Το ραντεβού:
Σε ένα βροχερό σκηνικό του Σεπτεμβρίου, στην περιοχή του Θησείου, θα συναντήσω δυο νέους με καλλιτεχνικές ανησυχίες. Τα ονόματά τους; Πάρης Αλεξανδρόπουλος και Θεοδώρα Γεωργακοπούλου, 27 ετών. Μόλις αποφοίτησαν από την σχολή θεάτρου του Εθνικού. Πιστεύουν ότι το να κάνεις κάτι που δεν σου αρέσει και να παίρνεις λεφτά έχει μεγάλο ψυχικό κόστος. Ο Πάρης Αλεξανδρόπουλος και η Θεοδώρα Γεωργακοπούλου δεν μπορούν να διανοηθούν ότι θα ζήσουν χωρίς το θέατρο. Απόφοιτος οικονομικών σπουδών, ο Πάρης Αλεξανδρόπουλος, δεν ξέρει ακόμα και σήμερα το λόγο που επέλεξε το αντικείμενο (γέλια). Η Θεοδώρα Γεωργακοπούλου σπούδασε ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Μια παράσταση για εκείνον και ένα καλοκαιρινό σεμινάριο στην Λέρο με την ερασιτεχνική ομάδα του Γιώργου Μπινιάρη για εκείνην, και το θέατρο είχε ήδη μπει στην ζωή τους. Ενδιαφέροντα τους: χορός, λογοτεχνία, κινηματογράφος, και σωματικές δραστηριότητες.
Επιμέλεια συνέντευξης: Παναγιώτης Χοχτούλας
Ερασιτεχνικό θέατρο:
Π:Ασχολήθηκα και εγώ με ερασιτεχνικές ομάδες. Προσωπικά δεν θεωρώ και ότι είναι η καλύτερη επιλογή να είσαι σε ερασιτεχνική ομάδα. Αυτή που συμμετείχε η Θεοδώρα ήταν πιο επαγγελματική. Ο άνθρωπος που την είχε ήταν επαγγελματίας ηθοποιός. Η ομάδα που ήμουν εγώ ήταν καθαρά ερασιτεχνική. Δηλαδή, η καθηγήτρια που την είχε ήταν φιλόλογος. Μπορεί να σε μπερδέψει πάρα πολύ η ενασχόληση με το θέατρο. Το θέατρο είναι ένας χώρος που ο κόσμος βγάζει πολύ “τα μέσα του”. Δεν σημαίνει ότι το να κάνεις θέατρο για ψυχοθεραπεία είναι και επαγγελματικό, ότι έχει δηλαδή να πει κάτι στην κοινωνία και τον άνθρωπο. Εκεί νομίζω ότι μπορεί να μπερδευτείς. Με το τι ανθρώπους συναντάς και τι σκοπούς έχεις.
Οικογένειες:
Π: Δεν έγινε ακριβώς ανακοίνωση ότι, «α εγώ θα κάνω θέατρο». Πέρασα σε μια σχολή, ήμουν σε ένα πανεπιστήμιο που άρεσε στους γονείς μου. Γενικά, δεν είχα ποτέ δεσμεύσεις από την οικογένεια μου. Έκανα πάντα αυτό που ήθελα. Όταν έδινα για το Εθνικό είχα μια ένσταση από τον πατέρα μου ότι,«πως θα ζήσεις από αυτό; Καλύτερα να έχεις ένα επάγγελμα με σίγουρο μισθό.» Νομίζω όμως πως δεν θα το πιστέψω ποτέ. Αν το πιστέψω, δεν θα κάνω αυτό το πράγμα. Αν πείσεις τον εαυτό σου ότι πας να κάνεις κάτι το οποίο δεν θα σου αποφέρει τίποτα, δεν θα το κάνεις. Θα κάνεις κάτι άλλο. Βλέπω όμως, ότι γίνεται να κάνεις αυτό που σου αρέσει. Τώρα με τι τρόπο και τι κόστος αυτό είναι άλλο πράγμα. Ας πούμε, πριν τις σπουδές μου στο θέατρο, δούλευα σε ένα λογιστικό γραφείο και έβγαζα λεφτά. Αυτό όμως είχε μεγάλο ψυχικό κόστος για εμένα. Δεν άντεχα αυτήν την καθημερινότητα.
Θ: Εγώ βρήκα φοβερή υποστήριξη σε σημείο που δεν το περίμενα. Σαν οικογένεια ποτέ δεν κάναμε την κουβέντα σχετικά με το μέλλον μου στο θέατρο. Είπαμε, «πάμε και βλέπουμε». Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι το θέατρο δεν θα υπάρξει στη ζωή μου. Βρίσκεις λύσεις.
Για τις εξετάσεις στο Εθνικό:
Θ: Εγώ το βίωσα μια φορά. Πιο εύκολα μπήκα, πιο δύσκολα βγήκα. Το ήθελα πολύ. Δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα γίνει μετά. Θέλει μια μεγάλη αφοσίωση. Εγώ στη σχολή βίωσα τις πιο χαρούμενες και τις πιο δυσάρεστες στιγμές. Θεωρώ ότι βγαίνεις πολύ προικισμένος και ότι αλλάζεις ριζικά ως άνθρωπος. Αναμετριέσαι με τον εαυτό σου. Συνειδητοποιείς πλευρές σου που δεν τις ήξερες και που μπορεί να μην είναι πάντα ευχάριστες για εσένα. Αποφασίζεις να αλλάξεις κάποια πράγματα. Ένας διαπληκτισμός ή μια παρατήρηση από ένα καθηγητή σου είναι κάποιες από τις δυσάρεστες στιγμές που βιώνεις.
Π:Εγώ απέτυχα δυο φορές. Πέρασα με την τρίτη. Πρέπει να ανακαλύψεις την μοναδικότητα σου. Το “εσύ” σου. Για αυτό που είσαι θα σε επιλέξουν. Δεν αρέσουμε σε όλους. Ακόμα και να μην σε επιλέξουν σημασία έχει να είσαι συνειδητοποιημένος. Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν.
Για τις σχέσεις που αναπτύσσονται:
Π+Θ:Το θέατρο είναι ομαδικό. Έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Οφείλουμε να το βλέπουμε σαν οικογένεια. Όπως λοιπόν και σε μια οικογένεια υπάρχουν προστριβές, έτσι και σε εμάς, στα πλαίσια της ομάδας και συγκρούσεις θα υπάρξουν και προστριβές…
Έχει κόστος το θέατρο;
Π:Το θέατρο έχει κόστος. Η μάχη με το μέσα σου είναι τεράστια. Μια καθημερινή πάλη με τον εαυτό σου υπό έντονες συνθήκες. Φτάνεις στα όρια. Ανακαλύπτεις πράγματα για εσένα, πολλές φορές και άσχημα. Όλοι νομίζουμε ότι είμαστε «λουλούδια, καλοί, όμορφοι». Συγκρούεσαι με την μαύρη σου πλευρά. Είναι δύσκολο να μην σε ρουφήξει και να το αντιπαλέψεις. Βρίσκεσαι σε μια περίοδο διαπραγμάτευσης, ανασφάλειας.
Θ:Αρχίζεις και καταλαβαίνεις που θα διαθέσεις τον ελάχιστο χρόνο σου για να αφοσιωθείς σε αυτό που έχεις επιλέξει. Αναμετριώνται οι άνθρωποι που αγαπάς και σε αγαπούν. Αρά, η όλη κατάσταση έχει και μια θυσία τέτοιου τύπου. Στο τέλος επιλέγεις αν θα προχωρήσεις ή όχι…
Όρια της τέχνης. Προκλητικό-μη προκλητικό στην τέχνη:
Θ:Η αλήθεια βρίσκεται στην έρευνα και την αντίληψη του καθενός. Τι θέλει να πει ο δημιουργός μιας παράστασης, ενός αγάλματος, ενός πίνακα, και πως το αντιλαμβάνεται ο δέκτης; Δεν μπορώ να ορίσω το προκλητικό που λες. Εμένα με ενδιαφέρει η τέχνη να δημιουργεί ερωτήματα, αλλά ερωτήματα εποικοδομητικά.
Π:Στην εποχή μας μιλάμε για έντεχνη τέχνη. Εγώ ο ίδιος λέω ότι κάνω τέχνη. Αν για εσένα κάτι που κάνω είναι προκλητικό, το ίδιο προκλητικό μπορεί να είναι και για εμένα το πως κουρεύεσαι. Η τέχνη είναι παιδί της ζωής. Έχει και χώρο και χρόνο. Είσαι επηρεασμένος μέσα από μια εποχή στην οποία ζεις και μιλάς, για αυτό κάνεις και τέχνη. Δεν ξέρω πως να σου απαντήσω στο θέμα των ορίων. Δεν ξέρω αν μου αρέσει το “κρίνω”, σαν ρήμα. Η τέχνη έχει να κάνει με μια ανάγκη. Αν πας με το σκεπτικό να κάνεις κάτι για να αρέσει αφαιρείς από τον εαυτό σου την προσωπική σου έκφραση. Είναι η εύκολη λύση του Έλληνα, το να πει: «αυτό που κάνεις εσύ είναι λάθος και προκαλεί». Αυτό μας τρώει. Ότι δεν μπορούμε να αποδεχτούμε το διαφορετικό, την προσωπικότητα κάθε ανθρώπου.
Τέχνη και καπιταλισμός. Προσιτό-μη προσιτό. Τέχνη και δημοκρατία της τέχνης:
Θ:Καλώς-κακώς υπάρχει σχέση τέχνης-χρήματος. Εμείς είμαστε ακόμα στην αθώα πλευρά του πράγματος. Άμα κάνεις κάτι για να πουλήσει έχεις χάσει όλο το νόημα. Θέλει μια ισορροπία στον να μην χάσεις την αυθεντικότητα σου, είτε είσαι ζωγράφος, είτε ηθοποιός, είτε γλύπτης.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που πιστεύουν ότι δεν ζούμε στη δημοκρατικότερη εποχή της τέχνης…
Θ:Ναι, πιθανώς να υπάρχουν και ζωγράφοι που δεν αναδεικνύονται τόσο πολύ όσο άλλοι που το όνομα τους έχει ακουστεί πιο πολύ.
Π:Κοίτα, το σωστό και το πρέπον θα ήταν ότι ένα κράτος θα έπρεπε να χρηματοδοτεί την τέχνη, διότι αυτό το οποίο προσφέρει η τέχνη είναι για την ανθρωπότητα και το σύνολο. Νομίζω, εννοείς ότι πλέον έχουμε περάσει σε μια εποχή που η τέχνη χρηματοδοτείται από ιδιωτικούς φορείς και μιλάμε για προσιτό-μη προσιτό στον κόσμο και στον ίδιο τον καλλιτέχνη;
Ναι σωστά, διότι υπάρχουν καλλιτέχνες που διαθέτουν “τα μέσα και την εξουσία” με αποτέλεσμα εσύ που δεν τα διαθέτεις να μένεις στην αφάνεια…
Θ:Είναι δύσκολα ερωτήματα. Εγώ τα αντιλαμβάνομαι από την άλλη πλευρά. Από την όψη του ότι άμα θες να κάνεις τέχνη, θα την κάνεις, ο κόσμος να χαλάσει. Μέχρι την στιγμή που θα γίνει τόσο κυρίαρχη που δεν θα μπορεί ούτε ο ιδιωτικός ούτε ο δημόσιος φορέας να της αντισταθεί. Η ελπίδα είναι να κοιτάς το θετικό και όχι το αρνητικό.
Π:Μα αν ακούσεις, οι παραστάσεις που φέρνουν μια αλλαγή, μια ανατροπή, μια αντίδραση, είναι από θέατρα μη γνωστά, μικρά. Για παράδειγμα, το θέμα που συζητούσαμε πριν, το”προκαλώ για να προκαλέσω”. Εγώ εκεί έχω μια ένσταση. Στο “προκαλώ για να προκαλέσω”, για να δείξω ότι υπάρχω σε φάση: «γεια σας είμαι και εγώ εδώ». Δυστυχώς, πολλοί οργανισμοί σήμερα διαφθείρουν την τέχνη. Είσαι στην Ελλάδα. Είσαι το κράτος. Βοήθησε τους Έλληνες σκηνοθέτες. Χρηματοδότησε τον τομέα της τέχνης. To χρήμα διαφθείρει και τους σκηνοθέτες πολλές φορές. «Μην πούμε το ένα μην πούμε το άλλο». Να είναι πιο προσεχτικοί. Να είναι πιο επιτηδευμένοι σε αυτό που κάνουν, να γλυκάνουν, να λιμάρουν. Αντιθέτως, υπάρχουν και οι σκηνοθέτες που κάνουν ουσιαστική μια παράσταση.
Π:Εμείς το καράβι της τέχνης δεν θέλουμε να το τυποποιήσουμε. Θέλουμε να αφυπνίσουμε, να φέρουμε την αλλαγή, να είμαστε ορμητικοί, να ψαχτούμε, να δοκιμάσουμε, να προβληματίσουμε. Το θέατρο στην εποχή μας έχει περάσει από την αυτοαναφορικότητα του.
Θ:Το θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός που δεν τελειώνει ποτέ. Σημασία έχει αυτό που θα κάνεις, αυτό που θα κοινωνήσεις στον άλλον να είναι αυθεντικό.
Θέατρο/Τηλεόραση:
Π+Θ:Στις μέρες μας δεν πιστεύω ότι κάποιον/α νέο/α που εισέρχεται στην σχολή μας τον/την απασχολεί η δημοσιότητα. Τουλάχιστον εμάς. Δεν θα κατηγορήσω ποτέ κάποιον που παίζει στην τηλεόραση. Μπορεί να το έχει ανάγκη ή να το θέλει. Ακόμη και τηλεόραση θα κάνουμε, αν αυτό που κάνουμε μας αντιπροσωπεύει, είναι σύμφωνο με εμάς και δεν προσβάλλει. Υπάρχουν σήμερα πολλές σειρές που σε κοροϊδεύουν, σε χαζεύουν και σε αδρανοποιούν. Άμα θες να κάνεις τέχνη θα την κάνεις οπού θες, δεν θα σε νοιάζει. Ο ρατσισμός αυτός, «κάνω θέατρο, α εσύ κάνεις τηλεόραση» έχει παραγίνει πλέον…
Εμπορικό/Ποιοτικό θέατρο:
Π:Υπάρχουν πολύ καλές παραστάσεις που θέλουν να μαζέψουν πολύ κόσμο. Ακόμη και εκεί κρίνεται καμία φορά η εμπορικότητα. Σε πόσους και σε ποιους δηλαδή απευθύνεται.
Θ:Στο θέατρο πειραματίζεσαι, γνωρίζεις νέους ανθρώπους, έρχεσαι αντιμέτωπος με πράγματα που είτε μπορεί να σου ταιριάζουν είτε όχι. Στο αν θα συμβιβαστείς με κάτι ή όχι εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Εμείς ακόμα είμαστε σε μια φάση άγνοιας.
Π:Νομίζω μαθαίνουμε ακόμα. Αυτό είναι και το ωραίο της δουλειάς. Η πιο εποικοδομητική στιγμή είναι η στιγμή που δεν νιώθεις καλά.
Ελληνικό-Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο Θέατρο-Διαφορές:
Π:Θα αναφερθώ και πάλι στο θέμα που έθιξες πιο πριν. Στο αν προκαλεί ή δεν προκαλεί κάτι ή κάποιος. Στο εξωτερικό το κοινό είναι ανοιχτό ακόμα και αν κάτι δεν του αρέσει. Δεν κατηγορεί αυτό που βλέπει. Είχαμε παρευρεθεί σε παράσταση στο Βερολίνο και οι ηθοποιοί είχαν ξεκαθαρίσει στους θεατές ότι σε όποιους δεν αρέσει μπορούν να αποχωρήσουν. Πράγματι, κάποιοι θεατές χωρίς κανένα πρόβλημα σηκωνόντουσαν και φεύγανε, χωρίς να κατηγορούν, να λένε: «Παναγία μου τι είναι αυτό, μας φέρατε εδώ πέρα και μας διώχνετε». Όλα έγιναν τελείως φυσικά, δημοκρατικά. Δημοκρατικά και από την πλευρά του ηθοποιού/καλλιτέχνη και από την πλευρά του θεατή. Το ένα θέμα λοιπόν είναι η ελευθερία. Το άλλο είναι η επένδυση στην τέχνη. Δε την θεωρούν ως κάτι λιγότερο, μη αναγκαίο. Εκεί την τέχνη τη θεωρούν κάτι σπουδαίο. Εδώ, υπάρχει η νοοτροπία του “έλα μωρέ καλλιτέχνης είναι αυτός, τι να κάνει”.
Π:Δεν έχουμε παιδεία εδώ. Ούτε στην τέχνη, ούτε στο θέατρο. Υπάρχει μεγάλη ημιμάθεια και είναι φρικτό, τρομαχτικό το γεγονός αυτό. Όλο αυτό το καταλάβαμε και μέσα από τη σχολή. Σκέψου βασικά πράγματα για την ιστορία, για την τέχνη δεν τα ξέραμε. Το βασικότερο όλων βέβαια είναι και το σχολείο. Μην ξεχνάμε το σχολείο του σήμερα και τι συμβαίνει στην παιδεία.
Θεατρική παιδεία-εκπαίδευση:
Π:Θα ήταν Θεού δώρον να υπάρχει στο σχολείο η θεατρική παιδεία-εκπαίδευση ως υποχρεωτικό μάθημα. Δεν είναι τυχαίο ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι ασχολούνται με αυτό.
Θ:Εμένα με έχει απασχολήσει πολύ αυτό το πράγμα και πόσο καλό μπορεί να κάνει σε ένα παιδί. Υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Το μάθημα αυτό θα ωφελήσει κάποιο παιδί μικρής ηλικίας όταν γίνει με το σωστό τρόπο. Τι εννοώ; Όταν το παιδί θα καταφέρει να ελευθερωθεί και θα ανοίξει τους αισθητήρες του, ώστε να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του και να σταθεί στα πόδια του. Εφόσον το παιδί ανθίσει, δέχεται το ίδιο και τους άλλους και είναι γεμάτο από ευαισθησίες, μόνο τότε θεωρώ ότι το μάθημα θα επιτύχει. Φυσικά, όλο αυτό να πραγματοποιηθεί από κάποιον που γνωρίζει τον τρόπο να το παρουσιάσει στο παιδί.
Τελικά, το θέατρο είναι παιχνίδι…
Π+Θ:Ναι! Μας αρέσει πολύ αυτή η έκφραση! Για αυτό και λέμε παίζω θέατρο!
Ρίσκα και φόβοι ως προς την επιλογή: Τι θέλω να κάνω;
Π:Όταν είσαι φοβισμένος και δεν ξέρεις τι να κάνεις, το μόνο που πρέπει να κάνεις, είναι να δοκιμάσεις αυτό που σε φοβίζει. Όταν κάτι το θες πολύ στο τέλος δύσκολα φεύγεις. Εγώ για να έχω τη δική μου ηρεμία, ήθελα να έχω το πτυχίο μου, τη σχολή μου, και μετά να κάνω αυτό που μου αρέσει. Ίσως να μην είμαι τόσο [risky] τύπος. Δεν θα παρατούσα τη σχολή μου για να κάνω αποκλειστικά και μόνο αυτό που μου αρέσει.
Θ:Αντιθέτως, εγώ τελείωσα τη σχολή μου για να είμαι μετά αφοσιωμένη σε αυτό που μου αρέσει, να μην έχω καμία παράπλευρη σκέψη. Αφοσιώνεσαι, δοκιμάζεις, βλέπεις και καταλαβαίνεις. Το καταλαβαίνεις αν σου κάνει ή όχι. Δεν θα χρειαστεί να σου πάρει 3 χρόνια. Το πιστεύω πάρα πολύ αυτό. Δεν θα χάσεις κάτι με 3 χρόνια και μπορεί να το καταλάβεις και εγκαίρως ώστε να το σταματήσεις. Δεν χρειάζεται να υπεραναλύεις τα πράγματα.
Π:Καλύτερα να δοκιμάζεις κάτι και να είναι εποικοδομητικό, παρά να ζεις με το απωθημένο. Είναι πολύ βαρύ αυτό. Εμείς δεν θα το αντέχαμε…
“Αυλαία…”
Με αυτά τα λόγια με αποχαιρετούν για βράδυ, λίγο πριν κλείσει η κουβέντα μας και ο καθένας πάρει το δικό του δρόμο. Μια ενδοσκόπηση στην απομαγνητοφώνηση της συζήτησης λίγες μέρες μετά θα με πείσει για τα καλά: Ο Πάρης Αλεξανδρόπουλος και η Θεοδώρα Γεωργακοπούλου, δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν να τους κλέψει ούτε την ηθική, ούτε τα όνειρα τους. Για αυτά τα όνειρα ζούμε άλλωστε. Καθώς γράφω αναπολώ τις στιγμές του διαλόγου μας. Γέλιο, λογομαχίες και αρκετά παιχνιδιαρίσματα καθώς ο ένας προσπαθούσε να συμπληρώσει τον άλλον. Σαν να τους βλέπω, σε μια μακρινή σκηνή του μέλλοντος να σκηνοθετούν το δικό τους έργο…
*Η φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε εντός και εκτός του cafe/bar Beauty Killed The Beast καθώς και πέριξ του Μεταξουργείου.
*Φέτος, ο Πάρης Αλεξανδρόπουλος και η Θεοδώρα Γεωργακοπούλου, πρωταγωνιστούν στις “Μικρές ιστορίες για αγρίους”, σύνθεση πάνω σε ιστορίες του Μπερνάρ Φριό,
σε σκηνοθεσία της Μαρίας Σαββίδου
Πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο Πάρης Αλεξανδρόπουλος
Η Θεοδώρα Γεωργακοπούλου αναλαμβάνει ηνία Ά βοηθού σκηνοθέτη.
Τη μουσική επένδυση υπογράφει η Nalyssa Green
Την κίνηση ο Φωκάς Ευαγγελινός
Από 10.02.2019 έως 21.04.2019, στο Μικρό Εθνικό (Ισόγειο REX).
Πληροφορίες παράστασης: https://www.n-t.gr/el/events/repertory/mikresistories
Ρεπερτόριο Εθνικού Θεάτρου: https://www.n-t.gr/el/events/repertory
