Η Ελένη Ράντου είναι μια από τις πιο ταλαντούχες και επιτυχημένες γυναίκες ηθοποιούς της χώρας μας. Η συνέντευξη που θα διάβασετε δόθηκε τον περασμένο Μάρτιο ένοψει της πρεμιέρας της παράστασης “Jasmine” στο θέατρο «Ράδιο Σίτυ», στη Θεσσαλονίκη. Όμως, τα γεγονότα μας πρόλαβαν καθώς λίγες μέρες αργότερα ακολούθησε το γενικό κλείσιμο των θεάτρων λόγω της πανδημίας. Παρόλα αυτά, η συνέντευξη με την δημοφιλή ηθοποιό δημοσιεύεται ως ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης στην κυρία Ελένη Ράντου.
Επιμέλεια συνέντευξης: Χριστίνα Λιόντη
–Κυρία Ράντου πρωταγωνιστείτε στην θεατρική παράσταση «Jasmine». Μιλήστε μου λίγο για τον ρόλο σας.
– Για ‘μένα είναι μία εμπειρία ζωής. Η Τζάσμιν έχει μέσα στο έργο μια ολοκληρωμένη πορεία ζωής, ειδωμένη μέσα στα χρόνια. Βλέπουμε τη στιγμή της ανόδου και της πτώσης της. Δεν είναι ένα στιγμιότυπο ζωής,είναι κάτι πιο σύνθετο. Θα έλεγα πως είναι μια ολόκληρη ζωή, η ζωή της. Ο ρόλος της «Τζάσμιν» είναι ένας από τους πιο απαιτητικούς και ενδιαφέροντες της καριέρας μου. Απαιτεί 100% δόσιμο ψυχής.
– Βρίσκετε ομοιότητες μεταξύ του χαράκτηρα σας και του χαρακτήρα της Τζάσμιν;
– Όχι και αυτό είναι το ωραίο γιατί χρειάστηκε να παρατηρήσω τους ανθρώπους γύρω μου. Παράλληλα, συμβουλεύτηκα πολλούς ψυχολόγους για να προσεγγίσω το ρόλο. Είναι μια διεργασία με μεγαλύτερη ελευθερία γιατί δεν σε κρατάει πίσω κανένα δικό σου χαρακτηριστικό. Φανταστείτε το σαν ένα ταξίδι σε άγνωστο προορισμό όπου χρειάζεται να έχεις ανοιχτές κεραίες για να απορροφήσεις όσα σε περιβάλλουν.
– Αν δεν υποδυόσασταν την Τζάσμιν, ποιόν από τους λοιπούς ρόλους θα θέλατε να ενσαρκώσετε;
– Ολοι οι ρόλοι έχουν την γοητεία τους και είναι ζηλευτοί. Μου είναι δύσκολο να επιλέξω μόνο έναν.
–Θεωρείτε ότι οι χαρακτήρες του έργου είναι καθαρά αμερικάνικοι ή έχουν παγκόσμια εμβέλεια;
-Νομίζω ότι μέσα από την διασκευή που έγινε οι χαρακτήρες έγιναν όχι μόνο ελληνικοί αλλά παγκόσμιοι. Όταν για παράδειγμα βλέπει κανείς έναν άνθρωπο την ώρα της πτώσης του, αντιδρά το ίδιο με έναν άλλο άνθρωπο που βλέπει το ίδιο γεγονός. Γενικά, είναι θέμα ανθρώπινης ύπαρξης και όχι αμερικάνικης. Οι χαρακτήρες ενσαρκώνουν την τραγικότητα που μπορεί να βρεθεί οποιοσδήποτε όταν χάνει την σταθερότητα και σιγουριά του.
-Το έργο βασίζεται σε σενάριο του Woody Allen για την ταινία «Blue Jasmine», που είναι μια άλλη εκδοχή του «Λεωφορείου Ο Πόθος». Πείτε μου λίγα λόγια για αυτό.
-Δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι το έργο είναι μια άλλη εκδοχή του «Λεωφορείου O Πόθος». Το μόνο ίσως κοινό σημείο με το «Λεωφορείο Ο Πόθος» είναι ότι η ηρωίδα πηγαίνει μετά την απώλεια της να ζήσει με την αδερφή της αλλά αντιμετωπίζει ένα εχθρικό περιβάλλον. Κατά τα λοιπά, το έργο είναι εξαιρετικά σύγχρονο καθώς στηλιτεύει τα βάρη που προκαλούν στον άνθρωπο οι σύγχρονες αγορές.
–Πώς και γιατί επιλέξατε να προχωρήσετε μαζί με τον κύριο Χατζηνικολάου στην θεατρική διασκευή του έργου;
– Οταν διάβασα το σενάριο του έργου είδα μια σχεδόν αριστοτελική θεατρική μορφή η οποία ήθελε λίγο να «πειραχτεί» για να φύγει από την κινηματογραφική. Η γραφή είναι τέτοια που παραπέμπει σε ένα καθαρά αριστοτελικό έργο. Ήταν μέγαλη πρόκληση να μετατρέψεις ένα τέτοιο αριστούργημα σε θεατρικό.
–Όταν ο Woody Allen ενέκρινε την θεατρική διασκευή που κάνατε πάνω στο έργο. Πώς αισθανθήκατε;
-‘Ολα έγιναν μέσω ατζέντη. Η μεγάλη έκπληξη ήρθε όταν έμαθα ότι ζήτησε να το διαβάσει και μου έστειλε ένα mail δίνοντας μου συγχαρητήρια.Είχα μείνει άναυδη,δεν το περίμενα.
-Τι κινδύνους εγκυμονεί αυτή η μεταφορά του έργου στο σανίδι;
-Αν το σενάριο βασίζεται πάρα πολύ στην εικόνα είναι μεγάλη παγίδα το να το μεταφέρεις στο σανίδι. Το θέατρο είναι περισσότερο λόγος απ’ ότι εικόνα. Το συγκεκριμένο έργο είναι στηριγμένο στο λόγο. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι όλες οι ταινίες είναι ικανές να ανέβουν στο θέατρο. Υπάρχουν πολλές αγαπημένες μου ταινίες που δεν θα τολμούσα να τις ανεβάσω στο σανίδι.
–Η παράσταση γνωρίζει μεγάλη επιτυχία καθώς μέχρι στιγμής την έχουν παρακολουθήσει πάνω απο 60.000 άτομα. Τι σημαίνει αυτό για εσάς;
-Αυτό είναι πολύ θετικό, όλοι οι καλλιτέχνες θέλουν το έργο τους να αναγνωρίζεται.Μου αρέσει αυτή η επαφή με το κοινό. Η ανταπόκριση του κόσμου μου δίνει κουράγιο να συνεχίσω παρακάτω. Κάθε φορά που παίζω στην παράσταση βιώνω μια δυνατή θεατρική εμπειρία η οποία βάσει μελετών ισοδυναμεί με ένα τροχαίο ατύχημα. Ο κόσμος με την συμμετοχή του ελαχιστοποιεί τους κραδασμούς μου, κατ’ουσία με προστατεύει, είναι ο αερόσακος μου.
-Στα βραβεία Αθηνοράματος η παράσταση σας κέρδισε δύο βραβεία. Ενα για τη δική σας ερμηνεία και ένα για τα σκηνικά της Μαγιού Τρικεριώτη. Πόσα σημαντικά είναι αυτά τα βραβεία για εσάς;
-Χάρηκα περισσότερο για την Μαγιού γιατί τα σκηνικά της ήταν μοναδικά, κάναμε μια υπέρβαση λόγω απόστασης να δουλέψουμε μαζί και αυτή έπιασε κόπο. Έχουμε συνεργαστεί ξανά στον «Κατάδικο» και στο «Για μια ανάσα». Θαυμάζω πολύ την Μαγιού γιατί έχει πάρει την ζωή στα χέρια της και έχει επιβληθεί σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο. Αναφορικά με την δική μου ερμηνεία καλή ή κακή, αυτό είναι υποκειμενικό.
– Η κεντρική ιδέα του έργου είναι αυτή της απώλειας και της πτώσης. Εσείς ως Ελένη Ράντου πώς βιώνετε την απώλεια;
-Έχω βιώσει πολλές απώλειες και πτώσεις, συγκλονιστικές εμπειρίες. Δεν είναι μόνο τι χάνεις αλλά τι παθαίνεις όταν το χάνεις, πόσο ψυχοφθόρα είναι όλα αυτά για το μέσα μας, για την ύπαρξη μας. Ακόμη, μπορεί να αναγκαστώ να αλλάξω τρόπο ζωής και συνήθειες.
-Έπειτα από αρκετά χρόνια συνεργάζεστε ξανά με την κυρία Μυριαγκού. Πώς νιώθετε;
-Η παλιά μας στενή συνεργασία και οι εμπειρίες που είχαμε κάνοντας δύο χρόνια μαζί τηλεόραση βοήθησαν πάρα πολύ στο να ενσαρκώσουμε δύο υιοθετημένες αδερφές στην παράσταση. Άμα τη εμφανίσει οι δύο αυτές ηρωίδες πρέπει να κουβαλούν ένα παρελθόν.Επομένως,με την Καλλιρόη ήταν πολύ χρήσιμο ότι είχαμε ένα παρελθόν και το μεταφέραμε επί σκηνής π.χ την κοιτούσα στα μάτια και συνεννοούμασταν αμέσως.Ήταν μια πολύ καλή συγκυρία να βρεθώ μαζί της και είδα ότι και ο κόσμος συγκινείται να μας βλέπει μαζί,ώριμες πλέον και χωρίς μανιέρες.
–Πώς έγινε η επιλογή των λοιπών ηθοποιών που πλαισιώνουν την παράσταση;
-Δεν χρησιμοποιώ πάντοτε ηθοποιούς της τηλεόρασης που το διάστημα στο οποίο θα παιχτεί η παράσταση έχουν τηλεοπτικές υποχρώσεις γιατί έχουν πιεσμένα ωράρια και δεν είναι τόσο εύκολη η αφοσίωση τους. Με τα χρόνια έχω παρατηρήσει ότι οι ηθοποιοί που κάνουν σχεδόν αποκλειστικά τηλεόραση,ειδικεύονται στο κομμάτι αυτό. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ηθοποιούς που κάνουν θέατρο. Αγαπώ την θεατρική νοοτροπία των ηθοποιών γιατί μπορώ να συνεννοηθώ πιο γρήγορα.
–Ο κ. Μπεγνής θα υποδυθεί τον άντρα σας για τις παραστάσεις της Θεσσαλονίκης αντικαθιστώντας τον κ.Μουμούρη;
-Σωστά. Χαίρομαι πάρα πολύ γιατί μέσα από τις πρόβες ανακάλυψα έναν πάρα πολύ σπουδαίο άνθρωπο. Είναι υπέροχος,μοναδικά αφοσιωμένος και μελετηρός. Ο ρόλος του είναι μεταφυσικός και εξαιρετικά δύσκολος αλλά καταφέρνει να τον υποδύεται με έναν τρομερό τρόπο. Τελικά, όταν η παράσταση έχει μεστώσει, οι αντικαταστάσεις μόνο καλό μπορούν να κάνουν.
-Πως αισθάνεστε λίγες ώρες πριν την πρεμιέρα στο Ράδιο Σίτυ;
-Υπάρχει αγωνία να μεταφερθεί η αίσθηση που υπήρχε στην Αθήνα γιατί είναι άλλες οι συνθήκες του θεάτρου «Ράδιο Σίτυ». ‘Εχω να έρθω Θεσσαλονίκη με θίασο από τον «Κατάδικο» και αισθάνομαι μεγάλη λαχτάρα. Το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι το πρώτο που μου έκανε την τιμή στο χαιρετισμό να σηκώνεται και για αυτό τρέφω μια ιδιαίτερη αγάπη.
-Σας ευχαριστώ πολύ για την συνέντευξη. Καλή συνέχεια να έχετε.
-Εγώ σε ευχαριστώ.Καλή συνέχεια και ‘σένα κορίτσι μου.
* Ευχαριστούμε πολύ για τις φωτογραφίες την κυρία Σίσιου.
Υ.Γ.: Ελπίζω κάποια στιγμή, κορονοϊού επιτρέποντος, η αγαπημένη παράσταση να ανέβει τελικά στην Θεσσαλονίκη.
