Η Χριστίνα Ξυγκόγιαννη είναι σολίστ πιάνου, θεατρολόγος με μεταπτυχιακό, ζωγραφίζει και σκηνοθετεί. Παλεύει από αρκετά νεαρή ηλικία με την Σκλήρυνση Κατά Πλάκας. Ωστόσο όταν μιλάει κανείς μαζί της δεν τη νιώθει αδύναμη. Καθόλου. Αντιθέτως είναι πηγή έμπνευσης για τους γύρω της και μοιράζει δύναμη, αισιοδοξία και ελπίδα για το μέλλον.
Κυρία Ξυγκόγιαννη μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για τα παιδικά σας χρόνια και τη ζωή σας;
Ονομάζομαι Χριστίνα Ξυγκόγιαννη. Γεννήθηκα 19/05/1984 και είμαι από Αμάρυνθο Ευβοίας αν και για χρόνια ζούσα στην Αθήνα από επιλογή. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Σε ηλικία 4 ετών ξεκίνησα το πιάνο και ονειρεύτηκα να γίνω καθηγήτρια και σολίστ πιάνου. Λάτρεψα τον ήχο του. Τότε ήταν 8 ετών η αδελφή μου Φωτεινή Ξυγκόγιαννη. Η Φωτεινή είναι αρχαιολόγος, ξεναγός και εργάζεται στο Μέγαρο Μουσικής. Είναι Προϊσταμένη στη Διεύθυνση Χώρων Κοινού, με κύρια ευθύνη την Ταξιθεσία. Η αδελφή μου έπαιζε πιάνο, οπότε έβλεπα τα μαθήματα πιάνου και οι δάσκαλοι μουσικής κατάλαβαν την αγάπη μου για το πιάνο και το ταλέντο μου στο πιάνο σαν παιδί. Η μητέρα μου, Μαρία Κυρήκου, έπαιζε και παίζει κιθάρα πάντα. Οπότε η μουσική με τράβηξε.
Η μουσική ήταν για εμένα ήταν και ένας τρόπος διαφυγής για να αντέξω σαν παιδί ό,τι ήταν στενάχωρο για εμένα.
Όπως για παράδειγμα ήταν το διαζύγιο των δικών μου. Επίσης και το ότι η γιαγιά μου Φωτεινή, η μητέρα της μητέρας μου, έπασχε από την καρδιά της. Άνθρωπος με μεγάλη ψυχική δύναμη που αγαπούσε τα παιδιά και να ασχολείται με τον αργαλειό της, το πλέξιμο, το ράψιμο καθώς και τη φύση. Ο ήχος του αργαλειού είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου!
Ποιες είναι οι σπουδές σας;
Είμαι σολίστ πιάνου. Ήρθε στη ζωή μου σαν δασκάλα πιάνου η κα. Γιάννα Γκαρά στο Ωδείο Νίκος Σκαλκώτας της Χαλκίδας. Υπέροχος άνθρωπος! Γλυκιά και ταλαντούχα! Έπειτα συνέχισα με καθηγήτρια πιάνου την κα. Μαρία Γούναρη στο Ευβοϊκό Ωδείο της Ερέτριας. Κι εκείνη υπέροχη μουσικός και άνθρωπος! Μετά συνέχισα με την σολίστα πιάνου κα. Ήρα Διπλάρη. Και εκείνη ήταν πολύ καλή!
Ωστόσο η πιο σημαντική στιγμή ήταν όταν γνώρισα τον σολίστα και στη συνέχεια καθηγητή μου στο πιάνο κ. Δημήτρη Τουφεξή στο Φιλαρμονικό Ωδείο της κυρίας Ροζαλένας Κουρούση στην Πεύκη! Ο κ. Τουφεξής είχε έρθει να κάνει σεμινάριο πιάνου στη Χαλκίδα. Είχα πάει κι εγώ και αγάπησα, σχεδόν ερωτεύτηκα, τον ήχο του! Ήχος κρύσταλλο με άπειρα συναισθήματα! Και μια τεχνική στο πιάνο άψογη! Και είπα μέσα μου σαν παιδί της Α’ Γυμνασίου τότε “τέτοια πιανίστα θέλω να γίνω!”
Εκείνος αναγνώρισε το ταλέντο μου και την αγάπη μου για το πιάνο και εγώ ζήτησα από τη μητέρα μου να κάνω μαθήματα πιάνου μαζί του. Ευτυχώς έτσι και έγινε! Πήγαινα 10 χρόνια κάθε Σάββατο από την Αμάρυνθο στην Αθήνα για το πιάνο και τον καθηγητή μου.
Μουσικό πατέρα τον λέω εγώ τον κ. Δημήτρη Τουφεξή! Συμμετείχα σε όλα τα σεμινάριά του και τις συναυλίες του! Από τις καλύτερες εποχές της ζωής μου! Ολοκλήρωσα το πιάνο μαζί του. Εκτός από σολίστ πιάνου είμαι επίσης Θεατρολόγος με υποτροφία και μεταπτυχιακό.
Επιπλέον για 10 χρόνια αρθρογραφούσα εθελοντικά στις εφημερίδες Παλμός Γαλατσίου και Τα Νεα της Κυψέλης. Επίσης γράφω θεατρικά κείμενα, σκηνοθετώ, φτιάχνω τα σκηνικά και επιμελούμαι τη μουσική και την κινησιολογία. Αυτό το διάστημα εργάζομαι ως αναπληρώτρια θεατρολόγος στην Εύβοια στα Δημοτικά σχολεία Αμαρύνθου και Ερέτριας. Παλιότερα δούλευα ως καθηγήτρια πιάνου στο Πνευματικό Κέντρο Ν. Φιλαδέλφειας, στο Δημοτικό Ωδείο Αμαρουσίου και στο Χαλκηδόνιο Ωδείο. Αλλά και σαν αναπληρώτρια θεατρολόγος στα σχολεία της Ν. Φιλαδέλφειας, του Κερατσινίου και του Παλαιού Φαλήρου.
Επίσης, έχω συνεργαστεί σαν θεατρολόγος με τον πολιτισμικό σύλλογο Η Πεύκη, καθώς και θερινά προγράμματα δημιουργικής απασχόλησης μέσω τέχνης και γυμναστικής στο Χαλάνδρι. Ταυτόχρονα κάνω εδώ και περίπου 10 χρόνια εθελοντικά ό,τι περνάει από το χέρι μου για να ενημερώνω και να ευαισθητοποιώ παιδιά, μαθητές μου, και ενήλικες πάνω στα θέματα διαφορετικότητας, ΑΜΕΑ, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για την ανθρώπινη αξία.
Η ενασχόλησή σας με τη Θεατρολογία πότε ήρθε στη ζωή σας;
Πήρα το δίπλωμα του πιάνου στα 20 μου με άριστα παμψηφεί και Α’ βραβείο! Ήδη είχα δώσει πανελλήνιες εξετάσεις και είχα περάσει στη Θεατρολογία Αθηνών 9η σε όλη την Ελλάδα! Τη λάτρεψα τη σχολή αυτή! Είχα εξαιρετικούς καθηγητές και προσωπικές συζητήσεις μαζί τους στα διαλλείματα. Άπειρες οι ερωτήσεις μου. Υπέροχα τα μαθήματά τους!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον αείμνηστο Μάριο Πλωρίτη που μας δίδασκε Σαίξπηρ και την αείμνηστη Χαρά Μπακονικόλα που μας δίδασκε Φιλοσοφία!
Advertising
Και φυσικά δεν θα ξεχάσω ποτέ τον αείμνηστο Σπύρο Ευαγγελάτο, θυμηθείτε το Αμφιθέατρο και τις σκηνοθεσίες του! Σε εκείνον ζήτησα να κάνω πτυχιακή επάνω στον Φάουστ του Γκαίτε και τις όπερες οι οποίες έχουν σαν βασικό πρόσωπο τον Φάουστ. Ε, μετά θέλησα να δώσω γραπτές εξετάσεις για το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Αθήνας. Έδωσα και τα κατάφερα! Με πήραν! Υπέροχα χρόνια και υπέροχοι καθηγητές! Ολοκλήρωσα το Μεταπτυχιακό μου με υπεύθυνό μου τον κ. Μηνά Ι. Αλεξιάδη στον οποίο ζήτησα να κάνω έρευνα και εργασία με μεταπτυχιακή πάνω στο φανταστικό στοιχείο στις ελληνικές όπερες. Ταυτόχρονα είχα δώσει γραπτό διαγωνισμό στο ΕΚΠΑ για υποτροφία και τα κατάφερα!
Ήταν πολύ χρήσιμη η υποτροφία αυτή γιατί όλα τα χρόνια δούλευα και σπούδαζα, αλλά η υποτροφία μου έδωσε μια οικονομική ανάσα τότε! Και μετά έκανα προέρευνα για να καταθέσω αίτημα για ντοκτορά πάλι με τον κ. Μηνά Ι. Αλεξιάδη αλλά δυστυχώς τότε ξαφνικά η υγεία μου κατέρρευσε και παράτησα το όνειρο για ντοκτορά.
Θέλετε να μας μιλήσετε για την περιπέτεια την υγείας σας;
Δεκαπέντε χρόνια έψαχνα να βρω τι είχα και όλοι μου λέγανε πολύ άγχος και ψυχοσωματικά και πως ήταν ιδέα μου. Και καλώς ή κακώς δεν ήταν η ιδέα μου. Παράτησα την ιδέα του ντοκτορά γιατί μια μέρα από εκεί που δεν το περίμενα άκουσα στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός και ήμουν και μόνη μου “κυρία Χριστίνα Ξυγκόγιαννη οι εξετάσεις σας δείχνουν ευρήματα ή για καρκίνο εγκεφάλου ή για σκλήρυνση εγκεφάλου!” Σοκ; Σοκ! Και σιωπή. Και έφυγε μόνο ένα δάκρυ από τα μάτια μου. Οι γιατροί σοβαροί και αυστηροί μου είπαν “Δεν έχουμε χρόνο για κλάματα. Το πρωί αρχίζουμε νέο κύκλο εξετάσεων! Πρέπει να φανείς δυνατή!” Ευτυχώς με τα λόγια αυτά πάτησα γη! Περπάτησα με τα πόδια βραδιάτικα από τον Ευαγγελισμό ως το Γαλάτσι και πήρα την απόφαση ότι πρέπει να το παλέψω ό,τι κι αν είναι. Οι επόμενες ώρες και μέρες ήταν αβάσταχτες μέχρι να βγει το οριστικό αποτέλεσμα!
Δεν ήταν ευτυχώς καρκίνος εγκεφάλου. Ήταν καλώς κακώς Σκλήρυνση Κατά Πλάκας. Ήταν και είναι. Και έτσι κάθε μέρα αντιμετωπίζω τη σκληρυνσούλα. Τη λέω έτσι γιατί σίγουρα ήρθε να με μάθει να αγαπώ τον εαυτό μου και την υγεία μου πιο πολύ. Σίγουρα για να καταλάβω σε κάθε κύτταρο την αξία της ζωής, της ύπαρξης, της υγείας όσης κι αν έχουμε. Και σίγουρα ήρθε να με εκπαιδεύσει στον πόνο του Ανθρώπου. Ξέρετε, δεν είναι μόνο ότι οι πόνοι της σκλήρυνσης όταν αρχίζουν είναι αφόρητοι. Είναι ότι είναι απρόβλεπτη πάθηση. Εκεί που νιώθεις καλά εκεί μπορεί να έρθει μια υποτροπή και να τρέχεις παρέα με τους γιατρούς σου να προλάβεις να σώσεις ό,τι μπορέσεις. Χρειάζονται συνεχώς εξετάσεις και έξοδα. Παράλληλα βλέπεις και τον πόνο των άλλων συνασθενών σου.
Είναι ότι βλέπεις γενναίες και ευαίσθητες κυρίως ψυχές να μάχονται έναν αγώνα που δεν ξέρουμε πού θα βγει. Γι’ αυτό πάντα γράφω κείμενα στη σελίδα μου στο Facebook για την δύναμη του Ανθρώπου. Την δύναμη που έχουμε οι ΑΜΕΑ. Κι εγώ είμαι ΑΜΕΑ και ας μη φαίνεται αυτή τη στιγμή. Χάρη στην επιστήμη, τους γιατρούς μου που τους έχω σαν οικογένειά μου και τον βασικό μου γιατρό από το Αιγινήτειο Νοσοκομείο τον κ. Γεώργιο Κούτση. Γι’ αυτό στην ευέλικτη ζώνη των σχολείων παλιότερα έκανα προγράμματα για την ευαισθητοποίηση προς τους ΑΜΕΑ και την διαφορετικότητα.
Πώς είναι η ζωή σας ως καθηγήτρια και ποια η σχέση σας με τα παιδιά;
Στους μαθητές μου δεν έχω πει ότι είμαι ΑΜΕΑ για να μην στεναχωρηθούν. Παιδάκια Δημοτικού είναι! Ζουν ήδη σε δύσκολες συνθήκες. Οικονομική κρίση, κορονοϊός, εγκλήματα, πόλεμος στην Ουκρανία κ.α. Τους λέω ότι συνεργάζομαι με νοσοκομεία και βοηθάω ΑΜΕΑ. Και τους λέω ότι στο δικό μου μυαλό ΑΜΕΑ σημαίνει και Άνθρωποι Με Ειδικές Ανάγκες και Δεξιότητες αλλά και Αν ΜΕ Αγαπάς! Από παιδί πιστεύω ως τώρα που είμαι ενήλικη πως η αγάπη είναι η βασική δύναμη στη ζωή. Η αγάπη όπως λέω στους μαθητές μου σε όλες της τις μορφές. Η αγάπη των γονιών στα παιδιά, η αγάπη ενός ανθρώπου στη φύση και τα ζωάκια, η αγάπη στον αθλητισμό ή στην τέχνη, η αγάπη στη χαρά και τη ζωή κ.α. Και πάντα τους λέω να αγαπούν τον εαυτό τους και να γνωρίζουν την αξία τους.
Αυτό θέλω να καταφέρω μέσα από τη θεατρική αγωγή και τη μουσική! Τη χαρά, την ενδυνάμωση, την αυτογνωσία των μαθητών μου! Να ξέρουν ότι αξίζουν γιατί έτσι πάει. Όλα τα παιδιά αξίζουν!
Και ιδέα δεν έχουν ότι όταν χορεύω μαζί τους, όταν τους ζωγραφίζω, όταν τους κάνω θέατρο και μουσική εκείνη τη στιγμή ανταλλάσσουμε ιδέες και συναισθήματα. Όπως τα ενδυναμώνω έτσι με ενδυναμώνουν ψυχικά και σωματικά! Όταν θέλει η ψυχή και το μυαλό το σώμα ακολουθεί. Αυτό θεωρώ. Για πόσο; Για όσο. Και το μέλλον; Οι στιγμές μετράνε! Αυτό που προτείνω σε μαθητές, φίλους, συνασθενείς, υγιείς είναι το να βρίσκετε μια ωραία στιγμή στη ζωή σας κάθε μέρα! Πριν κάμποσα χρόνια, τότε που διαγνώστηκε η σκληρυνσούλα, ήμουν με ήπια τετραπληγία!
Τώρα χορεύω! Για πόσο; Για όσο! Τόσο απλά! Και όχι ούτε γάμο έχω ούτε παιδιά και πάλι χαίρομαι που ζω και που προσπαθώ τον ιερό αγώνα της επιβίωσης και της υγείας.
Και όταν με πιάνει το παράπονο κάνω θέατρο με τα μαθητούδια μου ή αγκαλιάζω τα γατιά μου ή απλά βλέπω τη θάλασσα και η ψυχή μου γελά. Την ελπίδα μη χάσουμε όσο ο ήλιος και το φεγγάρι είναι στη θέση τους. Τα όνειρά μας είναι η δύναμή μας!
