Η Ελεάννα Ζεγκίνογλου, από την πρώτη στιγμή που άνοιξε τα μάτια της στην ζωή, έδειξε το πείσμα της. Κι αυτό αφού κατάφερε να επιβιώσει από θερμοπληξία και αφυδάτωση, λόγω του μεγάλου καύσωνα που επικρατούσε στην Αθήνα. Σε μικρή ακόμη ηλικία, προσπαθούσε να ξεκλειδώσει τις μελωδίες που άκουγε από το ραδιόφωνο πάνω σε ένα παιδικό πιάνο, γνωρίζοντας από νωρίς πως η ζωή της είναι η μουσική.
Ας δώσουμε την ευκαιρία στην Ελεάννα Ζεγκίνογλου , μέσα από τις λέξεις της, να την γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.
Επιμέλεια συνέντευξης: Αναστασία Μιγδάνη
Διαβάζοντας το βιογραφικό σας, πιστεύω πως η Ελεάννα Ζεγκίνογλου, ήρθε για να μείνει, σε πείσμα της μοίρας που της έπαιξε άσχημο παιχνίδι την στιγμή της γέννησής της. Και φυσικά, μιλάω για το γεγονός πως προσβληθήκατε από θερμοπληξία και αφυδάτωση, λόγω του μεγάλου καύσωνα που είχε χτυπήσει την Αθήνα, αλλά βγήκατε νικήτρια. Εσείς πιστεύετε πως ίσως η μοίρα σας έδωσε μία δεύτερη ευκαιρία;
Κατ’αρχάς επιτρέψτε μου να σας ευχαριστήσω γι’ αυτή την ερώτηση, είναι η πρώτη φορά που καλούμαι να απαντήσω σε ένα τόσο καίριο ερώτημα και θα το κάνω με ευχαρίστηση. Σαν ενήλικη, δεν πιστεύω στη μοίρα και τα παιχνίδια της.
Αν δεχόταν κανείς ότι το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο, θα μπορούσε να παραιτηθεί από τη ζωή και τις δυνατότητες που μας δίνει το άγνωστο που ανοίγεται κάθε μέρα μπροστά μας. Η ιδέα ότι κρατάμε στα χέρια μας το τιμόνι της ζωής μας, τουλάχιστον όσοι από εμάς ζούμε σε χώρα με ειρήνη, μου δίνει κίνητρο να ζω με χαρά και να εξελίσσομαι.
Ας πούμε λοιπόν , ότι εκείνη την ημέρα, οι πιθανότητες ήταν με το μέρος μου, γιατί είχα γεννηθεί γερή και μπόρεσα να αντέξω τη δοκιμασία :-).
Το πηγαίο ταλέντο σας φάνηκε από πολύ μικρή ηλικία, αφού από 3 ετών προσπαθούσατε να «ζωντανέψετε» στο παιδικό σας πιάνο, όποια μελωδία ακούγατε. Αυτό σημαίνει πως από νωρίς γνωρίζατε τον δρόμο που θα ακολουθήσετε;
Είναι αλήθεια αυτό, από πολύ μικρή ηλικία είχε φανεί ότι διαθέτω καταρχάς απόλυτη ακοή και μια σειρά από ικανότητες που «φώναζαν» ποιος είναι ο μελλοντικός μου δρόμος. Ωστόσο, δε θα σας κρύψω ότι αυτή η «κληρονομιά» για πολύ καιρό με εφησύχασε κι έμεινα στάσιμη, υπερτιμώντας τις δυνάμεις μου και μειώνοντας στο σκεπτικό μου την αξία της μελέτης.
Ωρίμασα αρκετά για να δεχτώ την αναγκαιότητα της καθημερινής προετοιμασίας και μόνο τότε άρχισα να εξελίσσομαι. Το χάρισμα πρέπει να αξιοποιείται μέσα από εντατική δουλειά, κι αυτό το μάθημα το μοιράζομαι πάντα τόσο με την κόρη μου, όσο και με τα μαθητούδια μου.
Σε ηλικία 20 χρονών, είχατε την τύχη να ακολουθήσετε τον Βαγγέλη Γερμανό στην καλοκαιρινή του περιοδεία και στην συνέχεια να συνεργαστείτε με τον Βασίλη Καζούλη σε συναυλίες αλλά και σε δύο δισκογραφικές δουλειές . Τί είναι αυτό που έχετε κρατήσει μέσα σας από τους δύο αυτούς αξιόλογους καλλιτέχνες;
Ήταν με λίγες λέξεις η αίσθηση ότι αλλάζει η ζωή μου 🙂
Φανταστείτε, ένα άγουρο κοριτσάκι που μόλις είχε ενηλικιωθεί, φεύγει από μια πόλη της περιφέρειας με μια μικρή βαλίτσα, ένα πιάνο και τη φωνή του κι έρχεται στην Αθήνα για να βρει το δρόμο του!
Δεν περάσαν παρά μόνο λίγοι μήνες και ξαφνικά με τύφλωναν τα φώτα της σκηνής, δίπλα μου στεκόταν ένας καλλιτέχνης με τον οποίο ουσιαστικά μεγάλωσα, αν σκεφτούμε ότι τα «Μπαράκια» κυκλοφόρησαν τη χρονιά που έκλεινα τα 4!
Από τον Καζούλη θυμάμαι έντονα την πρόθεσή του να με προστατέψει, καθώς ήμουν η μικρότερη ανάμεσα στους παλιούς στο μουσικό του σύνολο. Όμορφα ανέμελα χρόνια… Ακόμα κι όταν η συναυλία τελείωνε, καθόμουν και κοίταζα το πιάνο, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω ότι είμαι ξύπνια!
Σίγουρα κάποια στιγμή τέτοιου είδους συγκινήσεις καταλαγιάζουν με τον καιρό, με την επανάληψη, όμως αυτή την αίσθηση φρόντισα να την κρατήσω από τότε. Ακόμα και τώρα, την ανακαλώ κάθε φορά που ξεκινώ κάτι καινούριο, προσθέτει μαγεία στην κάθε παράσταση!
Το 2000 είναι η χρονιά που γνωρίζεστε με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και η συνεργασία σας θα κρατήσει 9 ολόκληρα χρόνια. Χρόνια γεμάτα αναρίθμητες συναυλίες, δισκογραφικές δουλειές και συνεργασίες με σπουδαία ονόματα όπως τους Scorpions. Ήταν ένα «Πανεπιστήμιο» αυτά τα χρόνια δίπλα στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου;
Πανεπιστήμιο και Μεταπτυχιακό 🙂
Ο Βασίλης είναι στην πράξη ένας αιώνιος έφηβος και αυτό σας διαβεβαιώ, δε λέγεται τυχαία . Ξέρετε τι σημαίνει να έχεις λιώσει στην πρόβα, να έχεις συντονιστεί με άλλους εφτά μουσικούς για μια σειρά από πράγματα για το πρόγραμμα και ξαφνικά… να ανεβαίνεις στη σκηνή και να μην ισχύει τίποτα????!!!!
Πόσα χρόνια χρειάζονται για να συνηθίσει κανείς ότι το μόνο πρόγραμμα είναι ότι δεν υπάρχει πρόγραμμα;
Και φυσικά, δε μείναμε μόνο εκεί! Τη χρονιά που περιοδεύσαμε πιάνο-φωνή, ανεβαίναμε οι δυο μας και καλούμασταν να «σείσουμε» ένα γήπεδο γεμάτο με μόνο «όπλο» ένα πιάνο! «Έφηβα γεράκια», «Για Μένα Τραγουδώ», «Κουρσάρος», «Πόρτο Ρίκο» με ένα και μόνο κλαβιέ, εκεί να δείτε γλέντια!
Υπάρχει όμως και η ανάγνωση που λέει ότι ο Βασίλης και μόνο με τη φωνή του θα μπορούσε να έχει σηκώσει το γήπεδο στον αέρα, ας μην το ξεχνάμε αυτό, γιατί είναι η αλήθεια, πέρα από αυτήν την ασύλληπτου εύρους φωνή που διαθέτει, έχει μέσα του αστείρευτη ενέργεια που δεν καταλαβαίνει ούτε από φυσική κόπωση, ούτε από ηλικία.
Τα χρόνια της συνεργασία σας με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, αναπτύσσετε έναν παράλληλο μουσικό δρόμο, πλούσιο σε συνεργασίες με σημαντικούς καλλιτέχνες όπως Χριστόφορο Κροκίδη, Χρήστο Θηβαίο, Φίλιππο Πλιάτσικα, Σταμάτη Μεσημέρη, Μίμη Πλέσσα, Ελίζα Μαρέλλι και πολλούς άλλους. Υπάρχει κάποια που ξεχωρίζετε και για ποιο λόγο;
Σίγουρα κάθε συνεργασία είναι ξεχωριστή, κι έχω πολλά να θυμάμαι, θα σταθώ όμως στην αείμνηστη Ελίζα Μαρέλλι, μια γυναίκα που παρέμεινε νέα, πιστή στην καλλιτεχνική της αποστολή και πολύ δοτική καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της. Είχε έναν αξιοθαύμαστο τρόπο να μεταδίδει στους ανθρώπους το μήνυμα από κάθε τραγούδι της.
Θα έλεγα ότι αυτή η φωνή και ο τρόπος με τον οποίο ερμήνευε μοναδικά, μαγνήτιζε τον κόσμο, ακόμα και ανθρώπους της γενιάς μας που δεν τη ζήσαμε στα πρώτα χρόνια της καριέρας της.
Ήταν από τις λίγες γυναίκες που απέδειξαν στην πράξη ότι η καριέρα μπορεί να συμβαδίσει επιτυχώς με την οικογένεια, καθώς ήταν μάνα τριών παιδιών κι έδωσε σ’εκείνα όσο και στο Ελαφρό Τραγούδι απεριόριστη αγάπη.
Η Ελίζα Μαρέλλι ήταν άνθρωπος προοδευτικός στην Τέχνη.
Δεν είπε ποτέ «όχι» στο καινούριο, ήξερε να ακούει με προσοχή τον νεότερο συνομιλητή της και να σέβεται την αντίθετη άποψη. Θα τη θυμάμαι πάντα, όχι μόνο γιατί μου πρόσφερε χώρο σε πολλές από τις συναυλίες της, αλλά γιατί με τη συνέπεια και τη συνολική της προσφορά, αποτελεί πρότυπο για όλους εμάς τους νεότερους.
Θα ήθελα να σταθούμε στην συνεργασία σας με τον σπουδαίο δημιουργό Μάνο Ξυδούς και να μου περιγράψετε με λίγα λόγια αυτή την ευτυχή συγκυρία.
Με τον αξέχαστο Μάνο (ο ίδιος είχε μια …αλλεργία στον πληθυντικό) γνωρίστηκα μέσω του τραγουδοποιού και φίλου Δημήτρη Καρρά, σε μια στιγμή της καριέρας του που ο ίδιος ήθελε να επανεκδώσει τα τραγούδια του σε τελείως διαφορετικές εκτελέσεις από τις αρχικές.
Όπως καταλαβαίνετε, ήταν ένα στοίχημα για μένα οι νέες ενορχηστρώσεις , αλλά και η ερμηνεία σε τόσο γνωστά τραγούδια, ούσα σε μια ηλικία που δε μου επέτρεπε να έχω συλλέξει επαρκείς εμπειρίες (βρισκόμουν κάπου μετά τα εικοσιπέντε).
Ακόμα θυμάμαι την ηρεμία που μετέδιδε όταν συνομιλούσες μαζί του, την προσοχή με την οποία άκουγε το συνομιλητή κι ένα χαμόγελο μόνιμα κολλημένο στο καλοσυνάτο του πρόσωπο.
Παρ’ όλες τις ανησυχίες μου για το αν το αποτέλεσμα θα είναι αντάξιο των προσδοκιών του, ο ίδιος αποδέχτηκε τη δουλειά μου ως είχε, χωρίς να ζητήσει να τροποποιηθεί το παραμικρό.
Μία από τις φράσεις του (ανάμεσα σε πολλές) που έχει «καρφωθεί» στο μυαλό μου και καμιά φορά την «ακούω» με τη φωνή του είναι εξαιρετικά διδακτική :«Στην ηλικία που έχω φτάσει πια, δε με ενοχλεί τίποτα».
Έχετε δημιουργήσει το δικό σας σύνολο εγχόρδων και κρουστών με το όνομα «Άρωμα Γυναίκας» το οποίο σας πλαισιώνει σε προσωπικές σας εμφανίσεις. Προέκυψε ως ανάγκη ή ως βαθιά επιθυμία;
Και ποια είναι δηλαδή η διαφορά μεταξύ ανάγκης και βαθιάς επιθυμίας! Και τα δύο καταλήγουν στο…μονόδρομο 🙂 Και μονόδρομος ήταν αυτή η επιλογή. Τα δοξάρια είναι η γλώσσα στην οποία μπορώ να αφηγηθώ. Έτσι όπως χαϊδεύουν τη χορδή και ο ήχος φεύγει μέσα από το ξύλο, είναι σαν να μεταδίδεται η δόνηση στο λαιμό μου.
Κι όταν όλα αυτά μαζί συναντούν τα τύμπανα και το μπάσο, τότε το σύνολο απογειώνεται. Κι αυτό με κάθε ειλικρίνεια είναι τόσο ανάγκη, όσο και βαθιά επιθυμία, θα έλεγα ότι είναι τρόπος να τραγουδάς!
Είναι μεγάλη η χαρά μου όταν ακούω από φίλους και ακροατές ότι νιώθουν αυτόν τον παλμό κάτω από τη σκηνή, όπως ακριβώς κι εμείς. Το μεγάλο μου όνειρο είναι να μοιραστώ τα τραγούδια μου με τον κόσμο μέσα σε μια παραγωγή που θα «παντρεύει» τη συμφωνική ορχήστρα με τα βασικά ηλεκτρικά όργανα. Μαγικό!
Το 2012 φέρνετε στον κόσμο την κόρη σας. Πόσο άλλαξε την καλλιτέχνιδα Ελεάννα ο ερχομός της;
Η ζωή αλλάζει όταν γίνεσαι γονιός, όπως λέει μια φίλη «είναι σαν να μετακομίζεις μόνιμα στην Αυστραλία, ωραία είναι κι εκεί, αλλά τα παλιά ξέχνα τα!».
Προσωπικά δε νιώθω να άλλαξα, το ζω σαν μια εξέλιξη προς το ωριμότερο, κάτι που φυσικά δεν έγινε μέσα σε λίγους μήνες. Από το 2012 μέχρι το 2016 απείχα από τη δημιουργία και τις ζωντανές εμφανίσεις, κι ήταν μια επιλογή την οποία ακόμα και τώρα δεν τη μετανιώνω, καθώς η μικρή το καταευχαριστήθηκε!
Βέβαια, από κάποιο χρονικό σημείο και κάτω η όρεξη και οι ιδέες έγιναν ένα ποτάμι και ομολογώ ότι κόντεψα να πνιγώ κι εγώ μέσα σ’ αυτό μέχρι να μπορέσω να το βάλω σε μια καλοζυγισμένη ροή, με έναν νέο πια τρόπο που θα μου επέτρεπε να ισορροπώ ανάμεσα στη Μουσική και την οικογένεια.
Στην πραγματικότητα ποτέ δεν καταφέρνει κανείς να βάλει τάξη στα του οίκου του, όταν μιλάμε για Τέχνη και έμπνευση. Ο επαγγελματικός προσανατολισμός τείνει να γίνει συνώνυμος του αυτοπροσδιορισμού και τα όρια μεταξύ εργασίας και προσωπικής ζωής είναι ασαφή.
Και κακά τα ψέμματα, για μας τις γυναίκες το δίπολο καριέρα-οικογένεια είναι ένα ακόμα μεγαλύτερο στοίχημα. Η δουλειά μας πολλές φορές μας «τιμωρεί» σα μανάδες . Η οικογένεια μας «τιμωρεί» σαν επαγγελματίες. Μια σχετική ισορροπία επιτυγχάνεται πιστεύω, όταν ο συνδυασμός είναι λειτουργικός και η φιλοσοφία έτσι «δομημένη» ώστε τα παιδιά μας να παραμένουν προτεραιότητα.
Μόλις κυκλοφόρησε ο δίσκος «Φελλός» στον οποίο συμμετέχει και ο Πόλυς Κυριάκου. Στον δίσκο συμμετέχει και ο Απόστολος Ρίζος στο τραγούδι «Ο Χορός του Εγώ». Ένας δίσκος, που όπως διάβασα, γεννήθηκε ανάμεσα στη Νέα Υόρκη, την Αθήνα και την Κύπρο. Πείτε μας δύο λόγια για αυτό το ταξίδι που θα ζήσουμε μαζί του.
Σας έχουμε παραδώσει οχτώ ανθρώπινες ιστορίες, που κάπου, κάπως, κάποτε έχουν εκτυλιχθεί στην πραγματική ζωή. Πιστεύω ότι αυτό με κάποιον τρόπο θα το εισπράξετε 🙂
Η ποίηση και οι στίχοι του Πόλυ το προδίδουν, καθώς όλα τα τραγούδια γράφτηκαν το κάθε ένα στη δική του προσωπική φορτισμένη στιγμή και με αυτόν τον τρόπο το συναίσθημα «φυλακίστηκε» στο χωροχρόνο. Κρατάτε στα χέρια σας τα μυστικά μας σε τετράλεπτα στιγμιότυπα, σκηνές από την καθημερινή μας ζωή.
Την αγάπη, τον έρωτα, το παράπονο, και φυσικά τις έντονες ανησυχίες μας ως προς τη σύγχρονη κοινωνία που ως Έλληνες έχουμε διαμορφώσει, ή έχουμε επιτρέψει να διαμορφωθεί.
Ο Απόστολος είναι μια ξεχωριστή συνεργασία σε τούτο εδώ το άλμπουμ κι έκανε την οικογένεια του «Φελλού» πλουσιότερη. Η ιδιαίτερη φωνή του διηγήθηκε τόσο γλαφυρά τον «Χορό του Εγώ», και φώτισε κάθε μικρό μυστικό που εσωκλείουν οι λέξεις του Πόλυ.
Το Σάββατο 8 Φεβρουαρίου στις 8.30 το βράδυ, έγινε η παρουσίασή του στον «Ιανό». Σε αυτή την βραδιά συμμετείχαν και ο Απόστολος Ρίζος και οι 1.2.3.swing. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν η αναμενόμενη;
Για να σας πω την αλήθεια, είχαμε προετοιμάσει μια βραδιά που δε θύμιζε και ιδιαίτερα μια παρουσίαση δίσκου όπως έχουμε συνηθίσει να την εννοούμε. Ο σχεδιασμός στο χαρτί κι έπειτα στις πρόβες θύμιζε περισσότερο ένα live εφ´όλης της ύλης , μια διαδρομή στην ελληνική τραγουδοποιία από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι σήμερα, μέσα στην οποία είχαν ενταχθεί και τα καινούρια μας τραγούδια.
Μέσα από ένα τέτοιο πρίσμα, με κάθε ειλικρίνεια, δε γνώριζα πώς ο κόσμος θα αντιδράσει, υποθέτω ούτε και εκείνοι γνώριζαν τι θα ακούσουν.
Από την ώρα που ανέβηκα στη σκηνή, ένιωσα ότι θα πάει όμορφα το βράδυ όπως κι έγινε. Ο χώρος γέμισε χαμόγελα, πολλή μουσική, άλλες φορές ο κόσμος γελούσε με τις χιουμοριστικές σκηνές, άλλες μελαγχολούσε μαζί με τη φορτισμένη στιγμή του τραγουδιού. Προς το τέλος χορέψαμε και ταγκό μαζί με το κουαρτέτο!!!! Μάλλον καλά περάσαμε!
Μελλοντικά σχέδια υπάρχουν; Κάποιες εμφανίσεις ίσως εντός και εκτός Αθηνών;
Φυσικά και υπάρχουν σχέδια , μόνο μπροστά κοιτάμε :-).
Μέσα στο υπόλοιπο του Χειμώνα αυτές οι μουσικές βραδιές θα ταξιδέψουν στην Κύπρο και τη Θεσσαλονίκη. Το καλοκαίρι θα φτιάξουμε βαλίτσες, θα μπούμε στο «Φορτηγό-Αεροπλάνο» κι όπου μας βγάλει ο δρόμος !
Οι εικόνες που πλαισιώνουν τη συνέντευξη είναι των φωτογράφων:
Πέτρου Βήττα
Γρηγόρη Ντάικου
Μαρίας Κλινάκη
