Το όνομά του Ramiro Torres de Miguel. Επάγγελμα ηθοποιός ή σκηνοθέτης ή καλλιτέχνης, γενικότερα. Με καταγωγή από το Μεξικό και οξεία πνευματική κρίση έρχεται για να μας μαγέψει με τα έργα του. Οι παραστάσεις του χτυπούν κατευθείαν στην καρδιά. Όλες είναι μία και μία και καταπιάνονται με σύγχρονα κοινωνικά θέματα. Θέματα που πονάνε, και πονάνε πολύ. Αλλά δεν τον νοιάζει. Εκφράζει την αλήθεια του με τρόπο ωμό και ύφος κοφτερό. Η λεπίδα του Ramiro Torres τέμνει την ψυχή κάθε ανθρώπου και εξωτερικεύει σκέψεις και ένστικτα καλά κρυμμένα. Τρία από τα έργα του ήρθαν και στην Ελλάδα. Οσονούπω και τέταρτο.
O Ramiro Torres, λοιπόν, μας μίλησε για το θέατρο, τις ανθρώπινες σχέσεις και τη βία. Ασχοληθήκαμε με το θέμα των ομόφυλων ζευγαριών και τις σχέσεις μέσω διαδικτύου. Τελικά, αποκάλυψε στο MAXMAG ποιο είναι το επόμενο έργο που ετοιμάζει.
Επιμέλεια συνέντευξης: Ζαννίνα Μαργαρίτη
- Δουλεύετε στο χώρο του θεάματος και του δράματος από το 1996, όπου ξεκινήσατε ως ηθοποιός. Καταφέρατε να γίνεται τόσο γνωστός στο ελληνικό κοινό. Τι είναι, λοιπόν, αυτό που αγαπάτε στο θέατρο και σας ενθουσιάζει δίνοντάς σας κίνητρο να φτάσετε τόσο ψηλά;
Αυτό που λατρεύω είναι η άμεση αλληλεπίδραση με το κοινό. Στους καιρούς μας δε, είναι από τους λίγους χώρους που μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα. Δεν υποβάλλεσαι στην επιβεβλημένη πολιτική ορθότητα ούτε στη λογοκρισία των μέσων (κοινωνικών και κλασικών). Το θέατρο αντανακλά πάντα την απλή και ρεαλιστική συμπεριφορά των ανθρώπων σαν καθρέφτης στην ψυχή τους. Αυτό είναι πραγματικά συναρπαστικό.
-
Συναναστρέφεστε με πολύ κόσμο στην τωρινή σας ενασχόληση. Σας βοήθησαν στο θέατρο οι σπουδές που κάνατε σχετικά με τα μέσα και την επικοινωνία;
Απόλυτα. Στην καριέρα μου έπρεπε να συνεργαστώ με πολλούς διαφορετικούς καλλιτέχνες και ήταν μάλιστα προτεραιότητά μου. Λατρεύω να παράγω τέχνη συμπεριλαμβάνοντας σε αυτήν μουσικούς, ηθοποιούς, ζωγράφους, τραγουδιστές, ακροβάτες και άλλους. Αναπόσπαστο κομμάτι της τέχνης είναι η επικοινωνία, το να καταλαβαίνεις και να σέβεσαι τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από εσένα. Όπως κάνω τώρα στην Αθήνα παρόλο που δεν είναι τα ελληνικά η μητρική μου γλώσσα.
- Τα πιο πρόσφατα αναγνωρισμένα έργα που σκηνοθετήσατε είναι μια τριλογία.“Narita Airport”, “Serengeti” and “En Puerto madryn”. Είδα τα πρώτα δύο στο θέατρο, πείτε μας παρακαλώ κάποια πράγματα για το τρίτο που στην Ελλάδα δεν έχει παιχτεί ακόμα.
Είναι ένας μικρός μονόλογος σχετικά με δύο δίδυμους που υπόσχονται να πεθάνουν στο Puerto Madryn (πόλη της Παταγονίας). Ακριβώς όπως γεννήθηκαν. Μαζί. Το έργο διαδραματίζεται σε μια παράκτια περιοχή στο Puerto Madryn, γνωστό μέρος για το κυνήγι φαλαινών. Και ξεκινάει με τον έναν αδερφό μεγαλύτερο πλέον σε ηλικία με ένα δίλημμα στο νου του. Να πετάξει απλώς τη στάχτη του νεκρού αδερφού του στη θάλασσα ή να εκπληρώσει την υπόσχεση του και να πηδήξει στον ωκεανό να πνιγεί περικυκλωμένος από τις φάλαινες;
-
Τα “Narita Airport” και “Serengeti” έπαιξαν στην Ελλάδα. Γιατί όχι και το “Puerto Madryn”?
Έχει παίξει μόνο μία φορά στο πλαίσιο ενός μεξικάνικου φεστιβάλ για την Ημέρα των Νεκρών. Το σκηνοθέτησε και το μετέφρασε ο Luis Gomezbeck.
- Τόσο το “Narita” όσο και το“Serengeti” συνδέονται με τη βία. Πιστεύετε πως η βία είναι αναπόφευκτο κομμάτι στις ανθρώπινες σχέσεις;
Όχι φυσικά. Ωστόσο, είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του θεάτρου. Το δράμα γεννιέται από τις διαμάχες που προέρχονται από τα αντικρουόμενα “θέλω” δύο ή περισσότερων χαρακτήρων. Η βία δεν πρέπει να υπάρχει στην πραγματική ζωή, όμως το κοινό του θεάτρου τη βρίσκει συναρπαστικό προσθήκη στην πλοκή. Για κάποιο λόγο…
- Πιστεύετε ότι οι πραγματικές αντιδράσεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων έρχονται στην επιφάνεια μόνο όταν ξεφεύγουν από την ασφαλή τους ζώνη; Αυτός είναι ο λόγος που τα έργα του Ramiro Torres διαδραματίζονται σε πολλά διαφορετικά μέρη; Ιαπωνία, Ελλάδα, Μεξικό και άλλα…
Συνειδητοποίησα πως όταν βρισκόμαστε σε μια ξένη χώρα ανακαλύπτουμε κάτι παραπάνω για τον εαυτό μας. Γινόμαστε ακόμα και άλλοι άνθρωποι. Αυτό ακριβώς αφορά και αυτή η τριλογία. Τα μέρη που αγαπάμε ή μισούμε ή ονειρευόμαστε να επισκεφτούμε δείχνουν πολλά για εμάς. Προδίδουν τα ενδιαφέροντά μας, το πάθος μας, τα κίνητρά μας, τις φοβίες και τους φόβους μας. Ακόμα και ο φόβος να επισκεφτείς ένα άγνωστο μέρος περιγράφει κάτι σχετικό με εμάς.
-
Το Narita πραγματεύεται τη σχέση των ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Τι είδους εμπόδια πρέπει να υπερπηδήσει μια τέτοια οικογένεια για να είναι λειτουργική;
Το Narita έκανε πρεμιέρα περισσότερα από 10 χρόνια πριν. Τότε όλα τα έργα που συμπεριλάμβαναν ομοφυλόφιλους χαρακτήρες εστίαζαν στην σεξουαλικότητά τους. Στο Narita Airport παρουσιάζεται μια δυσλειτουργική οικογένεια. Πιστεύω πως η τέλεια οικογένεια, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, δεν υπάρχει. Απλώς ήθελα να προβάλω την κανονικότητα των ομοφυλόφιλων χαρακτήρων χωρίς να επικεντρώνομαι στις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Έχουν τα ίδια προβλήματα όπως οποιαδήποτε κοινωνικά αποδεκτή οικογένεια. Στις μέρες μας τα ομόφυλα ζευγάρια που υιοθετούν καλούνται να αντιμετωπίσουν την πρόκληση του να είσαι τέλειος. Και αυτό επειδή είναι η πρώτη γενιά που βιώνει αυτή την αλλαγή/δικαίωμα. Και είναι αξιοθαύμαστο.
- Το Serengeti ασχολείται με τις διαδικτυακές συναναστροφές. Πόσο πιθανό θεωρείτε εσείς ως Ramiro Torres μια σχέση από το internet να εξελιχθεί σε υγιή και σοβαρή;
Ναι, φυσικά και είναι πιθανό. Στις μέρες μας στο διαδίκτυο βρίσκεις τα πάντα, αλλά είμαστε εμείς που αποφασίζουμε με ποιο θα ασχοληθούμε και πως θα το αξιοποιήσουμε. Στην περίπτωση μας, ο Ντάνιελ και η Αντζέλικα συναντιούνται online και αποφασίζουν να παίξουν ένα παιχνίδι που τεστάρει τα όριά τους. Από το ίντερνετ μπορείς να βρεις δουλειά, φίλους, αγάπη και ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να μοιραστείς τη σκοτεινή σου πλευρά.
- Οι ρόλοι του κυρίαρχου και του υποταγμένου είναι πάγιοι με βάση την προσωπικότητα των ανθρώπων ή μπορούν και να αντιστραφούν;
Ναι φυσικά. Είναι τα δύο άκρα της ίδιας έννοιας. Στα ισπανικά λέμε πως “η αγάπη από το μίσος είναι μόνο ένα βήμα”. Εγώ λέω πως το “ένα βήμα” ισχύει και στην περίπτωση του “κυρίαρχου και υποταγμένου” ή “αξιολάτρευτου και θηρίου”
-
Τι μας λέει ο Ramiro Torres μέσα από το Serengeti για τη ζωή; Είναι καλύτερο να ακολουθούμε τα όνειρά μας με οποιοδήποτε τίμημα ή να ζούμε με το απωθημένο;
Το παιχνίδι του Serengeti στην αρχή εντυπωσιάζει και τους δύο χαρακτήρες. Ακόμα και όταν η σχέση τους γίνεται άρρωστη, ο Ντάνιελ συνεχίζει να επισκέπτεται την Αντζέλικα. Ενώ, φυσικά, έχει την επιλογή να μην το κάνει. Μερικοί άνθρωποι ακολουθούν τα όνειρά τους όπως και να έχει. Άλλοι φοβούνται μην τα όνειρά τους γίνουν πραγματικότητα. Η σκοτεινή σχέση που αναπτύσσεται στο έργο αυτό έχει περισσότερη σημασία από την δυνατότητα του να βγει το όνειρό του Ντάνιελ πραγματικό.
- Πως και επιλέξατε τον Gabriel Faure να επενδύσει μουσικά το Serengeti?
Η επιλογή οφείλεται βασικά στον Luis Gomezbeck, τον σκηνοθέτη της ελληνικής εκδοχής του έργου. Για την αργεντίνικη ή στη μεξικάνικη εκδοχή δούλεψα με τον συνθέτη Daniel Soruco. Αυτός έγραψε την μουσική για όλες τις παραγωγές που σκηνοθέτησα. Η επιλογή του Gabriel Faure ήταν εξαιρετική. Μάλιστα, είπα στον Luis πόσο λατρεύω την αντίθεση του να παίζει τόσο όμορφη μελωδική μουσική ενώ εκτυλίσσεται μια τόσο βίαιη σκηνή του έργου.
-
Αν η ζωή σας γινόταν ταινία ποιον θα επιλέγατε να την “ντύσει”;
Τον Richard Wagner. Όχι πως η ζωή μου είναι επική ή τραγική όπως οι όπερες του, αλλά είναι ο αγαπημένος μου συνθέτης. Είναι από τους λίγους που έγραψε τα δικά του libretto! Κατά τη γνώμη μου έχει την ίδια δραματική αξία με τον Shakespeare.
-
Μιλήσαμε, όμως, πολύ για την τριλογία. Παρακαλώ πείτε μας και για τα άλλα θεατρικά έργα που έχετε υπογράψει ως Ramiro Torres.
Το “For love and forever” διαδραματίζεται σε ένα γηροκομείο που απαρτίζεται μόνο από ανθρώπους της LGBT κοινότητας. Είναι για δύο κολλητούς που αποφασίζουν να παντρευτούν σε εκείνη την προχωρημένη ηλικία ώστε ο ένας να πάρει την περιουσία του άλλου. Είναι μια κωμωδία στην ουσία.
Το έργο “Asking is not offending” είναι για μία καλόγρια της καθολικής εκκλησία που είναι YouTuber. Αυτή, λοιπόν, συλλαμβάνεται για κλοπή χρημάτων που δόθηκαν σε διαδικτυακό έρανο με πρόσχημα τα παιδιά που υποσιτίζονται. Και μία δημοσιογράφος ευελπιστεί να απογειώσει την καριέρα της στην πλάτη της καλόγριας, προσπαθώντας να εξασφαλίσει αποκλειστική συνέντευξη.
Το “You will never understand how much I want you” είναι βασισμένο σε μια συλλογή ποιημάτων. Συνέλεξα ποιήματα με επίκεντρο την ομοφυλοφιλία από συγγραφείς όπως: Oscar Wilde, What Whitman, Rimbaud, Verlaine, Proust, Garcia Lorca. Υπάρχουν ακόμη ποιήματα και από τους Έλληνες Κωνσταντίνο Καβάφη και Σαπφώ. Σχεδίασα το έργο βασιζόμενος στο ερώτημα: “Σε ποιον ταιριάζει αυτό το ποίημα σήμερα;”. Είναι το επόμενο έργο που σχεδιάζω να φέρω στην Ελλάδα το φθινόπωρο.
Πέρα από αυτών υπήρχαν και άλλα μικρά project.
- Και για το τέλος, υπάρχει κάποιο νέο έργο που δουλεύετε αυτόν τον καιρό;
Γράφω ένα νέο έργο που διαδραματίζεται κατά την περίοδο της Μεξικανικής Επανάστασης (1910). Αφορά, λοιπόν, έναν γάμο ενός πλουσίου με ένα έφηβο κορίτσι, προερχόμενο από πλούσια παραδοσιακή οικογένεια. Όταν η επανάσταση ξεσπά, τους αναγκάζει όλους να επαναπροσδιορίσουν τις αξίες και τις προτεραιότητές τους και να συνεχίσουν τη ζωή τους έτσι από κει και πέρα.
Ευχαριστούμε πολύ τον κ. Ramiro Torres για την ευγενική χορηγία του φωτογραφικού υλικού.
