Ήταν Σάββατο και έκανα scroll down στην αρχική σελίδα του προφίλ μου στο facebook. Έτσι, όπως έκανα like από εδώ και από εκεί, είδα το δημοσίευμα που έλεγε ότι ο Θανάσης Τσαλταμπάσης θα ερχόταν στην πόλη μου για την πρεμιέρα της ταινίας του Νίκου Ζαπατίνα «περιμένοντας τη νονά», στην οποία πρωταγωνιστεί. Δεν έχασα το χρόνο μου και αμέσως έστειλα μήνυμα στη σελίδα του, ελπίζοντας να τη διαχειρίζεται ο ίδιος ο Θανάσης Τσαλταμπάσης. Άφησα το τηλέφωνό μου και περίμενα. Η μέρα που θα ερχόταν στην Πάτρα είχε περάσει και πίστευα πως με ξέχασε. Μία μέρα μετά, καθώς γύριζα φορτωμένη με ψώνια από το σούπερ-μάρκετ, λαμβάνω μία κλήση. «Τώρα όποιος και να είσαι δεν στο σηκώνω», σκέφτηκα με την πρώτη. Όμως, το κινητό κουδούνιζε καθώς περπατούσα και ένιωθα πως γύριζαν όλοι να κοιτάξουν ποιος κάνει θόρυβο. Χωρίς να αφήσω τα ψώνια από τα χέρια μου, απάντησα στο τηλέφωνο. Ήταν ο Θανάσης Τσαλταμπάσης, φιλικός και γλυκύτατος, που μου απολογούταν για το ότι δεν τηλεφώνησε μέσα στο Σαββατοκύριακο.
Τρεις μέρες μετά, συζητούσαμε δια τηλεφώνου για τη ζωή και το θάνατο, το προξενιό και το γάμο και για τη συνεργασία του στην ταινία «περιμένοντας τη νονά» με την τραγουδίστρια Demy. Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης μας αποκάλυψε τι σημαίνει για εκείνον το γέλιο και τι είναι για εκείνον η κωμωδία.
Επιμέλεια συνέντευξης: Ζαννίνα Μαργαρίτη
- Στην ταινία «περιμένοντας τη νονά» σας βλέπουμε στο ρόλο του Ηρακλή, ενός ανθρώπου που τον κυνηγάει η γκαντεμιά και αυτό τον κάνει να απαισιοδοξεί. Στην πραγματική σας ζωή θα περιγράφατε τον Θανάση ως απαισιόδοξο ή αισιόδοξο;
Θα έλεγα πως είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος γι’ αυτό μερικές φορές δεν παίρνω χαμπάρι τα προβλήματα που μου έχουν τύχει γενικότερα, και προσωπικά και επαγγελματικά. Ξέρω ότι μου έχουν συμβεί αλλά είμαι φιλοσοφημένα αισιόδοξος. Υπάρχει η αισιοδοξία στο DNA μου, αλλά το καλλιέργησα κιόλας. Οπότε δεν έχω σχέση με το ρόλο που υποδύομαι και χαίρομαι γι’ αυτό. Πάντα οι ρόλοι που κάνω θέλω να είναι διαφορετικοί από μένα. Και από γραφής, αλλά αν δεν είναι από γραφής ο τρόπος που παίζω και τους φτιάχνω εγώ διαφέρουν πολύ από μένα. Φυσικά γίνονται με το δικό μου μυαλό, με τη δική μου φαντασία, με το δικό μου σώμα αλλά κάτω από άλλες συνθήκες απ’ ότι είμαι εγώ. Είναι η χαρά της τέχνης αυτό. Αν περιφέρω τον εαυτό μου δεν είμαι ηθοποιός.
- Ο χαρακτήρας σας στο έργο δεν είναι και πολύ ψύχραιμος. Εσάς τι σας βοηθάει να διατηρείται την ψυχραιμία σας στις διάφορες αναποδιές της ζωής;
Είμαι αισιόδοξος, αλλά όχι «τρεις λαλούν» και «δεν με νοιάζει» και χρησιμοποιώ τη λογική μου. Σκέφτομαι πολύ ρεαλιστικά και γήινα και φιλοσοφημένα. Οπότε αυτά με κάνουν να είμαι ψύχραιμος. Αντιμετωπίζω τα πάντα με ψυχραιμία, και τις κακές και τις καλές στιγμές που θα μου συμβούνε. Ούτε στη χαρά έχω πολλές εξάρσεις αλλά ούτε και στη λύπη. Αν τύχει μια κακοτοπιά δεν θα βάλω πλερέζες.
- Στο “περιμένοντας τη νονά” ο Ηρακλής έχει έναν παιδικό φίλο τον Αγησίλαο με τον οποίο έπαιζαν από 12 χρονών και συνεχίζουν να πειράζουν ο ένας τον άλλον σαν παιδιά ακόμα και όταν έχουν φτάσει τα 45. Τελικά όλα στη ζωή είναι μια τεράστια πλάκα;
Και το θέατρο ακόμα είναι ένα παιχνίδι, απλά με απόλυτα επαγγελματικούς όρους. Δεν ξέρω τι είναι στη ζωή τα πράγματα, εξαρτάται πως το βλέπει ο καθένας. Εμένα, για να πω την αλήθεια, η έννοια της πλάκας δεν μου πολυαρέσει. Στη ζωή μου προτιμώ το χιούμορ παρά την πλάκα. Παρόλ’ αυτά όταν βλέπω ανθρώπους αγνούς και με προθέσεις αγνές μου αρέσει ο τρόπος που εκφράζονται. Μπορεί εγώ να μην είμαι έτσι στη ζωή μου, έχω τέτοιες φιλίες αλλά δεν εκφράζομαι με τέτοιο τρόπο, αλλά αυτούς τους δύο τους χαίρομαι. Κάνουν πλάκα και είναι όντως σαν παιδιά όταν είναι μαζί. Καμιά φορά, στην ταινία “περιμένοντας τη νονά”, ξεφεύγουν και δεν είναι έτσι μόνο όταν είναι μαζί, αλλά έχουν μία αγνότητα, η οποία είναι ζηλευτή. Πιστεύω πως η ζωή, ότι και να ναι, έχει αρχή μέση και τέλος. Αυτό είναι. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να τα βάζουμε όλα πολύ βαριά στην πλάτη μας. Πρέπει να την ευχαριστηθούμε, όχι εις βάρος των άλλων φυσικά, αλλά να την απολαύσουμε και να κοιτάζουμε κυρίως τα καλά της και όχι τόσο τα άσχημά της.
- Η ταινία “περιμένοντας τη νονά” προκαλεί άφθονο γέλιο μέσα από έξυπνες σκηνές, με τις οποίες γελούν και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Φαντάζει άκρως πηγαίο το γέλιο σας. Γελάτε πραγματικά κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων;
Το γέλιο έχει αποδειχτεί ότι δίνει και λεπτά ζωής, λένε. Έχουν μετρηθεί και οι ποσότητες, δηλαδή πόσα λεπτά γελάς και πόσα λεπτά σου δίνει. Γι’ αυτό κάναμε την ταινία για να αυξήσουμε το μέσο όρο ηλικίας. (γέλια εδώ). Το γέλιο είναι πάρα πολύ σημαντικό. Αλλά και μία γλυκιά συγκίνηση είναι πολύ σημαντική. Προσωπικά πιστεύω στη δύναμη και των δύο. Ουσιαστικά, ο κόσμος με γνωρίζει ως κωμικό. Υπηρετώ αυτό το είδος. Είναι ένα απύθμενο είδος που το υπηρετώ και θα το υπηρετώ και θα το ψάχνω πάντα. Αυτό δεν σημαίνει ότι η κωμωδία δεν εμπεριέχει μέσα και το δράμα. Η καλή κωμωδία μόνο με δράμα από πίσω μπορεί να υπάρξει, αλλιώς είναι ένα ανούσιο χάχανο. Στην κωμωδία, οι ήρωες πρέπει να πάσχουν, να περνάνε λίγο άσχημα, αλλά άσχημα τόσο όσο. Ο σκηνοθέτης μας έχει κρατήσει τις ισορροπίες άψογα σύμφωνα με το όραμα που είχε και αυτό που ήθελε να κάνει. Κάθε ταινία, κάθε ιστορία είναι ξεχωριστή. Η κωμωδία δεν είναι μόνο αυτό που κάναμε εμείς. Το «περιμένοντας τη νονά» είναι μια συγκεκριμένη ταινία με αυτό το χιούμορ που έχει. Διαθέτει, όμως, και αυτή τη γλυκιά νοσταλγική διάθεση. Θυμίζει παλιό σινεμά, όχι μόνο ελληνικό αλλά και σύγχρονο (γαλλικό, ιταλικό). Δεν στηρίζεται στα εφέ και στη μεγάλη πλοκή αλλά στις σχέσεις των ανθρώπων και στις ευαισθησίες και στο χιούμορ που βγάζουν οι σχέσεις.
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων μας έχει πιάσει να γελάσουμε αρκετές φορές. Γενικότερα οι ηθοποιοί γελάμε, αλλά για πράγματα διαφορετικά απ’ αυτά που θα γελάσει το κοινό. Γελάμε με μια αντίδραση του άλλου ηθοποιού που μπορεί να είναι πολύ έξυπνη ή να έχει πλάκα πως στο καλό του ήρθε να το κάνει. Ειδικά σε αυτή τη φάση με τον Λευτέρη, που ταιριάζουμε πολύ, αγαπιόμαστε πολύ και εκτιμάμε ο ένας τον άλλον, είμαστε πολύ άνετοι. Έχω γελάσει πολλές φορές με τον Λευτέρη αλλά όχι να μπει το γέλιο μου στο ωφέλιμο πλάνο. Στο ωφέλιμο πλάνο είναι καθαρά ο ρόλος. Θέλω πάντα να υπηρετώ το ρόλο χωρίς να ξεφεύγει. Αλλιώς γελάει ο Ηρακλής και αλλιώς γελάω εγώ. Το γέλιο που έφτιαξα για τον Ηρακλή είναι αποκλειστικά γι αυτό το ρόλο.
- Έχετε ποτέ σκεφτεί να κάνετε standupcomedy?
Πολύ πιο παλιά είχε περάσει από το μυαλό μου. Όταν ήμουν φοιτητής στην Κοζάνη και σπούδαζα μηχανολόγος μηχανικός εκεί, έκανα εκπομπές σε κάποιους τοπικούς σταθμούς. Ασχολιόμουν ερασιτεχνικά και με το θέατρο και περνούσα μια φάση κοινωνικότητας και μου άρεσε το stand-up comedy. Όμως, στη φάση που είμαι και στην πορεία που έχω τώρα προτιμώ περισσότερο να υποδύομαι ρόλους από το να λέω αστεία. Το παρακολουθώ ευχάριστα ως θεατής, αλλά δεν είναι αυτό που με γεμίζει τόσο όσο το να πλάσω έναν χαρακτήρα και να βουτήξω μέσα σε μία ιστορία. Είναι ένα άλλο είδος, που πιθανόν να το έκανα, αλλά δεν είναι κάτι που είναι στα σχέδιά μου.
- Η σχέση του Ηρακλή και του Αγησίλαου στο “περιμένοντας τη νονά” μετράει θεωρώ πάνω από 25 χρόνια. Είχατε ποτέ μια τόσο μεγάλη φιλική σχέση; Τι θεωρείτε ότι χρειάζεται μία σχέση για να κρατήσει τόσο πολύ;
Βεβαίως. Έχω αρκετούς γνωστούς και φιλικές σχέσεις πάρα πολλές, αλλά, μιλώντας με αυστηρούς όρους, ως φίλους – φίλους, θα αναφερθώ σε λίγους. Έχω δύο τρεις φίλους από τα νήπια, για παράδειγμα η κολλητή μου φίλη Ζωή. Μπορεί να κάνουμε τελείως διαφορετικά πράγματα αλλά έχουμε τόσο γερή αγάπη γιατί μας ένωσε το παιχνίδι. Ενώ είμαστε διαφορετικοί, είμαστε απίστευτα αγαπημένοι. Επίσης, έχω φίλους και από τα φοιτητικά μου χρόνια και θα έλεγα ότι έχω και κάνα δύο εδώ στην Αθήνα από τότε που ήρθα πριν 12 – 13 χρόνια. Μπορεί να δημιουργηθεί από το πουθενά μια ωραία φιλία. Χρειάζεται αγάπη, χρειάζεται σεβασμό και μια περίεργη χημεία που δεν εξηγείται. Και φυσικά να είναι ανιδιοτελής. Στην πορεία θα φανεί φυσικά πως θα εξελιχθεί, αλλά σε ενώσει κάτι πολύ απλό.
- Ο Άλεξ στην ταινία είναι Γερμανός. Νομίζω και στην πραγματικότητα. Τι επιδιώκει ο Νίκος Ζαπατίνας με αυτή την προσθήκη; Τι έχει να πει στο κοινό για τις ελληνογερμανικές σχέσεις;
Είναι Σουηδός και κάνει τον Γερμανό. Ο σκηνοθέτης μας ήθελα να φέρνει και φατσικά σε Γερμανό. Ο ηθοποιός αυτός μιλάει 7 γλώσσες. Και σε μας που ήρθε μέσα σε 10 μέρες έμαθε ελληνικά. Είναι απίθανος και έχει και γερμανόφατσα πώς να το κάνουμε; (γέλια εδώ). Ένα χαρακτηριστικό της κωμωδίας, λοιπόν, είναι ότι πιάνεται από αναγνωρίσιμες καταστάσεις και σχέσεις για να ξετυλιχθεί. Όμως, στο «περιμένοντας τη νονά» δεν είναι το ζητούμενο τόσο το σχόλιο αλλά ο τρόπος που το εξελίσσει ο Ν. Ζαπατίνας. Ο τρόπος του πολύ θετικός, έτσι ώστε να δείξει πως όλοι είμαστε άνθρωποι, χωρίς βέβαια να μας δείχνει με το δάχτυλο και να μας διδάσκει. Πιστεύω πως οι χώρες και τα σύνορα είναι κυρίως για άλλους και όχι για τους απλούς ανθρώπους. Τα σύνορα υπάρχουν για να χωρίζουν πολιτικά και στρατιωτικά τις χώρες. Κατά τα άλλα, νομίζω δεν υπάρχει καμία διαφορά στους ανθρώπους. Όχι νομίζω, είμαι σίγουρος! Και απορώ με αυτούς που θεωρούν διαφορετικούς κάποιους που έχουν γεννηθεί σε άλλη χώρα ή με άλλο χρώμα. Είναι αστείο και τραγικό. Πρέπει να είναι η αγάπη πάνω από όλα.
- Μιας και μιλάμε για συνεργασίες, εμφανίζεται και η τραγουδίστρια Ντέμι στην ταινία. Ποιες απαιτήσεις έχει η συνεργασία… ή απλά: πώς ήταν η συνεργασία με έναν άνθρωπο εκτός χώρου; Υπάρχουν διαφορές;
Είναι γλυκύτατη, συνεργάσιμη και πολύ ταλαντούχα. Πιστεύω, αν συνεχίσει, θα εξελιχθεί πολύ και θα γίνει πολύ καλή ηθοποιός. Είναι ήδη πολύ καλή για την ηλικία της και για το ξεκίνημά της. Βέβαια, στο «περιμένοντας τη νονά» η Ντέμι είναι με έναν άλλον τρόπο στο χώρο. Είναι καλλιτέχνης, είναι τραγουδίστρια, επίσης έχει υπάρξει στο θέατρο αρκετές φορές. Οπότε, με έναν τρόπο, δεν είναι και η πρώτη της φορά με συνθήκες δουλειάς όπως οι δικές μου. Υπάρχει ένας κοινός τόπος στις δουλειές μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο καθένας μπορεί να συνεργαστεί ή να κάνει εύκολα αυτή τη δουλειά. Η Ντέμι είναι πραγματικά ταλαντούχα και έχει το συστατικό που πρέπει να έχει κάποιος όταν ξεκινά να γίνει ηθοποιός. Έχει αληθινό συναίσθημα, που αυτό όσες σχολές και να πας όσα σεμινάρια και να κάνεις δεν μπορεί κάποιος να στο βάλει με τσιπάκι στο μυαλό. Αυτό είναι η αρχική πρώτη ύλη. Βρίσκω αληθινό συναίσθημα στην Ντέμι και, επειδή είναι και δουλευταρού εξελίσσεται και μπορεί να εξελιχθεί πολύ καλά. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο καθένας μπορεί να παίξει.
Είναι για μένα μια τέχνη πάρα πολύ δύσκολη που απαιτεί αφοσίωση, απαιτεί να αφήσεις πολλά πράγματα και να κάνεις με έναν τρόπο πρωταθλητισμό και να αγαπάς την ουσία της τέχνης σου. Μόνο έτσι μπορείς να γίνεις ηθοποιός. Απαιτεί οπωσδήποτε γνώση, απαιτεί καλλιέργεια με τον εαυτό σου και φυσικά καλό θα είναι να υπάρχει και όπως είπαμε πριν η πρώτη ύλη, ας το πούμε χοντρικά ταλέντο. Το ταλέντο, για μένα, έχει πολλές διαστάσεις αλλά αν υπάρχει και αυτό πιστεύω ότι είναι κάποιος σε πολύ σωστό δρόμο. Οπωσδήποτε πρέπει να δουλέψει πάρα πολύ, πρώτα με τον εαυτό του, αλλά και όχι μόνο γιατί είναι μια δουλειά συνεργασίας. Είναι στάση ζωής για μένα, δεν είναι απλώς δουλειά.
- Με αφορμή την Ντέμι αλλά και τον Ηρακλή στην ταινία που αλλάζει ένα σωρό περιστασιακές δουλειές, έχετε δουλέψει αλλού εκτός του χώρου σας;
Κάποια στιγμή, όταν ήμουν Τρίτη Λυκείου, είχα δουλέψει σερβιτόρος για λίγο, αλλά μετά ασχολιόμουνα πολύ με το θέατρο. Ήρθα στην Αθήνα, αφοσιώθηκα απόλυτα στη δραματική σχολή και σε αυτό που είχα να κάνω και ξεκίνησα αμέσως να δουλεύω πάνω σε αυτό. Η οικογένειά μου με στήριξε στα βήματά μου αλλά δούλευα και για να είμαι ανεξάρτητος. Μ’ άρεσε πάντα να είμαι μέσα στην κοινωνία μου και να μην τρώω από τα έτοιμα. Η οικογένειά μου δεν με κακόμαθε, ζούσα σε πολύ νορμάλ συνθήκες και γνώριζα τις ανάγκες των υπολοίπων. Άλλωστε, η δουλειά δεν είναι μόνο για να καλύπτεις τα προς το ζην, είναι και χαρά η εργασία
- Στην ταινία μέσω του ρόλου σας θίγεται το ζήτημα του γάμου και του προξενιού. Τι έχει να πει σε όσους ψάχνουν το άλλο τους μισό και την κοινωνική αποδοχή μέσα από έναν καλό γάμο;
Δεν έχω τέτοια στεγανά. Ο καθένας πρέπει να χειρίζεται τα πράγματα όπως εκείνος πιστεύει και όπως του βγαίνει. Αν κάτι δεν γίνεται επίτηδες ή με το ζόρι, τότε μια χαρά. Έχω δει σχέσεις που έγιναν από «προξενιό» και κρατήσανε και είναι υγιείς και πραγματικά καλές, σχέσεις που γίνανε από προξενιό και δεν φτουρίσανε και σχέσεις που γίνανε από μεγάλο πάθος και έρωτα και πήγανε μετά στο άλλο άκρο. Όλοι οι συνδυασμοί υπάρχουν. Το θέμα είναι πως βγαίνει φυσικά στον καθένα. Αν με έναν τρόπο βρεθείς με έναν άνθρωπο και ταιριάξετε και αγαπηθείτε, τότε ο τρόπος που θα τον γνωρίσεις δεν έχει νόημα. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
- Ο Ηρακλής «περιμένει» την αγαπημένη του νονά να καταλήξει. Το ζήτημα της ζωής και του θανάτου όμως πλανιέται κρυφά πάνω από όλη την ταινία σε πολλές σκηνές. Ποια είναι η δική σας στάση απέναντι στον θάνατο, τον φοβάστε;
Σίγουρα θα ήθελα ιδανικά να ζούμε για πάντα. Η ζωή είναι πάρα πολύ όμορφη και γλυκιά, πιθανόν βέβαια επειδή τη χάνουμε. Δεν την έχουμε σίγουρη και γι’ αυτό φοβόμαστε και ανησυχούμε και μας προκαλεί δέος. Σαφέστατα προκαλεί τέτοια συναισθήματα ο θάνατος. Δεν μπορεί να τον αποφύγει δυστυχώς κανένας μας. Απλώς όσο μεγαλώνω συμφιλιώνομαι, εξοικειώνομαι και τον διακωμωδώ κιόλας. Γιατί και ο σαρκασμός στα πράγματα είναι ένα πολύ καλό χαπάκι. Στην κωμωδία δε, λειτουργεί ως πολύ ωραίο συστατικό. Εμένα μου αρέσουν οι μαύρες κωμωδίες, αν και το «περιμένοντας τη νονά» δεν θα το κατέτασσα εκεί. Είναι και πολύ φωτεινό όπως το δίνει ο Ν. Ζαπατίνας. Έχει, όμως, στοιχεία της από τη στιγμή που έχει τον θάνατο και γελάμε με αυτόν.
- «Δεν θα πεθάνουμε ποτέ…» γράφει μια πινακίδα μέσα στην ταινία. Τελικά, πως μπορεί κάποιος να νικήσει τον θάνατο;
Αν έχει ζήσει τη ζωή του, έχει αγαπήσει και έχει αγαπηθεί πιστεύω ότι έτσι κερδίζει τη ζωή. Δεν ξέρω αν νικάει τον θάνατο. Αν μένει και στις καρδιές των ανθρώπων τότε με κάποιο τρόπο ίσως νικάει τον θάνατο. Είναι ωραίο ζήτημα για να φιλοσοφείς επ’ αυτού αλλά ότι και να πούμε θα συμβεί. Το θέμα είναι να περάσουμε καλά όσο ζούμε.
- Πέρα από κει που αλλού σας συναντάμε; Ποια τα σχέδια σας για το άμεσο μέλλον;
Εκτός από το “περιμένοντας τη νονά” και τη μεγάλη οθόνη, βρίσκομαι στο θέατρο όπως πάντα. Το θέατρο είναι η βάση μου και η λατρεία μου. Είμαι στο θέατρο Κιβωτός Τετάρτη έως Κυριακή στη Συμμορία των 5 σε σκηνοθεσία του Γ. Κακλέα μέχρι το Πάσχα που τελειώνει η τυπική θεατρική σεζόν. Είναι μία παλιά αγγλική ταινία του ’55 με τον Πίτερ Σέλερς τότε και έγινε το 2004 ένα ριμέικ με τον Τομ Χακνς. Από το 2011 παίζεται παγκοσμίως και ως θεατρικό έργο. Σε μας το έχει μεταφράσει και διασκευάσει ο Θοδωρής Πετρόπουλος.
Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση
Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ
Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ του Graham Linehan στο θέατρο Κιβωτός
Οι Θανάσης Τσαλταμπάσης, Γιάννης Μποσταντζόγλου, Αγορίτσα Οικονόμου, Κώστας Αποστολάκης, Στέλιος Πέτσος, Κώστας Φλωκατούλας και Στέλιος Ιακωβίδης γίνονται συνένοχοι στο σχέδιο της τέλειας ληστείας μιας χρηματαποστολής. Η συμμορία των πέντε, παριστάνοντας τους ερασιτέχνες χορευτές, νοικιάζει τη σοφίτα του ετοιμόρροπου σπιτιού μιας γλυκιάς και άμεμπτου ηθικής γριούλας που ζει με μοναδική παρέα τον παπαγάλο της. Το «τέλειο» σχέδιο, όμως, παίρνει απρόβλεπτη και ξεκαρδιστική τροπήόταν στα πόδια τους μπλέκεται άθελα της η ανυποψίαστη γριούλα.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας
Παίζουν οι ηθοποιοί: Θανάσης Τσαλταμπάσης, Γιάννης Μποστάντζογλου, Αγορίτσα Οικονόμου, Κώστας Αποστολάκης, Στέλιος Πέτσος, Κώστας Φλωκατούλας και Στέλιος Ιακωβίδης.
Από 30 Ιανουαρίου – 21 Απριλίου, Τετάρτη έως Κυριακή
Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης βρίσκεται στο facebook: https://www.facebook.com
Διαβάστε τι είχε πει ο Θανάσης Τσαλταμπάσης σε προηγούμενη συνέντευξή του στο maxmag εδώ
