Μια παράσταση ομαδικής αυτοκτονίας με τίτλο: “KCN Σύμφωνο Αυτοκτονίας”

Μια ομάδα νέων απογοητευμένων ανθρώπων θέλουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους με την απουσία τους. Έξι νέοι παίρνουν τη μεγάλη απόφαση να δώσουν τέλος στην ζωή τους με ένα τελευταίο… πάρτι. Ένα πάρτι για να γιορτάσουν τον ίδιο τους το θάνατο αντιδρώντας στις δύσκολες συνθήκες που ζούνε. Μια παράσταση ομαδικής αυτοκτονίας με τον τίτλο: “KCN (Σύμφωνο Αυτοκτονίας)”.

Η θεατρική ομάδα “Μπλε Γραμμή” παρουσιάζει την παράσταση “KCN (Σύμφωνο Αυτοκτονίας)” των Α. Πινακουλάκη-Ευγ. Μακαντάση, στο Θέατρο Επί Κολωνώ στις 14 & 15 Ιουνίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ “OFF OFF Athens 2018” και είχαμε την τύχη να συνομιλήσουμε με δύο ηθοποιούς που συμμετέχουν σε αυτήν την πρωτότυπη παράσταση, την Κωνσταντίνα Ρουμελιώτη και τον Θοδωρή Βράχα, όπου μας εξομολογήθηκαν την αγάπη που τρέφουν για το σανίδι, την πλοκή του έργου και πολλά αλλά.

Επιμέλεια Συνέντευξης:Γιώτα Γιδαροπούλου

Advertisements

• Θα ήθελα να ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας κάπως πιο γενικά, μιλώντας για θέατρο και τη θέση που κατέχει αυτό στις καρδιές σας;

Κων/να Ρουμελιώτη: Το θέατρο έχει ένα πολύ μεγάλο μέρος στην καρδιά μου, στο μυαλό και στην καθημερινότητά μου. Είναι μία σχέση αγάπης και πιστεύω ότι χωρίς αυτό δεν θα μπορούσα να ζήσω. Ίσως ακούγεται μελό, αλλά όταν κάποιες στιγμές (λίγες ευτυχώς) δεν μπόρεσα να ασχοληθώ μαζί του (και όχι απαραίτητα σαν ηθοποιός) ένιωθα ένα κενό, μου έλειπε. Είναι τροφή σκέψης, μυαλού και πνεύματος.

Θοδωρής Βράχας: Προσωπικά, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς το θέατρο. Είτε αυτό σημαίνει να είμαι πάνω στην σκηνή ως ηθοποιός, είτε πίσω απ’ την σκηνή, στα φώτα, στον ήχο, στην κατασκευή των σκηνικών, στις θέσεις ως θεατής κλπ. Είναι μια ανάγκη που θέλει συνέχεια να ολοκληρώνεται.

• Τι ήταν αυτό που σας παρακίνησε να ασχοληθείτε με αυτόν τον χώρο;

Κ.Ρ. : Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μου άρεσε να μιμούμαι ανθρώπους και να κάνω τους άλλους να γελάνε. Η μαμά μου, θεατρόφιλη κι εκείνη, με πήγαινε όσο πιο συχνά μπορούσε να βλέπουμε παραστάσεις. Τότε άρχισα να σκέφτομαι πως θα ήταν αν μπορούσα να ζήσω κι άλλες ζωές πέραν από την δική μου. Στα 8 μου λοιπόν πήρα την απόφαση να γίνω ηθοποιός, κάτι που δεν άλλαξε μέχρι να τελειώσω το σχολείο.

• Ας μιλήσουμε τώρα για τη θεατρική σας ομάδα «Μπλε Γραμμή». Πείτε μου δύο λόγια για την ομάδα. Πώς ξεκίνησε; Γιατί επιλέξατε να ενταχθείτε σε αυτήν; Ποιοι είναι οι στόχοι της;

Κ.Ρ.:  Η «Μπλε Γραμμή»  είναι μια νεοσύστατη θεατρική ομάδα, στην οποία συναντιούνται νέοι ηθοποιοί, με όρεξη, μεράκι και αγάπη για το θέατρο. Ξεκίνησε από τον κ. Αναστάση Πινακουλάκη και την κ. Ευγενία Μακαντάση, οι οποίοι είχαν στα σκαριά, ένα  έργο για την συλλογική αυτοκτονία 6 ανθρώπων. Μου έγινε η πρόταση να συμμετέχω και πριν διαβάσω το έργο, σκέφτηκα ότι θα ήθελα πολύ να γίνω μέρος αυτής της δουλειάς, καθώς εκτιμώ ιδιαίτερα τη γραφή και τα έργα του Αναστάση, όπως εμπιστεύομαι την σκηνοθεσία της Ευγενίας. Ο βραχυπρόθεσμος στόχος μας, είναι η παράσταση να συνεχιστεί το χειμώνα σε κεντρικό θέατρο της Αθήνας και να μαθευτεί στον κόσμο.

Θ.Β.: Δέχθηκα ένα μήνυμα από την συμφοιτήτρια μου και πλέον φίλη και συνεργάτη μου Ευγενία Μακαντάση, όπου μου έστειλε το έργο και μου πρότεινε να συμμετέχω στο Φεστιβάλ. Έχω διαβάσει και έχω δει και άλλα έργα του Αναστάση Πινακουλάκη και ήξερα πριν το διαβάσω ότι το θέμα δεν θα ήταν ελαφρύ. Αυτοκτονία. Και μάλιστα όχι μια απλή, αλλά μια ομαδική αυτοκτονία. Νομίζω πάντα είχα την περιέργεια να μάθω τι σκέφτονται όσοι αυτοκτονούν πριν το κάνουν. Μέσα απ’ τις πρόβες μας έφτασα πολύ κοντά στο να νιώσω τον τρόμο της τελευταίας στιγμής και είναι κάτι τρομερό. Δέχθηκα να συμμετέχω, και μόλις γνώρισα και την υπόλοιπη ομάδα ήμουν ακόμα πιο χαρούμενος για αυτή μου την επιλογή. Δέσαμε πολύ εύκολα, κάτι που δύσκολα συμβαίνει πλέον. Η Ευγενία κι ο Αναστάσης έχουν ασχοληθεί και είναι αυτό που λέμε «διαβασμένοι» πάνω στο θέμα , οπότε σε κάθε πρόβα είχαμε και το θεωρητικό κομμάτι όπου βλέπαμε μαζί κάποιες έρευνες ή διάφορα γεγονότα που έχουν συμβεί σε όλο τον κόσμο σχετικά με τις ομαδικές αυτοκτονίες και την αυτοκτονία γενικά. Επισκεφθήκαμε το Κέντρο  για την Πρόληψη της αυτοκτονίας ΚΛΙΜΑΚΑ όπου έγινε μια πολύ εποικοδομητική συζήτηση. Επισκεφθήκαμε τα κεντρικά γραφεία (Γ.Α.Δ.Α.) της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της Αστυνομίας. Στόχος μας είναι να προλάβουμε και να προτρέψουμε τα όσα συμβαίνουν στην παράσταση. Οι νέοι έχουν φτάσει σε απόγνωση στην χώρα μας και σε παγκόσμιο επίπεδο, κάτι πρέπει να αλλάξει.

• Η παράσταση που ανεβάζετε στις 14 & 15 Ιουνίου στο θέατρο Επί Κολωνώ, στα πλαίσια του φεστιβάλ OFF OFF Athens 2018, ονομάζεται «KCN» (Σύμφωνο Αυτοκτονίας), μια διαφορετική παράσταση από τα συνηθισμένα θα έλεγα εγώ. Ποιες ήταν οι πρώτες σας σκέψεις όταν σας ανακοινώθηκε το έργο;

Κ.Ρ.: Με βρίσκετε απόλυτα σύμφωνη. Ναι είναι μια αρκετά διαφορετική παράσταση. Όταν πρωτοδιάβασα το έργο, το θέμα του με προκάλεσε πρώτα σαν άνθρωπο και μετά σαν ηθοποιό. Το φαινόμενο της αυτοκτονίας δεν μου είναι πρωτάκουστο, αλλά το φαινόμενο της ομαδικής αυτοκτονίας με τη μορφή που παρουσιάζεται στο έργο και του αυτοσκοπού με ταρακούνησε. Το θεώρησα βαρύ, αλλά τόσο αληθινό. Παράλληλα σκεφτόμουν, ότι θα ήθελα να μελετήσω αρκετά γύρω από το φαινόμενο και να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα γι’ αυτό, ώστε να είμαι σε θέση να μπω στην ψυχολογία ενός ανθρώπου, που αποφασίζει να θέσει τέρμα στη ζωή του με αυτόν τον τρόπο.

• Επιλέξατε αυτήν τη θεατρική παράσταση για να εκφράσετε το θυμό σας στην κοινωνικοπολιτική κρίση και κρίση αξιών προσθέτω εγώ στη σημερινή Ελλάδα. Πως παρουσιάζεται αυτή η αγανάκτηση στο σανίδι;

Κ.Ρ.: Δεν πρόκειται μόνο για θυμό. Πρόκειται για θλίψη, αγανάκτηση κι απογοήτευση συνάμα. Ένα κατηγορώ αλλά παράλληλα και μια κατάθεση σκέψεων και προβληματισμών όχι μόνο προς το σύστημα, αλλά κυρίως στον συνάνθρωπο, στην αδιαφορία του και στο γκρέμισμα των προσωπικών σχέσεων. Είναι αυτή η κρίση αξιών που αναφέρετε κι εσείς, θεσμών, ιδεολογίας και τελικώς μια κρίση του ανθρώπινου είδους και της ανθρωπιάς. Θεατρικά οι ήρωες μας καταθέτουν όλα αυτά που νιώθουν και ουσιαστικά τους οδηγούν στην αυτοχειρία. Όντας κι οι ίδιοι μέρος αυτής της κοινωνίας και  της κρίσης που αυτή υφίσταται, ξεδιπλώνουν μπροστά στα μάτια του θεατή, τον λόγο που οδηγήθηκαν εκεί. Για εκείνους η αυτοχειρία είναι ένας τρόπος να δείξουν την παρουσία τους, έστω με την έλλειψη της, δηλαδή την απουσία τους.

Θ.Β.: Στην σκηνή θα δείτε έξι νέους που θα μπορούσαν να είναι ο φίλος σας, ο γείτονας , ο συμφοιτητής. Ό καθένας βρίσκεται για τους δικούς του λόγους εκεί και όλοι μαζί για τους λόγους της « Μπλε γραμμής» που κινεί αυτό το «πάρτυ» ομαδικής αυτοκτονίας. Δεν χρειάζονται πολλά τερτίπια, νομίζω πως όλοι λίγο πολύ έχουμε καταλάβει τι σημαίνει κρίση και αυτό το μεταφέρουμε στην σκηνή ακριβώς όπως στην αληθινή ζωή μας.

• Ο αριθμός των αυτοκτονιών στις μέρες μας δυστυχώς αυξάνεται αντί να μειώνεται και η οικονομική δυσχέρεια δυσκολεύει την κατάσταση. Πώς το βιώνετε εσείς αυτό και τι κοινό έχουν οι χαρακτήρες που υποδύεστε με την πραγματική σας ζωή;

Κ.Ρ.: Αυτό που θα ήθελα να τονίσω είναι ότι με την μελέτη που κάναμε για το KCN-Σύμφωνο Αυτοκτονίας σε συνεργασία και με το Κέντρο Πρόληψης για την  αυτοκτονία ΚΛΙΜΑΚΑ, διαπιστώσαμε ότι στην Ελλάδα δεν έχουν σημειωθεί συλλογικές αυτοκτονίες όπως περιγράφονται στο έργο και συγκριτικά με άλλες χώρες είμαστε σε χαμηλά επίπεδα. Από την άλλη βέβαια, οι αυτοκτονίες γενικά στον κόσμο και ειδικά στην Ελλάδα, έχουν όντως αυξηθεί. Αν συμπεριλάβουμε και τις απόπειρες που είναι αδύνατον να καταγραφούν κι άρα να αποτελέσουν μετρήσιμα στοιχεία, τότε αντιλαμβανόμαστε για τη φύση του θέματος που είναι πιο κοντά μας, απ’ όσο νομίζουμε. Σε κάθε γειτονιά, καθένας από μας έχει να πει μια ιστορία για μια απόπειρα αυτοχειρίας, ή για μια αυτοκτονία. Οι χαρακτήρες του έργου, εύκολα θα μπορούσαν να είναι ο κοινωνικός περίγυρος της πλειοψηφίας του κόσμου και προσωπικά έχω στον κύκλο μου αυτούς τους χαρακτήρες. Αυτό με φέρνει πολύ κοντά σε κάτι που θεωρούσα τόσο μακριά.

Θ.Β.: Ας αρχίσω λέγοντας πως ευτυχώς στην Ελλάδα τα ποσοστά αυτοκτονίας βρίσκονται ακόμη σε χαμηλά επίπεδα. Προσωπικά βιώνω την οικονομική κρίση στο πετσί μου. Δεν έχω σταματήσει να εργάζομαι από την στιγμή που τελείωσα το σχολείο, όπως δεν έχω σταματήσει να ασχολούμαι παράλληλα με αυτό που αγαπάω. Το ίδιο μου συμβαίνει και ως Χαρίσης, δανείζομαι μια ζωή που στο θέμα «δουλειά» λίγο διαφέρει από την δική μου. Στο έργο δεν έχω σταματήσει να εργάζομαι 8 και παραπάνω ώρες για χρήματα που ούτε τις βασικές ανάγκες δεν μπορούν να καλύψουν, μια σκληρή πραγματικότητα της σημερινής κατάστασης.

• Στο κοινό που θα έρθει να σας δει, αλλά ακόμα και σε ανθρώπους που βιώνουν στο «πετσί» τους αυτήν την ισχνή πραγματικότητα που λαμβάνει χώρα στην παράσταση, τι μηνύματα θέλετε να περάσετε; Τι είναι αυτό που λάβει ο θεατής βλέποντας το έργο;

Κ.Ρ.: Σε όλους μας θα πω, να μιλάμε! Να λέμε ό,τι σκεφτόμαστε, τους προβληματισμούς μας και ότι η αυτοχειρία δεν είναι ταμπού που πρέπει να κρυφτεί και να αποσιωπηθεί. Αντιθέτως, να ρωτήσουμε γιατί και πώς, τι σκέφτεται ο άλλος και λίγο να προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση του. Να γίνουμε άνθρωποι, ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε το πρόβλημα του άλλου, που στην τελική είναι και δικό μας πρόβλημα, γιατί είναι θέμα συνόλου κι όχι ατόμου. Όπως αναφέρεται και μέσα στο έργο: «Δείτε. Αν δεν δείτε, θα αυτοκτονούν όσες γενιές γεννιούνται». Ο κυριότερος παράγοντας, είναι ο παράγοντας μοναξιά. Κι ενώ γεμίσαμε social media, είμαστε πιο αντικοινωνικοί και μόνοι από ποτέ. Ας γίνουμε πιο άνθρωποι. Αυτό θα είναι ελπίζω μία τροφή για σκέψη του θεατή βγαίνοντας από το θέατρο. Ας μείνει θεατής μόνο στη παράσταση και ας πάρει ενεργό ρόλο στη πραγματικότητα.

Θ.Β.: Μπορεί η κατάσταση να φαίνεται ανυπόφορη, μπορεί η καθημερινότητα να γίνεται όλο και πιο σκληρή αλλά η αυτοκτονία δεν είναι η λύση. Μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα και έχει αποδειχθεί πολλές φορές στην ιστορία. Πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε τον διπλανό μας. Κλεινόμαστε , από άμυνα, ο καθένας στον εαυτό του και δεν παρατηρούμε τίποτα από όσα συμβαίνουν γύρω μας. Όλοι έχουμε προβλήματα και θα έπρεπε να δείχνουμε κατανόηση στους συνανθρώπους μας αντί να κάνουμε διαγωνισμό ποιος έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα. Δοκιμάστε να πείτε μια καλημέρα στον δρόμο, με ένα μεγάλο χαμόγελο, σε έναν άγνωστο! Μπορεί να σας περάσει για τρελό/ή , μπορεί και να αλλάξετε την ζωή κάποιου. Δεν έχετε να χάσετε τίποτα!

Λίγα λόγια για την παράσταση: