Η καλλιτεχνική σαιζόν που πέρασε αδιαμφισβήτητα ήταν πλούσια σε θεατρικές παραστάσεις και μουσικά δρώμενα. Δύο από τις πιο πετυχημένες παραστάσεις που ξεχώρισαν, πλούτισαν το θεατρικό κοινό με άπλετο συναίσθημα και συγκίνηση, αμφότερα έργα ενός πολύ σημαντικού συγγραφέα του Νίκου Καζαντζάκη, ήταν ο “Αλέξης Ζορμπάς” σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή που παίχτηκε στο θέατρο Βέμπο και “Μέγας Αλέξανδρος” σε σκηνοθεσία Νανάς Νικολάου που παίχτηκε στον Ελληνικό Κόσμο.
Αντίστοιχα μουσικά, το “Disney in Concert” στο Tae Kwon Do Παλαιού Φαλήρου κατάφερε να αιχμαλωτίσει και να καθηλώσει το ελληνικό κοινό, όπως επίσης και το μαγικό μουσικό ταξίδι με τίτλο “Όλου του Κόσμου οι Μουσικές” κάτω από την καλλιτεχνική και σκηνοθετική επιμέλεια του Πάνου Αμαραντίδη στο “El Convento del Arte”.
Τι κοινό όμως είχανε και τα τέσσερα θεατρικά και μουσικά γεγονότα; Φυσικά τον πρωταγωνιστή, ένα άτομο με άπλετο συναίσθημα, μουσικό και υποκριτικό ταλέντο που μεσουρανεί 20 χρόνια στον καλλιτεχνικό χώρο , τον Μέμο Μπεγνή.
Επιμέλεια Συνέντευξης: Παναγιώτης Μακρής
- Φέτος έκλεισες 20 χρόνια επιτυχημένης επαγγελματικής πορείας και δείχνεις να το «γιόρτασες» πρωταγωνιστώντας σε δυο από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις της χρονιάς: «Αλέξης Ζορμπάς» στο θέατρο Βέμπο και «Μέγας Αλέξανδρος» στον Ελληνικό Κόσμο. Δύο έργα που φέρουν τη σφραγίδα ενός μεγάλου εμβληματικού συγγραφέα, του Νίκου Καζαντζάκη. Μίλησε μας γι’ αυτήν την εμπειρία.
Πραγματικά είναι απίστευτο ότι πέρασαν τόσα χρόνια! Σαν χθες θυμάμαι τη στιγμή που ήμουν ένας στρατιώτης στις Τρωάδες του Μιχάλη Κακογιάννη το καλοκαίρι του 1997. Αγωνίες για το αύριο στη δουλειά, χαρές και συγκίνηση για την πρώτη επαφή με το θέατρο, συνεργασίες με τους πιο καταξιωμένους ηθοποιούς και σκηνοθέτες του χώρου μας, πραγματικά μια υπέροχη και δημιουργική πορεία! Φέτος ήταν η χρονιά Καζαντζάκη. Και είχα να κάνω με δυο συγκλονιστικούς ρόλους. Τον ίδιο τον συγγραφέα στον Ζορμπά και τον Μέγα Αλέξανδρο. Δεν ξέρω, μόνο τιμή μπορώ να νιώθω γι´αυτούς τους ρόλους. Πιστεύω ότι με πήγαν πολύ μπροστά σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο και ένιωσα τρόπον τινά ότι ξανασυστήθηκα στον κόσμο.Ίσως γιατί ο κόσμος με έχει συνηθίσει σε ρόλους ζεν πρεμιέ, αναμενόμενους, ίσως και δεν περίμενε να με δει σε κάτι τέτοιο. Χαίρομαι πολύ με το αποτέλεσμα και τα υπέροχα λόγια που άκουσα απ´το κοινό κι από τους συνεργάτες μου. Εύχομαι και οι επόμενες χρονιές να είναι έτσι.
- Πόσο δύσκολο ήταν από θέμα χρόνου να προσαρμόσεις την καθημερινότητα σου στις απαιτήσεις και των δυο παραστάσεων; Ιδιαίτερα κάθε Σάββατο που είχες και διπλή παράσταση στο θέατρο Βέμπο.
Τριπλή θες να πεις το Σάββατο! Γιατί προηγείτο και το παιδικό το μεσημέρι. Και καπάκι πρωινά Κυριακής με το παιδικό και απόγευμα με τον Ζορμπά συν οι Τετάρτες και οι Πέμπτες που πάλι ήταν διπλό το χτύπημα. Θα στο πω με απλά λόγια: δεν παλευόταν! Ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Πολλές φορές ήρθα στο αμήν λέγοντας ότι δεν αντέχω άλλο, αρρώστησα 4 φορές να φανταστείς απ´την κούραση, προσωπική ζωή δεν υπήρχε. Οι λίγες ώρες που είχα ελεύθερες, ήταν για να κοιμηθώ και να ξεκουραστώ. Δεν μπορούσα να βγω ή να διασκεδάσω, αλλά να σου πω, άξιζε τον κόπο και πάλι να είχα την επιλογή το ίδιο θα έκανα. Ήταν τόσο γεμάτο καλλιτεχνικά όλο αυτό που το ευχαριστιόμουν κάθε στιγμή παρά το γεγονός της κούρασης.
- Συνδυαστικά, πόσο σε ωρίμασαν οι δυο παραστάσεις, σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο. Άλλαξαν καθόλου τον τρόπο σκέψης σου;
Σαφώς και με ωρίμασαν. Αυτή είναι και η μαγεία του θεάτρου. Αναλαμβάνεις να υποδυθείς κάποιον άλλον. Κι αν έχεις την τύχη αυτός ο άλλος να είναι υπαρκτό πρόσωπο, μπαίνεις στη μαγική διαδικασία να τον ψάξεις. Να διαβάσεις γι αυτόν. Να μάθεις το έργο του, πως σκεφτόταν, πως συμπεριφερόταν κλπ. Αυτή από μόνη της είναι μια μαγική διαδικασία. Σε ωριμάζει. Σε προχωράει. Μαθαίνεις καινούργια πράγματα. Σε μορφώνει. Αν πάλι υποδύεσαι κάτι μη υπαρκτό, τότε έχεις ως κύριο μπούσουλα τη φαντασία. Εφευρίσκεις τη ζωή του, τον χαρακτήρα του, το παρελθόν του. Μαγική διαδικασία ούτως ή άλλως.
- Μέσα σ’ αυτά τα δυο έργα, παρατηρούμε τις ιδιαιτερότητες/χαρακτηριστικά των δύο ηρώων ως προσωπικότητες. Ο Καζαντζάκης ως αναζητητής του πνεύματος μας συστήνει τον Ζορμπά, ένα λάτρη, «γευσιγνώστη» της ζωής και των εμπειριών της και τον Μέγα Αλέξανδρο, έναν ήρωα, έναν οραματιστή. Αν ο καθένας μας κατείχε σε ένα βαθμό τα παραπάνω γνωρίσματα, πιστεύεις θα ήταν αρκετό για να βγούμε από την οικονομική, κοινωνική, κι αν θες προσωπική κρίση, που μας μαστίζει τα τελευταία χρόνια;
Κατ’ αρχάς αν όλοι οι Έλληνες είχαν διαβάσει τον Καζαντζάκη, μόνο τον Καζαντζάκη, ως κοινωνία θα είμαστε ήδη ανώτερη. Βεβαίως και όλα αυτά τα γνωρίσματα, αν τα είχαμε, θα είμαστε πολλά επίπεδα ψηλότερα απ ότι είμαστε τώρα. Από έλλειψη παιδείας και μόρφωσης πάσχει ο Έλληνας. Τόσο απλά. Μια κοινωνία με ήθος, παιδεία και μόρφωση – όχι απαραίτητα ακαδημαϊκή – δε θα έφτανε ποτέ στα σημεία τα σημερινά. Βέβαια μη ρίχνουμε και όλο το φταίξιμο στον κόσμο, είναι και τι σου σερβίρουν. Αλλά απ’ την άλλη εσύ κι εγώ ως προσωπικότητες τα τρώμε; Ίσως βολευόμαστε; Όπως καταλαβαίνεις άνοιξες ένα τεράστιο θέμα που μια συνέντευξη δε φτάνει να το καλύψει.
- Ερχόμαστε στο μουσικό κομμάτι της χρονιάς και ξεκινάμε με «Disney in Concert». Γνωρίζω ότι είσαι μεγάλος φαν της Disney. Πες μου πως ένιωσες όταν σου ανακοινώθηκε η πρόταση για τη συμμετοχή σου σε αυτή τη μουσική συναυλία;
Αυτή ήταν απ´τις ωραιότερες στιγμές της πορείας μου. Η Disney είναι η αδυναμία μου. Φαντάσου έχω πάει στη Eurodisney πάνω από 30 φορές. Έχω “θέμα” με τη μουσική τους, τα καρτούν τους και όλα όσα πρεσβεύει η Disney. Οπότε καταλαβαίνεις ότι το να συμμετέχω σε μια συναυλία με τραγούδια της Disney, είναι για μένα το μέγιστο. Πόσο μάλλον όταν έχεις πίσω σου την ώρα που τραγουδάς, μια συμφωνική ορχήστρα 60 ατόμων. Η αίσθηση ήταν απίστευτη. Και βέβαια τραγουδώντας τραγούδια όπως το “Under the sea” απ’ τo “Little mermaid” και το “Circle of life” απ’ το “Lion King” ήταν πραγματικά η απόλυτη εμπειρία. Ένιωσα απλά μαγικά!
- Κατά τη διάρκεια του «Disney in Concert», πίσω από την ορχήστρα υπήρχε ένα video wall, όπου παρακολουθούσαμε σκηνές από τις ταινίες της Disney που αντιστοιχούσαν στα τραγούδια που ερμηνεύατε ταυτόχρονα επί σκηνής. Όλοι οι καλλιτέχνες κληθήκατε να συγχρονιστείτε μουσικά, αλλά και οπτικά, με τις σκηνές που παίζονταν παράλληλα. Πόσο δύσκολος μπορεί να είναι ένας τέτοιος συγχρονισμός;
Ήταν αρκετά δύσκολο εγχείρημα, αλλά συγκλονιστικό. Ξέρεις τι είναι να τραγουδάς αυτά τα τραγούδια και πίσω σου να έχεις τις σκηνές. Τρέλα! Οπότε όσο δύσκολο και αν ήταν όλο αυτό, πίστεψέ με, δε μας ένοιαξε καθόλου!
- Ο Walt Disney είχε πει: «Υπάρχει μια καταπληκτική δύναμη στη μουσική. Μπορείτε να παρακολουθήσετε οποιαδήποτε από αυτά τα καρτούν σαν εικόνες, η μια να διαδέχεται την άλλη και θα καταντούσε μια βαρετή κατάσταση. Όμως το λεπτό που βάζετε μουσική πίσω από αυτές τις εικόνες, αποκτούν τέτοια ζωή, ενέργεια και ζωτικότητα, που δε θα μπορούσαν με κανένα άλλο τρόπο. Είναι μαγεία!». Πόση από αυτή την μαγεία εισέπραξες και μετέδωσες στον κόσμο μέσα απ’ αυτή τη συναυλία;
Αυτές οι βραδιές ήταν μόνο μαγεία. Disney, συμφωνική ορχήστρα, video wall με σκηνές από τα καρτούν, μαγικές μουσικές των παιδικών μας χρόνων, εξαιρετικές φωνές απ’ τους συναδέλφους, ο κόσμος και τα πιτσιρίκια να τραγουδάνε μαζί σου, όλο αυτό το σκηνικό, αν δεν είναι μαγεία, τότε τι είναι;
- «Lasciate mi Cantare». Βραδιές γεμάτες ιταλική μουσική, ιταλικό φαγητό και κρασί, σε έναν ιδιαίτερα, όμορφα, διαμορφωμένο χώρο το «El Convento Del’ Arte» στο Μεταξουργείο. Το κοινό το αγάπησε. Μίλησε μας λίγο για την εμπειρία σου από αυτή την «μουσική συναλλαγή» με το κοινό.
Η Ιταλία είναι επίσης απ τις μεγάλες μου αγάπες. Έχω ζήσει 3 χρόνια στη Ρώμη. Οπότε τη γλώσσα την κατέχω. Με τον οικογενειακό μου πια φίλο, και χρόνια συνεργάτη, Πάνο Αμαραντίδη, παρουσιάσαμε βραδιές με Ιταλικά τραγούδια. Αυτές οι βραδιές, ήταν μέρος ενός concept που ονομάστηκε όλου του κόσμου οι μουσικές, το οποίο παρουσιαζόταν κάθε Δευτέρα. Εγώ λοιπόν είχα αναλάβει την Ιταλία. Ο κόσμος που ερχόταν, ταξίδευε σ αυτήν την πανέμορφη χώρα, μέσα από πολύ γνωστά, παλιά και σύγχρονα, Ιταλικά τραγούδια. Μαγεία. Μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω αυτές τις βραδιές. Χωρίς να θέλω να μιλήσω για τον εαυτό μου, αλλά μιλώντας γενικά, πιστεύω λείπουν απ την Ελλάδα τέτοια ακούσματα. Σε μια χώρα η οποία έχει παραδοθεί στο εφήμερο και το δεύτερης και τρίτης διαλογής τραγούδι. Γιατί όπως έχει πει ο μεγάλος μας Μάνος Χατζιδάκις: “Το τραγούδι δεν είναι σύνθημα ή πράξη εκτονώσεως. Ούτε μαστίχα για το στόμα αθλητικών εφήβων ή συντροφιά νυχτερινή για οδηγούς ταξί και φορτηγών. Είναι μια σχέση υπεύθυνη, μια πράξη ερωτική ανάμεσά μας που μας αποκαλύπτει. Τελετουργία που απαιτεί, τόσο από σας όσο και από μένα, μια προετοιμασία θρησκευτική, επίμονη άσκηση γνώσης και αθωότητας, αποκαλύψεως και ανιχνεύσεως, μνήμης και προφητείας.”
- Λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι το «Lasciate mi cantare» αποτέλεσε μία από τις μουσικές ενότητες ενός ευρύτερου μουσικού συνόλου που ονομάζεται «Όλες του κόσμου οι μουσικές», με εμπνευστή και δημιουργό, τον Πάνο Αμαραντίδη, τελικά η μουσική από διαφορετικά γεωγραφικά μέρη μπορεί να είναι μια καθολική γλώσσα επικοινωνίας που μπορεί να φέρει ανθρώπους κοντά;
Βεβαίως και είναι μια γλώσσα. Είναι μια γλώσσα που δε χρειάζεται εκμάθηση. Μια γλώσσα διαισθητική, που σου μιλάει κατ ευθείαν στη ψυχή και δεν έχει όρια. Αυτό ακριβώς την κάνει μαγική. Στις βραδιές μας, ακόμα κι αν οι περισσότεροι δεν καταλάβαιναν τον Ιταλικό στίχο, συμμετείχαν, τραγούδαγαν μαζί μου, χόρευαν, συγκινούνταν. Αυτό και μόνο έκανε την επικοινωνία με τον κόσμο μαγική.
- Από τον Οκτώβριο, η Αθήνα γεμίζει με φίλτρα, μπογιούμ, έρωτες και παιχνίδια εξουσίας με φόντο τη Σμύρνη. «Μάγισσες της Σμύρνης», της Μάρας Μειμαρίδη στο Θέατρο Παλλάς, ενώ στον Ελληνικό Κόσμο έρχεται το παιδικό Θέατρο «Ιστορίες του Παππού Αριστοφάνη», του Δημήτρη Ποταμίτη. Θα ήθελες να μας μιλήσεις γι’ αυτές τις δυο παραστάσεις και τους ρόλους που θα έχεις;
Άλλες δυο μαγικές στιγμές που ανυπομονώ να ζήσω. Ναι μεν είναι πάλι διπλές οι παραστάσεις και ο κόπος πολύς, αλλά πως μπορείς να πεις όχι στον Αριστοφάνη και στις μάγισσες της Σμύρνης; Οι Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη είναι μια συρραφή 4 έργων του Αριστοφάνη, απ τον αείμνηστο Δημήτρη Ποταμίτη. Ανέβηκε στις αρχές της δεκαετίας του 80, σε μουσική Γιάννη Ζουγανέλη, με μεγάλη επιτυχία. Η Νανά Νικολάου, με την οποία κάναμε πέρυσι τον Μέγα Αλέξανδρο, και ο Ελληνικός Κόσμος, αποφάσισαν να το ανεβάσουν ξανά, μετά από τόσα χρόνια. Εγώ θα συμμετέχω στα δύο απ τα τέσσερα έργα. Θα ειμαι ο Δικαιόπολις στους Αχαρνής και ο Πεισθέταιρος στους Όρνιθες. Μια δουλειά που πιστεύω θα μου αρέσει πάρα πολύ. Απ’ την άλλη μεριά είναι οι Μάγισσες της Σμύρνης της Μάρας Μειμαρίδη, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Πολύ μεγάλη χαρά και τιμή, γιατί συνεργάζομαι για 6η φορά μ αυτόν τον τεράστιο σκηνοθέτη, στο θέατρο Παλλάς, με 4 εξαιρετικούς πρωταγωνιστές. Τη Μαρία Καβογιάννη, τη Σμαράγδα Καρύδη, τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου και τον Μελέτη Ηλία. Ένα βιβλίο που έκανε τεράστια επιτυχία και μια τηλεοπτική σειρά που έσκισε. Ο Σταμάτης Φασουλής κάνει την απόδοση απ το βιβλίο και σκηνοθετεί. Περιμένω λοιπόν με ανυπομονησία τον ερχόμενο χειμώνα για να με μαγέψει η Κατίνα και η Ευταλία με τα ματζούνια τους. Μέμος Μπεγνής
- Να περιμένουμε και κάτι μουσικό φέτος από εσένα;
Πιστεύω θα είμαι πάλι στο El Convento Del Arte, παρέα με τον Πάνο Αμαραντίδη, αυτή τη φορά όμως με τραγούδια που αγαπώ εγώ γενικά. Όχι μόνο απ την Ιταλία. Ελληνικά, Αγγλικά αλλά και Ιταλικά.
- Μετά από τα 20 χρονιά πορείας σου στο καλλιτεχνικό χώρο, μπορείς να μας δώσεις έναν ορισμό για το τι σημαίνει να είναι κάνεις ηθοποιός; Τι θα συμβούλευες τα νέα παιδιά που μπαίνουν στο χώρο;
Για μένα όλη μου η ζωή. Τα πάντα. Πάντα λέω ότι κάνω την ομορφότερη δουλειά του κόσμου. Και τη δυσκολότερη. Όχι, ηθοποιός δεν είναι να ανεβαίνεις εκεί πάνω και να λες το ποίημα όπως πάρα πολύς κόσμος πιστεύει. Ηθοποιός είναι άποψη. Είναι στάση ζωής. Είναι πάρα πολύ σκληρή δουλειά. Είναι γνώση. Είναι φαντασία. Είναι ανοίγω τους ορίζοντές μου μέχρι εκεί που μόνο εγώ μπορώ να αποφασίσω να σταματήσω. Είναι ψυχοθεραπεία και κατάθεση ψυχής. Είναι ξεγύμνωμα. Είναι η αλήθεια μου! Τα νέα παιδιά πρέπει να κάνουν αυτό που ονειρεύονται. Πάντα. Αν θέλετε να γίνετε διάσημοι και να κάνετε εξώφυλλα μέσω της υποκριτικής, αυτή η δουλειά δεν είναι για σας. Ναι είναι ΚΑΙ αυτό κομμάτι της δουλειάς μας. Αλλά μόνο κομμάτι. Και πιστέψτε με, το μικρότερο κομμάτι. Γι αυτό να είστε ειλικρινείς με τον εαυτό σας και να ξέρετε ότι αυτή η δουλειά, εκτός από ταλέντο, θέλει κότσια και γερά νεύρα. Θα σας πικράνει πολύ αλλά και θα σας ανταμείψει. Αρκεί να μην την κοροιδέψετε.
Μέμος Μπεγνής Μέμος Μπεγνής Μέμος Μπεγνής Μέμος Μπεγνής Μέμος Μπεγνής Μέμος Μπεγνής Μέμος Μπεγνής Μέμος Μπεγνής Μέμος Μπεγνής Μέμος Μπεγνής Μέμος Μπεγνής Μέμος Μπεγνής Μέμος Μπεγνής Μέμος ΜπεγνήςΜέμος Μπεγνής
