Ένα βλέμμα αρκεί. Με κοίταξες και χάθηκα. Πρωτοαντίκρισα δύο μάτια μπλε και με έκαναν να ταξιδεύω. Να ταξιδεύω λες και δεν κοιτούσα εσένα παρά ένα ζευγάρι θάλασσες μ’ απέραντο γαλάζιο. Όλοι θεωρούν σαγηνευτικά τα ανοιχτόχρωμα βλέμματα, ποτέ όμως δεν έμεινα στο χρώμα τους. Είναι τα δικά σου μάτια που με κάνουν να ξεχνιέμαι χωρίς καμία αίσθηση του χρόνου.
Ζούμε, ξέρετε, στιγμές που ποτέ δε φανταζόμαστε πως θα μείνουν στο μυαλό μας. Περνάει ο χρόνος με μια ροή που έχουμε συνηθίσει να αγνοούμε ως κάτι το συνηθισμένο. Φτάνει μόνο ένα πράγμα. Κάτι, για τους πολλούς ασήμαντο, που για εμάς μπορεί να είναι αυτό που μας μαγνητίζει απ’ τα συνηθισμένα. Κάτι μικρό, μα ταυτόχρονα τόσο μεγάλο.
Όλες οι βόλτες και οι κουβέντες που κάναμε οι δυο μας ήταν αφιερωμένες σ’ αυτά τα μάτια. Έχεις το βλέμμα που κάθε φορά περίμενα να αντικρίσω. Ένα βλέμμα με τέτοια δύναμη που ποτέ δεν επιδίωξες ούτε κατάλαβες πως έχεις. Θα έλεγε κάποιος ότι είμαι πολύ απόλυτος για να χάνομαι μόνο σ’ αυτό το γαλάζιο. Όποιος το έλεγε όμως δε θα ήταν τίποτα, παρά μόνο άδικος. Δε με κέντρισε το χρώμα τους, μα τα όσα αυτά λένε για εσένα μέσα σ’ένα αγνό ανοιχτό μπλε.
Κάθε φορά προσπαθώ να σε διαβάζω από τα μάτια σου. Αφιερώνομαι σε κάθε σου λέξη, νιώθω όμως ότι όσα μου λες τα ξέρω από πριν. Τα έχω διαβάσει χωρίς καν να μου τα πεις. Θαρρώ πως κανείς στη θέση μου δεν έχει επιλογή. Κανείς δε θα μπορούσε να αγνοήσει τη μαγεία των εκφραστικών εκείνων ματιών. Είναι ένας μονόδρομος που δεν είχα επιλογή αν θα ακολουθήσω και ποτέ ωστόσο δεν είχα παράπονο που βρέθηκα σ’ αυτόν.
Εν μέρει θεωρώ πως είναι άδικο να έχει ένας άνθρωπος μια τέτοια δύναμη. Προς θεού ποτέ δε θεώρησα κάποια μάτια καλύτερα από άλλα λόγω ενός απλού χρώματος. Πως είναι ένα απλό χρώμα θα μου πείτε αν το εκθειάζεις τόσο πολύ; Κι όμως δεν είναι αυτό για το οποίο μονολογώ, μα η διαύγεια αυτού. Ένα αγνό βλέμμα ικανό να κρύψει τα πιο σκοτεινά μυστικά. Δε ζητώ τίποτα άλλο από το να έχω την ευκαιρία να τα κοιτώ.
Λέω πράγματα που εύκολα θεωρούνται ως υπερβολικά, ρομαντικά και κάθε είδους «κακό» χαρακτηρισμό. Τίποτα όμως δεν είναι ψέμα, αλλά λόγια που αυθόρμητα διατυπώνονται όταν έχεις κολλήσει στη θέαση δύο ματιών. Όταν ακόμη μια φορά είσαι αιχμάλωτος της φύσης και της δουλειάς που τόσο αβίαστα κατάφερε να δημιουργήσει. Είναι το χρώμα, η αίσθηση και πολλά άλλα που ο κάθε άνθρωπος σου προκαλεί να νιώθεις. Είναι όλα αυτά που σε τόσες και άλλες τόσες παραγράφους δε θα μπορούσα να αποτυπώσω. Είσαι εσύ…
