Ξυπνώντας μπλεγμένη με τα ακουστικά μου και το κινητό αγκαλιά, θυμάμαι πως ούτε χθες έβγαλα άκρη με τις σκέψεις μου. Βλέπεις δε με έπαιρνε ο ύπνος και προσπάθησα με μουσική να χαλαρώσει το μυαλό και να πάψει να σκέφτεται…να σε σκέφτεται. Όμως κάθε τραγούδι μιλούσε για σένα.
Κάθε τραγούδι ανεκπλήρωτου έρωτα, κάθε τραγούδι «παρηγοριάς στον άρρωστο».
Κι όλο η ίδια ερώτηση να γυρνά στο κεφάλι μου: Τι αισθάνεσαι για μένα;
Μόνο τι αισθάνεσαι να ήξερα! Δείχνεις τόσο απόμακρος απ’ τα συναισθήματα σου μπροστά μου. Κάνεις πλάκα κι αλλάζεις θέμα όταν η συζήτηση ζητά απαντήσεις. Όμως δε σε πίεσα για κάτι, ποτέ δε θα ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο. Κι αν σε πίεσα, άθελά μου μου, για επικοινωνία έγινε, γιατί πολύ απλά ήθελα να μη σε χάσω.
Έστω κι έτσι!
Παίζοντας με τα πρέπει και τους κανόνες σου. Παίζοντας ένα θέατρο με σένα, τους φίλους μου αλλά και τον εαυτό μου τον ίδιο , που τον παραμυθιάζω συνεχώς.
Δε με νοιάζει τόσο που δε θες σχέση, δέσμευση και οτιδήποτε πιο σταθερό. Ήσουν ξεκάθαρος εξ’ αρχής άλλωστε.
Με νοιάζει που δείχνεις ότι δε σε επηρεάζει αυτό που συμβαίνει μεταξύ μας.
Με νοιάζει που πρέπει να κάνω «αίτηση» για την αγκαλιά σου…για το φιλί σου.
Με νοιάζει που πρέπει να το παίζω αδιάφορη ενώ στην πράξη λιώνω για σένα.
Με νοιάζει που εσύ κρατάς «αποστάσεις ασφαλείας».
Τι φοβάσαι;
Μη δεθώ; Λυπάμαι αλλά έγινε… και δε σε κατηγορώ γι’ αυτό και δεν ελπίζω τίποτα.
Μη δεθείς; Δείχνεις αρκετά ανεπηρέαστος ούτως ή άλλως για να φοβάσαι κάτι τέτοιο.
Ξέρεις πιστεύω ακράδαντα πως σε αυτές τις περιπτώσεις αξίζει να είσαι «όλα»ή «τίποτα». Οι μέτριες καταστάσεις δεν ταιριάζουν μωρό μου σ’ αυτά!
Το «δεν μπορώ» σου ποτέ δεν το κατάλαβα, αλήθεια. «Δεν μπορώ» σημαίνει «δε θέλω αρκετά». Όλα γίνονται αν θες πολύ, κι εσύ μάτια μου μάλλον δε θες.
Αποφεύγεις να αισθανθείς , να αφεθείς, να ζήσεις ολοκληρωτικά αυτό που ζούμε.
Κι αναρωτιέμαι τι νιώθεις όταν με κοιτάς στα μάτια, όταν με κρατάς αγκαλιά όταν χαϊδεύεις το σώμα μου, όταν μπλέκονται τα δάχτυλά μας. Τι αισθάνεσαι όταν με βλέπεις ότι επιδιώκω την επαφή, ότι μπορώ να κάτσω στην πιο άβολη στάση δίπλα σου παρά μόνο για να χωρώ στην αγκαλιά σου; Όταν παρασύρεσαι, κι από εκεί που η «εγκράτεια» είναι η μεγαλύτερη αρετή η «ακράτεια» γίνεται η μεγαλύτερη απειλή, (όπως θα έλεγες χιουμοριστικά εσύ).
Δεν είναι όλα μόνο «ψεκάστε, σκουπίστε τελειώσατε»… ή για σένα είναι;
Νιώθεις άβολα όταν βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο μαζί μου, λες. Τι σημαίνει «άβολα»;
Είναι κάτι αρνητικό, λοιπόν; Συγχώρεσε με αν καταλαβαίνω λάθος, αλλά δε νομίζω ότι βρίσκω κάποια θετική έννοια σ’ αυτή τη λέξη.
Αυτό που σου προκαλώ σταματά στη λέξη «άβολα»; Αρκετά μετέωρο κι αυτό μέσα σ’ όλα.
Ξέρεις μπορεί να μην το καταλαβαίνω γιατί εγώ αισθάνομαι ότι «σε θέλω» όταν σε βλέπω. Χωρίς γενικές λέξεις και χωρίς υπεκφυγές, ειλικρινά κι απόλυτα.
Σε ήθελα πριν ακόμα αγγίξεις το σώμα μου. Τότε που άγγιζες το μυαλό μου πρώτα. Τότε που γινόμουν drama queen κι εσύ με άκουγες κι ας ήξερα πως δε γούσταρες αυτές τις συζητήσεις καθόλου.
Όλες εκείνες τις φορές που ασχολήθηκες και μου έδωσες συμβουλές. Άλλες τις τήρησα άλλες πάλι όχι, αλλά ήσουν εκεί πάντα να μου πεις μια κουβέντα. Κι ας μη σε ένοιαζε θεωρητικά.
Παρόλα αυτά, όλα τα έκαψα για σένα! Τα άφησα όλα στο πίσω μέρος του μυαλού για να είσαι «ok», για να μη νιώθεις «άβολα».
Αρνήθηκα πολλές φορές ακόμα και να κοιμηθώ στο πλάι σου για να μη νιώσεις ότι αυτό μας δένει. Τα έθαψα για να μπορώ να έχω αυτές τις δανεικές στιγμές μαζί σου. Για να μη χαθείς!
Ναι, να μη χαθείς!
Δεν άντεξα, στο ζήτησα. Πόσο υπεράνω και «κουλ» να κάνω πως είμαι πια..λύγισα όταν σε ξαναείδα.
Για ένα περίεργο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω, δεν μπορώ να σου κρυφτώ. Ήμουν καθόλα ειλικρινής μαζί σου, σε όλα. Ανοιχτό βιβλίο.
Πώς να αντέξω άλλωστε να μη στο πω πως δεν την μπορώ τη σιωπή σου;
Δε θα σου πω πόσο άδεια νιώθω κάθε φορά που εξαφανίζεσαι, δε μου το επιτρέπω.
Είναι όπως όταν πας ένα παιδί στην παιδική χαρά. Το βλέπεις τρελαίνεται, παίζει , τα δίνει όλα! Κι όταν έρθει η ώρα να φύγετε αντιστέκεται, κλαίει, παραπονιέται, γραπώνεται απ’ τα παιχνίδι…αρνείται να φύγει. Εκεί για να το ηρεμήσεις θα του πεις ότι πρέπει να φύγετε αλλά θα ξαναπάτε. Κι έτσι μ’ αυτή την ελπίδα δειλά δειλά ηρεμεί.
Κάπως έτσι είμαι κι εγώ μαζί σου. Την ώρα που πρέπει να σε αποχωριστώ είμαι σαν τα μικρά παιδιά στην αγαπημένη τους παιδική χαρά. Απλώς στη δική μας περίπτωση δεν υπάρχει εμφανής ελπίδα για επόμενη συνάντηση. Άρα, ό,τι κι αν αισθάνομαι κρύβεται βαθιά μέσα μου και γραπώνομαι πάνω σου για μια αγκαλιά, σαν τα μικρά παιδιά στο αγαπημένο τους παιχνίδι.
Μια σφικτή αγκαλιά κι ένα φιλί, με την ελπίδα να μην είναι η τελευταία φορά, αλλά σαν να είναι…
