Η Μαριλένα Λιακοπούλου γεννήθηκε το 1991 στην Θεσσαλονίκη, Όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα. Είναι ηθοποιός και θεατροπαιδαγωγός. Παρότι ακόμα πάρα πολύ νέα, το βιογραφικό της είναι πολύ ενδιαφέρον. Έχει αρκετές συμμετοχές σε παραστάσεις και κινηματογραφικές ταινίες ενώ τα τελευταία χρόνια εργάζεται και σαν θεατροπαιδαγωγός. Περιδιαβαίνοντας το βιογραφικό της και τις δουλειές στις οποίες έχει συμμετάσχει μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει το ενδιαφέρον, το ταλέντο, και την βαθιά αγάπη για την τέχνη της.
Η Μαριλένα Λιακοπούλου μίλησε στο Maxmag για τις σπουδές της, τα επαγγελματικά της σχέδια, και αποτυπώνοντας την ξεκάθαρη και ευσυνείδητη αντίληψη που έχει για τις τελευταίες εξελίξεις στο χώρο της υποκριτικής και την τέχνη συλλήβδην.
Επιμέλεια συνέντευξης: Παναγιώτης Ζαφείρης
Μιλήστε μας λίγο για τις σπουδές σας και την επαγγελματική σας δραστηριότητα;
Είμαι απόφοιτη της ανωτέρας δραματικής σχολής “Σύγχρονο θέατρο Βασίλης Διαμαντόπουλος”, ενώ έχω παρακολουθήσει Θεατρική Αγωγή και Χοροθεραπεία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είμαι ενεργή ηθοποιός από το δεύτερο έτος της δραματικής σχολής όπου παράλληλα με τις σπουδές μου άρχισα να εργάζομαι και να έρχομαι σε τριβή με το παιδικό θέατρο και τις μουσικοθεατρικές παραστάσεις, ενώ ολοκληρώνοντας και με το πτυχίο του Υπουργείου Πολιτισμού ήρθα σ’ επαφή με πιο διευρυμένο ρεπερτόριο. Όμως πέραν του θεάτρου – για να μην αδικήσω την αγάπη μου για τον κινηματογράφο – είμαι πολύ περήφανη για τις συμμετοχές μου σε ταινίες κάποιες εκ των οποίων έχουν λάβει μέρος και σε φεστιβάλ.
Η πανδημία κατά πόσο έχει επηρεάσει τη δουλειά σας;
Εξυπακούεται πως η πανδημία είχε σοβαρό αντίκτυπο στις τέχνες και στον πολιτισμό και επηρέασε σε μεγάλο ποσοστό τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Τα περισσότερα πολιτιστικά ιδρύματα έκλεισαν επ’ αόριστον, παραστάσεις ακυρώθηκαν και αναβλήθηκαν. Όμως φέτος, μέσα στο έρεβος των καιρών, οφείλω να αναγνωρίσω την προσπάθεια και την επιτυχία του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και του κινήματος Support Art Workers να στηρίξει όλους τους εργάτες της τέχνης.
Τι γνώμη έχετε για τη προσπάθεια που γίνεται να συνεχιστεί το θέατρο έστω και διαδικτυακά;
Το κλείσιμο και οι ακυρώσεις παραστάσεων, οι προσδοκίες για το πότε θα επιστρέψουν οι καλλιτεχνικές δραστηριότητες και το γεγονός πως επικρατούσε μια αιωρούμενη κατάσταση, όσον αφορά τα πολιτιστικά δρώμενα εν γένει, οδήγησε στην προσπάθεια για την παροχή εναλλακτικών υπηρεσιών διαδικτυακά μέσα από ψηφιακές πλατφόρμες. Το διαδίκτυο είναι ένα πανίσχυρο εργαλείο που πρέπει να εκμεταλλευτούμε, εξάλλου είδαμε παραστάσεις από την άλλη άκρη της γης ή ακόμη και παραστάσεις που δεν προλάβαμε να δούμε όταν έπαιζαν. Δικαίως συμβαίνει και πιστεύω ότι είναι μια γενναία ανάσα, αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν μπορεί να αντικαταστήσει το ζωντανό θέατρο, τη μυρωδιά και την ανατριχίλα που νιώθεις όταν βρίσκεσαι μπροστά στο τελετουργικό της ζωντανής παράστασης.
Τελευταία γίνεται μία προσπάθεια ανανέωσης του ραδιοφωνικού θεάτρου, τι γνώμη έχετε γι’ αυτό;
Το ραδιοφωνικό θέατρο δεν είναι μια αφήγηση, δεν είναι ένα ηχητικό βιβλίο και σίγουρα δεν είναι κάτι ξεπερασμένο που το «έφαγε μπαμπέσικα» η δύναμη της εικόνας. Η ηχητική δραματοποίηση ενός θεατρικού κειμένου δίνει στον εγκέφαλο μας τη δυνατότητα να δημιουργήσει εικόνες και να γίνει ο σκηνοθέτης της παράστασης. Γιατί η εικόνα σίγουρα είναι ισχυρή αλλά η φαντασία μάλλον είναι ισχυρότερη.
Πως είναι να συνδυάζει κανείς το θέατρο με την εκπαίδευση των παιδιών;
Το θέατρο είναι πολύ σημαντικό στην εκπαίδευση των παιδιών. Μέσω του θεάτρου επιτυγχάνεται η έκφραση συναισθημάτων με υγιή τρόπο, αναπτύσσεται δημιουργικά η φαντασία τους, προβληματίζονται και σκέφτονται με διευρυμένους ορίζοντες, αναπτύσσουν την συνείδησή τους και ανακαλύπτουν την έννοια της συνεργασίας. Μέσα από την τέχνη οφείλουμε να δώσουμε στα παιδιά αγάπη και αλήθεια.
Τι σχέδια έχετε για το μέλλον;
Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που μου έμαθε ο χρόνος που πέρασε είναι το εξής «κάνε σήμερα αυτό που θέλεις να κάνεις γιατί από αύριο μπορεί να είναι όλα κλειστά». Με τη νέα αυτή σκέψη που με ταρακούνησε αρκετά αποφάσισα να φοβάμαι λιγότερο και να κάνω μεγαλύτερα βήματα, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Ποιο είδος θεάτρου προτιμάτε;
Θα ήθελα πάρα πολύ να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση αλλά φοβάμαι πως δεν είμαι έτοιμη ακόμα. Εύχομαι να μπορέσω να γνωρίσω όλα τα είδη θεάτρου τόσο καλά που ίσως να έρθει η στιγμή να μπορέσω να διακρίνω σε κάποιο μια μικρή αδυναμία!
Πως πιστεύετε ότι πρέπει να στηριχτεί ο κλάδος των ηθοποιών και της τέχνης γενικότερα μέσα σε αυτές τις συνθήκες;
Πρώτα απ’ όλα θεωρώ ανήκουστο το γεγονός ότι έπρεπε να έρθει πανδημία για να δημιουργηθεί Μητρώο Καλλιτεχνών. Δυστυχώς η τέχνη τείνει να θεωρείται χόμπι και όχι επάγγελμα – κάθε καλλιτέχνης όταν αναφέρει ότι είναι καλλιτέχνης έρχεται αντιμέτωπος με την ερώτηση «και ποια είναι η πραγματική σου δουλειά;». Αν και έχουμε αργήσει, πιστεύω πως υπό τις παρούσες συνθήκες επιβάλλεται μια πλήρης αναδιάρθρωση ως προς την κατοχύρωση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των ηθοποιών ως εργαζομένων της τέχνης, τα οποία έχουν καταπατηθεί τις τελευταίες δεκαετίες, με αποτέλεσμα τη δημιουργία παθογενειών, όπως μαύρη εργασία, απλήρωτες πρόβες, έλλειψη υγειονομικής ασφάλισης ενώ παράλληλα θεωρώ ότι είναι αναγκαίο να επανεξετασθεί το ζήτημα της άδειας ασκήσεως επαγγέλματος.
Σε σχέση με τις αποκαλύψεις που γίνονται τώρα στο χώρο της υποκριτικής που τοποθετείστε;
Άκουσα κάπου πώς «τώρα που δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε στο εξωτερικό, κάνουμε ταξίδια μέσα στον εαυτό μας». Είναι πάρα πολλοί οι λόγοι που ένας άνθρωπος που έχει υποστεί σεξουαλική ή ψυχολογική βία, αποφασίζει να το αποσιωπήσει. Είναι ο φόβος, οι ενοχές ότι μάλλον κάτι έχει κάνει αυτός λάθος κι άλλοι τόσοι ψυχολογικοί κόμποι που δημιουργούνται, ανεβαίνουν στον λαιμό και κάθονται σα μάρμαρο. Νιώθω ευγνώμων για τις πλάτες που έβαλαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που κατάφεραν να σπάσουν το προσωπικό τους μάρμαρο και μίλησαν ανοιχτά για την πληγή αυτήν που δυστυχώς υπάρχει σε όλους τους χώρους. Η σιωπή έσπασε και η ακολουθία των γεγονότων είναι συγκλονιστική. Άνοιξε ένας δρόμος κι εύχομαι πραγματικά να μην καταφέρουν να τον κλείσουν.
Για το τέλος κάποιο μήνυμα που θα θέλατε να δώσετε;
Θα δανειστώ τα λόγια του Βλαντιμίρ στο «Περιμένοντας τον Γκοντό»:
Βλαντιμίρ: Τούτη τη στιγμή, όμως, σε τούτη εδώ την άκρη, η ανθρωπότητα ολόκληρη είμαστε εμείς, είτε μας αρέσει είτε όχι. Ας σπεύσουμε να επωφεληθούμε, λοιπόν, πριν είναι πολύ αργά! Ας εκπροσωπήσουμε επάξια κι εμείς για μια φορά τη σιχαμένη φάρα είς την οποίαν μάς έριξε η μαύρη μας μοίρα! Τι λες και συ; (Ο Εστραγκόν δε λέει τίποτα.) Είναι βέβαια αλήθεια ότι καθήμενοι εδώ με τα χέρια σταυρωμένα και σταθμίζοντας τα υπέρ και τα κατά τιμάμε εξ ίσου το είδος μας. Η τίγρη δεν κάθεται ποτέ να το σκεφτεί, ή τρέχει να βοηθήσει τούς ομοίους της, ή χώνεται στην πλησιέστερη λόχμη. Αλλά το θέμα δεν είν’ αυτό. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς εδώ, μάλιστα, ιδού ή απορία. Και έχουμε την ευτυχία να ξέρουμε την απάντηση. Ναι, μέσα σ’ αυτή την απέραντη σύγχυση, ένα είναι ξεκάθαρο: Περιμένουμε να έρθει ο Γκοντό…
