Ο χώρος του gaming υπήρξε πολλάκις στόχος ανθρώπων που ήθελαν να τον υπονομεύσουν ή εστίαζαν αποκλειστικά στα μείον που είχε να προσφέρει αυτός. Όμως ο κόσμος που ασχολείται με αυτόν, γνωρίζει τι έχει να δώσει κι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά είναι το συναίσθημα και συγκεκριμένα η νοσταλγία.
Αρκετός κόσμος συμπεριλαμβανομένου κι εμού του ιδίου παίζουν βιντεοπαιχνίδια από μικρά παιδιά είτε μέσω υπολογιστή είτε μέσω κονσόλας. Μία από τις πολλές ωραίες αναμνήσεις που είχα σαν παιδί είναι να παίζω μαζί με τον πατέρα μου και το θείο μου Κυριακές απόγευμα Colin McRae Rally στο Playstation 1. H ανάμνηση αυτή μού ξύπνησε βλέποντας τα πρώτα reveal trailers του Dirt 4. H διαφορά των 2 αυτών παιχνιδιών είναι τόσο χαοτική, όσο η σύγκριση μεταξύ λυχνίας και δίσκου SSD από άποψη τεχνολογίας.
Ειδικότερα τα γραφικά του Dirt 4 είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών όχι μόνο σε σχέση με τον παλιό «δεινόσαυρο» αλλά και με τους ανταγωνιστές του. Παρόλα αυτά συγκριτικά με τον hardcore προκάτοχό του διατηρεί και βελτιώνει τον simulation χαρακτήρα του όντας ταυτόχρονα πιο «noob friendly». Έχοντας παίξει αρκετό Dirt Rally με τιμονιέρα ομολογώ ότι είναι αφάνταστα ρεαλιστικό και απολαυστικό. Αυτό που το ξεχωρίζει περισσότερο είναι η λειτουργία «your stage» η οποία επιτρέπει τη δημιουργία ,σ’ένα από τους 5 προορισμούς , μια ειδική διαδρομή στα μέτρα σου πχ μια ειδική μεγάλης απόστασης χωρίς δύσκολες και τεχνικές στροφές. Υπάρχει επιπλέον η δυνατότητα αποθήκευσής της ώστε να ανταγωνιστείς τόσο με φίλους όσο και online.
Τέλος ένα πολύ καλά μελετημένο mode είναι το «Rally School» το οποίο κάνει αυτό που λέει η λέξη ·εισαγωγή στον κόσμο του ράλι για τα άτομα που δεν τον έχουν γνωρίσει ή εξοικειωθεί με αυτόν.
Ενθυμούμενος αυτές τις εποχές, λοιπόν, αναρωτήθηκα τι παίζαμε εκείνη την εποχή με φίλους μετά το σχολείο. Και όχι, η απάντηση δεν είναι ούτε PRO ούτε GTA αλλά κυρίως Crash Bandicoot ή ακόμα και Ratchet & Clank. Στο Ratchet δεν θα αναφερθώ εκτενέστερα καθώς είναι παιχνίδι του 2016 και το μόνο που έχει μείνει το ίδιο είναι οι χαρακτήρες.
Πολύ ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει το επερχόμενο remaster του Crash. Ένα παιχνίδι που αγάπησε πολύς κόσμος gamer και μη όπως επίσης ένα πολύ έξυπνο release της Sony στον απόηχο του πολύ πετυχημένου τίτλου της Naughty Dog Uncharted 4: A Thief’s End το οποίο περιείχε και την πολυσυζητημένη αναφορά στο Crash in-game, προσθέτοντας ένα ακόμα δυνατό τίτλο στη βιβλιοθήκη των Playstation Exclusive Games. Το Crash Bandicoot N. Sane Trilogy λοιπόν, μια τριλογία που ανυπομονώ προσωπικά να πιάσω στα χέρια μου ώστε να με μεταφέρει σε εκείνες τις εποχές του απλού και καλού platforming. Αισθητικά καινούργια ή μάλλον ανακαινισμένη και πολύ όμορφη, όμως στον πυρήνα της παραμένει η ίδια περιπέτεια που ζήσαμε μικρά παιδιά ή και μεγαλύτεροι.
Γνωστά, απλά mechanics, κλασσικοί αγαπημένοι χαρακτήρες και μια δόση σύγχρονου –καθώς υποστηρίζεται και σε 4Κ ανάλυση- συνθέτουν αυτή τη τριλογία.
Αυτοί είναι οι 2 τίτλοι που ευελπιστώ να με ταξιδέψουν στο παρελθόν. Γνωρίζω πως υπάρχουν πολλά αγαπητά παιχνίδια που κυκλοφόρησαν ή θα κυκλοφορήσουν φέτος τα οποία ο κόσμος έχει/θα συνδέσει με όμορφες αναμνήσεις όπως το Yakuza, Kingdom of Hearts, Resident Evil, Hitman, Persona, Ace Combat, Call of Duty κλπ. Παρόλα αυτά ο μήνας της νοσταλγίας για μένα είναι ο Ιούνιος. Σκεφτείτε και εσείς οι ίδιοι τι ήταν αυτό που σας ενθουσίαζε να καταπιαστείτε μόλις γυρνούσατε σπίτι σας ή ανυπομονούσατε να παίξετε μετά από μια βαρετή υποχρέωση. Μπορεί να ήταν Street Fighter στο PC, Mario Bros στο GameBoy, Halo στο Xbox ή ακόμα και Space Invader στο παλιό Nokia του πατέρα σας. Αναλογιστείτε, ψάξτε και που ξέρετε; Μπορεί μια έκπληξη να περιμένει και σας τους επόμενους μήνες για να σας κάνει να νοσταλγήσετε.
