Η Έφη Μαλτέζου είναι ένα πρόσωπο που συνδυάζει άψογα την αγάπη για την εκπαίδευση και το πάθος για το θέατρο και τις τέχνες. Σπούδασε φιλολογία με έμφαση στη νεοελληνική λογοτεχνία ενώ παράλληλα για 3 χρόνια στο θεατρικό εργαστήρι Παράθλαση της Μόνας Κιτσοπούλου.
Η Έφη Μαλτέζου συμμετείχε σε παραστάσεις σαν ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας, ενώ μέχρι σήμερα συνεχίζει σε θεατρικές ομάδες των Χανίων, παίζοντας σε αξιόλογα έργα του παγκοσμίου ρεπερτορίου με τελευταίο την Εβραία του Μπρεχτ. Παράλληλα δράσεις της για τα παιδιά μπορεί να παρακολουθεί κανείς στη σελίδα tell_your_kid_ a_story στο instagram. Η Έφη Μαλτέζου μίλησε στο Maxmag για την επαγγελματική και καλλιτεχνική της δραστηριότητα σε μια συζήτηση καθιστά ευδιάκριτο τον συνδυασμό της εκπαιδευτικής της ικανότητας και της καλλιτεχνικής της φύσης.
Πότε ξεκίνησε η σχέση σας με το θέατρο;
Ουσιαστικά προσέγγισα τον χώρο αυτό παράλληλα με τις σπουδές μου, στη Ελληνική Φιλολογία στη Θεσσαλονίκη. Παρακολούθησα το τριετές θεατρικό εργαστήρι << Παράθλαση >> της Μόνας Κιτσοπούλου κι είχα την τύχη να συναντήσω εκεί ανθρώπους με γνώση και βαθιά αγάπη για το θέατρο.
Μίλησε μου λίγο για τη δουλειά σου στον χώρο του θεάτρου.
Για να ακριβολογούμε, η βασική επαγγελματική μου δραστηριοποίηση αφορά στην ιδιότητα μου ως φιλολόγου. Αυτή με πήγε βήματα παραπέρα και το μεράκι μου μοιράζεται ανάμεσα στον τομέα του θεάτρου και του βιβλίου. Κάπως έτσι έχω συμμετάσχει σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις, συγγράφω και παράλληλα ανήκω σε μια ομάδα με την οποία οργανώνουμε θεατρικές δράσεις για παιδιά με παιδαγωγικό υπόβαθρο. Αντλούμε αφορμές από παιδικά βιβλία και παραμύθια που διασκευάζουμε, εμπλουτίζουμε με άλλες μορφές τέχνης ή την επικαιρότητα και προσαρμόζουμε αναλόγως την ηλικιακή ομάδα.
Ανάμεσα στην υποκριτική και τη σκηνοθεσία θα διαλέγατε κάτι;
Πρόκειται για αντίστροφες και συνάμα συμπληρωματικές διαδικασίες που οδηγούν εν τέλει στη θεατρική πράξη, άρα η καθεμία έχει τη δική της μαγεία και τα δικά της στοιχήματα : Στο ένα καλείσαι να εκπληρώσεις ένα όραμα και στο άλλο να οραματιστείς ο ίδιος. Στη θέση του υποκριτή έχω βρεθεί πολύ περισσότερες φορές, αλλά κι η γεύση μου από την σκηνοθετική πλευρά είτε σε παραστάσεις, είτε στις δράσεις που προανέφερα, είναι ένα κομμάτι εξίσου ενδιαφέρον που με δελεάζει.
Πώς βλέπετε το ότι με την παρούσα κατάσταση πολλές παραστάσεις έγιναν μέσω διαδικτύου;
Προσωπικά είδα αρκετές διαδικτυακές παραστάσεις. Λαμβάνοντας υπόψη όλο το πλαίσιο, άλλες ήταν αξιοπρεπέστατες κι αισθάνθηκα να με σέβονται ως θεατή, άλλες πάλι ήταν πιο πρόχειρες. Αυτό είναι βέβαια κάτι που μου έχει συμβεί και σε δια ζώσης παραστάσεις. Αν τώρα το κριτήριο αφορά ειδικότερα στην αμεσότητα και στην συνεχή ανατροφοδότηση των εντός κι εκτός σκηνής – προϋπόθεση που θέτει άλλωστε το θέατρο εξ ορισμού – σίγουρα σε κάθε διαδικτυακή απόπειρα υπάρχουν απώλειες. Ωστόσο, μπρος την παντελή απουσία του από τη ζωή μας, επιλέγω θέατρο. Μάλιστα, θεωρώ πως σε περιπτώσεις, όπως είναι οι προβολές παραστάσεων σε απομακρυσμένες περιοχές, με τους κατάλληλους όρους, κι όχι υπό τον κίνδυνο να μεταβούμε σε κάποιο άλλο είδος Τέχνης, θα μπορούσε ακόμα και να προωθήσει μια γνωριμία με το θέατρο παρά να το υποβαθμίσει.
Από τη θέση του εκπαιδευτικού που έχετε πιστεύετε πως η Τέχνη θα έπρεπε να έχει σημαντικότερη θέση στη σχολική εκπαίδευση.
Αναμφισβήτητα ναι. Η Τέχνη έτσι κι αλλιώς δεν κατείχε ποτέ την θέση που θα της άρμοζε στην ελληνική εκπαίδευση. Έστω όμως και με τη φειδωλή της παρουσία, τα τελευταία χρόνια υπήρξε το πρώτο θύμα που θυσιάστηκε στο βωμό της εξασφάλισης ωρών για την προώθηση μιας πιο τεχνοκρατικής παιδείας. Το περίεργο είναι πως αυτό που προσπαθούμε να πετύχουμε, δηλαδή να εμπλουτίσουμε την μελλοντική κοινωνία με εξειδικευμένους επιστήμονες στοχεύοντας σε μια ποιοτικότερη ζωή, θα μπορούσαμε να το πετύχουμε πιο εύκολα κι αποτελεσματικά μέσω της Τέχνης. Αυτή θα διαμόρφωνε άτομα με φαντασία, οξυμμένο νου, κοινωνική συνείδηση και ευαισθησία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι τέχνες έχουν βασική θέση σε χώρες με ανεπτυγμένο βιοτικό επίπεδο.
Θα παροτρύνατε τους νέους να ασχοληθούν με το θέατρο κυρία Μαλτέζου;
Φυσικά. Γενικά, παροτρύνω τα νέα παιδιά να κυνηγούν τα όνειρα τους. Η αρεσκεία για μένα συνιστά κυρίαρχο παράγοντα επαγγελματικής επιτυχίας. Στην περίπτωση του θεάτρου συγκεκριμένα, επειδή πρόκειται για έναν χώρο λιγάκι παρεξηγημένο, που έχω γνωρίσει εκ των έσω, τονίζω λιγάκι παραπάνω ίσως τα ορθά κριτήρια επιλογής. Σε κάθε περίπτωση όμως παρακινώ όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές μου να παρακολουθούν θέατρο σε κάθε ευκαιρία. Συμμετέχοντας είτε πρακτικά, είτε μονάχα ψυχικά, το θέατρο αφορά σε μαθητεία ζωής.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Μετά από τόσο περιορισμό υπάρχει σίγουρα συσσωρευμένη ενέργεια και πολλές σκέψεις. Στο άμεσο μέλλον, αρχές Σεπτέμβρη έχει προγραμματιστεί η παράσταση << Ιστορίες που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν >> στην οποία συμμετέχω. Ένα ιδιαίτερα επίκαιρο έργο που αφορά στην κοινωνική παρουσία της γυναίκας, βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο της Χαρίκλειας Ντερμανάκη σε διασκευή του Παναγιώτη Ζαφείρη και σκηνοθεσία της Θεοδώρας Ζώη. Ταυτόχρονα, συζητήσεις γίνονται για ορισμένα θεατρικά έργα που βρίσκονται στο συρτάρι και δρομολογούνται εκ νέου οι παιδαγωγικές θεατρικές δράσεις.
Θα ξεχωρίζατε κάποια συνεργασία;
Κάθε θεατρική συνάντηση σου προσφέρει εφόδια κι έχω πάρει πολλά τόσο από επαγγελματίες όσο κι ερασιτέχνες, όπως εγώ. Επομένως, τιμώ όλες μου τις συνεργασίες, παλιές και πρόσφατες, καθεμία για διαφορετικούς λόγους.
Ποιο είδος θεάτρου προτιμάτε;
Γενικότερα, το δράμα κι η κωμωδία σε θέατρο πρόζας είναι οι δομικοί άξονες που με έχουν απασχολήσει κατά κύριο λόγο. Θεωρώ ότι η κοινωνική αποστολή της Τέχνης επιτυγχάνεται λίγο καλύτερα στην εποχή μας ιδίως με αυτόν τον συνδυασμό. Το ύφος και οι τεχνικές τους καθιστούν πιο εύληπτα τα μηνύματα που θέλουμε να μεταδώσουμε. Αδυναμία έχω επίσης, στο παιδικό θέατρο και στο θεατρικό παιχνίδι – προτίμηση που προκύπτει κυρίως εκ του αποτελέσματος, βλέποντας την ευεργετική επίδραση που ασκεί πάνω στα παιδιά.
Κάποιο μήνυμα που θα θέλατε να δώσετε.
Όσο απαιτητικές κι αν είναι οι καταστάσεις που βιώνουμε, είναι σημαντικό να μη χάνουμε την ανθρωπιά μας. Χρειάζεται να καλλιεργούμε την ενσυναίσθηση μας και να επενδύουμε στη συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών μας. Εν μέρει όλοι έχουμε πάρει μια γεύση από ένα κόσμο χωρίς ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό και δε νομίζω πως μας αρέσει. Να αγαπιόμαστε λοιπόν και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον!
Ευχαριστούμε πολύ την κυρία Έφη Μαλτέζου για το φωτογραφικό υλικό.
