Ο Νίκος Ορφανός όταν παίζει, γίνεται κάθε φορά ο ήρωας που υποδύεται , φορά το δέρμα του, δανείζεται τα μάτια του, για να δει τα γεγονότα. Ποτέ δεν επαναπαύεται, ποτέ δεν επιλέγει την εύκολη λύση. Πιστεύει στο θέατρο, το αγαπά, το σέβεται και αναζητά διαρκώς κάτι καινούργιο.Φέτος τον συναντάμε στον Απρόσκλητο επισκέπτη Αγκάθα Κρίστι.
Ο Νίκος Ορφανός δεν είναι μόνο ηθοποιός αλλά και σκηνοθέτης. Στον κόσμο του η ηθοποιία και η Τέχνη συναντιούνται αρμονικά, για να ζωντανέψουν το όνειρο. Το “Foxtrot, ένας χορός για δύο”, είναι μια σάτιρα για το επιχειρηματικό εργασιακό περιβάλλον και το σκηνοθετεί ο ίδιος.Ας δούμε λοιπόν τι μας είπε ο Νίκος Ορφανός για τον «Απρόσκλητο επισκέπτη» ,το Foxtrot αλλά και τις άλλες πτυχές της ζωής του.
Επιμέλεια συνέντευξης :Βασιλική Ευαγγέλου Παπαθανασίου
«Απρόσκλητος επισκέπτης» της Αγκάθα Κρίστι. Ένα έργο με μεγάλες ανατροπές. Μιλήστε μας για την παράσταση που συμμετέχετε.
Ο “Απρόσκλητος Επισκέπτης” είναι ένα από τα λιγότερο γνωστά έργα της Αγκάθα Κρίστι, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι υπολείπεται σε σασπένς, ανατροπές, ατμόσφαιρα, πλοκή και αποκαλύψεις. Ο Μάικλ Σταρκβέντερ, ένας μηχανικός που περιπλανιέται στην εξοχή της Ουαλίας, ένα βράδυ με ομίχλη πέφτει σε ένα χαντάκι. Ζητάει βοήθεια από ένα παρακείμενο σπίτι και εκεί ανακαλύπτει ένα πτώμα και μια πιθανή δολοφόνο. Την ερωτεύεται και πιστεύοντας στην αθωότητα της προσπαθεί να τη βοηθήσει. Στην πορεία ανακαλύπτει μια σειρά άλλων υπόπτων καθώς το ένα κρυμμένο μυστικό μετά το άλλο βγαίνουν στην επιφάνεια. Χάνεται και ο ίδιος μέσα στην αναζήτησή της αλήθειας, την αγάπη του και τις αξίες του. Στο τέλος θα βρει τον εαυτό του μέσα από ένα απίστευτο φινάλε.
Σας αρέσουν τα αστυνομικά έργα; θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τον ρόλο σας;
Ποιος μανιώδης αναγνώστης και βιβλιόφιλος, όπως εγώ, δεν είναι λάτρης της αστυνομικής λογοτεχνίας; Εγώ λατρεύω και τα αστυνομικά θεατρικά έργα, τα οποία πλέον σπανίζουν, για αυτό και τα περισσότερα είναι πια έργα εποχής. Ο Μάικλ Σταρκβέντερ είναι ένας άνθρωπος με αρχές που μπλέκει απρόσμενα σε έναν κυκεώνα ανατροπών μέσα σε μια “σκοτεινή” οικογένεια. Στο τέλος θα εκπλαγεί ακόμα και ο ίδιος με αυτά που θα ανακαλύψει.
Foxtrot, μια παράσταση που έχετε σκηνοθετήσει. Πώς είναι να σκηνοθετείς άλλους ηθοποιούς ή ακόμα και ίδιο σου τον εαυτό; Το προτιμάτε από το να παίζετε;
Τα πάντα μου αρέσουν. Το “Foxtrot, ένας χορός για δύο”, όπως είναι ο πλήρης τίτλος του είναι μια σάτιρα για το επιχειρηματικό εργασιακό περιβάλλον. Σύγχρονο, σπινθηροβόλο, με καταιγιστικούς διαλόγους, σεναριακή δομή και ένα μικρό μου όραμα που στην πρώτη του φορά μόνο εγώ θα μπορούσα να αναλάβω σκηνοθετικά. Το να σκηνοθετείς και να παίζεις είναι υπέρμετρος φόρτος, οπότε όταν μπορώ το αποφεύγω. Άλλωστε αγαπώ πολύ τους ηθοποιούς και μου αρέσει να τους βοηθώ με όλες μου τις δυνάμεις.
Τι θα συμβουλεύατε στους νέους που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί;
Να το τολμήσουν. Να σπουδάσουν θέατρο, να σπουδάσουν οπωσδήποτε και κάτι άλλο και να μπουν στην εργασιακή ζωή του ηθοποιού. Αν τους αρέσει η καθημερινότητά του τους εύχομαι καλή σταδιοδρομία. Και να προσπαθήσουν να φύγουν και στο εξωτερικό. Η τέχνη είναι μια γλώσσα παγκόσμια και ο καλλιτέχνης έχει πατρίδα μόνο την τέχνη του.
Εσείς πώς μπήκατε στο μαγικό χώρο του θεάτρου ;
Ξαφνικά. Ακολουθώντας μια προσωπική μου παρόρμηση. Έδωσα εξετάσεις στη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης πριν από 31 χρόνια. Πέρασα με υποτροφία και στους τρεις μήνες μαθητής πάτησα το σανίδι ως ηθοποιός. Τα υπόλοιπα είναι μια μακριά και μικρή ιστορία.
Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την πολιτική;
Μου αρέσει να είμαι μέλος σε όμορφες ομάδες. Το Ποτάμι στην πρώτη του ιδρυτική περίοδο ήταν μια υπέροχη ελευθεριακή παρέα, μια κολεκτίβα, χωρίς στεγανά και σκιές. Μπήκα ιδεαλιστικά, με υψηλή αίσθηση καθήκοντος και άγνοια κινδύνου. Αποχώρησα όταν έπαψε να με εκφράζει και όταν δεν είχα πια δυνάμεις να το υπερασπιστώ.
Όταν εκφωνήσατε την πρώτη σας ομιλία από το βήμα της Βουλής πώς αισθανθήκατε;
Μεγάλο τρακ. Σκεφτόμουν τι τιμή είναι για μένα, το γιο του κυρ Δημήτρη, του βιοπαλαιστή από το Ρέντη, που όλη του τη ζωή δούλευε στο καθαριστήριο του καθαρίζοντας ρούχα, να αξιωθώ να διαβώ το κατώφλι της Βουλής, του ναού της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ξέρετε, για μένα που πιστεύω στη Δημοκρατία και τους θεσμούς της, οι λέξεις αυτές έχουν ακόμα νόημα. Θέλω να πιστεύω ότι τίμησα τον όρκο που έδωσα και την εμπιστοσύνη των συμπολιτών μου που με ψήφισαν.
Είστε έτοιμος για το παιχνίδι των λέξεων; Θα σας λέω δίνω λέξεις και θα μου απαντάτε με μια φράση για να σας γνωρίσουμε καλύτερα.
Έρωτας = τα πάντα
Γυναίκα= ζωή
Παιδί = η χαρά της ζωής
Υιοθεσία = υπέρβαση
Πόνος = αντοχή
Πρόσφυγες = όλοι μας
Νησί = Κρήτη
Θέατρο = ελευθερία
Τι μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους αναγνώστες του maxmag;
Να έχουν καλοσύνη και μια όμορφη ζωή.
Οι φωτογραφίες της συνέντευξης είναι του Φάνη Λιάζου.
Οι λάτρεις της νουάρ ατμόσφαιρας, της αγωνίας και των ανατροπών έχουν έναν πολύ καλό λόγο να επισκεφτούν και αυτή τη σεζόν το θέατρο Eliart, την… αστυνομική σκηνή της πόλης. Μετά τις μεγάλες επιτυχίες των έργων: «Η παγίδα» του Ρομπέρ Τομά (3 σεζόν), «Δέκα μικροί νέγροι» της Αγκάθα Κρίστι (2 σεζόν), «Ο επιθεωρητής έρχεται» του Τζον Πρίσλεϊ (2 σεζόν), τη σκυτάλη παίρνει ένα ακόμη κλασικό αστυνομικό έργο: «Ο Απρόσκλητος Επισκέπτης» της Αγκάθα Κρίστι. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιώργος Φρατζεσκάκης.
Η υπόθεση του έργου
Στην πυκνή ομίχλη της Νότιας Ουαλίας, ο Μάικλ Σταρκβέντερ χάνει τον έλεγχο του αυτοκινήτου του και πέφτει σ’ ένα χαντάκι. Βρίσκεται στη μέση του πουθενά και στην προσπάθειά του να βρει βοήθεια, μπαίνει σε μια απομονωμένη έπαυλη. Στην ξεκλείδωτη μπαλκονόπορτα, τον περιμένει μια έκπληξη: Ένας άντρας είναι νεκρός. Λίγο πιο πέρα, μ’ ένα περίστροφο στο χέρι, μια όμορφη γυναίκα. Η Λόρα Γουόρικ. Η γυναίκα που παραδέχεται πως δολοφόνησε το σύζυγό της. Ο Μάικλ γοητευμένος από τη νεαρή χήρα, αποφασίζει να τη βοηθήσει, επιχειρώντας να κατασκευάσουν από κοινού ένα ακλόνητο άλλοθι.
Μήπως όμως δεν είναι αυτή τελικά η δολοφόνος; Και αν όχι, γιατί καλύπτει τα ίχνη του ενόχου; Ένα σπίτι γεμάτο πιθανούς υπόπτους. Θα καταφέρει, άραγε, ο απρόσκλητος επισκέπτης να βρει τον δολοφόνο προτού να είναι πολύ αργά;
«O Απρόσκλητος Επισκέπτης» γράφτηκε το 1957 για το θέατρο και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά την επόμενη χρονιά. Ένα καθαρόαιμο αστυνομικό με δυνατούς χαρακτήρες και ανατροπές μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Συντελεστές
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία- Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Φρατζεσκάκης
Σκηνικό – Κοστούμια: Αλέξανδρος Κομπόγιωργας
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ελένη Βουτυρά, Στάθης Λαγκάδας
Μακιγιάζ: Άννα Μαρία Μπάμπη
Κομμώσεις: Γρηγορία Τζήβα
Φωτογραφίες: Αναστασία Λουκρέζη
Art work: Λουκάς Μελάς
Βίντεο art: Ra’s Eye
Προβολή – Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will
Παραγωγή: Ιωάννης Ρουμελιώτης – Θέατρο ELIART
Παίζουν: Νίκος Ορφανός, Σοφία Μανωλάκου, Αννέτα Παπαθανασίου, Σαράντος Γεωγλερής, Κώστας Ζέκος, Νίκος Καϊνός και ο Γιώργος Φρατζεσκάκης.
Φιλική συμμετοχή: Ιλιάς Λαμπρίδου
