Το θέατρο συνηθίζει να κατασκευάζει πλασματικούς κόσμους και την ίδια στιγμή να τους καταστρέφει, αποκαλύπτοντας την σκληρότητα της ζωής και τις διαφορετικές πτυχές του ανθρώπου. Αυτό που μένει όμως στο τέλος είναι η αληθινή πλευρά του, οι χαρακτήρες του και οι άνθρωποι που τους υποδύονται, οι ηθοποιοί του. Όπως έλεγε ο Πιραντέλο στο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε», «η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό. Είναι οι άνθρωποι: εσείς κι εγώ». Είναι αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν που διαβάζουν, παρατηρούν και συνθέτουν. Αυτοί οι άνθρωποι που καλούνται να ανακαλύψουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις ενός χαρακτήρα, να τα κάνουν βίωμα τους για όσο διαρκεί η παράσταση και μετά να τα αφήσουν να φύγουν. Αυτοί οι άνθρωποι που ζουν τον ίδιο χαρακτήρα επί μήνες ή επί χρόνια. Αυτοί οι άνθρωποι που μεγαλώνουν, ωριμάζουν, αλλά ο ρόλος τους παραμένει ίδιος. Οι ηθοποιοί!
Ο Γιώργος Μπένος είναι ένας απ’ αυτούς. Γεννήθηκε στη Χαλκίδα και το 2017 αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ανήκει στη νέα γενιά ηθοποιών, μια γενιά φέρελπις και πολλά υποσχόμενη. Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο Γιώργος Μπένος ολοκλήρωσε για δεύτερη χρονιά τον κύκλο παραστάσεων με το θεατρικό έργο «Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε» στο Εθνικό Θέατρο, ενώ ήταν επίσης στη νέα γενιά του «Λόγω Τιμής». Στις 7 Φεβρουαρίου αρχίζει παραστάσεις στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, στο έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ “Μακμπέθ“, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη. Ο Γιώργος Μπένος θέλει να συναντηθεί υποκριτικά με χαρακτήρες που θα του δημιουργήσουν κάθε είδους συναίσθημα. Χαρακτήρες που θα τον φέρουν πιο κοντά με κάθε ανθρώπινη πτυχή. Θα του ευχηθώ να συναντηθεί στο μέλλον, με όλους τους χαρακτήρες που επιθυμεί και με κόσμους θεατρικούς, ονειρεμένους.
Επιμέλεια Συνέντευξης: Ζαχαριά Χριστίνα
Υπάρχει μία στιγμή στη ζωή μας που καθορίζει το τι θέλουμε να κάνουμε στο υπόλοιπό της. Ποια ήταν αυτή η στιγμή για σένα;
Ανακάλυψα ότι θέλω να ασχοληθώ με την υποκριτική, τη περίοδο της εφηβείας. Εκείνο το διάστημα, περνούσα πολύ χρόνο σκεπτόμενος ό,τι μπορεί να ταλαιπωρεί το μυαλό και τη σκέψη ενός εφήβου. Ό,τι μπορεί να σκεφτεί ένα μυαλό με ανησυχίες και απογοητεύσεις. Δεν γνωρίζω αν το ανακάλυψα ή αν με βρήκε εκείνο τελικά. Άρχισα να μιμούμαι έναν καθηγητή μου στο σχολείο. Αντιλαμβανόμουν απ’τους γύρω μου ότι κάτι έκανα καλά. Έτσι, άρχισα να το δουλεύω ακόμη περισσότερο και προσπαθούσα διαρκώς να το βελτιώσω. Τότε άρχισα να εκφράζομαι περισσότερο. Όμως, το πιο σημαντικό είναι ότι μέσα απ’ αυτό ανακάλυπτα πτυχές του εαυτού μου, που δεν γνώριζα μέχρι τότε ότι υπήρχαν. Έπειτα, άρχισα να σκέφτομαι πιο συνειδητά πως ίσως μέσα απ’ την υποκριτική θα μπορούσα να μάθω καλύτερα το Γιώργο. Σκεφτόμουν επίσης ότι όσα δεν μπορώ να πω, θα μπορούσα να τα εκφράσω με τον πιο σπουδαίο τρόπο. Μέσω της τέχνης! Αν θα μπορούσα να πω λοιπόν μια στιγμή που με καθόρισε,τότε ήταν αυτή. Βέβαια, υπάρχει μόνο μια στιγμή που μπορεί να μας καθορίσει; Πιστεύω στη δύναμη του “τώρα”. Συμβαδίζω με τη τωρινή στιγμή. Αφήνω το “τώρα” να με κατευθύνει. Και τώρα ξέρω ότι είμαι σε αυτή τη δουλειά και νιώθω ευτυχής. Οπότε, για μένα είναι ένας συγκερασμός καταστάσεων, συνθηκών και συγκυριών που τ’ ανακαλύπτεις με τα χρόνια.
Πρόσφατα ολοκληρώθηκε για δεύτερη χρονιά το θεατρικό έργο “Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε” με τη σκηνοθετική υπογραφή του Δημήτρη Μαυρίκιου. Συνεργάστηκες με εξαιρετικούς ηθοποιούς, μεταξύ άλλων ο Γιάννης Βογιατζής και η Λυδία Φωτοπούλου που έχουν διαγράψει μεγάλη πορεία στο χώρο. Τί αποκόμισες απ’ αυτή τη συνεργασία;
Αυτή η δουλειά, ήταν για μένα μια μεγάλη γιορτή. Δεν την έβλεπα και απόλυτα σα δουλειά. Ήταν περισσότερο σαν σχολείο. Αυτή η συνάντηση στον επαγγελματικό μου δρόμο, ήταν ευλογία. Ήταν όλοι εξαιρετικοί. Ήταν ένα έργο αρκετά δύσκολο, αλλά άμεσα συνυφασμένο με τη δουλειά του ηθοποιού. Συνεργάστηκα με θεατράνθρωπους που είχαν βαθιά πίστη σε αυτό. Και με έναν σπουδαίο σκηνοθέτη, με απίστευτη γνώση του αντικειμένου, με απόλυτη επίγνωση του τι πάει να κάνει και όραμα. Ο καθένας ξεχωριστά είχε να μου δώσει κάτι. Άλλωστε, αυτό είναι και το πιο σημαντικό στη δουλειά, αλλά και γενικότερα στη ζωή. Να συναναστρέφεσαι με ενδιαφέροντες ανθρώπους που έχουν να σου δώσουν κάτι. Με ανθρώπους που μπορούν να σε μετατοπίσουν, έστω και λίγο, υποκριτικά και εσωτερικά. Απ’ τους νεότερους μέχρι και τους μεγαλύτερους μπορούσες να αποκομίσεις γνώση και εμπειρίες. Έβλεπα στα μάτια τους, πέρα από το ταλέντο τους , καλοσύνη. Μόνο ευγνωμοσύνη μπορεί να αισθάνομαι γι΄αυτή τη δουλειά.
Η σχέση σου με το θέατρο διαχέεται και στη σχέση σου με τους ανθρώπους εκτός δουλειάς ή όταν τελειώνεις τις πρόβες προτιμάς να μοιράζεσαι άλλα πράγματα;
Δεν ξεφεύγεις εύκολα. Όταν τελειώσω τη πρόβα και γυρίσω στο σπίτι, θέλω να μοιραστώ τον ενθουσιασμό ή τον προβληματισμό μου αντίστοιχα, με δικούς μου ανθρώπους. Αυτό φαντάζομαι θα το έκανα σε οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα αγαπούσα. Γιατί αν το επάγγελμα σου δεν το αγαπάς, θέλεις να ξεφύγεις κάθε στιγμή, να απεγκλωβιστείς απ’αυτό.
Ήσουν επίσης στη νέα γενιά των ηθοποιών του “Λόγω Τιμής”. Πόσο διαφέρει το κλίμα των γυρισμάτων απ’ το κλίμα των προβών στο θέατρο;
Διαφέρουν πάρα πολύ. Η διαδικασία των γυρισμάτων είναι πιο γρήγορη. Στο θέατρο καλείσαι να δοκιμάσεις διαφορετικά πράγματα. Στις πρόβες ψάχνεις να βρεις την πορεία του ρόλου. Είναι διαφορετική συνθήκη. Στο γύρισμα πρέπει να είσαι σε επαγρύπνηση. Πρέπει να έχεις τις κεραίες σου συνέχεια ανοιχτές. Το γύρισμα απαθανατίζει τη στιγμή. Δεν προλαβαίνεις να αισθανθείς πολλά. Βέβαια, η εξοικείωση κατακτάται με την εμπειρία. Είναι όμως ανόμοια πράγματα. Απ’ τη μία έχουμε το γύρισμα που πρέπει σε μικρό χρονικό διάστημα να αποδώσεις τα βέλτιστα και απ’την άλλη η μαγεία του θεάτρου που εκείνη τη στιγμή,σε πραγματικό χρόνο πρέπει να δοκιμάσεις το σώμα σου, τη φωνή και την ψυχή σου.
θα ήθελα να μου δώσεις έναν ορισμό για τη τέχνη της υποκριτικής που υπηρετείς.
Μέσα απ’ τη τέχνη της υποκριτικής ο ηθοποιός έρχεται πιο κοντά με τον ίδιο τον άνθρωπο. Τον αγαπάει, τον ερωτεύεται, τον αντιπαθεί, τον μισεί, τον αφουγκράζεται.
Τηλεόραση, θέατρο ή κινηματογράφος;
Αγαπώ πολύ το θέατρο και τον κινηματογράφο. Έχουν και τα δύο μια ξεχωριστή μαγεία.
Συμμετείχες στη ταινία μικρού μήκους του Νίκου Παναγιωτόπουλου “Νερό στον Άρη”. Τί πραγματεύεται η ταινία;
Η ταινία εκτυλίσσεται γύρω απ’ ένα τραγικό γεγονός. Την εκταφή ενός πατέρα. Το γεγονός της ταινίας είναι άμεσα συνδεδεμένο με τον τίτλο της. Δείχνει την άμεση σχέση που έχει η ζωή με το θάνατο με ένα πολύ συγκινητικό τρόπο, όπως το παρουσιάζει ο σκηνοθέτης. Ήταν μια πολύ όμορφη συγκυρία για μένα η ταινία αυτή.
Με ποιους ρόλους θα ήθελες να συναντηθείς;
Θα ήθελα να συναντηθώ με ρόλους που θα με συγκινήσουν. Με ρόλους που θα έχουν κομμάτια του εαυτού μου. Με ρόλους που θα έχω, έστω για μια φορά, φορέσει τα παπούτσια τους και θα έχω αισθανθεί, έστω και κάτι μικρό, απ’ αυτό που νιώθουν. Θα ήθελα να συναντηθώ με χαρακτήρες που θα μου δημιουργήσουν πολλά και αντίθετα μεταξύ τους συναισθήματα. Βαθιά ανθρώπινους. Που θα με φέρουν πιο κοντά με κάθε είδους συναίσθημα. Χαρακτήρες που θα με φέρουν πιο κοντά στον “άνθρωπο”.
Θα ήθελα να μου πεις τα μελλοντικά σου σχέδια.
Αυτό το διάστημα κάνω πρόβες για το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ “Μακμπέθ“, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη. Το έργο θα ανέβει στις 7 Φεβρουαρίου στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού θεάτρου, σε συμπαραγωγή με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Ευχαριστούμε τον Γιώργο Μπένο για το φωτογραφικό υλικό!
