[punica-dropcap]Π[/punica-dropcap]ρωινό Σαββάτου. Τέσσερις μέρες μετά την καταστροφική πύρινη λαίλαπα που έπληξε κυρίως την ανατολική Αττική, η κοινή γνώμη παραμένει ακόμα σοκαρισμένη. Εικόνες βγαλμένες από τον πιο φρικτό εφιάλτη κατακλύζουν νυχθημερόν τις οθόνες των τηλεοράσεων και των υπολογιστών μας. Νεκροί, τραυματίες, αγνοούμενοι, υλικές καταστροφές, περιβαλλοντική καταστροφή συνθέτουν το σκηνικό της απόλυτης θλίψης και τραγωδίας. Της εθνικής μας τραγωδίας. Όσο για αυτούς που έμειναν πίσω, ο κλήρος τους έλαχε να επωμιστούν το βάρος της επόμενης μέρας, έχοντας κατά νου τις εφιαλτικές στιγμές της προηγούμενης.
Αναμφίβολα, οι ευθύνες είναι πολλές. Και πώς να μην υπάρχουν στο άκουσμα των προαναφερθέντων; Αυτή τη φορά η απόδοση ευθυνών αποτελεί καθολική προσταγή. Σάμπως και θα επουλωθούν οι πληγές ή θα επιστρέψουν όσοι και όσα χάθηκαν; Όχι βέβαια. Όμως, είναι καιρός να γίνει αντιληπτό από τους κυβερνώντες και όσους ασχολούνται με την προστασία των πολιτών της χώρας ότι στο απυρόβλητο δε μπορεί να βρίσκεται κανένας. Οι έχοντες ευθύνη οφείλουν να λογοδοτούν και η κουλτούρα αυτή πρέπει να εισαχθεί, επιτέλους, στην πολιτική ζωή του τόπου.
Ως φυσικό επακόλουθο τόσο δυσμενών γεγονότων, γεννάται πάντα ένα ερώτημα: άραγε υπάρχει ελπίδα για την επόμενη μέρα; Θέλετε τη γνώμη μου; Ναι, υπάρχει. Όλες αυτές τις μέρες, παρακολουθώ τη δράση των πολιτών αυτού του δυσκίνητου κράτους. Δημιουργήθηκε, λοιπόν, ένα πελώριο κύμα ανθρωπιάς, ομοψυχίας και ενότητας έτοιμο και ικανό να σβήσει οποιαδήποτε πύρινη εστία βρεθεί μπροστά του. Αυτό το κύμα συμπεριέλαβε ανθρώπους μικρής και μεγάλης ηλικίας, διαφορετικών κοινωνικών καταβολών, με ή χωρίς οικονομική επιφάνεια, διαφορετικής καταγωγής και αλλιώτικου χρώματος, οργανωμένους ή ατομικά. Όλοι τους πρόθυμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, δίχως να ζητούν κάποιο αντάλλαγμα. Ο καθείς με το δικό του τρόπο, παραμερίζοντας τις οιεσδήποτε δυσκολίες αντιμετωπίζει.
Στο άκουσμα και μόνο της έκκλησης των αρμοδίων αρχών να σταματήσει η αποστολή τροφίμων, λόγω υπερπληρότητας, δε μπορείς παρά να συγκινηθείς. Γιατί αποδεικνύεται ότι τούτος εδώ ο λαός στα δύσκολα γίνεται μια γροθιά, ικανή να πολεμήσει και τον πιο ισχυρό εχθρό.
Είναι ο ίδιος λαός, που εδώ και χρόνια διακατέχεται από τα τρία «Δ»- διχόνοια- διπολισμό- διένεξη. Δε φταίει ο ίδιος, άλλοι τον έμαθαν έτσι. Και αν συμφωνήσουμε στο ότι φταίει, το μερίδιο που του αναλογεί είναι μικρό. Ωστόσο, αυτοί οι άλλοι δεν κατάφεραν να αλλοιώσουν μια σημαντική πληροφορία που υπάρχει στο DNA του. Στα δύσκολα είμαστε μαζί.
Μεμονωμένα περιστατικά, που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας και έχουν να κάνουν με προσπάθειες πλιάτσικου στις πληγείσες περιοχές ή με παραληρηματικού τύπου τοποθετήσεις ανθρώπων με επιρροή, δεν χρήζουν καν αναφοράς. Εξάλλου, η ουσία βρίσκεται αλλού. Μαζί μπορούμε τα πάντα. Αρκεί αυτό να μη γίνεται μόνο στα δύσκολα, τα μεγάλα και τα τραγικά, αλλά και στα εύκολα, τα μικρά και τα ευχάριστα. Για να μπορέσει αυτή η κοινωνία να προχωρήσει σε μονοπάτια πιο φωτεινά. Το τραγικό αυτό συμβάν δημιούργησε ένα φάρο ελπίδας. Έναν τηλαυγή φάρο, που αν τον εκμεταλλευτούμε τώρα ουσιαστικά και σοβαρά θα μας οδηγήσει σε θάλασσες αλλιώτικες από αυτές που ζούμε σήμερα.
Μετά από οκτώ χρόνια πρωτοφανούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης κάποιοι πίστεψαν ότι η ελπίδα χάθηκε. Και να που έρχονται τέτοιου είδους καταστροφές, για να δείξουν πως οι διαφορές μας μπορούν να παραμεριστούν και ενωμένοι να πάμε μπροστά. Το ζητούμενο είναι το «μαζί σε όλα» να γίνει ο κανόνας για αυτή την κοινωνία. Πρωινό Σαββάτου. Ελπίδα… Παρούσα!
Υ.γ.1: Τα θερμά μου συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων. Δύναμη και κουράγιο για τη δύσκολη συνέχεια.
Υ.γ.2: Πυροσβέστες, διασώστες, στρατιώτες, ναυτικοί, αστυνομικοί, απλοί εθελοντές. Με κίνδυνο και αυταπάρνηση ρίχθηκαν στις φλόγες. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς τους Ήρωες.
Βασίλειος Αναστόπουλος
Πτυχιούχος τμήματος Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών,
Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
