Βασίλης Μακαρίου: “Η εμπορευματοποίηση ιδεών και αξιών είναι τοξική”

Ο Βασίλης Μακαρίου εμφανίστηκε πρόσφατα στη λογοτεχνική κοινότητα με το βιβλίο του «Οι χαμένοι θεοί» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή. Μέσα από τη γραφή του γεννιέται το μυστήριο, η δράση και η φαντασία. Γεννημένος στην Πτολεμαΐδα και κάτοικος πλέον της Θεσσαλονίκης, ο Βασίλης Μακαρίου ασχολείται επαγγελματικά με τη διαφήμιση και την επικοινωνία, χωρίς να εγκαταλείπει τις σπουδές του στη σκέψη, τα ταξίδια σε άγνωστους και χαμένους προορισμούς…

Επιμέλεια Συνέντευξης: Ελευθερία Μαλλιοπούλου

 

Βασίλης Μακαρίου: Πριν αρχίσω να απαντώ στις ερωτήσεις σας, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω και προσωπικά για την ευκαιρία που μου δίνετε να παρουσιάσω το βιβλίο μου στους αναγνώστες. Θα ήθελα επίσης να σας ευχαριστήσω για τον επαγγελματικό τρόπο που προσεγγίσατε το βιβλίο μέσω της άποψης σας που δημοσιοποιήθηκε πριν λίγες εβδομάδες. Ο τρόπος σας δείχνει πως πραγματικά αγαπάτε αυτό που κάνετε και σας εύχομαι ολόψυχα να συνεχίσετε έτσι.

• Πριν ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας, θα θέλαμε να μας πείτε λίγα λόγια για εσάς. Να σας γνωρίσουμε καλύτερα. Γεννηθήκατε στην Πτολεμαΐδα. Τι αναμνήσεις έχετε από εκεί; Πώς καταλήξατε στη Θεσσαλονίκη;

Γεννήθηκα και πέρασα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου στο χωριό Κομνηνά λίγο έξω από την Πτολεμαΐδα, όπου μετακομίσαμε στα 11 μου. Οι αναμνήσεις σε όσους από εμάς ζήσαμε και την Προ Ίντερνετ εποχή, (Π.Ι.) έχουν να κάνουν με παιχνίδι στους δρόμους, φίλους, φαντασία και όνειρα.

Από τις αναμνήσεις εκείνης της εποχής, υπάρχουν δυο που θα αναφέρω, διότι πιστεύω πως αποτελούν το θεμέλιο λίθο του βιβλίου μου.

Η πρώτη έχει να κάνει με τους μύθους αλλά και την ιστορία της περιοχής μου. Παρότι υπήρχαν δεκάδες μύθοι και αρκετές εκατοντάδες στρέμματα κηρυγμένων αρχαιολογικών περιοχών, την αρχαιολογική υπηρεσία δεν την είδαμε ποτέ. Εμφανιζόταν μόνο όταν ήταν να δώσει άδεια για κάποια κατοικία ή δεντροφύτευση σε κάποιο χωράφι. Δυστυχώς υπάρχουν αναφορές για ευρήματα, που ήρθαν μάλιστα στο φως παρουσία πολλών ανθρώπων μάλιστα, τα οποία στο φόβο κατάσχεσης του οικοπέδου καταστρέφονταν. Αυτό με εξόργιζε και συνεχίζει να το κάνει ακόμη και σήμερα…

Η δεύτερη και ευχαριστώ τον πατέρα μου γι’ αυτό, έχει να κάνει με την  αγάπη για την Ελλάδα που με γέμισε. Κάθε καλοκαίρι περίμενα τη στιγμή που θα αναχωρούσαμε για διακοπές. Δύο ολόκληρες εβδομάδες σε διαφορετικό τόπο. Κάθε προορισμός και μια νέα μεγάλη έκπληξη για εμένα. Ήταν η εποχή των θαυμάτων. Από την Πτολεμαΐδα στη Ζάκυνθο, στη Θάσο, στην Πελοπόννησο, ή όπου αλλού, ήταν μια περιπέτεια δυο τουλάχιστον ημερών πορείας. Εξαντλούσαμε κι ακολουθούσαμε κάθε πινακίδα που ενημέρωνε για κάποιο μνημείο ή αρχαιολογικό χώρο. Λάτρεψα και ερωτεύτηκα αυτόν τον πανάρχαιο τόπο. Τον λάτρεψα τότε που η αγάπη για τη χώρα μας δεν ονομαζόταν εθνικισμός, πατριωτισμός, ή όποια άλλη λέξη προσπαθούμε να χρησιμοποιήσουμε σήμερα, είτε για να στιγματίσουμε, είτε για να αποφύγουμε το στιγματισμό.

Στη Θεσσαλονίκη βρέθηκα λόγο επαγγελματικής δραστηριότητας, καθώς  τα τελευταία δώδεκα χρόνια ασχολούμαι με τη διαφήμιση και την επικοινωνία.

 

• Αλήθεια, πότε και πώς ακριβώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με τη συγγραφή;

Το 1988, στη δευτέρα γυμνασίου, 12 ετών τότε, ο παππούς μου είχε αγοράσει δώρο ένα ποδήλατο σε εμένα και μια γραφομηχανή στην αδερφή μου, που ήταν η καλή μαθήτρια. Αν και το ποδήλατο το κατέστρεψα στις βόλτες, δεν το κρύβω ζήλευα τη γραφομηχανή. Τότε ήταν που έγραψα το πρώτο για εμένα βιβλίο μου, 87 σελίδων. «Η μοναξιά των πλανητών» ο τίτλος του. Έργο που αργότερα διόρθωσα και έχω στη βιβλιοθήκη μου. Μετά το 2002 κάτι με έτρωγε μέσα μου. Δίχως να το σκεφτώ και δίχως να το ξέρει κανείς, είχα αρχίσει να γράφω. Το μικρόβιο είχε αρχίσει σιγά σιγά να ριζώνει εντός μου. Κάθε όμως φορά που τέλειωνα ένα έργο, εκτός της αγαλλίασης που αισθανόμουν, υπήρχε και κάτι άλλο, κάτι μου έλειπε, ήθελα κι άλλο. Ένιωθα και νιώθω εξαρτημένος από την αποτύπωση των ιστοριών μου στο χαρτί. Δεν με ενδιέφερε να εκδώσω κάποιο έργο, κίνητρο μου ήταν το πέρασμα από τα σοκάκια της έμπνευσης. Η ηδονή της έμπνευσης είναι εθιστική. Οι χαμένοι θεοί είναι το 9^ο ολοκληρωμένο έργο μου.

Ήμουν έτοιμος να το τοποθετήσω και αυτό στη βιβλιοθήκη μου. Δεν ξέρω το γιατί και το πώς, αλλά αισθάνθηκα πως το ίδιο το έργο απαίτησε την έκδοσή του και έτσι ξεκίνησα την προσπάθεια εύρεσης εκδοτικού οίκου… και να το λοιπόν στα χέρια όσων αναγνωστών το επιθυμούν.

 

• Θεωρείτε ότι η συγγραφή διδάσκεται; Ποια είναι τα εφόδια που χρειάζεται να έχει κάποιος για να γράψει κατά τη δική σας άποψη;

Δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά εγώ δεν την έχω διδαχθεί, ακόμη και στην έκθεση ήμουν κάκιστος. Ήμουν ο εκτός θέματος όπως οι φιλόλογοι μου έγραφαν πάνω στις σελίδες  που μου επέστρεφαν διορθωμένες.

Θεωρώ πως το όλο θέμα είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση και η κάθε πλευρά έχει τα δικά της επιχειρήματα. Οι φιλοσοφικές σχολές είναι φυτώρια φιλοσόφων; Όχι φυσικά, αφού πλέον οι φιλοσοφικές σχολές διδάσκουν μονάχα ιστορία της φιλοσοφίας. Από την άλλη όμως, και θα ήταν και πολύ φυσιολογικό, ανάμεσα στους χιλιάδες αποφοίτους της σχολής, να υπάρξουν κάποιοι με ενεργή τη φιλοσοφία μέσα τους. Και μήπως επειδή υπάρχουν φιλοσοφικές σχολές δε μπορεί να υπάρξει φιλόσοφος που δεν σπούδασε φιλοσοφία; Άρα;

Προσωπικά και επειδή έχω εκδώσει ένα βιβλίο δε με συγκαταλεγώ ακόμη στους συγγραφείς αυτής της χώρας. Τον τίτλο αυτό θα μου τον δώσει η πορεία που θα έχω και όχι η στιγμή που περνά. Κατά την προσωπική μου θέση δε θα έκανα ποτέ μαθήματα για να γίνω συγγραφέας. Ή το έχω, ή ας αφήσω αυτούς που το έχουν να γίνουν…

Ο συγγραφέας είναι ένας γεωργός και οι ψυχές των αναγνωστών του το χωράφι που περιμένει την καλλιέργειά του. Σπόρος του πρέπει να είναι ο ανθρωποκεντρισμός, λίπασμα η αγάπη και για πότισμα επιλέγω το μεράκι. Με αυτά για εφόδια δε μπορεί παρά το ταξίδι να μην απαιτεί εισιτήρια επιστροφής.

 

 

• Αντιμετωπίσατε δυσκολίες ως νέος συγγραφέας; Κι αν ναι, πώς τις ξεπεράσατε;

Για την ακρίβεια δεν αντιμετώπισα δυσκολίες αλλά συναντήθηκα με την απογοήτευση. Την πρώτη αρνητική απάντηση από εκδοτικό μάλιστα την είχα πάρει και την ημέρα των γενεθλίων μου. Η απογοήτευσή μου δε σχετιζόταν με αυτούς που δεν απάντησαν καν, αλλά με όσους το έκαναν.. Αυτό που ένιωθα και μάλιστα αυτό είχε γίνει ξεκάθαρο και σε δυο απαντήσεις εκδοτικών οίκων, σχετιζόταν με την ταυτότητα των αναγνωστών. Ένιωθα να μου λένε «κύριε Μακαρίου έχετε γράψει ένα πολύ καλό βιβλίο, με πολύ καλή πλοκή, ποιητικό λόγο, υψηλού επιπέδου γραφή, αλλά αυτό δεν πουλάει, οι Έλληνες αγοράζουν ιστορίες αγάπης μονάχα» και αυτό με εξόργιζε. Ευτυχώς είχα δίκιο, οι πρώτοι μήνες κυκλοφορίας του βιβλίου μου αποδεικνύουν πως οι Έλληνες αναγνώστες δεν είναι άβουλες χειραγωγημένες μονάδες και δεν ακολουθούν μονάχα ότι οι εκδοτικοί θεωρούν κερδοφόρο για εκείνους.

Όπως γράψατε και εσείς κυρία Μαλλιοπούλου όταν διαβάσατε το βιβλίο μου αλλά και άλλοι αναγνώστες του, κάτι που συμβαίνει και σε εμένα, είναι ότι δυσκολευόμαστε να το εντάξουμε σε κάποια κατηγορία. Οι εκδοτικοί όμως το είχαν εντάξει στην κατηγορία «επιστημονική φαντασία», απαντώντας πως αυτή δεν προχωράει στην Ελλάδα. Επίσης κάτι άλλο που με ενόχλησε ήταν η απάντηση «δεν εκδίδουμε νέους συγγραφείς». Και τότε πως;

Έτσι, μετά τις αρνητικές απαντήσεις, είχα αποφασίσει να συνεχίσω να γράφω για εμένα και τη βιβλιοθήκη μου. Τότε, σε συζήτηση με τον Δημήτρη Μητσόπουλο, φίλο και εκδότη του βιβλίου «ο νόμος της επιτυχίας» άκουσα από εκείνον για πρώτη φορά τις εκδόσεις Πηγή. Την επομένη είχα στείλει ήδη το έργο μου. Δεν έκρινα τον εκδοτικό από τις πωλήσεις ή τη θέση του στην αγορά. Το μόνο στοιχείο για  να αποφασίσω να συνεργαστώ με τα παιδιά, ήταν η ευγένεια, ο τρόπος που με αντιμετώπισαν, αλλά και η παρόμοια με τη δική μου αγάπη να μεγαλώσουν όσο καλυτέρα γίνεται το δικό τους παιδί.

• Όταν είδατε την ιστορία σας εκδομένη πώς νιώσατε; Τι σκέψεις κάνατε;

Από την ολοκλήρωση του έργου μου έως την τελική του έκδοση είχε προκύψει ένα σοβαρό θέμα υγείας μου. Ο αυχένας μου είχε πάθει μεγάλη ζημιά από λάθος στάση σώματος. Ένιωθα συνεχόμενο ηλεκτροσόκ στο δεξί χέρι και  είχα χάσει σχεδόν την αίσθηση της αφής και στα δυο χέρια. Υποβλήθηκα σε πολύωρη επέμβαση στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου για την αποκατάσταση της ζημιάς. Θα ήθελα με την ευκαιρία να ευχαριστήσω ξανά και δημοσίως, τη διευθύντρια της νευροχειρουργικής κυρία Τσολέκα, τον κύριο Πρασσά και τέλος τον γιατρό μου Ιωάννη Σιάσιο, όπως και όλο το νοσηλευτικό προσωπικό για όσα έκαναν για μένα. Αναφέρω το θέμα θέλοντας να επιστήσω την προσοχή σε όσους μένουν πολλές ώρες στον υπολογιστή τους, να έχουν πάντοτε στο μυαλό τους τη σωστή στάση του σώματός τους. Κάτι που εγώ δεν έπραξα, αλλά ευτυχώς μου δόθηκε δεύτερη ευκαιρία.

Το βιβλίο μου λοιπόν έφτασε στον εκδοτικό οίκο στις 20 Οκτώβριου 2017, την ημέρα που έπαιρνα εξιτήριο από το νοσοκομείο. Να σημειώσω επίσης το εξής, έμεινα σε νάρκωση περίπου 30 ώρες. 48 ώρες μετά βρισκόμουν στα γραφεία του εκδοτικού. Όσο αφύσικο και αν σας ακούγεται αυτό, είχα πάρει εξιτήριο. Ήθελα όσο τίποτα να πιάσω στα χέρια μου το βιβλίο μου, να το μυρίσω και να το αισθανθώ. Ναι, για μένα ήταν το φάρμακο που ίανε εκτός της ψυχής και το σώμα μου. Μια άλλη γιατρός, όταν της ανέφερα το κίνητρο που με σήκωσε τόσο ευκολά από το κρεβάτι, είπε «το μεγαλύτερο λάθος που έκανε η ιατρική, ήταν να αποσυνδέσει την ψυχή από το σώμα». Η στιγμή της έκδοσης του βιβλίου μου λοιπόν, ήταν η στιγμή της σύνδεσης ψυχής και σώματός μου.

 

• Δώστε μας μία μικρή περιγραφή για το βιβλίο σας «Οι χαμένοι θεοί» για να μπορέσουν να πάρουν μια γεύση και όσοι δεν έχουν προλάβει να το διαβάσουν ακόμα.

Πρόκειται για ένα Μυθ-ιστόρημα γεμάτο ρεαλιστική φαντασία, ένα βιβλίο γεμάτο λατρεία ιδεών και μοναδική διασύνδεση μύθων. Οι ανατροπές διαδέχονται η μια την άλλη και τα ερωτήματα άπειρα. Ο νεαρός αρχαιολόγος κινδυνεύει μέσα από τα σκουπίδια της δικής του έρευνας να ζωντανέψει τους δαίμονες που ίδιος δημιουργεί μέσα του. Μοναδικός φραγμός στον κατήφορο του νου του είναι η σοφία της δικής του Ιφιγένειας. Θα σταθεί όμως ικανή; Μήπως η σοφία δεν είναι άλλη από ένα προσωπείο; Θα μπορέσει τελικά η αγάπη να ελέγξει τους φόβους αλλά και τα σκοτεινά μυστικά που καταφθάνουν από το παρελθόν; Ένα είναι βέβαιο, το φως έκανε την αποκάλυψή του… Μα ποιος θα μπορέσει να σταματήσει το σκοτάδι που καραδοκεί;
Και όπως ο καθηγητής του κύριος Αντωνιάδης λέει: «Δεν υπάρχει ιστορία εάν δεν έχουν υπόσταση κάποιοι από τους μύθους που τη συνοδεύουν….» Μια άποψη που καλούνται και οι αναγνώστες του βιβλίου να απαντήσουν μέσα τους.
Ένα βιβλίο που αγαπά ό,τι το όνομα Ελλάδα μεταφέρει μέσα του. Ένα βιβλίο που περιφέρεται στην Ελλάδα, στους χώρους και στην ιστορία της, μα αφορά το ανθρώπινο είδος συνολικά. Φολόη – Βάσσες – Ολυμπία – ακρωτήριο Μαλέας… ευλογημένος γεμάτος ιστορία τόπος. Στο μυθ-ιστόρημα αυτό ο συγγραφέας περιπλέκει διδακτικά τους μύθους και την ιστορία της Πελοποννήσου με τη φαντασία. Φαντασία…;
Ένα βιβλίο που δε διαχωρίζει τους Ανθρώπους από εθνικότητες και χρώμα.

 

• Στο βιβλίο σας, διαβάζουμε για 14 νεαρούς αρχαιολόγους που προσπαθούν να αποδείξουν ένα μύθο. Πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα;

Για την απάντηση έχω μόνο εικασίες. Αρχικά ήταν η αγάπη μου για την Ελλάδα αυτή που όπλισε το χέρι μου να γράψει ένα μυθιστόρημα. Ήθελα να περιγράψω αρχαιολογικούς χώρους, την ιστορία τους, την ομορφιά τους, αλλά και τη γεωγραφική τους θέση μέσα στην εξέλιξη μιας όμορφης και αγνής ερωτικής σχέσης δυο νέων ανθρώπων. Τελικά όμως η έμπνευση άρπαξε την ιστορία από εμένα, έριξε το κίτρινο βαν του νεαρού αρχαιολόγου σε μια λακκούβα και όπως ο ίδιος λέει, ταρακουνήθηκε το βαν και το μυαλό του, αποφασίζοντας την ανάκληση του λάθους που ακολουθούσαν. Ορισμένες φορές το να κάνεις ένα βήμα πίσω είναι σοφία και φέρνει πιο κοντά το βάθος του χρόνου. Ο νεαρός όμως αρχαιολόγος αγνοεί πως δεν ταρακουνήθηκε μονάχα ο ίδιος αλλά και ο δημιουργός του. Έτσι γύρισα πίσω πρόσθεσα τον παππού, το χάνι του και κάποια άλλα στοιχεία που δε θέλω να αναφέρω τώρα. Από εκείνη τη στιγμή η ιστορία «έγραφε» σε εμένα και όχι εγώ στην ιστορία.

 

• Πόσο καιρό συγγράφατε την ιστορία;

Το συγκεκριμένο έργο το οποίο αποτελείται από 3 βιβλία και είναι ήδη έτοιμα, χρειάστηκε 16 μήνες να ολοκληρωθεί. Σχεδόν 8 ώρες καθημερινά στον υπολογιστή. Υπήρχαν βέβαια και κενά διαστήματα, ήθελα να γράφω αλλά για κάποιο λόγο δεν πλησίαζα… τότε ξαφνικά κατέφθανε ένα νέο στοιχείο στο μυαλό μου. Χαμογελούσα, ο λόγος αποφυγής από τη συγγραφή, μου γνωστοποιόταν…

 

• Τι πιστεύετε ότι κερδίζετε εσείς ο ίδιος μέσα από τη διαδικασία της συγγραφής;

Δεν μπορώ να σκεφτώ με βάση το κέρδος σε τίποτα στη ζωή μου. Κάνω αυτό που αγαπώ γιατί βοηθά την ύπαρξή μου να ξεφεύγει από τα δεσμά της χειραγώγησής της. Κάνω αυτό που με το λόγο μου καλώ τους ανθρώπους να πράττουν. Κάνω αυτό που αγαπώ, δίχως να προσβάλω και πάνω από όλα δίχως να μου το έχει πει, ή επιβάλει κάποιος άλλος. Αν η ελευθερία λοιπόν μπορεί να ορισθεί ως κέρδος, τότε αυτός είναι ο μοναδικός μελλοντικός σκοπός μου.

 

• Ποια είναι τα κύρια μηνύματα που θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες σας μέσα από τα έργα σας;

Σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες, θεός ήταν το ασχημοτοποίητο ώντος. Εμείς λοιπόν σύμφωνα με εκείνους είμαστε αυτοί που δίνουν υπαρκτότητα στις έννοιες. Από εμάς εξαρτάται η αγάπη, η δύναμη ψυχής, τα συναισθήματα, η θυσία, η φιλοξενία, ο σεβασμός, η εκτίμηση και άλλες πολλές παρόμοιες έννοιες. Από εμάς και μόνο. Ας πιστέψουμε λοιπόν σε αυτό που αποκαλούμε καλό και να πάψει να μας έλκει το λεγόμενο κακό που είναι και κατά τα αλλά εμπορικό. Η εμπορευματοποίηση ιδεών και αξιών είναι τοξική.

Αυτό που πιστεύω και ευαγγελίζομαι, είναι πως η λέξη Άνθρωπος θα έπρεπε να γράφεται με Α κεφαλαίο και αν κάποιοι δεν το σκέφθηκαν, εμείς οι άλλοι κάποιοι που το πιστεύουμε πρέπει να πασχίσουμε γι’ αυτό. Από το πρωί ως το βράδυ περιστρέφουμε τη ζωή γύρω από τα ερωτικά μας, σε ό,τι και αν κάνουμε, σε ό,τι και αν πούμε, σε ό,τι και αν διαβάσουμε. Ε δε θα πάθουν τα ερωτικά μας, αν μερικά λεπτά της ημέρας στρέψουμε λίγο την προσοχή μας στις αρχές και τα θεμέλια της ύπαρξης μας.

• Από το τέλος του βιβλίου μοιάζει πως θα υπάρξει και συνέχεια της ιστορίας. Είναι αυτό αλήθεια; Ποια είναι τα συγγραφικά σας σχέδια για το μέλλον;

Όπως σας έχω ήδη πει, το έργο αυτό αποτελείται από 3 βιβλία. Έχω  αρκετά ακόμη βιβλία έτοιμα και συνεχίζω να γράφω. Αυτή την εποχή γράφω το «Ένας φάρος στην ψυχή μου». Η πρόκληση σε αυτό το βιβλίο είναι ότι γράφω ως γυναίκα και θα πρέπει και να σκεφτώ και ως γυναίκα. Για την ώρα μπορώ να πω μόνο ένα. Θα ήταν ωραίο που και που οι γυναίκες να σκέφτονταν ως άντρες και οι άντρες ως γυναίκες, έστω και για μια στιγμή. Αυτό ίσως μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τις προθέσεις του άλλου φύλου και πάψει επιτέλους αυτή την κάποια μορφή αντιπαλότητας που υπάρχει και λειτουργεί ως εκφυλιστής των σύγχρονων σχέσεων.

 

• Εσείς τι βιβλία προτιμάτε να διαβάζετε συνήθως στον ελεύθερό σας χρόνο;

Την εποχή που γράφω δε μπορώ να διαβάσω τίποτα. Μου είναι εγκεφαλικά αδύνατο αυτό. Γενικότερα διάβαζα ή θα διαβάσω αν υπάρξει το κενό χρόνου, κλασική λογοτεχνία του προηγούμενου αιώνα, διότι δεν τη θεωρώ προσαρμοσμένη στις πωλήσεις που απαιτεί η νεότερη εποχή. Επίσης διαβάζω και ξαναδιαβάζω Έλληνες φιλοσόφους διότι δεν πρόκειται για απλά βιβλία που απαιτούν μια ανάγνωση και καταλήγουν σε ένα μόνο συμπέρασμα…

 

• Συμπληρώστε τη φράση: «καλό βιβλίο είναι αυτό που…»

…. Θα χάριζες στο πιο αγαπημένο σου πρόσωπο.

 

• Φτάνοντας προς το τέλος της συνέντευξης, θα θέλατε να μοιραστείτε με τους αναγνώστες κάποια βαθύτερή σας σκέψη;

Η έννοια της απλότητας είναι το βασικότερο στοιχείο της πολυπλοκότητας. Η ζωή, το ομορφότερο και πολυπλοκότερο συμβάν του σύμπαντος, είναι τόσο όμορφη όταν ζεις, μα τόσο ανούσια όταν την καταναλώνεις και προσπαθείς να την καταλάβεις μέσα από αναλύσεις. Ας αφήσουμε την τυχαιότητα των δικών μας ανοιχτών επιλογών να χαράξουν αυτό που επιθυμούμε, δίχως να θεωρούμε την κατάληξη μας, ως το αποτέλεσμα των υλιστικών στερήσεων μας. Χρησιμοποιώ τις αισθήσεις να ζω και τα συναισθήματα να υπάρχω.

 

Χρήσιμοι σύνδεσμοι:

Οι χαμένοι Θεοί