Η Βιβιάννα Γιαννούτσου είναι καλεσμένη στη στήλη των συνεντεύξεων για να μας μιλήσει για το νέο της βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή, «Πάρ’ το και κάν’ το δικό σου».
Η Βιβιάννα εξομολογείται πως όταν θέλει να γράψει κάτι παρατά τα πάντα και αποτυπώνει τη σκέψη της σε χαρτί.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
Η Βιβιάννα Γιαννούτσου πώς μοιράζεται ανάμεσα στη λογοτεχνία και στη χημεία;
Δεν θα πω ψέματα είναι αρκετά δύσκολο να μοιράζεσαι ανάμεσα σε δύο τόσο απαιτητικούς κλάδους. Η καθημερινότητά μου δεν θα έλεγα ότι είναι ιδανική για τη λογοτεχνία. Εργάζομαι κάθε μέρα, και μετά το σχόλασμα μέχρι αργά το βράδυ παρακολουθώ μαθήματα υποκριτικής στη δραματική σχολή που σπουδάζω. Οπότε για εμένα τον τελευταίο καιρό, η λογοτεχνία είναι πιο πολύ τα θεατρικά έργα που πρέπει να μελετώ για τη σχολή μου. Λατρεύω τα λογοτεχνικά βιβλία και το γεγονός ότι δεν μπορώ να τα διαβάζω όσο θέλω δεν με χαροποιεί ιδιαίτερα. Τα καλοκαίρια που το πρόγραμμά μου είναι πιο ελεύθερο το αφιερώνω στο να διαβάζω. Ένα βιβλίο συντροφιά στην παραλία είναι από τις μεγαλύτερές μου απολαύσεις. Αυτό φυσικά σημαίνει ότι συχνά δεν έχω χρόνο και να γράψω και όπως πολλοί καταλαβαίνουν το γράψιμο βγαίνει πηγαία και όχι κατά παραγγελία. Δυσκολεύομαι πολλές φορές να βρω ηρεμία και χρόνο μόνη μου. Αλλά είναι μαγικό όταν η ανάγκη μου να γράψω ξεπερνά κάθε χρονικό περιθώριο και γεννιέται, όταν δω μια εικόνα, πάρω ένα ερέθισμα και με μαγέψει και πρέπει να εκφράσω όσα νιώθω, παρατάω τα πάντα για να το αποτυπώσω στο χαρτί.
Στη ζωή μας σημασία έχουν οι στιγμές ή όχι;
Φυσικά και έχουν. Οι στιγμές είναι το συναίσθημα της ανατριχίλας που σου προκαλείται όταν μια ανάμνηση γεννιέται στο μυαλό σου. Είναι κάτι που σε συντροφεύει όλη σου τη ζωή. Είναι η στιγμή που παίρνεις μια ανάσα και σκέφτεσαι «τι νιώθω, τι ακούω, τι μυρίζω» και εισπνέεις έντονα ρουφώντας όλο το συναίσθημα που σου προκαλείται. Όταν ειδικά χάνεις έναν άνθρωπο τότε εκτιμάς εκείνες τις μικρές στιγμές, τις συνήθειες που είχε και δεν θα ξεχάσεις ποτέ, ένα γέλιο που κράτησε λίγο παραπάνω και το αίσθημα του αγγίγματός του. Αν δεν είναι αυτά, τότε τι σημασία έχει;
Είναι ευτυχισμένος κάποιος που κλέβει στιγμές;
Όχι δεν είναι. Η ευτυχία είναι μια πιο μόνιμη κατάσταση άηχη πολλές φορές που οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν. Βαφτίζουν μια στιγμή ότι είναι η στιγμή απόλυτης ευτυχίας τους αλλά ξεχνάνε όλο το υπόλοιπο πανέμορφο ταξίδι που τους συντροφεύει. Όποιος τοποθετεί την ευτυχία σε μια στιγμή, κατά πάσα πιθανότητα ένιωθε λειψός τις υπόλοιπες. Σίγουρα κάποιες φορές είναι πιο έντονες από τις άλλες, και αισθάνεσαι να βιώνεις μια πραγματικότητα που δεν μοιάζει αληθινή από το πόσο υπέροχη είναι. Αλλά αυτή η στιγμή περνάει, το θέμα είναι πως αισθάνεσαι γενικά, αυτό έχει σημασία.
Η Άννα συναντά τον έρωτά της μετά από χρόνια και αυτή η συνάντηση τής αλλάζει τη ζωή. Μένουν ίδιοι οι μεγάλοι έρωτες στον χρόνο;
Αυτή είναι μια ερώτηση που δεν νομίζω ότι μπορώ να απαντήσω λόγω του νεαρού της ηλικίας μου. Θα ήθελα να απαντήσω ναι ή μάλλον έχω ανάγκη να απαντήσω ναι, γιατί μου επιτρέπει να ονειρεύομαι. Δυστυχώς όμως η καθημερινότητα όταν μας χτυπά την πόρτα, είναι πολύ πιο σκληρή από όσο υπολογίζαμε. Νομίζω ότι αν δεν μένουν, μένει αυτό το συναίσθημα που σου έχει προκαλέσει ο άλλος, όμορφο άσχημο ανάλογα και η αγάπη που έχεις νιώσει. Αυτή νιώθω ότι δεν μειώνεται και δεν αλλοιώνεται. Όταν αγαπάς κάποιον τον αγαπάς για πάντα. Αν δεν τον αγαπάς, τότε μάλλον δεν τον αγάπησες ποτέ αληθινά. Και σίγουρα πιστεύω ότι μια μικρή σπίθα είναι ικανή να αναγεννήσει τη φλόγα μεταξύ δύο ανθρώπων.
Ο τίτλος ενός βιβλίου οφείλει κατά τη γνώμη σας να είναι πολύσημος και να εξάπτει τη φαντασία του αναγνώστη; «Πάρ’ το και κάν’ το δικό σου» που είναι ο τίτλος του δικού σας βιβλίου, ποιος τον έδωσε;
Δεν νομίζω ότι τον «εξαπατά» είναι η λέξη που θα έδινα εγώ, αλλά να τον «ταξιδεύει». Εγώ θέλω ο τίτλος να έχει σχέση με το βιβλίο, ακόμα και αν αυτό είναι με έναν πιο αλληγορικό τρόπο. Εμένα ας πούμε, φανερώνεται ο τίτλος και η σημασία του μέσα στο βιβλίο. Το βιβλίο έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία μέσα, και είναι αφιερωμένο σε δύο ανθρώπους που έχασα. Ο τίτλος ήρθε από ένα όνειρο που είχα δει όταν έχασα τον έναν και είχε τη σημασία που έχει και στο βιβλίο. «Να ζεις και ό,τι κάνεις στη ζωή να το παίρνεις και να το κάνεις πραγματικά δικό σου, μόνο έτσι θα βρεις την ευτυχία».
Η γραμμή που διαχωρίζει τη μυθοπλασία από την πραγματικότητα είναι συχνά εξαιρετικά λεπτή. Τι στοιχεία πήρατε από την πραγματικότητα για να δημιουργήσετε την ιστορία;
Όπως ξαναείπα το βιβλίο βασίζεται σε αυτούς τους δύο ανθρώπους και πολλά στοιχεία ειδικά στο πρώτο μισό του βιβλίου είναι πλήρως αυτοβιογραφικά. Όμως είναι μπλεγμένα τόσο πολύ με την μυθοπλασία που μόνο αν κάποιος με ξέρει πολύ καλά, πέρα από κάποια πολύ προφανή, όπως το χημικό, η απώλεια, η σχέση της Άννας με τα ταξίδια, μπορεί να καταλάβει. Δεν ήθελα το βιβλίο να είναι η κατάθεση ψυχής μου, αν και έγινε καλώς η κακώς σε κάποια σημεία, αλλά ένα βιβλίο που άνθρωποι με παρόμοια βιώματα μπορούν να ταυτιστούν και να βρουν παρηγοριά.
Αν γυρίζατε πίσω τον χρόνο, ποια συμβουλή θα σας έδινε ο νεότερος εαυτός σας;
Εξαιρετική και δύσκολη ερώτηση. Ίσως να πιστεύω πιο πολύ στις δυνατότητές μου και ότι ό,τι και να γίνει στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Είναι φοβερό το πως η ζωή σου φέρνει πράγματα, άλλοτε καλά και άλλοτε άσχημα. Πρέπει να τα ζεις όλα και να μην αγχώνεσαι για τις καταστάσεις τόσο πολύ που στο τέλος όταν τελειώνουν νιώθεις ότι δεν τις έζησες εσύ.
Εάν σας ζητούσα να δώσετε μια ταυτότητα στο μυθιστόρημά σας, ποια θα ήταν αυτή;
Νομίζω είναι κοινωνικό μυθιστόρημα με αυτοβιογραφικά στοιχεία. Αυτά που ήθελα να προβάλω μέσα από το βιβλίο μου και να κουβαλήσει ο αναγνώστης μαζί του είναι θέματα όπως: η δυσκολία της απώλειας, η σημασία των δεύτερων ευκαιριών, το butterfly effect, το πώς προγραμματίζεις κάτι αλλά η ζωή έχει άλλα σχέδια και το πώς πρέπει να εκτιμάς ό,τι έχεις και να βιώνεις κάθε στιγμή.
Πώς ζήσατε εσείς αυτό το συγγραφικό ταξίδι;
Ήταν όντως ένα μακρύ ταξίδι, κράτησε περίπου ένα χρόνο, αλλά δεν ήταν δύσκολο. Δύσκολη ήταν η απόφαση να κυνηγήσω την έκδοση. Αυτό ήταν που με τρόμαζε επειδή ακριβώς το βιβλίο είναι τόσο αυτοβιογραφικό. Ήθελα αυτοί οι άνθρωποι που με βλέπουν από ψηλά να είναι περήφανοι γι’ αυτό που έφτιαξα και τους αφιερώνω. Αυτό το βιβλίο με έκανε να καταλάβω ότι αυτός ο μαγικός κόσμος είναι ένας που θέλω να είναι μέρος της ζωής μου για πάντα. Από δώδεκα χρονών που ξεκίνησα να γράφω, ποτέ δεν πίστευα ότι θα τα κατάφερνα και να που τώρα κρατάω στα χέρια μου το πρώτο παιδί μου. Η συγγραφή είναι ένα δώρο, και είναι ευλογία που μπορώ να το κάνω.
Ευχαριστώ πολύ για την υπέροχη αυτή συνέντευξη. Εις το επανιδείν.
Τι είναι αυτό που μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους; Είναι οι στιγμές, οι άνθρωποι που μας συντροφεύουν, η πραγματοποίηση μιας επιθυμίας, ή όλα αυτά μαζί;
Η Άννα Ηλιάδη γνώρισε από μικρή το σκληρό πρόσωπο της ζωής. Έζησε την απώλεια και όλα όσα αυτή προκαλεί σ’ ένα έφηβο κορίτσι. Δίπλα της σε όλα ο Αλέξανδρος, ο άνθρωπος που της κρατούσε το χέρι, την έμαθε ν’ αγαπάει και ν’ αγαπιέται, αλλά και που την πλήγωσε με τον χειρότερο τρόπο.
Τώρα, η εικοσιπεντάχρονη πλέον Άννα, γυρίζει από το εξωτερικό και παίρνει μέρος σ’ ένα συνέδριο ως επιστήμων πλέον, γεμάτη όνειρα και φιλοδοξίες. Ο αγαπημένος καθηγητής και μέντοράς της προσκαλεί στο ίδιο συνέδριο και τον Αλέξανδρο, φέρνοντάς τους ξανά σε επαφή για πρώτη φορά μετά τον χωρισμό τους.
Η Άννα θα θυμηθεί όλους τους λόγους που την έκαναν ν’ αγαπήσει εκείνο το αγόρι στην εφηβεία της και θα μάθει με τον χειρότερο τρόπο ότι οι πιο απλές επιλογές μπορεί ν’ αλλάξουν ριζικά τη ζωή του ανθρώπου, καθώς έρχεται εκ νέου αντιμέτωπη με τον μεγαλύτερό της φόβο. Θα καταφέρει να βρει τη δύναμη να συνεχίσει όταν όλα γύρω της μοιάζουν να καταρρέουν;
Ένα βιβλίο για τον έρωτα, την απώλεια, τα χαμένα όνειρα και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Άραγε, τι είναι στ’ αλήθεια αυτό που μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους;
Βιογραφικό της συγγραφέως:
Η Βιβιάννα Γιαννούτσου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτη του Λυκείου Κολλεγίου Ψυχικού και του τμήματος Χημείας του ΕΚΠΑ. Σήμερα εργάζεται ως χημικός σε μεγάλη χημική βιομηχανία στην Ελλάδα.
Η κλίση της στις τέχνες εκδηλώθηκε από μικρή ηλικία. Τριών ετών ξεκίνησε μαθήματα χορού τα οποία συνεχίζει μέχρι σήμερα. Στην ηλικία των πέντε ξεκίνησε και η ενασχόλησή της με το θέατρο, και πλέον είναι φοιτήτρια της ανωτέρας δραματικής σχολής «Ίασμος – Βασίλης Διαμαντόπουλος». Έχει λάβει μέρος σε γνωστές τηλεοπτικές σειρές και θεατρικές παραστάσεις, με πιο σημαντική την «Ανάμνηση Σμύρνης», παράσταση που ανέβηκε στο Ηρώδειο Θέατρο.
Η αγάπη της για το γράψιμο ξεκίνησε στα δώδεκα, όταν ένιωσε για πρώτη φορά την ανάγκη να μεταφέρει σε κείμενο τα συναισθήματά της. Έχει γράψει διηγήματα, μικρά μυθιστορήματα, ενώ έχει λάβει μέρος σε λογοτεχνικούς και ρητορικούς διαγωνισμούς όπου έχει διακριθεί.
Το «Πάρ’ το και κάν’ το δικό σου» αποτελεί το πρώτο της μεγάλο μυθιστόρημα, για τη συγγραφή του οποίου άντλησε έμπνευση από τα προσωπικά της βιώματα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
Πληροφορίες έκδοσης:
Τίτλος: Πάρ’ το και κάν’ το δικό σου
Συγγραφέας: Βιβιάννα Γιαννούτσου
Σελ. 294
Διαστάσεις 14Χ21
Τιμή: 15,00 €
ΙSBN: 978-618-5520-69-4
Ημερ. Κυκλοφορίας: 5/2023
Κωδικός: 23195
