Η Αρχοντία Μυλωνά αποτυπώνει τη μεγαλειότητα της θεατρικής τέχνης, με τον μοναδικό ορμητικό της λόγο.
Δασκάλα επί πολλά έτη στην Πειραματική Σκηνή του Δήμου Περιστερίου “Ανδρέας Βαρούχας”, διοχετεύει στους μαθητές της, το πάθος της γι` αυτή την τέχνη. Κυρίως όμως τροφοδοτεί την ομάδα της με πνεύμα εμπιστοσύνης, σύμπνοιας και σύμπλευσης.
Με επιμονή και υπομονή καλλιεργεί τα συστατικά εκείνα που είναι απαραίτητα στον καθένα, για να ξεκλειδώσει τα μέσα του και να απελευθερωθεί. Όντας πια ελεύθερος μπορεί ν` απολαύσει το ταξίδι στον μαγικό κόσμο της θεατρικής πράξης.
Επιμέλεια συνέντευξης: Άννα Ρω
Αρχοντία Μυλωνά, ποια είναι η άκρη του νήματος που σας έφερε κοντά στο θέατρο; Φαντάζεστε τη ζωή σας χωρίς αυτό;
Καλησπέρα σας και χαίρομαι που συνομιλούμε! Ίσως ψάχνοντας στον Λαβύρινθο του μυαλού μου, να βρω το μίτο της Αριάδνης. Περιπλανώμενη στους πολύπλοκους και δύσβατους διαδρόμους της ψυχής μου βρήκα την άκρη της χρυσής κλωστής, που με οδήγησε στον κόσμο της Τέχνης.
Λάτρεψα την τέχνη σχεδόν σε όλο της το φάσμα μα στην άκρη του κουβαριού υπήρχε το θέατρο. Η συνέχεια είναι εμφανής.
Είστε μια παιδαγωγός της θεατρικής τέχνης, εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού αλλά και σκηνοθέτρια. Υπάρχουν σύνορα διακριτά μεταξύ αυτών των ιδιοτήτων σας και ποια απ` όλες τις ιδιότητες έχει επεκταθεί περισσότερο εντός σας;
Ω! Σας ευχαριστώ πολύ για όλους τους τίτλους και διακρίσεις, Είναι αλήθεια ότι κάποια στιγμή βρήκα τον προορισμό μου στη ζωή μου, όμως να αισθάνομαι απλά και μόνο, ένας εργάτης της τέχνης, που πασχίζει να μην την τραυματίσει. Μελετώντας την και προσπαθώντας να κρατήσω εκείνη την πρώτη συγκίνηση, που ένοιωσα βαθιά μέσα στην καρδιά όταν την πρωτοαντίκρισα…
Ωστόσο, πράγματι εργάζομαι επαγγελματικά μέσα στο θέατρο, εδώ και κάμποσα χρόνια. Το 2000 συνεργάζομαι στον Δήμο Περιστερίου σαν δασκάλα θεάτρου, ενώ έχω ξεκινήσει να δουλεύω με σχολεία, συλλόγους, Δήμους, θεατρικές ομάδες, από το 1990. Έκανα θέατρο για παιδιά, διδάσκοντας και ανεβάζοντας παιδικές παραστάσεις. Η διακριτή γραμμή ανάμεσα στο παιδικό και στο θέατρο των ενήλικων, είναι πως το παιδικό θέατρο βασίζεται κατά κύριο λόγο στο παιχνίδι, στον αυτοσχεδιασμό και να μιλάς τη γλώσσα των παιδιών. Θέλει δουλειά και μαεστρία, για να σε προσέξουν οι μικρότερες ηλικίες. Θέλουν έναν τρόπο παραμυθένιο τα παιδιά. Είναι απαλλαγμένα από την καθημερινότητα την οποία προσπαθούν οι γονείς και το σύστημα να τους επιβάλει. Φυσικά έχουν και την ικανότητα να είναι πιο αυθόρμητα και κοντά στη μίμηση, από τους μεγάλους. Δουλεύοντας λοιπόν με τα παιδιά την γλώσσα του θεάτρου, κάποια στιγμή γίνονται ενήλικες και μετά δεν σταματάς. Υπάρχει κι άλλο θέατρο κι άλλο κι άλλο… Είμαι της γνώμης να μην κατηγοριοποιούμε το θέατρο, που η γνώση του είναι ευρεία.
Το αμέσως επόμενο βήμα μου, ν` ασχοληθώ με το θέατρο ενηλίκων, ήταν μια εξέλιξη στην πορεία. Ξεκίνησα με ασκήσεις αναπνοής, χαλάρωση, αυτοσχεδιασμούς, ενδυνάμωση συναισθήματος και φαντασίας, ακροβατικά, προσέγγιση του συγγραφέα, δραματουργική ανάλυση των έργων, πως θ` αποδώσουμε ένα ρόλο, πως μπορεί να λειτουργήσει ένα άτομο ομαδικά, πως μπορεί να συμμετάσχει και να στηρίξει μια παράσταση.
Κάπως έτσι ξεκίνησε το επίμονο ταξίδι μου στο χώρο της διδασκαλίας, της σκηνοθεσίας μαθαίνοντας και ερευνώντας, έργα, συγγραφείς, ανθρώπινες σχέσεις, χωρίς δίχτυ ασφάλειας ψάχνοντας για τις δικές μου ισορροπίες.
Οι μεν ενήλικες στην ωριμότητά τους, είναι πιο κοντά στους εαυτούς τους με αποτέλεσμα να κατανοούν τα έργα ως προς τη δραματουργική τους πλευρά, όπου τους βοηθάει να έχουν καλύτερα πατήματα στις ερμηνείες τους. Οι δε νέοι έχουν ισχυρά αντανακλαστικά και κίνηση. Θα έλεγα όμως ότι λείπουν σε όλες τις ηλικιακές ομάδες, η συγκέντρωση, η εγρήγορση και η πειθαρχεία. Στοιχεία που ανακαλούνται συνεχώς στο θέατρο.
Διοχετεύετε τη γνώση και ενεργητικότητα σας στη θεατρική ομάδα της «Πειραματικής σκηνής Περιστερίου Ανδρέας Βαρούχας». Ποια είναι η σύσταση αυτής της ομάδας σε έμψυχο υλικό αλλά και σε υποδομή;
Η γνώση δεν σταματάει παρά μόνο όταν νεκρώσουν τα κύτταρά μας. Αποκτιέται ζώντας, μελετώντας και παρατηρώντας καθημερινά την ίδια τη ζωή. Το θέατρο δεν είναι μόνο η ερμηνεία ενός κειμένου, αλλά ερμηνεία. που μπορεί να μεταδώσει κοινωνικά, πολιτικά, φιλοσοφικά και πνευματικά νοήματα. Είναι ολόκληρη διαδικασία, ν αποδεχτείς εσένα, τους γύρω σου, τη ζωή, για να μπορέσεις ν αναπαράγεις και να δουλέψεις τα συναισθήματα ενός ρόλου και να φτάσεις στο σημείο που θα τον επικοινωνήσεις, και θα τον μοιραστείς.
«Οι ηθοποιοί είναι φτιαγμένοι από την ύλη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα» έλεγε ο Σαίξπηρ.
Η δική μας θεατρική ομάδα, ονειρεύεται, περιπλανάται, σχεδιάζει και συνεχίζει να υπάρχει …. Ποικίλλει και διαμορφώνεται κάθε χρόνο ξεχωριστά, έχοντας παλαιούς μαθητές που διανύουν χρόνια μαθητείας, μαθητές που έχουν ολοκληρώσει τις σπουδές τους σε σχολές δραματικές. Κρατώντας την επαφή τους με το εργαστήρι, πολλές φορές συμμετέχουν στις παραστάσεις και είμαι περήφανη γι` αυτό, που είναι δίπλα μας, έχοντας τον πρώτο ενθουσιασμό που νοιώσανε για το θέατρο.
Το περιβάλλον της Ξυλοτεχνίας, θεωρείται οικείο. Τους αισθάνομαι κοντά μας, τους καμαρώνω, ως συναδέλφους και μαθητές μου και είμαι παρόν στις θεατρικές τους ενασχολήσεις.
Οι ομάδες φιλοξενούνται στο θέατρο «Ξυλοτεχνία» του Δήμου Περιστερίου ίσως ένα από τα πιο όμορφα και παλαιά θεατράκια του Δήμου μας. Ντυμένο και στολισμένο με χιλιάδες αναπνοές παιδιών, αδέξιες κινήσεις, ανισόρροπες καταστάσεις κατακτήσεις ρόλων, παραστάσεις, τσακωμούς, φιλιώματα, αγάπη, νοσταλγία… Είναι το δεύτερο σπίτι μας, το καθαρίζουμε το προσέχουμε το πονάμε. Έχει ανάγκη ανακαίνισης, είναι στα σχέδια της διοίκησης του Δήμου, ωστόσο είναι εξοπλισμένο με τ` απαραίτητα.
Εκεί λοιπόν αναπτύσσονται οι θεατρικές ομάδες. Απασχολούνται την εβδομάδα 80 μαθητές, που αποτελούν τα τμήματα ενηλίκων, εφήβων και παιδιών. Τα Σαββατοκύριακα συνήθως, παίζονται οι παραστάσεις μας, με διαθεσιμότητα 150 θέσεων.
Υπάρχουν δύο δάσκαλοι υποκριτικής, αυτοσχεδιασμού, σωματικής έκφρασης, Αγωγής λόγου, η υποφαινόμενη, ο Φάνης Κάσιος. πρίμα μπαλαρίνα των Μπολσόϊ Ναταλία Φεντόροβα διδάσκει κινησιολογία, σωματική προβολή και ξιφασκία. Το θέατρο διαθέτει πατάρι με παλαιά σκηνικά καθώς και καμαρίνια με βεστιάριο.
Προσπαθούμε να έχουμε καλό ρεπερτόριο παραστάσεων προκειμένου να φέρουμε τον κόσμο στο θέατρο και θέλω να πιστεύω πως το έχουμε πετύχει. Το θέατρο είναι κατάμεστο στις παραστάσεις μας.
Σε μια θεατρική ομάδα το Α και το Ω είναι η εμπιστοσύνη. Ποια άσκηση εμπιστοσύνης πρέπει να επιτύχει κάποιος για να κατακτήσει τη δική σας εμπιστοσύνη. Έχετε μεγάλη συγκομιδή και επιτυχία όσον αφορά τις θεατρικές παραστάσεις που έχετε ανεβάσει . Τι καταθέτει η Αρχοντία Μυλωνά στην επίτευξη αυτού του αποτελέσματος;
Ωραία ερώτηση! Σας ευχαριστώ, δεν με ρώτησε ποτέ κανείς κάτι ανάλογο . Το δούναι και λαβείν λοιπόν, θα κατακτήσει τη δική μου εμπιστοσύνη. Δεν υπάρχουν αλάθητες συνταγές εμπιστοσύνης. Μόνο ερωτήματα, προτάσεις, ιστορίες και ασκήσεις. Η δουλειά ενός ηθοποιού και ειδικώς ενός ερασιτέχνη ηθοποιού δεν είναι να επιδείξει το εξαιρετικό ταλέντο του, αλλά αντίθετα να δώσει ζωή στη σκηνή, και να προσπαθήσει να καλλιεργήσει πτυχές του εαυτού του που θέλουν ανάπτυξη. Πως και με τι τρόπο; Αυτό καλείται να βρει μέσα στην ομάδα ο μαθητής κι όχι να γίνει ο σταρ επαγγελματίας μέσα στο θέατρο. Όποιος νομίζει ότι έφτασε κάπου, πλανάται.
Υπάρχουν μαθητές, πολλές φορές, που δεν ξέρουν για ποιο λόγο βρίσκονται εκεί μέσα και πρέπει ν` αναζητήσουμε μια νέα ταυτότητα. Η δουλειά μας πολλές φορές γίνεται από δύσκολη μέχρι επικίνδυνη. Δεν έχεις μόνο να εμπνεύσεις σε ανθρώπους την Τέχνη, εκπαιδεύοντας αυτούς με την τεχνική του ηθοποιού, αλλά και να τους μάθεις τα αυτονόητα, που είναι η καθαριότητα, να σέβονται το χώρο που βρίσκονται, τους συμπαίκτες τους, να μάθουν να εκτιμούν τον εαυτό τους, την ζωή, να βρίσκονται στο εδώ και τώρα, να λειτουργούν σαν υπεύθυνα και συγκροτημένα άτομα, ν` αγαπήσουν την κακή τους πλευρά, την ομαδικότητα, να μάθουν να είναι μέρος του συνόλου και όχι οι κεντρικοί ήρωες…
Χρειαζόμαστε κάποιες προϋποθέσεις μέχρι να φτάσουμε στην παράσταση, θα μπορούσα να σας κάνω μεγάλο σχεδιασμό, για τους μαθητές και τις ανάγκες του θεάτρου και πόσο θα πρέπει να αναθεωρήσουμε και ν` αναζητήσουμε τον πληγωμένο ψυχισμό μας, προκειμένου να περάσουμε την πόρτα του οικοδομήματος που λέγεται θέατρο. Προετοιμάζοντας μια παράσταση, σηκώνω τα μανίκια και ξεκινάω κάθε φορά από την αρχή. Κάνω ένα delete στην προηγούμενη χρονιά και πάμε από τα βασικά … εισπνοή εκπνοή και γέλιο – γέλιο – γέλιο, προκειμένου να δημιουργηθούν οι συνθήκες συνεργασίας.
Μιλήστε μας λίγο για την σκηνοθετική σας γραμμή; Πως καταφέρνετε να μετουσιώνετε ερασιτέχνες σε ηθοποιούς επαγγελματικού επιπέδου; Αν έπρεπε να επιλέξετε έναν – δύο κλασσικούς δραματουργούς και σύγχρονους αντιστοίχως, ποιοι θα ήταν αυτοί και ποιο το στοιχείο τους, που σας γοητεύει;
Ξεκίνησα να δουλεύω, χωρίς να ξέρω τίποτα από διδασκαλία κι αυτό μου φαινόταν ένα τεράστιο βουνό, αλλά και μεγάλη πρόκληση. Είναι δύσκολο όταν τελειώνεις τη σχολή και βγαίνεις στο επάγγελμα. Μην νομίζετε ότι ξέρει ένας τελειόφοιτος κάτι. Σχεδόν έπρεπε να με πείσουν άλλοι, δηλαδή οι εργοδότες μου, ότι θα τα κατάφερνα στην πρώτη μου δουλειά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την πρώτη ημέρα. Συνάντησα σ έναν αγρό στην Ανάκασα, πλήθος από παιδάκια από 5 ετών έως 12 ετών να με περιμένουν με αγριολούλουδα στα χεράκια τους και πέσαν όλα στην αγκαλιά μου. Ήταν το πρώτο κίνητρο. Διάβασα, έκανα επιπλέον σεμινάρια ασχολήθηκα με την διδασκαλία, το στήσιμο παράστασης, κουστούμια, σκηνικά, μουσική για τα έργα μου. Οι γνώσεις μου εμπλουτίστηκαν, τα παιδιά μ` εμπιστεύτηκαν. Άρχισα κάποια στιγμή ν` αναπτύσσω τα συστήματα Στανισλάφσκι και Γκροτόφσκι που είχα μάθει στη σχολή, θεωρητικά και πρακτικά.
Στην πορεία παραστάσεις, σεμινάρια αναπνοής, χαλάρωσης, γιόγκα, μέθοδο κίνησης. Έκανα κλασικό μπαλέτο, διδάχτηκα το σύστημα χορογραφίας της Μάρθα Γκράχαμ, ασχολήθηκα με το βιβλίο και εφάρμοσα της ασκήσεις του Augusto Boal Βραζιλιάνου σκηνοθέτη & θεωρητικού του θεάτρου. Μέσα από τις αναζητήσεις του προέκυψε το θέατρο «των καταπιεσμένων». Μια θεατρική φόρμα αρκετά ανατρεπτική.
Επιπλέον, παρακολούθησα παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας, σκηνοθετημένες από τον Πίτερ Μπρουκ. Διδάχτηκα από τον Noel Greig, που ήταν γνήσιος επικοινωνιακός θεατρικός συγγραφέας, μέντορας, δάσκαλος, εμψυχωτής. Το σύνθημά του είναι απλά «επικοινωνήστε» και το κάνει σε άπειρα επίπεδα. Μελέτησα τον Werner Muller θέατρο του σώματος & Commedia dell’ arte, σαν κύριο εκφραστικό μέσο που είναι το σώμα μας, η πρώτη μας γλώσσα κάθε ανθρώπου, η γλώσσα των παιδιών. Σαν εξέλιξη ήρθε η Commedia dell’ arte,και τα χαρακτηριστικά των σταθερών της τύπων.
Αργότερα φοίτησα σε εργαστήριο, όπου έμαθα για την μέθοδο Laban. Έχει σχέση με την εκπαίδευση του σώματος του ηθοποιού και την σύνθεση της κίνησης του ρόλου. Είναι θα έλεγα μια αρκετά ανατρεπτική θεωρία για τον κόσμο του θεάτρου, την χρησιμοποιήσαν πολλοί καταξιωμένοι καλλιτέχνες μέχρι σήμερα, χορευτές ηθοποιοί σκηνοθέτες.
Τα τελευταία χρόνια έχω συγκλονιστεί από τη διδασκαλία του Γιαπωνέζου ηθοποιού και σκηνοθέτη Γιόσι ¨Οιντα, που έχει δουλέψει κυρίως στη Δύση ως μέλος θεατρικής ομάδας του Πίτερ Μπρουκ με έδρα το Παρίσι.
Δεν πιστεύω πως οι ερασιτέχνες ηθοποιοί μετουσιώνονται σε επαγγελματίες, γιατί δεν πληρώνονται. Απλά αποκτούν τον ενθουσιασμό του επαγγελματία πάνω στην σκηνή κι αυτό για μένα είναι το «ιδανικό» που τους διαχωρίζει από τους επαγγελματίες. Παίζουν με την ψυχή τους και με δύναμη, για να βγει το ανάλογο αποτέλεσμα, που σχεδόν σε συνεπαίρνει η παράσταση, χωρίς να καταλαβαίνεις την διαφορά από τους επαγγελματίες. Για να βγει το ανάλογο αποτέλεσμα βέβαια, θέλει πολύ δουλειά, θυσίες, πειθαρχία, αυτοσυγκέντρωση και να μάθουμε να βρισκόμαστε στο εδώ και τώρα…
Με γοητεύει ο Τσέχωφ για τις ατμόσφαιρες και τα αδιέξοδα των χαρακτήρων του. Ο Λόρκα για το ποιητικό του ταλέντο και το ρομαντισμό του, όπως και ο Σαίξπηρ, για την τέχνη της αγάπης στον ποιητικό του λόγο, τις γνώσεις του και τις αναφορές του στην ελληνική μυθολογία.
Επίσης λατρεύω τον Μποστ για το σατιρικό ύφος του, ως θεατρικό συγγραφέα και σκιτσογράφο με τις διαχρονικές φιγούρες του. Από το θέατρο σκιών, τους ήρωες του από το «40 χρόνια Μποστ», την Μαμά Ελλάς, τον Πειναλέων και την Ανεργίτσα, τον δεκαπεντασύλλαβο που χρησιμοποιούσε στα έργα του, όπου για έναν νέο ηθοποιό είναι γλωσσοδέτης. Αγαπώ τα έργα του.
Τα τελευταία χρόνια ανακαλύπτω το σωματικό θέατρο. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι το παίξιμο του ηθοποιού δεν είναι μόνο συγκίνηση, κίνηση και δράση, που συνήθως θεωρούμε ως τα βασικά στοιχεία μιας ερμηνείας, αλλά και ένα θεμελιώδες επίπεδο, βρίσκεται στις βασικές αισθήσεις του ιδίου του σώματος. Είσαι ηθοποιός δεν πρέπει να είσαι θεωρητικός. Να μην είσαι πολύ λογικός, ούτε να βασίζεσαι στην εγκεφαλική κατανόηση. Να μαθαίνεις με το σώμα, κατά το Γιόσι ‘Οιντα.
Ευρεία η γκάμα των θεατρικών ειδών ποιο σας συναρπάζει περισσότερο;
Το κάθε είδος έχει τη δική του σημασία και προσωπικότητα. Παρακολουθώ με αμείωτο ενδιαφέρον το καλό θέατρο, με σεβασμό. Βλέπω από αρχαίες τραγωδίες στην Επίδαυρο μέχρι ένα σύγχρονο έργο του ‘Ιψεν, Μπέκετ, Ιονέσκο σ` ένα υπόγειο προαστιακό θέατρο.
Το θέατρο δεν θα μπορούσε να μην υποκύψει στους νόμους της εξέλιξης, ακούμε ολοένα και συχνότερα τον όρο performance.
Υπάρχουν θεατές και γι` αυτό το είδος. Αν ξεκουράζει, ψυχαγωγεί, αφήνει τα χνάρια του… και απευθύνεται στον θεατή γιατί όχι… Υπάρχουν εξαιρετικές performances. Επίσης έχω μαθητές επαγγελματίες που στηρίζουν αυτό το είδος. Βέβαια τυγχάνει να μην τους έχω δει να παίζουν, ακόμα.
Ο όρος ποιώ έχει μεταλλαχτεί στον όρο παίζω και το σωματικό θέατρο παρεισφρέει όλο και περισσότερο στις παραστάσεις διαχέοντας τον λόγο προς τους θεατές μέσω της έκφρασης του σώματος. Θα καταφέρει «η νέα θεατρική γλώσσα» ν` αφήσει το αποτύπωμά της στο Πάνθεον των τεχνών;
Εκπαίδευσε το είναι σου. Η τεχνική δεν αρκεί. Αν καταφέρεις να ξεπεράσεις την τεχνική, όποια κι αν είναι αυτή, μην αρκείσαι σ` αυτήν, για να νοιώσεις επαρκής. Πρέπει να πας πέρα από την τεχνική.
Υπάρχει μια άλλη ύπαρξη όταν θα την γνωρίσεις θα καταλάβεις, ότι πέρα από τη γνώση, δεν έχουν σημασία οι θεωρίες, οι ενδιαφέρουσες τεχνικές και τα ταλέντα. Στο θέατρο μόνο να πράττουμε μπορούμε. Ο κάθε δάσκαλος είναι μπροστά από εμάς κι εμείς ακολουθούμε τα χνάρια του στη σκόνη. Όμως αυτά τα χνάρια είναι απλώς παρελθόν κάποιου άλλου, δεν αποτελούν το μέλλον μας.
Έχει τέλος η σπουδή στο θέατρο;
Σίγουρα όχι! Είναι ιστορία χωρίς τέλος! Σαν να στρέφεις το βλέμμα σου στο σύμπαν! Το ιδιαίτερο τοπίο της δικής μας πορείας είναι μοναδικό.
Καταφέρατε με την ευρηματικότητά σας και την επιμονή σας να μεταδώσετε αύρα στα επεισόδια «Καρά-ιος-μπερντέ» και να ψυχαγωγήσετε το κοινό την περίοδο εγκλεισμού. Πόσο δύσκολο ήταν αυτό το εγχείρημα;
Όλο αυτό ξεκίνησε από μια διαδικτυακή άσκηση. Θελήσαμε να είμαστε, ασφαλείς, δημιουργικοί και σε εγρήγορση στον καιρό της καραντίνας. Τα παιδιά και ο Δήμος συμφώνησαν να γίνει αυτή η διαδικτυακή άσκηση. Ο Δήμος το πρόβαλε στο YouTube τα επεισόδια. Hταν κάτι ομαδικό και χειροποίητο εντελώς. Oι εργασίες είχαν μοιραστεί μεταξύ μας, σκηνογραφία κουστούμια, συγγραφή, βιντεοσκόπηση, μοντάζ, τα πάντα η ομάδα. Είχε ενδιαφέρον και περάσαμε πολύ καλά τον καιρό της πανδημίας. Δεν ξέρω για το αποτέλεσμα, αλλά ήταν ένας τρόπος να εκφραστούμε. Ίσως να το εξελίξουμε σε ταινιάκι ή θεατρικό έργο. Όλα είναι πιθανά. Όρεξη, ιδέες και διάθεση υπάρχει από όλους μας.
Έχει αισιοδοξία η Αρχοντία Μυλωνά για την πορεία του θεάτρου κατά την παράταση της πανδημίας;
Προσπαθώ να είμαι εντός μου και βρίσκομαι «μέσα μου», μόνο όταν δουλεύω στο θέατρο, και έχω την ευχαρίστηση της δημιουργίας. Ελπίζω να πληρώνομαι κι από το θέατρο.
Τα πράγματα είναι δύσκολα αλλά πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Εκτός από επαγγελματίες, είμαστε άνθρωποι που έχουμε αδικηθεί σαν κλάδος πολιτισμού, με τις δυσκολίες που περνάμε τα τελευταία χρόνια. Εύχομαι να κρατηθούν οι δουλειές μας και να είμαστε σε θέση να προσφέρουμε. Φοβάμαι για ό,τι επακολουθήσει, μήπως μας αφομοιώσει το σύστημα.
Ξετυλίξτε μας τη ποιητική σας δύναμη σ ένα ορισμό του θεάτρου.
Πιστεύω στην ικανότητα ν’ ανακαλύπτομε συνέχεια νέους τρόπους για να δίνουμε ζωή στην υποκριτική μας αντίληψη. Απαιτεί δεξιοτεχνία κι οξυμένη αντίληψη. Κατά μία έννοια, για να παίξουμε καλά, πρέπει να συνδυάζουμε δυο στοιχεία, τεχνική δεξιότητα και ελεύθερο πνεύμα – εσωτερικό εαυτό.
Όταν ασκείται ο ηθοποιός, σ όλη τη διάρκεια της ζωής του, προσπαθεί ν` αναπτύξει και να εμβαθύνει αυτά τα δύο στοιχεία. Να θυμόμαστε πως η δική μας πορεία θα είναι διαφορετική κι ότι αυτή θα πρέπει ν ακολουθήσουμε.
Πώς ατενίζει το μέλλον η Αρχοντία Μυλωνά;
Εύχομαι να είμαι υγιής, ελεύθερη, μελετηρή και ν` αγναντεύω ξημέρωμα και δύση με φόντο τη θάλασσα. Ένας φημισμένος ηθοποιός του Καμπούκι που πέθανε πριν χρόνια, έλεγε στο βιβλίο του Γιόσι ‘Οιντα: «μπορώ να σας διδάξω τη σημαίνει κοιτάζω το φεγγάρι, μπορώ να σας διδάξω την κίνηση του δαχτύλου σας που σηκώνεται προς τον ουρανό. Όμως από την άκρη του δαχτύλου σας ως το φεγγάρι η ευθύνη είναι δική σας»
Ευχαριστούμε πολύ την κ. Αρχοντία Μυλωνά για το φωτογραφικό υλικό.
