Η Ελένη Αλεξανδροπούλου στη συνέντευξη που μου παραχώρησε μου μίλησε για το βιβλίο της,τη διαφορετικότητα και την αποδοχή.
Είναι γεγονός πως εντυπωσιάστηκα , γιατί το παραμύθι αυτό ,που έγραψε η Ελένη Αλεξανδροπούλου είναι για μεγάλους και όχι για παιδιά.Το παραμύθι της καταλήγει στο ότι δε χρειάζεται να αλλάξει ο ήρωας τελικά για να τον αποδεχτούν οι άλλοι. Το μόνο που χρειάζεται είναι να πιστέψει ο ίδιος στον εαυτό του!
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
Ένα παραμύθι που μιλάει για τη διαφορετικότητα και την αποδοχή. Πώς προέκυψε αυτό το βιβλίο, Ελένη;
Προέκυψε από τη φράση φίλος – φίδι, η οποία άρχισε να ταξιδεύει στο μυαλό μου και να δημιουργεί την ιδέα ενός φιδιού καλού, το οποίο πήγαινε κόντρα στην εικόνα που έχουμε συνηθίσει να σχηματίζουμε, ακούγοντάς την. Αναρωτήθηκα, λοιπόν, πώς θα ήταν αν έφτιαχνα μια ίστορία, στην οποία ο ήρωας θα ήταν ακριβώς αυτό: ένα φίδι καλό, που εξαιτίας της φύσης του, τα υπόλοιπα ζώα το κοιτάζουν με καχυποψία και δισταγμό.
Η διαφορετικότητα και η αποδοχή είναι σύγχρονα και επίκαιρα θέματα, παρότι διαχρονικά. Πιστεύεις πως έχει υπάρξει κάποια πρόοδος με τα χρόνια;
Πιστέυω πως ενώ πάει κάτι να αλλάξει, κοιτώντας το από άλλη μεριά, τελικά βλέπουμε ότι παραμένει το ίδιο, απλά αμβλύθηκαν οι γωνίες του.
Σε αυτό που χρειάζεται να εστιάσει, ο καθένας μας, είναι η αυτο-αποδοχή. Αν εμείς οι ίδιοι αποδεχτούμε τον εαυτό μας, δε χρειάζόμαστε την αποδοχή κανενός άλλου. Μέσα από την αυτο-αποδοχή νιώθουμε πλήρεις και αυτάρκεις.
Το βιβλίο σου «Η καρδιά μου πού ανήκει;» πιστεύεις θα βοηθήσει σε αυτό;
Ναι το πιστεύω και γι’αυτό άλλωστε το έγραψα. Ο ήρωας περνάει σημαντικά μηνύματα, σε μικρούς και μεγάλους, καταλήγωντας στο ότι δε χρειάζεται να αλλάξει τελικά για να τον αποδεχτούν οι άλλοι. Το μόνο που χρειάζεται είναι να πιστέψει ο ίδιος στον εαυτό του!
Πιστεύοντας κάποιος στον εαυτό του, ακούει την καρδιά του και βρίσκει τη δύναμη να την ακολουθήσει με θάρρος.
Στο παραμύθι ο ήρωας διεκδικεί μια θέση στην παρέα των υπόλοιπων ζώων προσπαθώντας να τους πείσει πως διαφέρει από τα άλλα φίδια. Η ιστορία αυτή έχει εμπνευστεί από τη δική σου τη ζωή;
Σίγουρα έχει και δικά μου στοιχεία, τα οποία δεν αναγνώρισα όταν έγραφα το βιβλίο.
Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι όπως και ο ήρωας, έτσι κι εγώ στα δεκατρία μου είχα βρεθεί σε καινούριο σχολείο και τα υπόλοιπα παιδιά δεν με δέχονταν εύκολα στην παρέα τους. Πήρε αρκετά χρόνια για να αποδεχτώ η ίδια τον εαυτό μου αλλά και οι συμμαθητές μου να δεχτούν εμένα στην ομάδα που είχαν ήδη δημιουργήσει.
Όταν τελικά με δέχτηκαν, δεν με ένοιαζε και πολύ να σας πω την αλήθεια. Είχα βρει η ίδια που ήθελα να ανήκω…
Θα έλεγα πάντως πως είναι πολύ δύσκολο για ένα παιδί να αγωνίζεται συνέχεια για να αποδείξει ποιος ή ποια είναι.
Τα παιδιά ή οι ενήλικες αποδέχονται πιο εύκολα τη διαφορετικότητα;
Το τι θεωρείται διαφορετικό αλλάζει κατά καιρούς. Παλαιότερα διαφορετικός μπορεί να θεωρούνταν κάποιος, ο οποίος να είχε κόκκινο χρώμα μαλλιά ή να φορούσε γυαλιά. Σήμερα, διαφορετικός μπορεί να θεωρηθεί ο πρόσφυγας, ο μετανάστης ή ο ομοφυλόφιλος. Εν ολίγοις, άλλαξε η εστίαση του διαφορετικού, του ξένου, του μη οικείου. Άλλαξε δηλαδή αυτό που αποκλίνει από εκείνο που μπορεί κάποιος να θεωρεί όμοιο ή ”φυσιολογικό”.
Η διαφορετικότητα για να γίνει αποδεκτή χρειάζεται ωριμότητα και ενσυναίσθηση. Πώς θα σε καταλάβω και πώς θα αντιληφθώ τις ανάγκες σου, αν σου φοράω συνέχεια ταμπέλες, αποφεύγοντας να μπω στη θέση σου; Κι αν δεν το κάνω εγώ, πώς θα μάθω στο παιδί μου να το κάνει;
Ας δώσουμε το παράδειγμα πρώτα, εμείς οι ενήλικες, μέσα από το δικό μας αγκάλιασμα απέναντι στη διαφορετικότητα του καθενός, αφαιρώντας την οποιαδήποτε ταμπέλα, αφού ΟΛΟΙ είμαστε διαφορετικοί, ο καθένας μας με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Αξίζει να κατανοήσουμε τη διαφορετικότητα πιο ανοιχτά, διότι και τα παιδιά, εμάς μιμούνται! Μη ξεχνάμε πως οι ενήλικες υπήρξαν παιδιά και τα παιδιά, θα γίνουν κι αυτά με τη σειρά τους, κάποια στιγμή ενήλικες…
Εκτός από συγγραφέας είσαι και ψυχολόγος. Τι συμβουλεύεις τους γονείς που διαβάζουν τη συνέντευξή σου;
Θα συμβούλευα τους γονείς:
να ακούν και να βλέπουν τα παιδιά τους πραγματικά
να βρίσκονται δίπλα τους ως καθοδηγητές και όχι ως αρχηγοί
να δοκιμάζουν να εκφράζουν πρώτοι οι ίδιοι τα συναισθήματά τους και να επικοινωνούν μαζί τους ανοιχτά και ειλικρινά
να τα προσεγγίζουν από θέση κατανόησης και όχι από θέση ισχύος
να ανακαλύπτουν και να στηρίζουν τα όνειρα των παιδιών τους, χωρίς να τα ματαιώνουν
και τέλος, να θέτουν υγιή και ξεκάθαρα όρια.
Ο ήρωας σου αναμένεται να επιστρέψει στα βιβλιοπωλεία; Και αν όχι, ποιο είναι το επόμενο σου βήμα συγγραφικά;
Δεν είμαι σίγουρη αν θα επιστρέψει ο ίδιος ήρωας στα βιβλιοπωλεία, παντώς εγώ σίγουρα θα επιστρέψω με ή χωρίς αυτόν… (γέλια)
Θα ήθελες να «παντρέψεις» την ψυχολογία με τη συγγραφή;
Ναι θα έλεγα πως είναι ένας από τους στόχους μου. Ήδη το παραμύθι μου δουλεύεται, πέρα από γονείς και εκπαιδευτικούς και από ειδικούς της ψυχικής υγείας.
Στόχος μου είναι μέσα απ’όσα γράφω, να παίρνει ο αναγνώστης, κάθε φορά, μία διαφορετική οπτική, την οποία ίσως να μην είχε σκεφτεί, να ταυτίζεται με κάποιον από τους ήρωες, να αναγνωρίζει στοιχεία του εαυτού του ή του περιβάλλοντος του και να εμπνέεται. Να εμπνέεται για αλλαγή και δράση!
Ποιο πιστεύεις είναι το πιο σύγχρονο ψυχολογικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες;
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, 1 στους 8 ανθρώπους παγκοσμίως βιώνουν μία ψυχική διαταραχή. Οι ψυχικές διαταραχές προκαλούν δυσλειτουργίες στη σκέψη, στη συναισθηματική ρύθμιση και στη συμπεριφορά. Υπάρχουν πολλά είδη ψυχικών διαταραχών και γι’αυτό υπάρχουν και πολλές επιλογές αποτελεσματικής πρόληψης και θεραπείας.
Στην Ελλάδα και με όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η κατάθλιψη και οι αγχώδεις διαταραχές τείνουν να επικρατούν. Γενικότερα στο δυτικό πολιτισμό, παρατηρείται ανοδική τάση σ’αυτές τις δύο τα τελευταία χρόνια.
Και ποια πιστεύεις πως είναι η κατάλληλη αντιμετώπιση;
Η κατάλληλη αντιμετώπιση είναι αρχικά να αναγνωρίσει κάποιος το πρόβλημα και έπειτα να απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό. ΄
Δεν υπάρχει μία μαγική συνταγή για το τί να κάνει. Σίγουρα υπάρχουν κάποιες τεχνικές που θα μπορουσε να εφαρμόσει κάποιος, για παράδειγμα όταν αγχώνεται, αλλά επειδή ο καθένας μας είναι διαφορετικός και μοναδικός, δεν ταιριάζουν ολα σε όλους. Γι’αυτό και προτείνω την επίσκεψη σε κάποιον ειδικό, ο οποίος θα είναι σε θέση να βοηθήσει το άτομο πιο εξατομικευμένα.
Ελένη Αλεξανδροπούλου
Ψυχολόγος – Συγγραφέας
Το blog
Το βιβλίο
Ελένη Αλεξανδροπούλου
Βιογραφικό
Είμαι η Ελένη – γνωστή και ως readmebyeleni. Μου αρέσει να κυνηγάω όνειρα κι όσο πιο άπιαστα, τόσο περισσότερο με γοητεύουν, γιατί με βοηθάνε να ανακαλύψω και να αποκαλύψω τον εαυτό μου!
Γι’αυτό, είτε γράφω, είτε ταξιδεύω. Έχω επισκευτεί τόσα μέρη κι ακόμη νιώθω ότι δεν εχω δει πολλά. Βρίσκομαι σε ένα μέρος και στο ενδιάμεσο, ανακαλύπτω δέκα καινούρια που θα ήθελα να πάω. Το ίδιο μου συμβαίνει και με τα όνειρα. Κυνηγάω, πραγματοποιώ και πετάω για τα επόμενα. Οι λίστες μου διαρκώς μεγαλώνουν.
To 2019, ανακάλυψα και το solo traveling! Συνειδητοποίησα ότι όσο καλοί και καταπληκτικοί να είναι οι φίλοι σου, δεν υπάρχει τελικά καλύτερη παρέα από τον εαυτό σου!
Αν, λοιπόν, τα ταξίδια, είναι καλό να τα κάνεις, θα έλεγα ότι το να ταξιδέψεις solo είναι κάτι που πρέπει να κάνεις οπωσδήποτε – τουλάχιστον – μια φορά στη ζωή σου!
Οπισθόφυλλο
Χελώνα: Γιατί θες να κάνεις παρέα μαζί μας;
Φίδι: Δεν ταιριάζω με τα άλλα φίδια.
Χελώνα: Φοβάμαι να σ’ εμπιστευτώ.
Φίδι: Όμως είμαι διαφορετικός. Κοίτα με!
Χελώνα: Άλλαξες για μας; Δεν σε πιστεύω!
Ένα φίδι διεκδικεί τη θέση του σε μια παρέα ζώων. Είναι, όμως, διαφορετικός και τον κοιτούν με δισταγμό και καχυποψία.
Θα καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους; Θα τον αφήσουν να τους δείξει… η καρδιά του πού ανήκει;
Ένα παραμύθι για εκείνους που γεννήθηκαν διαφορετικοί και χρειάστηκε να διεκδικήσουν τη θέση που τους υπαγόρευε η καρδιά τους. Μια ευαίσθητη ιστορία για την αποδοχή, τον σεβασμό, τη διαφορετικότητα και τη μοναδικότητα, δοσμένη σε πολλά επίπεδα από μια ιδιαίτερη σκοπιά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Β’ Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας 10ου Παγκόσμιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού Ε.Π.Ο.Κ
