Χάρης Αβραμίδης:”Αγαπώ τη φιλολογία”

Ο Χάρης Αβραμίδης στο  απολύτως συγχρονισμένο, πρωτότυπο βιβλίο αρχαίων ελληνικών που κατέθεσε πρόσφατα στο αναγνωστικό του κοινό ενώνει με δεξιοτεχνία κείμενο, σχόλια και ετυμολογία.

 

Ο Χάρης Αβραμίδης υπογράφει ένα υπέροχο βιβλίο, που απαρτίζεται από  λεπτομέρειες,εμβαθύνσεις στην ύλη και πολλά σχόλια που δεν υπάρχουν σ’ άλλα εγχειρίδια.

Ο Χάρης Αβραμίδης έγραψε ένα βιβλίο  γεμάτο ενέργεια και δύναμη, με μηνύματα άλλοτε εμφανή κι άλλοτε υποδόρια, που ξυπνούν τον μαθητή από τις πρώτες σελίδες σαν να τον διαπερνά ηλεκτρισμό ρεύμα,έτσι ξέρει πια τι πρέπει να μελετήσει.

 

Ο Χάρης Αβραμίδης  διαθέτει αισθητική, αποφεύγει το τετριμμένο, είναι ειλικρινής και γράφει όταν έχει μια ολοκληρωμένη φιλολογική εργασία να παρουσιάσει.

 

Γράφει πάντοτε ως φιλόλογος και η διαδικασία συγγραφής ενός βοηθήματος είναι διαφορετική,διότι είναι ένα πολύ απαιτητικό είδος. Ο ξεχωριστός χειρισμός της γλώσσας, τα μηνύματα που επιθυμεί να δώσει κάθε μαθητή, κάνουν το βιβλίο του, ένα βοήθημα  διαφορετικό και απαραίτητο σε κάθε μαθητή.

 

 

Ο Χάρης Αβραμίδης πιστεύει ότι η φιλολογία είναι όμως ένα καλό και χρήσιμο εργαλείο για να ανοίξει κάποιος έναν δρόμο ,για το μυαλό και τη γνώση που αγαπά και θα συνεχίζει να αναζητά.

Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου- Παπαθανασίου 

 

 

 

Θυμάστε γιατί γίνατε φιλόλογος;

Μα, δεν μου επιτρέπεται να ξεχάσω! Δε δίνω στον εαυτό μου το δικαίωμα να ξεχάσει. Δεν επιτρέπεται. Ο κάθε καθηγητής ανεξαρτήτως αντικειμένου έχει τεράστια ευθύνη αφενός απέναντι στον εαυτό του, αφετέρου απέναντι στον/στην κάθε μαθητή/τρια. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για εμάς τους φιλολόγους. Είναι τεράστια η ευθύνη να προετοιμάζεις ένα παιδί που έχει όνειρα, φιλοδοξίες, ελπίδες. Να το καθοδηγήσεις σωστά και κατάλληλα ώστε να επιτύχει το στόχο του. Εγώ προσωπικά έγινα φιλόλογος, διότι πάντα με γοήτευε η γνώση. Την αναζήτησα, την αναζητώ και θα την αναζητώ. Θυμάμαι ότι από μαθητής μού άρεσε να μελετάω τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων, προφανώς μεταφρασμένα στην ηλικία εκείνη, να εξερευνώ διάφορα στοιχεία της ζωής τους, να προσπαθώ να κατανοήσω τους λόγους που έμειναν στην αιωνιότητα, γιατί θαυμάζονται ανά την υφήλιο, γιατί μελετώνται τόσο, ποια ή ποιες απόκρυφες γνώσεις κληροδότησαν. Μου άρεσε πολύ – και ακόμα λατρεύω – την ετυμολογία! Άρα, με γοήτευε και με γοητεύει και η νέα ελληνική γλώσσα, η γλώσσα μας. Ήθελα να γνωρίζω τη βάση της, τα όριά της, αν έχει όρια, τη σύνδεσή της με την αρχαία. Και στο τέλος, στο παιχνίδι μπήκε και η λογοτεχνία. Στο λύκειο, και μην έχοντας διαβάσει ούτε δέκα λογοτεχνικά βιβλία ως τότε, κι όμως (!), άρχισα κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος λογοτεχνίας να αλλάζω νοοτροπία και στάση. Αφορμή ήταν ο Άγγελος Τερζάκης. Μέχρι την αποφοίτησή μου είχα ήδη διαβάσει αρκετά και είχε ριζώσει μέσα μου η αγάπη για τη λογοτεχνία. Τολμώ να πω ότι ‘’κυνηγάω’’ να τη διδάξω σε μαθητές/τριες, ακόμα κι αν δεν μου έχουν εκδηλώσει αρχικά την επιθυμία να τους αναλάβω και σε αυτό το μάθημα. Πάντα προσπαθώ να τους πείσω. Έγινα φιλόλογος, λοιπόν, για να έχω τη δυνατότητα να μεταδώσω αυτή τη γνώση, στο πλαίσιο του δυνατού, βεβαίως. Για να εξοπλίσω νέα παιδιά με χρήσιμα ‘’όπλα’’ για τη μετέπειτα ζωή τους. Και είναι τρομερό, αν το πετύχεις αυτό.

Αν άρχιζε το ταξίδι της ζωής σας από την αρχή, θα επιλέγετε τη φιλολογία ακόμη μια φορά;

Αυτή είναι μια ερώτηση που πολλές φορές έχω κάνει στον εαυτό μου και πολλές φορές ακροβατούσα ανάμεσα στο ‘’ναι’’ και το ‘’όχι’’. Πλέον, όχι πια. Θα σας εξηγήσω, όμως, γιατί, και ίσως κάποιοι ταυτιστούν μαζί μου. Σίγουρα δεν πρόκειται για δήλωση μετανοίας, ή για την πικρή συνειδητοποίηση ενός λάθους. Σε καμία περίπτωση. Αλλά έρχονται κάποια στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου, όσο δυναμικός κι αν είναι, οι συγκυρίες, οι συνθήκες, οι καταστάσεις, που τον υπερνικούν. Για λίγο, βέβαια, αν και αυτό εξαρτάται από τον άνθρωπο. Η ανεργία, οι πολλές επαγγελματικές συνεντεύξεις δίχως θετικό αποτέλεσμα, ακόμα και αν διαθέτεις πλούσιο και ‘’δυνατό’’ βιογραφικό (τα έχω ακούσει από αρκετούς παρ’ολίγον εργοδότες μου αυτά), η κακή οικονομική συγκυρία, που σε κάνουν να σκέφτεσαι πολλά. Για να μην αναφέρω το μεγάλο κεφάλαιο του κορεσμού του επαγγέλματός μας! Υπάρχουν συνάδελφοι που μου έχουν εκμυστηρευτεί ότι άλλαξαν επάγγελμα και πλέον η ζωή τους είναι καλύτερη, αν και πάντα θα υπάρχει αυτό το κενό μέσα τους που δεν γεμίζει ποτέ. Αυτό είναι το κλειδί. Εγώ προσωπικά όλες αυτές τις σκέψεις πάντα τις έδιωχνα, όταν αναλογιζόμουν τι μου δίνει το επάγγελμά μου, αν θα μπορούσα να υπάρξω σε κάποιο άλλο, όταν αναπολούσα τις διακρίσεις μου στο πανεπιστήμιο, τις επιτυχίες μου σε συνεργασία με τους μαθητές μου, πόσα παιδιά οδήγησα στην κατάκτηση του στόχου-ονείρου τους, πόσοι και πόσες χάρηκαν που τον επόμενο Σεπτέμβριο θα άνοιγαν τα φτερά τους για μια νέα αρχή, μια νέα ζωή. Έπειτα ανακάλεσα στη μνήμη μου τους λόγους για τους οποίους επέλεξα να ασκώ το επάγγελμα αυτό, τι θέλω να πετύχω μέσω αυτού στο μέλλον, πού θέλω να φτάσω και επειδή είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου ποτέ δε θα επέτρεπα να κάνω πίσω. Όχι από εγωισμό, αλλά από ισχυρή θέληση και πίστη στις ικανότητές μου. Ο αγώνας είναι πάντα δύσκολος, αλλά πρέπει να τον δώσεις. Η απάντηση, λοιπόν, είναι ‘’ναι’’. Θα επέλεγα ξανά τη φιλολογία.

Αναγνωρίζεται η προσφορά των εκπαιδευτικών;

Εν πολλοίς, όχι! Υπάρχει απαξίωση σε ικανό βαθμό – δυστυχώς – για το έργο των εκπαιδευτικών. Πρώτα πρώτα από την πολιτεία την ίδια, έπειτα από τους γονείς των μαθητών και – ίσως σας εκπλήξει αυτό που θα πω – ακόμα και από εμάς τους ίδιους! Ο εκπαιδευτικός ασκεί ένα επάγγελμα που μοιραία μετατρέπεται σε λειτούργημα και καταλήγει σε πάθος. Ευχάριστο, δημιουργικό, αναζωογονητικό πάθος. Πόσοι νιώθουν έτσι, πόσοι το βλέπουν έτσι;

Ποιο είναι το μέλλον του επαγγέλματος;

Θα δείξει. Αυτό ακόμα δεν μπορώ να το απαντήσω. Η αλήθεια είναι πως, αν κρίνουμε με τα σημερινά δεδομένα, προβλέπεται δυσοίωνο. Σίγουρα είναι απαραίτητο ένα δυνατό ηλεκτροσόκ για να αρχίσει το επάγγελμα να λειτουργεί με τον τρόπο του παρελθόντος. Και αυτό μπορεί να το δώσει η πολιτεία, ώστε να βρεθεί τρόπος να υπάρξουν ευκαιρίες εργασίας, επαγγελματική αποκατάσταση, λύσεις.

Τα βιβλία σας Αρχαία Ελληνικά Γ’ λυκείου τόμος α’ και τόμος β’ που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις 24 γράμματα πώς προέκυψαν; Τι σας οδήγησε στη συγγραφή;

Για μένα ήταν φυσικό επακόλουθο, για πολλούς, όταν ανακοίνωσα την κυκλοφορία του πρώτου έργου μου, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Από μικρός θυμάμαι ότι ήθελα να διακριθώ, να αφήσω το αποτύπωμά μου. Μετέπειτα ήθελα να ξεχωρίσω από την τυπικότητα του επαγγέλματός μας. Δεν κατακρίνω κανέναν, προς Θεού, επειδή δεν έχει γράψει. Αλίμονο! Απλά εγώ δεν ήθελα να μείνω μονάχα στη διδασκαλία. Όταν βρισκόμουν στο πανεπιστήμιο, ακόμα και ως μαθητής, είχα βαθιά εκτίμηση για τα βοηθήματα, και για τα βιβλία εν γένει. Στα δικά μου μάτια είχαν μια μεγαλοπρέπεια, μια αίγλη, ένα μεγαλύτερο επίπεδο που ήθελα να κατακτήσω. Όσον αφορά τα βοηθήματα με γοήτευαν ιδιαίτερα. Μου άρεσε το πώς μπορούσαν με απλό, οργανωμένο και κατάλληλο τρόπο να φέρνουν την δυσνόητη και περίπλοκη ύλη σε εμάς με κατανοητό και εύληπτο τρόπο. Συν τοις άλλοις, γράφω από 19 χρονών. Οτιδήποτε. Έχω γράψει στίχους, ποιήματα, ολιγοσέλιδα διηγήματα, κάποια κράτησα, κάποια πέταξα. Επίσης, έχω ασχοληθεί και θα ήθελα και στο μέλλον να ασχοληθώ με την αρθρογραφία. Η αφορμή να γράψω τους δύο αυτούς τόμους ήρθε το 2019, όταν και άλλαξε η ύλη. Διαβάζοντας τον Φάκελο Υλικού είδα προς ευχάριστη έκπληξή μου ότι συνέβαλαν είτε μέσω συγγραφής είτε μέσω επιμέλειας κειμένων καθηγητές μου από τη Φιλοσοφική σχολή. Αγαπημένοι καθηγητές με τους οποίους ήρθα αργότερα σε επικοινωνία και είπαμε κάποια πράγματα. Θεώρησα αρχικά μεγάλη ευκαιρία να εκμεταλλευτώ τη γνώση που έχω, την μεγάλη αγάπη μου για του αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, να χρησιμοποιήσω τα συγγράμματα που διέθετα από τη σχολή αλλά και να αποδώσω τιμή σε κάποιους καθηγητές μου που διαμόρφωσαν τη σκέψη μου. Είδα ότι μπορώ να προσφέρω ένα χρήσιμο, κατάλληλο και όσο το δυνατόν πιο άρτιο έργο σε μαθητές και συναδέλφους. Κι δεν έχασα στιγμή. Απαραίτητη προϋπόθεση, βέβαια, να σε εμπιστευθεί ένας εκδοτικός οίκος, αλλιώς τα όνειρα, μπορεί να μείνουν όνειρα.

Ποια είναι τα πρώτα σχόλια για το έργο σας;

Πολύ θετικά και κάποια ήταν και διθυραμβικά, χωρίς να θέλω να γίνω υπερβολικός. Εννοείται τα έχω κρατήσει όλα. Θεωρώ ευτύχημα που δεν έχω ακούσει, διαβάσει, δει ένα αρνητικό σχόλιο! Ελπίζω να μην ντρέπεται, ή να μη με φοβάται ο κόσμος (χαχα)! Θα σας αναφέρω κάποια εξ αυτών: Μου έχει πει συνάδελφος ότι ενώ είχε αγοράσει άλλο βοήθημα, το άφησε γιατί δεν την κάλυψε και προμηθεύτηκε το δικό μου και δικαιώθηκε εκ του αποτελέσματος. Έτερη συνάδελφος μού έχει πει ότι πρόκειται για μια άρτια δουλειά και πως δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχει αναλυθεί σε βάθος. Άλλη συνάδελφος μού έχει πει ότι το λάτρεψαν οι μαθητές και οι μαθήτριές της, τους φάνηκε απλό, κατανοητό και πως δεν είχε τίποτα το περιττό. Το καλύτερο σχόλιο, όμως, που έλαβα σε μήνυμα ήταν πως πρόκειται για εκπληκτική δουλειά, καλύτερη ακόμα και από αυτή πολύπειρων συγγραφέων. Ειδικά για έναν πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή.

Οι φιλόλογοι χρησιμοποιούν τα βιβλία σας για να προετοιμάσουν τους υποψηφίους. Πόσο χαρούμενος νιώθετε για αυτό;

Είναι όντως αλήθεια αυτό. Χρησιμοποιούν τα βιβλία μου και τα συστήνουν. Προφανώς, δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά, ικανοποίηση, τιμή και καταξίωση. Έχουν πάει πολύ καλά, έχουν απήχηση και ως ένα βαθμό αυτό με εξέπληξε! Τα βιβλία είναι για τους συναδέλφους, γράφονται για αυτούς και κρίνονται μόνον από αυτούς.

Πόσα χρόνια τα προετοιμάζετε;

Θα μπορούσε να είναι και ιντριγκαδόρικη ερώτηση, ιδίως για τον β’ τόμο αυτή (χαχα)! Έχω πει δημόσια – και θα το ξαναπώ – πως ένα βοήθημα δεν γράφεται σε έναν μήνα και δεν πρέπει. Πρέπει να είσαι απόλυτα συνειδητοποιημένος για το τι θα κάνεις, χρειάζεται υπευθυνότητα και συνέπεια και να το σκεφτείς δύο και τρεις φορές. Προσωπικά, μού πήρε έναν μήνα να συγκεντρώσω την απαραίτητη βιβλιογραφία, να καταρτίσω ένα οργανόγραμμα, να χωρίσω την ύλη και να ξεκινήσω να γράφω. Στο τέλος και των δύο τόμων, ίσως το έχετε παρατηρήσει, έχω παραθέσει περί τις 5 σελίδες βιβλιογραφία – και είναι υπαρκτή βιβλιογραφία. Χρησιμοποίησα κάθε βιβλίο και κάθε πηγή που αναφέρω. Ο πρώτος τόμος μού πήρε περίπου 3,5 μήνες. Ο δεύτερος τόμος, κι εδώ θέλω να σταθώ, μου πήρε περισσότερο χρόνο. Αφού είχε ανακοινωθεί η περικομμένη ύλη λόγω κορωνοϊού πέρσι, μια ύλη που καλυπτόταν από τον πρώτο τόμο στο 100%, σκόπευα να ολοκληρώσω τον δεύτερο τόμο 2,5-3 μήνες μετά τις πανελλαδικές. Έτσι κι αλλιώς, πριν τις πανελλαδικές δύσκολα θα μπορούσα να προλάβω. Όμως, μετά τις εξετάσεις αποδέχτηκα μια σημαντική επαγγελματική πρόταση, που αποδείχθηκε τελικά λάθος. Τρεις μήνες αφότου ανέλαβα, παραιτήθηκα, κατάλαβα ότι έπρεπε να αφιερωθώ εξ ολοκλήρου στην αποστολή μου, και πως δε θα γινόταν να είμαι εντάξει και στις δύο υποχρεώσεις μου. Αυτό με πήγε πίσω χρονικά, κι ολοκλήρωσα το έργο αυτό σε 5 μήνες. Απολογήθηκα στον κόσμο που με περίμενε, έπρεπε να το κάνω, όπως και στον εκδοτικό οίκο, ο κόσμος όντως με περίμενε, έλαβα πολλά μηνύματα, και σχεδόν καθημερινά, στα οποία ζητούσε το βιβλίο. Και τους ευχαριστώ ολόψυχα.

Τι διαφορές έχει η εμπειρία στο σχολείο μ αυτήν σε φροντιστήριο;

Κοιτάξτε, η εμπειρία που έχω από το σχολείο είναι περιορισμένη, μόνον ως μαθητής και αργότερα ως φοιτητής στο πλαίσιο της ετήσιας πρακτικής μου. Δεν έχω διδάξει σε δημόσιο σχολείο. Αυτό που συμβαίνει στο σχολείο, όμως, είναι ότι έχουμε στοιβαγμένα παιδιά περί τα 25-28 σε μια μικρή αίθουσα, 45λεπτα μαθήματα, έναν καθηγητή που είτε έχει όρεξη είτε όχι να αδυνατεί να αντεπεξέλθει στο διδακτικό έργο του και λόγω αριθμού μαθητών και λόγω ύλης που πρέπει να παραδώσει, ώστε να μην έχει πρόβλημα με τον σύμβουλο ή την υπηρεσία εν γένει. Και πολλές πολλές ακόμα παθογένειες. Στο φροντιστήριο έχουμε άλλη νοοτροπία. Ολιγομελή τμήματα, συγκεκριμένος αριθμό παιδιών ανά τάξη με έναν καθηγητή που έχει προσωπική σχέση με κάθε μαθητή, γνωρίζει τις αδυναμίες και τα πλεονεκτήματά του, διαφορετική διάρκεια διδασκαλίας, σώματα σημειώσεων που αποδελτιώνουν την ύλη και την καθιστούν εύληπτη και διαχειρίσιμη και άλλα. Σαφώς είναι πιο θετική η εμπειρία στο φροντιστήριο. Άλλωστε, είναι και ένας χώρος που θέλω να βρίσκομαι για τους παραπάνω λόγους.

Πόσες ώρες πρέπει να μελετήσει ένας μαθητής για να πετύχει στις εξετάσεις;

Αυτή την ερώτηση – και ευχαριστώ που μου την κάνετε – την έχω δει διατυπωμένη και από πολλούς συναδέλφους, κυρίως όσοι ξεκινούν τώρα, σε σελίδες κοινωνικών δικτύων και πάντα απαντώ όπως θα απαντήσω και σε εσάς: Εξαρτάται από τον κάθε μαθητή. Ο κάθε μαθητής πρέπει να έχει έναν καθηγητή που θα ορίσει για αυτόν ένα εξατομικευμένο διδακτικό πλάνο, εξατομικευμένο πρόγραμμα, εξατομικευμένο τρόπο διδασκαλίας. Ο κάθε μαθητής είναι διαφορετικός. Δεν υπάρχουν στάνταρ ώρες. Σίγουρα δεν πετυχαίνεις με 1-2 ώρες διάβασμα την ημέρα, όπως δεν καθαρίζεις με μια σταγόνα Φέρι 1000 πιάτα!

Τα θέματα των πανελλαδικών πώς τα κρίνετε; Οι μαθητές μπορούν να ανταποκριθούν χωρίς φροντιστήριο;

Τα θέματα, όταν διατυπώνονται με σαφήνεια, είναι σε πολλές περιπτώσεις διαχειρίσιμα. Όταν υπάρχουν ασάφειες, προβληματικές διατυπώσεις, ερωτήματα εκτός ύλης (τα έχουμε δει και αυτά) αρχίζουν τα προβλήματα. Στην πλειονότητά τους οι μαθητές χρειάζονται φροντιστήριο, αποτελούν εξαίρεση οι μαθητές που πετυχαίνουν είσοδο σε υψηλόβαθμες σχολές χωρίς φροντιστήριο. Αυτό όχι μόνο λόγω θεμάτων, αλλά κυρίως λόγω της μεγάλης πίεσης που υφίστανται τα παιδιά για να πετύχουν, λόγω του μεγάλου ανταγωνισμού, λόγω κάποιων εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων (βλέπε φέτος την ΕΒΕ), που δυσχεραίνουν το έργο τους. Έτσι, θέλουν υποστήριξη, την κατάλληλη καθοδήγηση.

Τα βοηθήματα Λυκείου είναι απαραίτητα για τους μαθητές;

Ναι. Ξεκάθαρα. Ειδικά στο Λύκειο. Όχι, γιατί έχω συμφέρον, αλλά γιατί η ύλη είναι πολλές φορές χαοτική, δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη, πολλά από τα σχολικά βιβλία είναι κακογραμμένα, τα θέματα των πανελλαδικών αρκετές φορές είναι απαιτητικά, υπάρχουν πτυχές της ύλης που δεν μπορούν να καλυφθούν σε μια σχολική χρονιά. Τα βοηθήματα, εφόσον είναι σωστά γραμμένα, οργανώνουν την ύλη, τη θέτουν σε ένα καλούπι, την καθιστούν εύληπτη, προσφέρουν πολλές λύσεις, καλύπτουν όλες τις πτυχές της, μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις δίνουν και το κάτι παραπάνω ώστε ο μαθητής να είναι προετοιμασμένος όσο καλύτερα γίνεται.

Τι δυσκολεύει περισσότερο τους μαθητές το γνωστό ή το άγνωστο κείμενο;

Και πάλι θα σας πω εξαρτάται από τον μαθητή. Αυτό που έχω διακρίνει εγώ από την έως τώρα εμπειρία μου είναι ότι δυσκολεύονται στο άγνωστο κείμενο. Σαφώς, διότι είναι άγνωστο, αλλά δυσκολεύονται και στο μεταφραστικό στάδιο, στο λεξιλόγιο, κάποιες φορές και στις γραμματικοσυντακτικές παρατηρήσεις. Στο Γνωστό έχουν μια πυξίδα και η ύλη είναι γνωστή, γνωρίζουν πού εξετάζονται.

Υπάρχει κάποιο κείμενο στα αρχαία ελληνικά που είναι για σένα μότο ζωής;

Ναι. Αυτό που έχω και στο προφίλ και στην σελίδα μου στο facebook. Είναι μία φράση του Σοφοκλή, αν δεν κάνω μεγάλο λάθος: «Θάρσει. Λέγων τ’ αληθές ου σφαλεί ποτέ» (Έχε θάρρος. Όταν λες την αλήθεια δεν σφάλεις ποτέ). Και με χαρακτηρίζει η φράση αυτή, διότι είμαι ειλικρινής, ίσως παραπάνω ειλικρινής από όσο θα έπρεπε κάποιες φορές, έχω το θάρρος της γνώμης μου, πιστεύω ότι αυτός που έχει γνώμη έχει και προσωπικότητα, εγώ την εξωτερικεύω, το έχω πληρώσει, λογικά θα το πληρώνω και στο μέλλον. Ας είναι…

Πώς μπορεί κάποιος να επικοινωνήσει μαζί σας;

Πολύ εύκολα. Απαντώ σε όλα τα μηνύματα, ο κόσμος το ξέρει, καθημερινά μιλώ με κόσμο, μου αρέσει η επικοινωνία αυτή και χαίρομαι όταν συμβαίνει. Είμαι ενεργός σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα. Έχω προφίλ και σελίδα στο facebook, λογαριασμό στο Twitter, στο Instagram, στο what’s up και σύντομα θα με βρίσκετε και στο Tik Tok. Θα τα παραθέσω, ώστε αν θέλει κάποιος να με βρει σε κάποια από αυτά, να μη διστάσει, αλλά πριν από αυτό θα ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά για την συνέντευξη αυτή και για τις ωραίες και ενδιαφέρουσες ερωτήσεις σας.

Facebook profile: https://www.facebook.com/Avramidis.Xaris

Facebook page: https://www.facebook.com/Xaris1Avramidis

Instagram: https://www.instagram.com/xaris_avramidis_1

Twitter: https://twitter.com/Xaris_Avramidis

 

Ευχαριστούμε πολύ για το φωτογραφικό υλικό τον Χάρη Αβραμίδη.