά σε σχέση με κάποιον άλλο που μελετάει το ίδιο αλλά δεν διαθέτει αυτό το προνόμιο.
Άρα “επιτυχία”=ταλέντο με σκληρή πειθαρχημένη μελέτη, με συνεχόμενη τάση μάθησης και γνώσης. “Αποτυχία”=ταλέντο χωρίς καμία προσπάθεια μάθησης, γνώσης και εξέλιξης.
Όντας ο ίδιος δάσκαλος πλέον, τι είναι αυτό που λες συχνότερα στους μαθητές σου; Υπάρχει κάποιο μυστικό, κάποια συνταγή για να οδηγηθεί ένας μουσικός στην αρτιότητα. Ο drummer τελικά γεννιέται;
Συνταγή όντως υπάρχει και είναι πολύ απλή όχι απαραίτητα εύκολη όμως και είναι η εξής: πειθαρχεία, συνέπεια, υπομονή και επιμονή. Τέσσερα απαραίτητα συστατικά για την επίτευξη μικρών ή μεγάλων στόχων.
Πολλοί ακούν πειθαρχία και νομίζουν ότι είναι κάτι βασανιστικό. Αντιθέτως, είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου για να πετύχει τους στόχους που έχει βάλει. Εγώ λέω στους μαθητές μου κάτι πολύ απλό “η πλειοψηφία του κόσμου δουλεύει 8 ώρες την ημέρα και στους περισσότερους δεν αρέσει αυτό που κάνουν, εσύ που αγαπάς αυτό που κάνεις πόσες ώρες πρέπει να μελετάς την ημέρα”;
Και έτσι αντιλαμβάνονται ότι 8 ώρες είναι το minimum μελέτης με ανοιχτό το ενδεχόμενο για 10ωρο-12ωρο.
Η ζωή δεν είναι εύκολη, είναι ένα βουνό που όλοι καλούμαστε να ανέβουμε και βεβαίως αυτοί που έχουν πειθαρχία, υπομονή και επιμονή είναι αυτοί που ανεβαίνουν όλο και πιο ψηλά. Και εδώ το εξαιρετικά θαυμάσιο ποιο είναι; Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις η θέα είναι καταπληκτική!!!
Τώρα για το αν ο drummer γεννιέται, βλέποντας στο youtube παιδάκια 8 και 10 χρονών να παίζουν σαν να είναι 20, τι να πω. Αναρωτιέμαι κι εγώ αν θα μπορούσε να ήταν κι έτσι.
Τα τύμπανα είναι ένα μουσικό όργανο που η διάθεση, η ψυχή, η έκσταση αποτυπώνεται στο παίξιμο. Θέλω να μας πεις πως νιώθεις εσύ όταν παίζεις. Υπάρχουν καλές και κακές μέρες, στιγμές που τα δίνεις όλα και στιγμές που κινείσαι πιο ήσυχα, πιο συμβατικά
Σαν αρχή μου έχω να μην αφήνω τη ψυχική μου διάθεση να επηρεάζει το παίξιμό μου. Ασφαλώς όταν είμαι χαρούμενος θα είμαι πιο χαμογελαστός, πιο ευδιάθετος, θα είναι πιο λαμπερό το παίξιμό μου. Αλλά και πεσμένη ψυχολογία να έχω, το παίξιμο θα είναι εξίσου καλό και αυτό γιατί σέβομαι τον εαυτό μου και τους συναδέλφους μου οι οποίοι δεν φταίνε σε τίποτα.
Σε απολαμβάνουμε στη σελίδα σου στο youtube, σε υπέροχα βίντεο, με διεθνής προδιαγραφές όπου απλά τα σπας. Το 7/8 είναι το πρώτο release αυτού του project. Πως γεννήθηκε η ιδέα και τι ετοιμάζεις από εδώ και πέρα;
Η ιδέα αυτού του project ξεκίνησε όταν με κάλεσαν να παίξω στη Γερμανία σε μια διεθνή έκθεση μουσικών οργάνων (Frankfurt musikmesse) που γίνεται κάθε χρόνο για να παρουσιάσω τα τύμπανα Gabriel, εξαιρετικά τύμπανα Ελληνικής κατασκευής. Εκεί έπρεπε να παίξω μερικά μουσικά θέματα. Επέλεξα λοιπόν κάποια 4/4 σε funk και latin στυλ. αλλά επειδή δεν ήθελα να παίξω μόνο αυτά που λίγο πολύ έπαιζαν όλοι, σαν Έλληνας ήθελα να παίξω κάτι διαφορετικό. Έχω ιδιαίτερη άνεση και μου αρέσει να παίζω μονούς ρυθμούς που έχουν και ένα υψηλότερο βαθμό δυσκολίας. Έτσι συνεργάστηκα με τον Δημήτρη Χάρμα, ένα εξαιρετικά ταλαντούχο συνθέτη-μουσικό-ενορχηστρωτή, με άρτια μουσική κατάρτιση και πάνω απ’ όλα αγαπημένο μου φίλο, με τον οποίο φτιάξαμε 2 μουσικά θέματα. Το ένα είναι αυτό που ανέφερες, 7/8 με τίτλο “Drumblaster” και παίζει στο youtube. Το άλλο είναι ένα πολύ καλό μουσικό θέμα σε 9/8 και 5/8, με τίτλο “Face of Greece” το οποίο σύντομα θα παίξει κι αυτό και ασφαλώς ακολουθούν κι άλλα.
Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ σε δύο ακόμα συνεργάτες που συμβάλλουν καταλυτικά στην ολοκλήρωση αυτού του τόσου υψηλού επιπέδου project. Δύο σπουδαία ταλέντα είναι ο Πάνος Νικολακόπουλος που είναι υπεύθυνος για τα βίντεο και ο Δημήτρης Ρετουνιώτης που ευθύνεται για το ηχητικό αποτέλεσμα αυτών.
Ποια ήταν η κορυφαία σου στιγμή ως ντράμερ; Και δεν εννοώ μόνο από πλευρά απήχησης, κόσμου, μεγάλου event. Πότε έπαιξες τόσο συναισθηματικά που κάθισες πίσω και απόλαυσες απλά τη στιγμή.
Στιγμές σαν αυτές που αναφέρεσαι υπήρχαν πολλές στην καριέρα μου ως drummer. Αν όμως έπρεπε να αναφερθώ σε μια, πράγμα δύσκολο, θα έλεγα ήταν όταν με κάλεσαν να παίξω σε private event μιας Γαλλικής εταιρίας για 150 άτομα στο ξενοδοχείο Costa Navarino. Ήμουν εγώ και ένας DJ. Ετοίμασα ένα πράγματι εντυπωσιακό και άκρως χορευτικό πρόγραμμα, με αποτέλεσμα να περάσουν όλοι μια υπέροχη βραδιά και να με κάνουν να αισθανθώ τι αξία έχει αυτό που κάνω. Το απόλαυσα με όλες τις αισθήσεις μου!!!
Βρίσκεσαι πίσω από κάθε τραγούδι της ελληνικής δισκογραφίας. Οι συνάδελφοί σου, οι τραγουδιστές, οι συνθέτες τρέφουν μοναδική εκτίμηση για σένα τόσο ως μουσικό όσο και ως άνθρωπο. Πως καταφέρνεις να μην επαληθεύεις το badboy πίσω από την έννοια του ντράμερ; Ποιες είναι οι συνήθειές σου μέσα στη μέρα; Ποιο είναι το μυστικό του ήρεμου βλέμματος που σε χαρακτηρίζει;
Ευχαριστώ πολύ όλους αυτούς που αισθάνονται έτσι για μένα. Η εκτίμηση είναι αμοιβαία. Τους αγαπώ και τους ευχαριστώ που μου έδωσαν την ευκαιρία να κάνω αυτό που αγαπώ, βοηθώντας να πετύχουν τους δικούς τους στόχους.
Τώρα bad boy είναι μια έννοια που δεν αγγίζει το χαρακτήρα μου. Κι αυτό γιατί οι αρχές που πήρα από την οικογένειά μου ήταν εντελώς διαφορετικές.
Πρότυπο στη ζωή μου είναι ο πατέρας μου, ένας άνθρωπος μορφωμένος, σοβαρός, δυναμικός, δίκαιος, γενναιόδωρος με πολύ αγάπη για τους ανθρώπους γύρω του. Μου έμαθε να αγαπώ και να σέβομαι τον εαυτό μου, να είμαι γενναιόδωρος και να φέρομαι όπως θα ήθελα να φέρονται σε μένα. Με αγάπη και σεβασμό. Και έτσι πορεύομαι στη ζωή μου.
Οι συνήθειές μου μέσα στην ημέρα είναι πολύ συγκεκριμένες, τις οποίες προσπαθώ να ακολουθώ με πειθαρχεία και συνέπεια. 07:30 το πρωί θα ξυπνήσω κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, μπορώ δεν μπορώ θέλω δεν θέλω, αφιερώνοντας 1,5 ώρα γυμναστικής στον εαυτό μου για την καλή υγεία του σώματος και ευεξία του μυαλού μου. Έτσι ξεκινάω τη μέρα μου. Στη συνέχεια εάν δεν έχω studio session ή μαθήματα θα κατέβω στο studio μου και θα μελετήσω μέχρις τις 14.00 μ.μ.
Ξεκουράζομαι για λίγο και μετά συνεχίζω τη μουσική μου αναζήτηση μελετώντας μέχρι το βράδυ. Όταν δεν δουλεύω προσπαθώ να κοιμάμαι 7 ώρες. Δεν κάθομαι να ξενυχτάω άσκοπα. Θεωρώ το χρόνο μου πολύτιμο και προσπαθώ να είναι εποικοδομητική κάθε ώρα που περνά. Πλέον όλων αυτών, όταν νιώσω την ανάγκη ότι θέλω να ζωγραφίσω, κάτι που μου αρέσει πολύ να κάνω, θα κλέψω 2-3 ώρες από το πρόγραμμά μου να τις αφιερώσω εκεί γιατί μου δίνει ηρεμία και ευχαρίστηση. Κρατάω μακριά μου τις αρνητικές σκέψεις και τους αρνητικούς ανθρώπους. Και έτσι μπορώ να βρίσκω την ισορροπία με τον εαυτό μου και να αντιμετωπίζω τη ζωή με ηρεμία, αγάπη και θετική σκέψη.
Απολαύστε μερικά από τα έργα του Ανδρέα Μουζάκη πέραν… μουσικής!
