Το όνομά μου είναι… Γιώργος Σεφέρης: ο πρώτος Έλληνας που τιμήθηκε με Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Τα παιδικά χρόνια και η ενήλικη ζωή του, τα ταξίδια και οι λέξεις του, η κριτική υποδοχή του έργου του, ο ποιητικός του λόγος (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου). Οι εκδόσεις Ίκαρος μας κάνουν ένα πολύ σπουδαίο «δώρο», τη ζωή και το έργο σημαντικών Ελλήνων λογοτεχνών. Ο Νίκος Μαθιουδάκης και ο Μάνος Μπονάνος αφηγούνται τη ζωή των σπουδαίων λογοτεχνών μέσα από επιλεγμένα αποσπάσματα του λόγου τους, ενώ η Αγγελική Μπόζου επενδύει το έργο τους με εικόνες-σύμβολα που αποτυπώνουν τη δύναμη του πνεύματος και του λόγου τους.
Έτσι, εκτός από τη βιογραφία του Γιώργου Σεφέρη, στη σειρά: «Το όνομά μου είναι…» οι αναγνώστες μπορούν να βρουν τη βιογραφία του Κ.Π. Καβάφη, του Ν. Καρούζου και της Κ. Δημουλά. Τα βιβλία αυτά από τις Εκδόσεις Ίκαρος απευθύνονται σε αναγνώστες κάθε ηλικίας. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι είναι από εκείνα τα βιβλία που δεν φοβίζουν με τον όγκο τους αλλά σίγουρα τρομάζουν με το αδάμαστο σθένος που διαχέει όλο το περιεχόμενό τους.
Το όνομά μου είναι Γιώργος Σεφέρης, χωρίς αποσιωπητικά αυτή τη φορά. Οι συστάσεις περιττεύουν. Νομικός, διπλωμάτης, ποιητής, συγγραφέας, μεταφραστής. Γεννημένος 29 Φεβρουαρίου 1900, σε έτος δίσεκτο: η συνειδητοποίηση ότι είχε γενέθλια κάθε τέσσερα χρόνια προσδίδει έναν χαρακτήρα μοναδικό και αποδεικνύει και τη συμπαντική σπανιότητα μιας τέτοιας φυσιογνωμίας.
«Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα-και τι θα γινόμασταν αν η πνοή μας λιγόστευε; «Με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος»: είναι μερικά αποσπάσματα από το έργο του Σεφέρη, όλη η ζωή του οποίου κινήθηκε στο να δίνει πνοή σε καθετί που άγγιζε η πένα του και σε ό,τι εξέφραζε ο πύρινος λόγος του. Η σεφερική λέξη μεταμορφώνεται σε ιδέα (λένε οι συγγραφείς). Λέξεις όπως: θαλασσοφίλητος, βαθυσέβαστος, ψυχάμοιβος και πολλές άλλες είναι δικές του δημιουργίες, που φανερώνουν μια ανυπέρβλητη ποιότητα και ένα ξεχωριστό ήθος. Λέξεις ανόθευτα δημοτικές, σε μια αρμονική συνύπαρξη μεταξύ της παράδοσης του δημοτικού τραγουδιού και της νεότερης σύγχρονης ποίησης.
Η πολιτιστική κληρονομιά μεγάλη και σπουδαία. Για τον Γιώργο Σεφέρη, η ελληνική γλώσσα είναι ενιαία, σε ένα συνεχές που εκτείνεται από την αρχαιότητα μέχρι τη νεότερη Ελλάδα. Ο ίδιος, στο έργο του Αλληλεγγύη, παρατηρεί: «Τα λόγια σας συνήθεια της ακοής». Εμείς θα προσθέταμε-πολύ διστακτικά και με ταπεινότητα-ότι τα λόγια τα κοινότυπα δε βοηθούν πάντα, χρειαζόμαστε κάτι που θα κάνει τη διαφορά. Σήμερα, έχουμε μεγάλη ανάγκη από πνευματικούς ανθρώπους, καθώς «έχασε πια το χρώμα του αυτός ο κόσμος»… Για να μας θυμούνται οι επόμενες γενεές με το όνομά μας και να μη χρειάζεται να ξανασυστηθούμε.
