Η Σοφία Παράσχου είναι μια συγγραφέας που υπηρετεί πιστά τη λογοτεχνία όχι μόνο στο βιβλίο ενηλίκων αλλά και στο παιδικό βιβλίο. Πιστεύει ότι το παρελθόν είναι η μήτρα που γεννά το μέλλον και πρέπει να του δίνουμε την αίγλη που του αξίζει. Στη συνέντευξή της στο maxmag gr, η Σοφία Παράσχου μάς μίλησε για το νέο της βιβλίο με τίτλο «Τα φαντάσματα να τα κοιτάς στα μάτια» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός αλλά και για τον ρόλο του σχολείου και των γονιών στην φιλαναγνωσία.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου Παπαθανασίου
«Τα φαντάσματα να τα κοιτάς στα μάτια» εκδόσεις Ψυχογιός. Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο σας;Ποια ήταν η πηγή έμπνευσής της;
Ο έρωτας δυο νέων παιδιών, της Φωτεινής και του Περικλή, έχει αναπόδραστα σημαδευτεί από ένα ερωτικό σκάνδαλο με πρωταγωνιστές τη μητέρα της πρώτης και τον πατέρα του δεύτερου. Σε μια κλειστή νησιωτική κοινωνία της δεκαετίας του 60 η στέρηση της γονικής αγάπης, ο φόβος, η ταπείνωση, η ντροπή είναι τα φαντάσματα με τα οποία πρέπει να παλέψει η Φωτεινή για να κερδίσει τη ζωή και την ευτυχία της. Τα μυθοπλαστικά μου πρόσωπα κινούνται μέσα σε ένα αυθεντικό κοινωνικό και γλωσσικό περιβάλλον του νησιού που και η ίδια μεγάλωσα. Για μια ακόμα φορά τα παιδικά μου βιώματα τροφοδοτούν την έμπνευσή μου.
Τα φαντάσματα να τα κοιτάς στα μάτια «αινιγματικός τίτλος. Τελικά το παρελθόν με τις σκιές του είναι μια αινιγματική εποχή;
Ασφαλώς το παρελθόν είναι η μήτρα που γεννά το μέλλον μας. Ο τίτλος «Τα φαντάσματα να τα κοιτάς στα μάτια» είναι αινιγματικός όσο και ξεκάθαρος στο μήνυμά του: Τα φαντάσματα, δηλαδή τα τραύματα, τα κάθε είδους συμπλέγματα, πρέπει κανείς να τα αντιμετωπίζει και να τα λύνει, αφού όσο κρύβονται γιγαντώνονται.
Φαντάσματα, φόβοι, ενοχές. Τελικά οι ενοχές έχουν να κάνουν με την αλήθεια μας ή με την ψυχολογία μας; Ενοχές αισθάνεται ο ένοχος;
Όχι, οι ενοχές δεν είναι βασανίζουν μόνο τον ένοχο, μπορεί να κατατρύχουν και έναν αθώο, όταν αυτός βιώνει τραυματικά τις καταστάσεις που δεν μπορεί να ελέγξει. Ιδιαίτερα τα παιδιά βιώνουν ενοχικά τις άσχημες καταστάσεις ανάμεσα στους γονείς τους, νομίζουν ότι φταίνε τα ίδια. Γενικά, όσο μικρότερη είναι η αυτοπεποίθησή μας τόσο μεγαλύτερη είναι η ενοχική ροπή μας.
Αν το στίγμα της ύπαρξής μας είναι τα όνειρα που υλοποιήσαμε, τα επιτεύγματα που προσπαθήσαμε, οι φόβοι που νικήσαμε,οι δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε,οι ψυχές που συναντήσαμε…τότε υπάρχουν φαντάσματα ;
Αν συμβούν όλα αυτά που αναφέρατε, τότε τα φαντάσματα απλά δεν υπάρχουν!
Πώς σας επισκέπτεται ένας ήρωας ή μια ιστορία για να γίνουν βιβλίο;
Ασφαλώς απρόσκλητοι! Πάντως όσο με αφορά πολύ πριν με «επισκεφτούν» τα πρόσωπα με επισκέπτεται η δρώσα δύναμη της ιστορίας. Στο μυθιστόρημα μου η δρώσα δύναμη, δηλαδή η βασική ιδέα, ήταν η σχέση μάνας κόρης. Όλα τα πρόσωπα και τα περιστατικά υπηρετούν αυτό το θεματικό κέντρο.
Αν ενσαρκώνατε έναν ήρωα των βιβλίων σας ,ποιος θα ήταν;
Δύσκολη ερώτηση. Σε κάθε ήρωά μου υπάρχει ένα μικρό κομμάτι μου. Η θετή μητέρα στο βιβλίο μου «Το παιδί της καρδιάς», εκφράζει ξεκάθαρα την άποψή μου για τη μητρότητα.
Ξέρω ότι αγαπάτε πολύ την παιδική λογοτεχνία. Σας γνώρισα από το βιβλίο σας ,»το χάνουμε». Μέσα από την προσωπική σας εμπλοκή με το παιδικό βιβλίο το διαπιστώσατε για το ρόλο των γονιών στην επιλογή των βιβλίων;
Το σχολείο και η οικογένεια είναι οι δυο πηγές εμψύχωσης της φιλαναγνωσίας. Γονείς που κρατάνε ένα βιβλίο στα χέρια, δάσκαλοι που παρακινούν τα παιδιά να διαβάσουν καλά παιδικά βιβλία, δημιουργούν τους αυριανούς συστηματικούς αναγνώστες.
Διαβάζετε τα βιβλία σας σε δεύτερο και τρίτο χρόνο;Θα αλλάζατε κάτι;Έχετε επισημάνει στο έργο σας εμμονές γραφής;
Ίσως μια εμμονή μου είναι η τάση μου να δίνω στις γυναίκες τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Δυσκολεύομαι να ταυτιστώ με ένα άνδρα ήρωα, ώστε να αποδώσω τον χαρακτήρα του στο ψυχολογικό βάθος που απαιτεί ο ρόλος. Ναι, διαβάζω πολλές φορές το κείμενο και κάνω συχνά διορθώσεις πριν το δώσω στο εκδότη. Το δύσκολο είναι αν εντοπίσω κάτι που θα ήθελα να αλλάξω αλλά είναι πια αργά….
Ποια είναι ή ποια πρέπει να είναι κατά τη γνώμη σας η θέση της λογοτεχνίας στην εκπαίδευση και κατά πόσο θεωρείτε ότι μπορεί να συμβάλλει στην αντιμετώπιση λανθασμένων συμπεριφορών;
Στο αυστηρά χρησιμοθηρικό εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν φαίνεται να υπάρχει χώρος για την ελεύθερη ανάγνωση της λογοτεχνίας. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα τείνει να εξοβελιστεί ακόμα και από την πρωτοβάθμια. Ωστόσο η ανάγνωση της λογοτεχνίας παραμένει μια νησίδα σωτηρίας σε ένα κόσμο που έχει θεοποιήσει την τεχνολογική σε βάρος της ανθρωπιστικής παιδείας.
Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;
Όταν αναφέρομαι στη λογοτεχνία η φράση που μου αρέσει είναι ο στίχος του Γιώργου Σεφέρη «Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας», ακριβώς γιατί δείχνει ότι οι ιστορίες που αφηγούνται οι συγγραφείς στα βιβλία τους ανήκουν σε όλους τους ανθρώπους.
Μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες για τηΣοφία Παράσχου εδώ: psichogios.gr
